Camila's POV
Αν κρίνω από το προηγούμενο βράδυ μάλλον σήμερα είναι δεύτερα και αρχίζουν τα βασανα.
Πάλι καλά έχει απίστευτη μέρα σήμερα.
Και μία από τις αγαπημένες μου.
Το γιατί θα το μάθετε σε λίγο.
Είχα πολύ λίγα λεπτά για να ετοιμαστώ.
Έτσι χωρίς να το θέλω βγηκα κάτω από τα ζεστά παπλώματα μου και πήγα στο το μπάνιο του δωματίου μου.
Το ζεστό νερό κυλούσε πάνω στο γυμνό σώμα μου και στα κάστανα μακριά μαλλιά μου.
Μετά γρήγορα γρήγορα με τύλιξα με μία πετσέτα όπως έκανα και με τα μαλλιά μου.
Πήγα προς την ντουλάπα και επέλεξα να βάλω ένα ψηλόμεσο μαύρο τζιν με δυο σκυσηματα στα γόνατα και μία κοντή άσπρη μπλούζα.
Έτσι και αλλιώς ήταν η πρώτη μέρα και δεν θα βαζαμε κατευθείαν τις στολές.
Τα μαλλιά μου τα πάτησα λίγο βαφτικα ελάχιστα και Βουαλά. Έτοιμη.
Κατέβηκα κάτω στο μεγάλο καθιστικό μου και περίμενα τον σοφέρ μου να με πάρει να με πάει στο κολλέγιο μου.
Δεν το πιστεύω ότι ακόμα μία χρονιά αρχίζει. ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΑΡΧΊΣΕΙ.Και ο πατέρας μου? Που είναι? Α ναι ξεχασα! Έχει ένα από τα πολύ συμπαντικά και επαγγελματικά ταξίδια του. Δεν μπορώ να τον καταλαβω ποιο συμπαντικά είναι αυτά από μένα?
Από τότε που πέθανε η μαμά μου δεν έχει σταματήσει να λείπει από το σπίτι.Ξερω ότι είναι διευθυντής και έχει πολλά καθήκοντα και πολλές υποχρεώσεις. Ένα γαμημενο ρεπό δεν μπορεί να πάρει? Κάτσε ρε φίλε έχεις και μία κόρη γαμώτο Μου. Αλλά εντάξει τα ξεκαθάρισε μαζί μου στέλνοντας με σε ένα κολέγιο σε μία φυλακή. Που το μόνο που τους νοιάζει εκεί μέσα είναι η τάξη και η πειθαρχία.
Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι εκεί μέσα έχω τους φίλους μου και κάνω φίλους όσο παράξενο και να ακούγεται υπάρχουν και άτομα εκεί μέσα που δεν τους νοιάζει μόνο το χρήμα ή η ομορφιά ή και ότι δηποτε άλλο εκτός από το εγώ τους
Τέτοια άτομα θέλω να γνωρίσω σήμερα. Γιατί φέτος οπως και κάθε χρόνο έρχονται καινούργια άτομα που θα ήθελα πολύ να γνωρίσω.
Και μακάρι να μην είναι όλα τους κακομαθημένα.
"Δεσποινίς Cabello σας κορναρω 5 λεπτά πρέπει να φύγουμε για το κολλέγιο σας" Ακούω το Pedro τον σοφέρ να διακόπτοι τις σκέψεις μου.
"Έρχομαι" φωνάζω περνώ τα πράγματα μου και βγαινω από το μεγάλο σπίτι μου.
Μπήκα γρήγορα για το αμάξι και σε λίγα λεπτά ήμασταν στο κολέγιο.
Είναι κοντά με το σπίτι μου.
Ο Pedro με άφησε ακριβώς έξω από την πόρτα του κολεγίου μου και χάθηκε σε δευτερόλεπτα.
Έπρεπε να βρω τις άλλες αλλά μπορεί και να μην ήρθαν ακομα.
Μπήκα κατευθείαν μέσα
Τα μάτια μου σκαναραν και καινούργιους μαθητές αλλά και παλιούς. Αλλά κανεναν γνωστο μου.
Ο καιρός ήταν πολύ καλος... Έτσι εγώ πήγα και κάθησα στο γνωστό παγκάκι.
Έχουν περάσει 15 λεπτά και κανένας να φανεί.
Wtf που ειναι ακομα να ερθουν?
Σκέφτηκα και σηκώθηκα από το παγκάκι.
Περπάτησα λίγο γύρω απο το σχολείο πριν μπω μεσα. Πραγματικά ήταν τόσο μεγάλο που θα μπορούσες να είχες χαθεί.
