Charles’ POV
Hello. Charles Jordan Torres is my name. I’m taking up the course of HRM in this university. Today is really a great day to walk around the campus to relax myself. Masyado na kasi ako naii-stress. Pano naman kasi, 6 months na ang nakakalipas mula nung naghiwalay kami ng babaeng mahal na mahal ko ngunit patuloy pa ring nagp-playback sa utak ko ang mga sinabi niya sakin.
“Stop. What I saw a while ago, was enough for me to conclude all these. Kung bakit ka nanlalamig sakin these past few weeks. You turned cold and now I know the reason why. I guess we need to end what we have. Anniversary pa naman sana natin ngayon. Ayoko na mahirapan at masaktan. Goodbye… Charles.”
“Goodbye… Charles.”
“Goodbye… Charles.”
“Goodbye… Charles.”
D*mn! Oo na ako na mali. Eh sa nilandi ako ng babaeng yun eh. Pero inaamin ko. Kasalanan ko rin naman kasi nagpadala ako sa tukso. It’s my entire fault. Kung iniwasan ko na lang yung babae nung una pa edi sana kami pa ni Luzy hanggang ngayon. I put my headset and turned my iPod on. Saktong pagkabukas ko, nakarelate ako sa kanta. Lesheng iPod yan.
Now Playing: The One That Got Away - Katy Perry BRGR Remix
Nagsisisi ako sa mga nagawa ko. Yung babaeng nakita niya? Bigla na lang ako hinalikan nung nakita niya ata si Luzy. Gag*ng yun. Lalo niya pinalala sitwasyon.
After namin maghiwalay, lagi ko siyang sinusundan. Or should I say, inii-stalk. Pano naman kasi nag-aalala ako sa kaniya. Siya rin dahilan kung bakit ako pumasok sa universiting ito.
Please forgive me Luzy. I really do love you. Until now…
Hanggang sa matapos yung kanta, siya parin laman ng utak ko. Di niyo alam kung gano ko na siya ka-miss. Almost 2 years ko siya kasama then suddenly, nawala lahat sa isang pagkakamali ko. Ilang beses ko na rin ginustong sabihin sa kanya na nagsisisi ako and I want to say sorry to her, tell her it’s my fault. I want to tell her I love her so much. I’m such a jerk. Damn it!
Sa lalim ng iniisip ko, di ko namalayang may nabangga ako.
“I-ikaw pala.”
Yan lang ang nasabi ko. Sa dinami-dami ba naman ng taong mababangga, eh ito pang taong kanina ko pa iniisip. I mean kanina pa gumugulo sa isip ko. Tadhana nga naman kapag naglaro oh.
“Yeah. S-so, how are you?” Pangungumusta niya.
“I-I’m fine. How ‘bout you?” Sambit ko.
“I feel better than before.” Sagot niya.
“Luzy, about yung incident six months ago-...” I tried to bring the past back kasi hanggang ngayon di pa nagsisink in sakin yung lahat. But before I finish what I’m about to say, bigla naman siya nagsalita.
“Naku Charles, wala na yun. Ok na yun.”
No. I can tell she’s lying. I know her. Di siya magaling magsinungaling. Siguro kelangan pa ng konting time para makapag-isip ako ng way para bumalik kami sa dati. Pareho pa kaming hindi ready. Bigla ko nalang nakita na tumulo luha niya. No. Please. Wag ka umiyak. Di ko kaya. Nanggigilid na ang mga luha ko sa mata ko. Then, bigla niya ako tinalikuran at tuluyang umalis. I hope we meet again. And by that time, susuyuin na kita ulit at hinding hindi na kita sasaktan pa…
Rachel’s POV
Ano ba kasi pumasok sa kokote ni Luzy at bigla nalang niya ako sinigawan? Di na siya bumalik ha. 2nd day pa lang tuloy ng class namin, eh napalabas na siya agad. Too bad. Bigla bogla na lang kasi sumisigaw. Uwian na, din a namin siya nakita. Nu kaya nangyari sa kaniya? Tinext ko siya.
To: Luzy
Uyyyy girl? San kana? Uwian na ha? Bat di kana namin nakita? Nag-alala kami sayo. 😥
-end-
Nagreply siya.
From: Luzy
Ah sorry girl ha? Di na ako nakapagpaalam. Nasa bahay na ako. Sumama kasi pakiramdam ko eh.
-end-
To: Luzy
Ah ganun ba? Ok lang yun. Di mo kasi agad sinabi eh. Pero don’t mind it na. I’m glad you’re at home na. Get well, dear.
-end-
Nasa bahay na pala siya. Naglalakad ako mag-isa papuntang parking lot. Nauna na kasi sina Krizza. Habang papalapit ako sa parking lot, nakita ko nanaman yung lalaking may kalampungan sa CR. Iba nanaman kasama niya. Or should I say MGA kasama niya. May kasama siyang tatlong babae. Pagkatapos niya halikan yung sang babae, yung isa naman. Tapos yung isa ulit. Salit-salit ba. Napaka-playboy naman pala neto. Puro siya fling. Nako nako. Pagkadaan ko sa harap nila, biglang napatigil yung guy saka ako tinignan. Not that mad-look. Parang ewan. Basta. Napailing nalang ako. Hinayaan ko sila at tuloy tuloy na umalis. Tapos na din naman class hours eh. And I don’t even care about them. The heck! So as soon as I’ve reached my car, I drove away immediately.