Γειά σας και πάλιιι! Έκανα μερικές διορθώσεις καθώς το ξαναέγραφα. Δεν διαφέρει βεβαίως πολύ απο το αρχικό, που δυστυχώς σβήστηκε (γιατί βρε wattpad?). Οφείλω να ομολογήσω πως μου αρέσει λίγο καλύτερα τώρα! Και πάλι συγγνώμη για το όλο θέμα! Τα λέμε την Παρασκευή! Enjoy!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Μιλένα
Ηρεμία.
Η λέξη που περιέγραφε επακριβώς το πως αισθανόμουν τις τελευταίες δυο εβδομάδες.
Βλέπετε, καθώς η Νάγια αποφάσισε οτι δεν μπορούσε να με παρακολουθεί να μαραζώνω, με πέρασε μια μίνι ιερά εξέταση, και εννοείται έμαθε τα πάντα για το σκηνικό με τον Ορέστη. Έτσι, λοιπόν, σε συνθήκες πλήρους δημοκρατίας, μια ημέρα μετά το τέλος της καλοκαιρινής προετοιμασίας για την τρίτη λυκείου, έκλεισε δυο εισιτήρια για την Κεφαλλονιά, πήρε τα κλειδιά του εξοχικού, μια βαλίτσα με τα ρούχα της και μια με τα δικά μου, με ξεκούνησε με το ζόρι και επιβιβαστήκαμε στο ΚΤΕΛ για Πάτρα, αγνοώντας παντελώς τις αδιάκοπες διαμαρτυρίες του παραξενεμένου Νικήτα.
Τις πρώτες μέρες δεν ήθελα να βγω απο το σπίτι. Δεν είχα όρεξη. Ο καλός καιρός που επικρατούσε έξω, απλά υπογράμμιζε ειρωνικά τα χάλια τςη δικής μου διάθεσης. Επίσης, με μάγευε η ομορφιά του και η αίσθηση απομόνωσης που μου προσέφερε αυτό το σπίτι. Ήταν παλιό, χτισμένο εξωτερικά με πέτρες και με ξύλινα πατώματα να το στολίζουν στο εσωτερικό. Είχε τρεις πανέμορφες κρεβατοκάμαρες, με παραδοσιακά σεντόνια και μεγάλα ξύλινα, σκαλιστά κρεβάτια. Μου άρεσε αυτό το σπίτι. Τα ελαφρά τριξίματα των δρύινων πατωμάτων κάτω απο τα βήματά μου, με έκαναν και χαμογελούσα αχνά. Αγαπημένο μου σημείο βεβαίως, η μεγάλη ξύλινη σκάλα, που οδηγούσε στον δεύτερο όροφο. Καθόμουν στα πλατιά σκαλιά με τις ώρες, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, κάνοντας σκέψεις. Με κύρια σκέψη εκείνον. Και δεν καταλάβαινα γιατί του έδινα τόση σημασία. Σε αυτόν και στο περιστατικό ανάμεσά μας εδώ που τα λέμε....
Μετά απο αρκετή επιμονή απο την πλευρά της κολλητής μου, ξεκίνησα να πηγαίνω για μπάνιο στην θάλασσα σε καθημερινή βάση. Και μάλιστα, έπειτα απο μερικές μέρες, η Νάγια δεν χρειαζόταν πια να με τραβήξει για να πάμε. Την τραβούσα εγώ. Ξεκίνησα να το απολαμβάνω.
Και απ' ότι φαίνεται, και το σώμα μου ξεκίνησε να απολαμβάνει αυτά που έκανα στην συνέχεια.
Λιαζόμουν τεμπέλικα βγαίνοντας απο το νερό όποτε πηγαίναμε στην παραλία, και είχα αποκτήσει ένα όμορφο μαύρισμα. Επίσης, κολυμπούσα με τις ώρες. Έτρωγα τα λαχταριστά σπιτικά φαγητά τςη γιαγιάς των διδύμων, της κυρίας Νικητίας, που έμενε μαζί με την δίδυμη αδερλφή της, την Ανδρονίκη μερικά σπίτια παρακάτω, στο σπίτι της κυρίας Ανδρονίκης. Τα βράδια είτε καθόμασταν στην βεράντα με την Νάγια, ατενίζοντας την θέα μας προς Ιθάκη και παίζοντας επιτραπέζια είτε κατεβαίναμε στο Φισκάρδο για βόλτα, περνούσαμε υπέροχα. Ξεκίννησα να κοιμάμαι πολύ περισσότερο. Η Νάγια έβρισκε διαρκώς τρόπους να με κάνει να γελάω. Χαμογελούσα. Ένιωθα το σώμα μου πιο χαλαρό, γεμάτο ευεξία.Και άρχισα να νιώθω άλλος άνθρωπος.
Όλο το στρες του πρωταθλητισμού, οι σκέψεις μου για τον Ορέστη και η αγωνία μου για την επόμενη σχολική χρονιά, λες και εξαφανίστηκαν.
Ηρεμία....
+++++++++++++++++++
"Έχεις δύο λεπτά να σηκωθείς και να ετοιμαστείς για παραλίααααα!" άκουσα την κολλητή μου να βρυχάται στις εφτά και μισή το πρωί.
"Πέντε λεπτά ακόμα ύπνο...." παραπονέθηκα.
Εντάξει, είπαμε οτι πήγαινα με πολύ όρεξη για μπάνιο, αλλά όχι και απο τα ξημερώματα. Διακοπές ήμασταν, για όνομα!
Ένα μαξιλάρι προσγειώθηκε με δύναμη στο κεφάλι μου, και γύρισα να κοιτάξω την μια και μοναδική υπαίτια.