Γιατί δεν έχουν έρθει ακόμα?
Εβγαλα το κινητό μου και πληκτρολόγησα τον αριθμό της Dinah χτύπησε δύο φορές και κατευθείαν το σηκωσε
-Ελα.
Ψυθήρισε η φιλη μου
-Που είσαι ρε βλαμένο δεν θα έρθετε.
Φωνάζω εγώ καθώς είμαι μόνη μου στην είσοδο του κολεγίου.
-εσυ που είσαι? Εγώ είμαι ιδη μέσα στην τάξη και τρεχα γιατί γιατι σε λίγο θα μπει ο διευθυντής για να μας γνωρίσει τους καινούριους μαθητές.
Συνέισε η Dinah ποιο δυνατά αυτήν την φορά.
Με το που άκουσα αυτό έκλεισα το κινητό και πήγα να μπω μέσα αλλά ένα άλλο σώμα έπεσε με φόρα πανω μου με αποτέλεσμα το κινητό μου να πέσει κάτω.
Γυρισα το κεφάλι μου αργά για να δω ποιος η μάλλον ποιά ήταν αλλά αυτήν ηταν κάτω πιάνοντας το κινητό μου για να μου το δώσει. Ηταν ψηλή με μαύρα μακριά μαλλιά.
-Χίλια συγνώμη.... Απλα έχω ιδή αργήσει και....
Μία αρχόμενη βραχνή και υπέροχη φωνή σηκώθηκε από το έδαφος που είχε σκύψει για να πάρει το σπασμένο ποια κινητό μου.
-Μην ανυσηχεις όλα είναι.....
Κομπλαρα για λίγο μόλις το πρόσωπό της συνάντησε το δικό μου...
Τα μάτια της. Ω θεέ μου τα ματιάς ήταν το κάτι άλλο. Σε έκαναν να χαζεψεις μέσα τους σε αυτό το πράσινο και μπλέ και.... Απλά σε μάγευε
-Ει-ει ναι ε-εντάξει....
Προσπάθησα να αρθροσω δύο λέξεις ακόμα
-Μ-μα κοίτα σ-στο έχω κάνει χίλια κομμάτια. Συγνώμη. Θ-θα προσπαθήσω να σου πάρω ένα άλλο....
Είπε κάπως φοβισμένη μάλλον και σίγουρα ήταν καινούργια. Κάπως έτσι ήμουν και εγώ πριν 4χρονια.
-Δεν χρειάζεται. Εξάλλου ευκερια εξαχνα για να πάρω ένα άλλο.
Της χαμογέλασα για να αισθανθεί λίγο πιο άνετα.
Αυτην εσκηξε το κεφάλι στα μαύρα της αρβιλακια.
-Με λένε Camila Cabello. Εσένα?
Της έδωσα το χέρι μου. Και το πρόσωπό της ξανά συνάντησε το δικό μου.
-Lauren. Είπε χαμηλόφωνα και συνέχισε. Το όνομά μου είναι Lauren jauregui.
Ή φωνή της κάπως ντροπαλή. Αλλά επιτέλους το χαμόγελο της σχηματίστηκε στο πορσελάνινο πρόσωπό της.
Τα χέρια μας ήταν ακομα στην ίδια καθώς η μία κοιτουσε την άλλη για λίγα λεπτά
Το κινητό μου διέκοψε όλο αυτό.
-Ακομα ?
Ξανά ρώτησε η Dinah
-Ερχομαι ειπα Έρχομαι.
Το έκλεισα κατευθείαν
-Καλύτερα ν-να πηγαίνω έχω αργήσει.
Είπε και πήγε να φύγε αλλά το χέρι μου δεν την άφησε...
-Περιμενε.
Με το που βγήκε αυτό από το στόμα μου ένιωσα κάπως άβολα γιατί αυτήν κοίταξε κατευθείαν τα ακόμα ενωμένα χέρια μας. Τοτε κατευθείαν της άφησα το χέρι Της και αυτή έμεινε αμίλητη . Κάπως έτσι πηρα το λόγο και μιλησα
-Συγνωμη απλά ήθελα να σε ρωτήσω κάτι
πόσο αδιάκριτη παιζι να είμαι?
-Αν μπορώ να σου απαντήσω.
Είπε ντροπαλά.
-Εισαι στο τελευταίο ετος?
Βρηκα την πρώτη δικαιολογία για να δωσω στο εαυτό μου την ευκαιρία να ξανα κοιτάξω τα υπέροχα μάτια της.
