~ Hoofdstuk 34 : Sommige mensen veranderen nooit. Jep, Mart is weer boos, wat een verassing, zeg ~
POV – Mart, 13 maart
Met zijn hand wreef hij over zijn gezicht terwijl hij naar de ingang van het politiebureau rende. Een menigte mensen had zich daar verzameld om te komen klagen over de moorden van de afgelopen twee weken. Ze vonden allemaal dat ze geen vooruitgang boekten en dat ze maar eens van hun luie gat moesten komen. Mart wist niet goed wat hij ermee aan moest. De kleine hoopjes mensen die hij aantrof op de PD's (plaats delict) kon hij nog wel aan. Maar dit, dit was te veel. Voor het politiebureau hadden zich alle familie en vrienden van de slachtoffers verzameld met daarbij nog een aantal mensen die zich ook graag bemoeiden met dingen die hen niks aangingen. Tel daar nog een hoop journalisten, uit op sensatie, bij op en dan kom je op een totaal van meer dan honderdtwintig mensen. Allemaal maar voor zijn werkplek. Allemaal uit op een woord van hem.
Jort was al een kwartier geleden naar voren vertrokken, maar Bram was Mart komen halen omdat Mart beter om kon gaan met publiek. Jort werd dan altijd een beetje zenuwachtig en vergat dan zijn hele woordenschat zodat hij dan maar voor zich uit staarde en een paar onsamenhangende woorden stamelde. Mart wist dikwijls op een diplomatieke manier iedereen de deur te wijzen en zo de rust weer te herstellen. Het enige probleem was dat hij daar niet van hield en vaak pisnijdig werd van al die mensen die niet begrepen dat een moordenaar zich niet aanbood op een presenteerblaadje.
Dat was trouwens een groot probleem. Mensen wisten niet hoe het echte werk in elkaar zat. Ze keken alleen op hun vrije avonden politieseries waarin de dader vaak diezelfde dag nog werd gevangen. Nou, zo werkte het dus niet. Big surprise. Moordenaars wilden niet gepakt worden en meestal stelden ze daarom ook alles in het werk om te voorkomen dat de politie hen te slim af zou zijn. Werkelijk, dat koste toch veel moeite om dit te bedenken! Zeker, hier moest je bij de politie voor werken om dit te kunnen snappen! Sarcasme vulde de lucht die Mart inademde.
Maar goed, inmiddels was hij bij de ingang aangekomen en verwelkomde een frisse voorjaarswind, samen met het kabaal van een schreeuwende menigte, zijn aanwezigheid. Hij raakte met zijn hand de schouder van Jort aan die zich naar hem toedraaide.
'Ze zijn nogal boos,' concludeerde Mart.
'Zeg dat wel ja, ze willen niet luisteren! Ik probeer ze al een kwartier duidelijk te maken dat we alles doen wat we kunnen om die man te pakken, maar het lijkt gewoon niet tot ze door te dringen!' zei Jort.
Zijn gezicht was bezweet en hij draaide ongemakkelijk heen en weer op zijn voeten. Mart wist dat Jort hier echt niet tegen kon. Jort werd hier niet, zoals hij, boos van, maar juist onzeker.
'Ik zal ze wel even tot stilte aanzetten,' zei Mart. In dit opzicht was hij soms best arrogant, als hij Jane moest geloven. Hij dacht, volgens haar, dat hij iedereen wel kon vertellen waar het op stond en dat ze dan als door een toverspreuk getroffen naar hem zouden luisteren. Jammer voor Jane was dit vaak ook zo.
'Hé!' riep hij, 'Houd allemaal eens je mond dicht! Wij kunnen jullie toch niet uitleggen wat we hebben gedaan als jullie overal doorheen tetteren!'
Een slanke man van middelbare leeftijd kwam naar voren. Zo op het eerste gezicht leek hij wel sympathiek. Hij reikte Mart zijn hand aan en stelde zich voor.
'Hallo, mijn naam is Dirk. Ik ben de vader van Jolie. We zijn hier omdat we graag willen weten hoe het ervoor staat. We willen graag dat degene die onze geliefden dit heeft aangedaan gepakt wordt.' Zijn stem was rustig en kalm. Hij wist wat hij moest zeggen en had een aangename intonatie.
'Dat begrijp ik,' zei Jort. 'De afgelopen tijd heb ik u dit ook proberen te vertellen.'
'Lulkoek!' klonk er uit de mensenmassa. Dit keer was het een vrouw die naar voren kwam. Mart herkende haar als Ruth, de moeder van Oona. 'Jij,' riep ze, terwijl ze naar Jort wees, 'jij lult maar wat! Je praatte je daarnet helemaal vast en we weten uiteindelijk nog steeds niets!'
