Η αγκαλιά τους ήταν κάτι παραπάνω από παρατεταμένη. Ο ένας δεν χόρταινε τον άλλο, η μυρωδιά του εισχωρούσε στα ρουθούνια της και ένιωθε πως ξαφνικά μετά από χρόνια ξανά βρισκόταν στον σπίτι της! Τα χέρια του ευλαβικά είχαν τυλιχτεί γύρω από τη μέση της, την κρατούσαν σφιχτά λες και υπήρχε πιθανότητα δια μαγείας εκείνη να χαθεί. Ο χρόνος είχε παγώσει, κάθε τι τριγύρω απλά φάνταζε αδιάφορο μπροστά στα όσα διαδραματίζονταν εκείνη τη στιγμή, μπροστά στην αγάπη τους η οποία μετά από χρόνια άνθισε σαν τις αμυγδαλιές την άνοιξη. Τα δάκρυα έρεαν ακατάπαυστα από τα μάτια της, ήταν δάκρυα ανάμεικτα, χαράς, λύπης, παράπονου και άλλων τόσων αιτιών που με τον χρόνο από εκείνη τη στιγμή και ύστερα... σίγουρα θα επουλώνονταν και με το παραπάνω.
«Είσαι εδώ. Είσαι στα αλήθεια εδώ...» έλεγε και ξανά έλεγε η Αγγελική η οποία ακόμη δε μπορούσε να το αντιληφθεί. Όχι πως κανείς θα την αδικούσε. Είχαν χαθεί για δέκα και ολόκληρα χρόνια, είχε χάσει κάθε του ίχνος και οι εντυπώσεις της από τα όσα της είχαν πει οι γονείς ήταν πως ποτέ δεν την είχε αγαπήσει... αλλά πλέον ήξερε, δίχως να έχει ειπωθεί ούτε μια λέξη, ήξερε πως την λάτρευε όπως εκείνη τον λάτρευε με όλο της το είναι.
«Είμαι εδώ Αγγελική μου, εδώ... και δεν πρόκειται να ξανά φύγω ποτέ μακριά σου!» την διαβεβαίωνε εκείνος με λόγια τα οποία θα έκανε τα πάντα για να τηρηθούν! Άλλωστε ήταν πλέον άνδρας! Όποιος και αν στεκόταν εμπόδιο στο δρόμο του θα είχε τα μέσα να τον αντιμετωπίσει.
«Τόσα χρόνια...» ο λυγμός που ξέφυγε από τη φωνή της την έκανε να καταρρεύσει στην αγκαλιά του με εκείνον να την συγκρατεί βάζοντας την να καθίσει στην πολυθρόνα λίγο πιο πίσω τους.
«Συγνώμη! Συγνώμη για όλα αγάπη μου... δεν φέρθηκα σωστά, δεν πάλεψα όπως έπρεπε για εμάς. Σηκώθηκα και έφυγα σαν άβουλος υπακούγοντας τις εντολές των δικών μου, όμως τώρα κανείς και τίποτα δε θα με εμποδίσει. ΚΑΝΕΙΣ και ΤΙΠΟΤΑ!!!» την διαβεβαίωσε πιάνοντας της το πρόσωπο και τοποθετώντας το ανάμεσα στις παλάμες του.
«Νόμιζα πως με είχες κοροϊδέψει...» της χαμογέλασε πικρά σκουπίζοντας τα δάκρυα που έρεαν στα ροδαλά της μάγουλα.
«Εσένα; Να κορόιδευα εγώ εσένα; Την κοτσιδού μου; Τη μόνη κοπέλα που αγάπησα;» δακρυσμένος και ο ίδιος την ρώτησε «Σου είχα γράψει ένα γράμμα στο οποίο σου διαβεβαίωνα πως θα επέστρεφα μια μέρα για να διεκδικήσουμε μαζί ένα κοινό μέλλον γεμάτο με τα όνειρα που είχαμε κάνει, η Μαρία όμως δεν πρόλαβε να στο δώσει ποτέ... ήταν τότε που ο Ιάσωνας είχε χάσει τη ζωή του και μετά από καιρό που είχαμε μιλήσει με την αδερφή μου, μου παραδέχθηκε πως το γράμμα είχε κάνει φτερά.» συνέχισε ο Παύλος με την Αγγελική να κρατάει τις παλάμες του ανάμεσα στις δικές της, ενώ καθόταν γονατιστός μπροστά της.
«Οι γονείς μου με είχαν στείλει άρον, άρον στην Αθήνα...» κλαίγοντας του παραδέχθηκε, εισπνέοντας μια βαθιά ανάσα.