-Ν-ναι
Τραύλιζε
-Τελεια . Ακολούθησε με !
Είπα και χωρίς δισταγμό ξανά επιασα το απαλό της χέρι.
Μαζί φτάσαμε ως την αίθουσα.
Και όταν η πόρτα ήταν κλειστή και κανένας μαθητής δεν ήταν έξω .Τοτε κατάλαβα πως ο αυστηρός διευθυντής ήταν ιδή μέσα.
-Μην φοβάσαι...
της ειπα καθώς την έβλεπα κάπως αμήχανη.
Μαζί μπήκαμε μέσα. Πλεον οι μαθητές σταμάτησαν να κοιτάνε τον διευθυντή και το μόνο που κοιτούσαν ήταν εμένα και την Lauren τη αμήχανη στιγμή. Έτσι αποφάσισα να μιλήσω. Να προσπαθήσω τουλάχιστον.
-Κυριε διεύθυντα εμείς...
Πήγα να πω αλλά η φωνη του με διέκοψε.
-Εσεις έχετε αργήσει και μάλιστα πολύ.....
Επικρατούσε μία ησυχία με κανέναν δεν μιλούσε. Εγώ κατευθείαν κοιταξα την Dinah η οποία κοιτούσε κάπως μπερδεμένη μία εμένα και μία την κοπέλα δίπλα μου.
Και η σπαστικια φωνή του ξανά ακούστικε.
-Αλλα, είπε και ξανά συνέχισε. Θα κάνω πως δεν είδα τίποτα δεσποινίς Cabello διότι είναι η πρώτη μέρα και δεν θα ήθελα η πανέμορφη δεσποινίς δίπλα σας να σχηματίσει κακή εικόνα για εμένα. Είστε καινούργια?
Ειπε και κοιτούσε μόνο την Lauren που αυτήν σηκωσε το κεφάλι και κοίταξε τον διευθυντή.
-Ναι.Ονομαζομαι Lauren Jauregui.
- Δεσποινίς Jauregui. Σας εύχομαι και επίσημα το καλωσόρισμα στο νέο σας κολέγιο. Και καλή αρχή.
Αλλά ποτέ σαν την σημερινή.
-Σας ευχαριστώ Κύριε!
Ήταν το μόνο που είπε η Lauren. Και το βλέμμα της έπεσε πάνω μου. Που καταλαβε ότι την κοιτουσα για ώρα.
Εγώ κάθησα κατευθείαν στο ίδιο θρανίο που κάθομαι κάθε χρόνο.
-Δεσποινις Jauregui. Μπορείτε να κατσετε δίπλα απο την Camila Υπάρχει ένα άδειο θρανίο.
Μόλις παρατηρώ το πλέον αδιο θρανίο που ως πέρυσι καθόταν η Selena ρωτησα τον διευθυντή:
-Γιατί είναι άδειο η Sel....
Πήγα να πω αλλά με διέκοψε και πάλι η ενοχλικη φωνή του.
-Η πρωην συμμαθήτρια σου δεν υπηρετεί πια το κολλέγιο μας.
-Τι ?
Βγήκε απο το στόμα μου δυνατά χωρίς όμως να το καταλάβω.
-Ο τόνος της φωνής θα προτιμούσα
να κατέβει λίγο. Δεν θα ήταν καλό ούτε για εσενα αλλά ούτε και για εμένα. Και προφανώς δεν μπορεί να φέρει την "ΦΙΛΗ" σας πίσω.
Τόνισε την λέξη αφού πρώτα έκανε κάποιες ηρωικές κινήσεις με τα χέρια του.
-Δεν σας καταλαβαίνω.
Είπα καπως μπερδεμένη. Γιατί έφυγε μήπως έμαθε για εμάς τις δύο.... ο θεέ μου όχι....
-Δεν χρειάζεται... Το θέμα έληξε.
Υπάρχει κάποιο πρόβλημα η Lauren να κάτσει δίπλα σου?
Ρώτησε.Και εγώ κατευθείαν την κοιταξα.
-Κ-κανενα α-σπολύτως.
Τραυλισα.
-Πολύ ωραία, είπε και πάλι ηρωνικά και συνεχισε. Καθηστε δεσποινίς Jauregui.
Είπε και έδειξε την καινή θέση δίπλα μου.
Που πλέον καθόταν η Lauren.
Η ώρα πέρασε γρήγορα μάλλον επειδή δεν έδινα σημασία σε ότι λέγανε. Για τους ηλιθιους κανόνες και για όλα τα υπόλοιπα.Η σκέψη μου ήταν στην Selena. Γιατί να φύγει και να παρετυθεί τόσο εύκολα.
