Ο Έρικ μπήκε στο δωμάτιο.Ήμουν σίγουρη ότι ήξερε.Αλλά δεν θα με σταματούσε.
-Έρικ πραγματικά δεν..
-Θέλω να σε βοηθήσω.
-Τι;
-Θέλω να σε βοηθήσω.Όπως μπορώ.Ξέρω ότι δεν θα σου αλλάξω γνώμη.Οπότε τι άλλο μπορώ να κάνω απ'το να σε βοηθήσω;
Δεν ήξερα τι να πω.Ήθελα να δεχτώ τη βοήθειά του.Αλλά μετά από τόσα που είχε κάνει...μπορούσα;
-Ξέρω ακριβώς τι χρειάζεται και τι πρέπει να κάνεις.Το είχα προσπαθήσει κι εγώ.
-Το είχες προσπαθήσει;
Είπα με δυσπιστία στη φωνή μου.
-Ναι.Για σένα.
-Τι θα πει αυτό;
-Προσπάθησα να ελευθερώσω τον Ντύλαν.Για σένα.Ο Ντύλαν μου είχε πει ότι ήθελες να πεθάνεις για αυτόν και μου ζήτησε βοήθεια.Αλλά δεν προλάβαμε.Μπήκες στο νοσοκομείο.Και μετά δεν χρειαζόταν πλέον.Τουλάχιστον έτσι πίστευε ο Ντύλαν.
Τον αγκάλιασα.Ένα κίμα συναισθημάτων με διαπέρασε.Ένα κίμα που δεν είχα νιώσει ποτέ.Όχι όπως τα συναισθήματα του Έρικ.Ού αυτά που ένιωθα για τον Ντύλαν.Αλλά ένιωσα επιτέλους κάποιον να νοιάζεται.Ένιωσα χάλια που εγώ δεν μπορούσα να νοιαστώ για τον Έρικ νωρίτερα.
-Πότε ξεκινάμε;
-Σήμερα το βράδυ.
Είπα αποφασιστικά.
....
Όταν η μητέρα του Έρικ κοιμήθηκε ξεκινήσαμε.Αν και δεν ήξερα πού πηγαίναμε ο Έρικ φαινόταν σίγουρος.
-Πώς θα πάμε μέχρι εκεί.Είμαστε μακριά απ'την πόλη και δεν ξέρουμε πώς θα βρούμε το σπίτι.
-Έχω μια πύλη που θα μας οδηγήσει ακριβώς σε αυτό.
Είπε με σιγουριά.
Πήγαμε στην πίσω αυλή του σπιτιού του.Ήταν απεροιποίητη,σπασμένα κλαδιά παντού,χόρτα παντού,και πυκνοί ακλάδευτοι θάμνοι.Χωθήκαμε μες τους θάμνους για να μην μας δει κανείς.Τουλάχιστον χρησίμευαν σε κάτι.Έβγαλε ένα μπουκάλι απ'το σακίδιό του και ψιθύρισε:
-Έτοιμή;
Είπε και κατάλαβα ότι μου θύμιζε την πρώτη οδηγία:Να αφήσω τα συναισθήματα στην άκρη.Ήταν εύκολο για 'μένα,είχα καιρό να νιώσω κάτι πέρα απ'τα συναισθήματά μου για τον Ντύλαν κι αυτός δεν είναι εδώ.Ούτε ξέρει τι πρόκειται να κάνω.Επιπλέον είμαι αποφασισμένη να κάνω τα πάντα οπότε θα μπορέσω να αφήσω τους συναισθηματισμούς στην άκρη.
Άπλωσε το χέρι του και χωρίς να απαντήσω του έδωσα το δικό μου.Χαθήκαμε σε μία δίνη.Δεν μπορούσα να διακρίνω κάτι.Μόνο να νιώθω αέρα στο πρόσωπό μου και ένα περίεργο συναίσθημα στην κοιλιά μου.Δεν ήταν φόβος,εξ'άλλου είχα και τον Έρικ δίπλα μου,αλλά δεν μπορούσα να το προσδιορίσω.Τα 'διωξα όλα αυτά απ'το μυαλό μου γιατί η πρώτη οδηγία ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μου.Όταν πατήσαμε στο χώμα,ήμασταν έξω απ'το σπίτι έχοντας καταφέρει την δεύτερη οδηγία.Το συναίσθημα είχε φύγει απ'την κοιλιά μου κι ανάσανα ανακουφισμένα.Δεν πρόκειται να μου χαλούσε τα σχέδια οποιοδήποτε ηλίθιο συναίσθημα.
Μπήκαμε μέσα.Ο Έρικ έβγαλε άλλο ένα μπουκαλάκι απ'την τσάντα του.
-Τι στο καλό;
Ψιθύρισα.
Χαμογέλασε πονηρά και μου έδωσε το μαχαίρι.
-Θες βοήθεια;
-Δεν θα 'ναι η πρώτη φορά.
Είπα προκαλώντας έκπληξη στον Έρικ.
Χάραξα μια γραμμή στο χέρι μου και άφησα το αίμα να στάξει στο γυάλινο μπουκάλι.
Μέχρι να ακουμπήσει η πρώτη σταγόνα όλα ήταν ήρεμα.Ύστερα άρχισε να φυσάει.Να φυσάει πολύ.Δεν φοβόμουν.Δεν μπορούσα να φοβάμαι.Ήξερα ότι θα είχε συνέπειες.
Μέσα απ'τον αέρα εμφανίστηκε ο Ντύλαν.Ο άνεμος δεν τον άγγιζε.Ούτε καν ανακάτευε τα μαλλιά του.
-Έμ τι πας να κάνεις;Σταμάτα.
Φώναζε.Βρήκα την ευκαιρία κι έκοψα ένα κομμάτι απ'την μπλούζα του.Το χρειαζόμουν για τις επόμενες οδηγίες.
-Άφησέ την.
Του φώναξε ο Έρικ.
-Δεν ξέρεις τίποτα Έρικ.Τίποτα.
Φώναξε νευριασμένος κι άρχισε να τον χτυπάει.
-ΈΡΙΚ.
Φώναξα και προσπάθησα να απομακρύνω τον Ντύλαν από πάνω του.
-Κάνε αυτό που ήρθες να κάνεις.
Είπε σπρόχνοντας τον Ντύλαν από πάνω του.Προσπάθησα να κάνω γρήγορα γιατί δεν ήθελα να βασανιστεί ο Έρικ.Όχι άλλο.
Έριξα το αίμα μου πάνω απ'το κομμάτι της μπλούζας του Ντύλαν και πρόφερα τα λόγια μέσα απ'το βιβλίο.Μια λάμψη άστραψε κι ο πόνος απλώθηκε σε όλο μου το σώμα.Έπεσα πίσω ουρλιάζοντας.Στο σώμα μου δημιουργούντάν σπασμοί απ'τον πόνο.Μόλις το κατάλαβε ο Ντύλαν ήρθε δίπλα μου.
-Έμιλυ...όχι.
Είπε με δάκρια στα μάτια.Αν και δεν καταλάβαινα γιατί.Όλα είχαν γίνει σωστά.Πίστευα ότι είχαν γίνει σωστά.