«Μη τα σκέφτεσαι αυτά τώρα, ηρέμησε...» ένωσε τα μέτωπα τους με εκείνη να τοποθετεί τον δείκτη της πάνω στα χείλη του για να σωπάσει.
«Πρέπει...» του ψιθύρισε «...πρέπει να ξέρεις!» συνέχισε με τον ίδιο τόνο.
«Τι;» απόρησε εκείνος.
«Ήμουν έγκυος τότε Παύλο και ο πατέρας μου με την βία με ανέβασε στο πρώτο καράβι για να με στείλει στην Αθήνα ώστε να ξεφορτωθώ το ''μπάσταρδο'' όπως το αποκαλούσε... δεν το έκανα όμως, παρακάλεσα και ικέτευσα τη θεία μου να μη με σύρει στον γιατρό να κάνω κάτι που δεν ήθελα. Ευτυχώς, ήταν μαζί μου! Μου συμπαραστάθηκε σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης, ακόμη και τη μεγάλη στιγμή ήταν εκεί και αγωνιούσε μιας και ο τοκετός ήταν δύσκολος...» ο Παύλος έδειχνε χαμένος, την κοιτούσε με μεγάλη αγωνία περιμένοντας ποιες θα ήταν οι επόμενες λέξεις της «...όμως το μωρό δεν τα κατάφερε!» άλλος ένας λυγμός χρωμάτισε τη φωνή της, κάνοντας τον Παύλο να την αγκαλιάσει σφιχτά ώστε να την καθησυχάσει, λέγοντας της πως όλα πλέον είχαν περάσει «Είχε αδύναμη καρδούλα. Του έκαναν αεροβάπτιση και αμέσως μετά ξεψύχησε... είχα προλάβει όμως να ακούσω το κλάμα του. Μερικές φορές η σκηνή γυροφέρνει στο μυαλό μου και ανατριχιάζω ολόκληρη, αν όλα είχαν πάει καλά σήμερα θα ήταν ολόκληρο αντράκι το παλικάρι μας όμως ο Θεός είχε άλλα σχέδια και δεν πρέπει να πηγαίνουμε ενάντια σε αυτά.» ολοκλήρωσε εκείνη με τον Παύλο να μένει άναυδος με το πόσα είχε περάσει η Αγγελική, με τις ενοχές να γεννιούνται μέσα του που εκείνος δεν ήταν εκεί για να της σταθεί.
«Συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη...» άρχισε να λέει ξανά και ξανά με την γυναίκα να προσπαθεί να τον διαβεβαιώσει πως όλα εκείνα πλέον άνηκαν στο παρελθόν.
Από εκείνη την ημέρα οι δύο τους ήταν αχώριστοι, ο Παύλος πολλές φορές αναλογίστηκε πως αν βρίσκονταν στην Αμερική θα ήταν θέμα χρόνου το να θεωρούνταν παντρεμένοι μέσω του πολιτικού γάμου μα αυτό τότε στην Ελλάδα ήταν κάτι ξένο και κόντρα στην θρησκεία... μα ήταν όμως τόσο απλό, το ζευγάρι, δύο μάρτυρες και ένα νομικό πρόσωπο! Έπρεπε να περάσουν κοντά στα είκοσι χρόνια ώστε ο πολιτικός γάμος να ενταχθεί στην ελληνική κουλτούρα και πάλι όμως είχε τα προβλήματα του... αυτό όμως είναι κάπως άσχετο με την ροή της ιστορίας μας! Ο Παύλος δε θα περίμενε είκοσι χρόνια για να στεφανωθεί την Αγγελική, δεν ήθελε όμως και ο θρησκευτικός τους γάμους να είναι κάτι το γρήγορο που σίγουρα εκείνη δε θα είχε την ευκαιρία να τον ευχαριστηθεί όπως θα ήθελε συν του ότι είχε μια μεγάλη επιθυμία το μυστήριο να τελεστεί στην Κρήτη, συγκεκριμένα στον τόπο καταγωγής τους με όσους τους αγαπούσαν αληθινά να είναι παρόντες. Έτσι, βρήκαν τη μέση λύση και αρραβωνιάστηκαν με τον Παύλο παρέα με τον Δημήτρη να πηγαίνουν στο σπιτικό της Αγγελικής ώστε να ζητήσουν το χέρι της από τη θεία Αλεξάνδρα... η οποία αισθανόταν το φορτίο που κουβαλούσε να τη βαραίνει ολοένα και περισσότερο.
(Δεύτερο κεφάλαιο...
Όλα θα γίνουν, μη μου ανησυχείτε και ο κάθε κατεργάρης... θα βρει τον πάγκο του!
Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη.)