Εντάξει μπορεί με αυτήν να μην ήμασταν και το καλύτερο ζευγάρι. Δεν ένιωθα τίποτα τοσα πολλά για αυτήν απλός ήταν το άτομο που ξεσπαγα όταν είχα νεύρα. Κατι σαν το τσιγάρο.Ο ι συντροφιά μου στις δύσκολες και μοναχικές στιγμές.
-Δεσποινις cabello με ακούτε.
Πόσοι ώρα σκέφτομαι? Δεν κατάλαβα ποτε χτύπησε το κουδούνι και σχεδόν ολοι οι μαθητές είχαν φύγει.
-Ναι ναι τι Έγινε?
-Στο γραφείο... Μαζί μου τώρα..
-Τι? Γιατί?
Απολογήθηκα εγω ....
-Ακου Camila το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να με ακολουθήσεις....
Σταματησε για λίγο και το ύφος με τρόμαξε πολύ...
-ΤΩΡΑ , φώναξε και το χέρι του έδειξε την έξοδο της αίθουσας.
H Dinah όπως η Normani κοιτούσαν την σκηνή σοκαρισμένες.
Εγώ σηκώθηκα γρήγορα και ακολουθησα το διευθυντή.... Στο δρόμο για το γραφείο είδα την Lauren καθόταν μόνη της λίγο ποιο πέρα από την ταξη μάς....
Στο μάθημα ήμουν τόσο σκεφτικη που δεν καταλαβα ποτέ εφυγε και βγήκε έξω. Με κοίταξε για μία στιγμή με ένα βλέμμα της. Αλλα ξανά έσκυψε το κεφάλι της κάτω.
Μετά από λίγο φτάσαμε στο γραφείο του κερβερου.
-Δεσποινις Cabello θα σας ρωτήσω απευθείας και θα μου απαντήσετε με τη απόλυτη αλήθεια και μόνο. Έγινα σαφής.
-Απολυτα...
Απάντησα αν και ήξερα τι θα με ρωτήσει.....
-Ο κολλέγιο μας οπως ξέρετε και έχετε ζήσει 4 χρόνια τώρα δεν επιτρέπει σε κανέναν μαθητή την επαφή και μάλιστα την σεξουαλική επαφή ανάμεσα σε έναν μαθητή και μία μαθήτρια.... ή ακόμα χειρότερα σε μαθήτρια με μαθήτρια.......
-Κυριε διεύθυντα εγώ...
Πήγα να τον διακοψω γιατί με αυτό τον τρόπο με προσβάλει αλλά δεν προλαβα... Για ακόμα μία φορά.
Ποτέ δεν σε αφήνει να μιλήσει . Ποτε!!!
-Δεν έχω τελειώσει.
Εγώ έσκυψα κατευθείαν το κεφαλι μου και μπορούσα να δω τα παπούτσια μου δεν μιλησα. Και συνέχισε
-Κατανοώ την επιλογή σας για το άλλο φίλο και προσπαθώ να σας καταλάβω....
Ωπα . Μπράβο του....ποτέ δεν μου έχει μιλήσει έτσι.
-Αλλα....
Βεβαια υπάρχη και το αλλά στην Ιστορία.
-.......Όχι στο κολλέγιο μάς....
Μισώ τι μου λέει τώρα ότι αν ερωτευτω να μην το ζήσω?
Αν μου αρέσει κάποια τι? Θα κάθομαι και θα την κοιταω... έτσι απλά.
Και κάποια μερα θα της πω:
Ξέρεις μου αρεσεις αλλά μου εχει απαγορεύτει να το κάνω αυτό....
-Μαλιστα... Και εγω σε τι θέλετε να σας απαντήσω..
Είπα ειρωνικά....
-Στο ότι ποτέ δεν θα γίνει κάτι τέτοιο άλλη φορά στο κολλέγιο... Έξω από αυτό να κάνετε ότι θέλετε.
-Ενταξει.....
Απάντησα απότομα.
-Μπορειτε να φυγετε....
Έφυγα κατευθείαν το μέρος με έπνιγε μου προκαλούσε αηδία... αλλά πρώτου ανοίξω την πόρτα η φωνή του ξανα ακούστικε.
-Και όσο αναφορά την δεσποινίς Gomez.....
Στο άκουσμα του ονόματός της με έκανε να σταματήσω. Αλλά να μην πω τίποτα.
-.....Θα κάνω πως δεν έγινε ποτέ....