Η Νάγια στεκόταν δίπλα στο κρεβάτι που κοιμόμασταν μαζί, με τα χέρια στην μέση της, φορώντας ένα βαθυπράσινο μπικίνι που τόνιζε όχι μόνο το καλλίγραμμο σώμα της, αλλά και τα ξανθά μαλλιά της και τα σμαραγδένια μάτια της. Και είχε ένα ύφος....Αν μπορούσαν τα βλέμματα να σκοτώσουν...
"Έλα! Σήμερα έρχεται ο Νικήτας! Θέλω να πάμε για μπάνιο και να προλάβουμε να γυρνα α μαγειρέψουμε μεσημεριανό!Είπα στην γιαγιά να μην κάνει τίποτα για φαγητό" μου είπε.
"Σήμερα είναι;"
"Ναι! Ετοιμάσου!"
Έπνιξα ένα μουγκρητό στο λευκό, πουπολένιο μαξιλάρι μου και ακολούθησα τις οδηγίες της, με τον ενθουσιασμό γαι την άφιξη του πολυαγαπημένου μου φίλου να φουντώνει. Τι όμορφα που θα περνούσαμε οι τρεις μας!
+++++++++++++++
"Σου λέω, αυτό ο κούκλος με κοίταζε με ένα ύφος...."είπε χαζοχαρούμενα η Νάγια.
"Ένα ύφος που έτσι και το έβλεπε ο Νικήτας, δεν ξέρω και εγώ τι θα έκανε, Νάγια." της πέταξα.
Ήμασταν στο υπαίθριο ντουζ του σπιτιού, και ξεπλενόμασταν απο τα αλάτια για να τρέξουμε να ετοιμάσουμε μεσημεριανό.
Το θέμα συζήτησης;
Ένας τυπάς που έγδυνε με τα μάτια την φιλενάδα μου στην παραλία.
Θυμάστε τον Κίμωνα; Ποδοσφαιριστή, κούκλο, φίλο του Νικήτα;
Η Νάγια ήταν τρελά ερωτευμένη μαζί του. Μιλάμε την είχε δαγκώσει γερά την λαμαρίνα.
Κοίτα ποια μιλάει βέβαια, αλλά τέλος πάντων....
Ο Κίμωνας όμως δεν έκανε κάποια κίνηση και εκείνη είχε απογοητευτεί. (θλιμμένη φατσούλα εδώ). Πολύ.
"Τέλος πάντων, τι μαγειρέυουμε;" ρώτησα, θέλωντας να αλλάξω λίγο θέμα.
"Σαλάτα ζυμαρικών με τόνο, σκορδόψωμο και κέικ σοκολάτας για επιδόρπιο. Πως ακούγεται;"
"Υπέροχο!"
Αφού ντυθήκαμε, ξεκινήσαμε να μαγειρεύουμε.Εκείνη την σαλάτα ζυμαρικών, εγώ το σκορδόψωμο. Μαζί το γλυκό. Δεν χρειαζόταν καν να μιλήσουμε.
Με το υπέροχο κέικ σοκολάτας να έχει δέκα ακόμη λεπτά μέχρι να είναι έτοιμο για την μεγάλ του έξοδο απο τον φούρνο, το κουδούνι απο το πορτόνι (όπως ονομάζουν οι συντοπίτες της κολλητής μπυ την αυλόπορτα) ακούστηκε.
"Ήρθε, ήρθε, ήρθε!" αναφώνησε η Νάγια και πετάχτηκε βολίδα έξω.
Την ακολούθησα γελώντας. Λάτρευα το δέσιμο αυτών των δύο. Πραγματικά, ήταν συναρπαστικό να παρακολουθείς ένα τέτοιο είδος σχέσης.
"Νικήτααααα!" φώναξε η Νάγια και έπεσε πάνω στον αδερφό της, αγκαλιάζοντάς τον με δύναμη.
"Τι έγινε, σου έλειψα αδελφούλα;" την πείραξε, καλοσωρίζοντάς την στην αγκαλιά του, στριφογυρίζοντας την στον αέρα, λες και δεν ζύγιζε παραπάνο απο ένα πούπουλο.
"Δώσε μου πέντε λεπτά και είμαι σίγουρη οτι θα μου περάσει." του πέταξε εκείνη, αλλά δεν κουνήθηκε χιλιοστό απο την θέση της στην αγκαλιά του.
Αφού άφησε την δίδυμή του απο την αγκαλιά του, ο Νικήτας ήρθε να αγκαλιάσει και εμένα.
"Μικρή, ομόρφυνες απο την τελευταία φορά που σε είδα ή απλά έχω πολύ καιρό αν σε δω;" ρώτησε καθώς με αγκάλιασε.
"Νομιζα οτι πιο όμορφη δεν γινόμουν." του απάντησα κοροϊδευτικά και τον αγκάλιασα και εγώ σφιχτά.
"Λοιπόν, κυρίες μου σας έχω μια έκπληξη και..." ξεκίνησε να λέει ο Νικήτας, μα η φωνή του, διακόπηκε απο την φωνή κάποιου άλλου.
"Νικήτα, που θα βάλουμε τις βαλίτσες;" ακούστηκε να ρωτά μια άλλη, διαφορετική αγορίστικη φωνή.
Δεν χρειαζόταν καν να τον δω. Ήξερα σε ποιον ανήκε αυτή η φωνή. Και ειλικρινά, ήλπιζα να έχω απλώς παραισθήσεις εκείνη την στιγμή.
Ορέστη?!?!