Havva
Okulun ilk günü bugün. Çok heyecanlı sayılmasam da kimlerle dört yılımı geçireceğimi merak ediyorum. İstanbul'da yaşayıp aynı şehri kazanmam büyük bir lütfu Rabbim'in. Öyle olmasa mimarlık okumak için Yusuf'u ve Esra'yı bırakmam mümkün değildi. Yusuf benim kendimi bildim bileli sevdiğim, lise biter bitmez ise ailelerimizin uygun görmesiyle nişanlım. Ben kendimi bildim bileli hep Yusuf vardı hayatımda. Yan komşumuz olmaları sebebiyle birlikte büyüdük. Tabii bazı şeyleri farketmeye başladığımızdan beri gözlerine bakamam. Birbirimize helal olana dek korumamız gerekir gözlerimizi. Onunla aynı fakültede olamasakta aynı okulda olmak güzel. Yıllarca hayali olan tıp fakültesinin üçüncü sınıfına geçti bu sene. Bunları yüzüğüme bakıp hayal ederken hayallarimi bölen ezgiye yani telefon sesime kaşlarımı çatarak yöneldim.
'ESRA ARIYOR'
'Efendim ahretlik?'
'Bak hala aheste aheste açıyor telefonu yahu kızım geldim ben sen neredesin?'
'Tamam cancağızım akşamdan ütüledim kıyafetlerimi zaten, iniyorum az sonra.' bu kız hep erkenci olmak zorunda mıydı, annesi Ahsen teyze der hep zaten yedi aylık doğdu ondan böyle diye.
Neyseki krem ipek şalımı takıp feracemi giyip gerçekten de beş dakikaya hazırdım.
İçeriye seslenip 'Annee ben geç kaldım, çıkıyorum. '
'Aa yavrum kahvaltı edip öyle çıksaydın?'
'Annem geç kalacağım bu seferlik böyle olsun sonra erken kalacağım söz.'
'Nasıl gidiyorsunuz Yusuf'la tek başınıza mı?'
'Olur mu validem Esra'da var.'
'Tamam kızım selam söyle ikisine de'
'Başüstüne annem.' annemi öpüp kapıyı açtığımda hemen yanımda Esra'yı ve yolun girişinde Yusuf'u gördüm.
'Nihayet ahretlik.'Esra beklemekten cidden sıkılmıştı.
İkisine hitaben 'Kusura bakmayın,hakkınızı helal edin beklettim sizi.'
Esra başını sallayıp hayallerine dönerken Yusuf'a kaçamak bir bakış attım 'Sen benim hem dünyam hem ahiretim olacaksın seni bir ömür boyu beklerim.' deyip beni utandırıp arabaya yöneldi. Yusuf'tan böyle sözler duymak çok zordu. Bugün biraz tedirgin gibiydi hem. Arabanın arkasına Esra'yla oturup yolculuğa başladık kimseden ses çıkmıyordu değişik hissediyordum. Yolculuk bitip okula geldiğimizde Yusuf arabayı kilitleyip yanımıza geldi.
'Havva biraz konuşsak olur mu?' gözlerine bakmıyordum ama hüzünlü olduğunu görebiliryordum.
'Hayırdır Yusuf bir şey mi oldu?'
'Yok ama biraz konuşsak iyi olur.'
Tam cevap verecekken Esra lafa girdi ' Ben gidip kütüphaneyi bulayım hem derse daha var sınıfın önünde buluşuruz.'
'Tamam canım görüşürüz.'
Tek laf etmeden Yusuf'u takip ettim o önde ben arkada gidiyordum. Bazı masaların olduğu bahçe kısmına gelip tenha olmayan bir yere oturduk. Ben ne diyeceğini beklerken uzun zamandır ilk kez gözlerini gözlerime dikti içim cız etti bu yanlıştı.
'Havva sana demem gereken bir şey var. ' devam etmesini belli eden bir sessizlikten sonra devam etmeye başladı 'Havva seni kaybecekmişim gibi geliyor, seni yanımdan ayırmak istemiyorum. Okulu bitirelim diye konuştuk ama evlilik işini erkene alsak?'
Kesinlikle bunu beklemiyordum kalbim hızlanmaya başlayınca cevap vermeyeceğimi anladım. Halbuki hemen evet demek istiyorum.
'Tamam hemen cevap verme biraz düşün önce. Hadi derse geç kalmayalım şimdi. Bu arada eğer kabul edersen haftaya evlenelim diyorum ben.' Cevap vermemi beklemedi ayaklanınca peşinden gitmem gerektiğini anladım.
Okulun kapısına geldiğimizde dahi konuşamıyordum. Esra'yı görüp Yusuf'a başımla selam verip içeri girdim.
Sınıf kalabalıktı, her grup insan var gibi gözüküyordu. Ben daha şoktan çıkamayıp etrafı izlemeye başlayınca biri kolumu dürttü.
'Kızım korkutma beni duysana, ne oluyor?' Esra cidden korkmuşa benziyordu.
'Yusuf haftaya evlenelim diyor.'
'Ne?'
'Ne?'
Esra ve tanımadığım bir erkek sesi aynı anda bağırınca tamamen kendime geldim. Kafamı kaldırıp tanımadığım çocuğa bakınca bir bana bir yüzüğüme bakmasını anlamlandıramadım.
Sahi neden bu kadar şaşkındı?