Μετά από αυτό ή πόρτα άνοιξε και εγώ πλέον ήμουν έξω από το γραφείο του μαγκουφη και κερβερου διευθυντή μας...βγηκα γρήγορα έξω από το σχολείο και πήγα στο ένα και μοναδικό μέρος που ειχα βρει πριν δύο χρόνια. Ένα μέρος που μπορούσα να κάνω ότι θέλω χωρίς κανένας να με βλέπει....
Ή πόρτα της αποθήκης ανοίγει και εγώ κατεβαίνω τα σκαλιά καθως βγάζω ένα τσιγάρο από το πακέτο και το τοποθετώ στόμα μου.
Το πακέτο μου πέφτει από τα χέρια όταν αντικτιζω το άτομο που βρήκε αυτό το μέρος..
-Lauren.. Τ-τι κανείς εσύ εδώ?
-Σ-συγνωμη απλά δ-δεν ήξερα πως α-αυτό ηταν το δικό σου μέρος αυτο.. κ-καλύτερα να φύγω....
Εγώ δεν είπα τίποτα απλός επαθα ένα μικρό σοκ από αυτό που είδα.
Την Λορεν με τσιγάρο και σχεδόν έκλαιγε... Τι να περνάει και αυτήν ή καημένη.
-Περιμενε.
Είπα άθελά μου. Και αυτήν γύρισε και με κοίταξε.
-Θες ένα?, Την Ρωτησα και συνεχισα.
-Μηπως να....
Πήγε να πεί αλλά την διέκοψα.
-Απλος κάθησε.....
Είπα και την εδειξα με το χέρι μου την καινή θέση δίπλα μου.
Αυτήν κάθησε δίπλα μου.
Το όμορφο άρωμα της μπήκε μέσα στα πνευμόνια μου..
-Μμμμ.... Ωραίο άρωμα.
-Ευχαριστώ..., μου χαμογέλασε και έκανε μία ρουφιξια από το τσιγάρο της.
-Δεν μιλάς πολύ;
Πήρα το θάρρος να ρωτήσω ήθελα να έχω καλές σχέσεις μαζί της. Ήθελα να την γνωρίσω. Να κάνουμε παρέα.
Ναι αλλά δεν θέλεις μόνο αυτό Camila.
Σκασε....
Σκέφτηκα κοιτάζοντας τα όμορφα χίλια της....Τι κάνεις Camila?
-Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.....
Ήταν το μόνο που είπε και έβγαλε τον καπνό από το στόμα της.....
-Λοιπον? Πως και από το κολέγιο μας?
-Βασικα εγώ....
-Ασε ξέρω δεν ήθελες καν να έρθεις Απλός σε πίεσαν οι πολυάσχολη γονείς σου.
Είπα χωρίς να το σκεφτώ.. Και μάλλον θα την πείραξε καθώς έσκυψε το κεφάλι κάτω....
-Σ-συγνωμη είπα κάτι που δεν έπρεπε...
Μα και βέβαια ειπές κάτι που δεν έπρεπε Camila. Όλο μαλακιες πετάς από το στόμα σου χωρίς να το σκεφτείς......
Και εκείνη την στιγμή το κινητό της δονείται και μας βγάζει από την δύσκολη θέση. Εκείνη Το σηκώνει.
-Ελα μπαμπά.... ναι .... Εντάξει.... έρχομαι..................
Σήκωθηκε αναστατωμένη από το τηλεφωνημα του πατερα της και μου είπε
-Πρεπει να φύγω.
-Ενταξει..... Γ-γεια ... είπα
-Λορεν!!
Φωναξα ξανά επειδή ήθελα να της πω συγνώμη αν την έφερα σε δύσκολη θέση αλλά είχε ιδή φύγει....
Κάθησα για λίγο ακόμα. Τι λίγο δηλαδή έκανα όλο το πακέτο. Έτσι και αλλιώς είχα χρόνο.
Τα δωμάτια μας ήταν αυτά που είχαμε από πέρυσι. Οπότε δεν θα χρειαστεί να περιμένω και να έχω το άγχος το αν θα με βάλουν με τις κολλητές μου.
Το καλό είναι ότι μας έχουν όλες στό ίδιο δωμάτιο...
Αν και τώρα που έφυγε η Selena δεν ξέρω πια θα μας φέρουν...
Ποιος ξέρει?
ΑΥΤΟ ΉΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΟ ΜΈΡΟΣ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΈΣΕΙ......
#Camren
Συγνώμη για όπιο δηποτε λάθος.