Acelen var. Koştura koştura evi topluyor, giyiniyor, ocağı söndürüyor, pencereleri kapıyor ve bir şey unutmamak için eve tekrar tekrar bakıyorsun. Her şey tamam.
Eline poşetleri, sırtına çantanı, eline anahtarı alıp apartman boşluğuna çıkıyorsun. Ayakkabılarının bilek kısmına basarak dairenin dış kapısını kapatıyorsun. Anahtarla kapıyı kilitlemen gerekiyor. Ancak karanlık yüzünden hiçbir şey yapamıyorsun. Otomatik lamba yanmıyor. Kolunu havaya savuruyorsun. Hala yanmıyor. Bu hareketi birkaç kez daha tekrarlıyorsun. Hala yanmıyor. İçinden sövüyorsun. Lambanın altına doğru yürüyüşe geçtiğinde lamba yanıyor ve sen tekrar sinirlenip kapıyı kilitlemeye başlıyorsun.
Bu olay neredeyse çoğu zaman yaşanıyor. Acelen olup olmaması önemli değil. Bu sadece bir örnekti. Tıpkı sizin de örnek olarak kullanıldığınız gibi. Peki bu lambaların sizi neden algılayamadığını, size tuhaf hareketler yaptırdığını hiç düşündünüz mü? Normalde bu lambalar canlı bir varlığı hareketiyle ışık saçabilirler.
Sizi niye algılamıyor olabilir? Sizi canlı saymadığından olabilir mi? Yeterince hareket etmediğinizden? Ya da belki sadece bozuk olduğundan?.. İşte ben bunu açıklamak için buradayım. Onlar var sayılan ama olmayanlar. Tek istedikleri sarılmak ve biraz yemek. Onlar sizinle besleniyorlar. Evden çıkarken yaşadığınız duygular ne olursa olsun o duygularla doyuyorlar. Daha kapının önüne gitmeden sizin için toplanıyorlar. Sizi bekliyorlar. Siz kapıdan geçtiğinizde bu amansız bekleyişleri sona eriyor ve size sımsıkı sarılıyorlar. İşte belki de bu yüzden sizdeki yaşamı algılayamayan lambalar sizin de o anda olduğunuz gibi karanlık kalıyorlar.
Ayrıca hareketsiz kalmamaya da çalışın. Hareketsiz kaldığın zaman da o lambaların söndüğünü hatırlıyorsun, değil mi? Unutmayın. Sizi bekleyenler var. Sizi soyutlaması sadece lambalarda etki etmiyor. Ve dikkat edin ki evinizin içindeki kapılara geçip sizi tamamen karanlığa çekmesinler.