Mart maande ze met een handgebaar tot stilte. 'Sorry mevrouw, we kunnen u ook niet alles vertellen. Wat we wel kunnen vertellen zal u nu van ons te horen krijgen. Als jullie allemaal rustig naar mij en mijn collega's luisteren en ons verhaal helemaal aanhoren is er daarna de mogelijkheid om vragen te stellen.'
'Je zorgt maar dat we te horen krijgen wat we willen horen,' zei Kees, de man van Hanne, nors.
'Ja,' stemde verschillende omstanders met hem in. 'We hoeven dit niet te pikken!'
'Dat is waar,' zei Mart rustig, 'maar wij doen alles dat in onze macht ligt om de dader te pakken. U kunt er natuurlijk ook zelf op af gaan, maar dan haalt u zich straks een celstraf op uw nek. Ik weet niet of u dat wilt? Ik zou zeggen, laat het werk aan ons over.' Mart voelde hij zijn bloed sneller door zijn aderen ging stromen. Die mensen hadden er zo'n kop op dat hij niet wist hoe ver ze zouden gaan om te krijgen wat ze wilden.
'Dat bepalen we zo wel,' zei Kees. 'Nou, vertel op! Wat weten jullie tot nu toe?'
'Uh,' begon Mart, 'de moordenaar is een man. Hij is van middelbare leeftijd en ziet er verder normaal uit. De mensen met wie we tot nu toe hebben gesproken maken geen notie van iets bijzonders. Daarom gaan we er voor nu van uit dat de dader iemand is die niet opvalt. Mensen verwachten van hem niets slechts.'
'Maar dit zijn allemaal veronderstellingen, als ik het goed begrijp?' vroeg Dirk.
'Ja,' zei Jort zacht.
Mart stootte hem aan en fluisterde: 'Nooit toegeven dat je uitgaat van vermoedens, vriend. Dat is niet zo slim, ze denken nu dat we niet weten waar we mee bezig zijn.'
'Maar dat weten we toch wel,' antwoordde Jort.
'Ja, maar daar gaan zij niet van uit als we zeggen dat we werken met informatie die niet is gebaseerd op feiten. Zie je die man daar, die met die groene blouse?' vroeg Mart.
Jort knikte en zweeg.
'Die man is een journalist. Zie je hoe hard hij dingen neerpent? Dit komt vanavond op het nieuw en morgen, als we geluk hebben, nog net niet op de voorpagina van de krant.'
Jort opende zijn mond en hapte hoorbaar naar adem. 'Alle mensen nog aan toe... Waarom willen ze zo graag duidelijk maken dat wij ons werk niet goed uitvoeren?'
'Hé,' riep een vrouw met vet, zwart haar uit de groep, 'waarom mogen we de lichamen nog steeds niet zien? We willen Alice en Annelie, mijn zus, begraven!'
'Sorry,' zei Mart met een verontschuldigende glimlach, 'maar we kunnen hun lichamen nog niet vrijgeven. De laatste ligt nu in het lab, en de rest hebben we nodig voor verder onderzoek. Aangezien de lijst met slachtoffers steeds langer wordt willen we checken of we niet iets over het hoofd hebben gezien.'
'Daar komen jullie dan ook lekker op tijd mee!' riep Kees. Zijn gezicht was inmiddels rood aangelopen van woede.
'Ja!' viel Ruth hem bij. 'Waarom doen jullie je werk niet meteen goed?' Ze draaide haar hoofd om naar de mensen die achter haar stonden. 'Wat zou er zijn gebeurd als mijn Oona het enige slachtoffer was gebleven? Zouden ze dan op een gegeven moment dan maar zijn opgehouden met het zoeken naar de man die haar dit heeft aangedaan?'
Er klonk instemmend gemompel. Verscheidene boze blikken werden afgevuurd, maar het bleef stil. Als in een stilte voor het uitbarsten van een storm.
Mart had alweer schoon genoeg van dit geleuter en wilde zich al omdraaien. Bram hield hem tegen door zijn schouder vast te pakken.
'Hé, je moet iets zeggen. Je kunt ons niet zomaar achterlaten, omdat jij hier nu niet tegen kan! Jort vindt dit ook vreselijk, maar hij blijft toch! Neem een voorbeeld aan hem!' zei Bram met een verhoogde stem.
Mart schoot een dodelijke bik naar Bram. 'Houd je kop. Volgens Jort was je gisteren nog niet zo blij met hem, hoor, dus waar zeik je over.'
'Altijd is het hetzelfde met jou,' mompelde Bram.
'Kop dicht,' beet Mart hem toe, terwijl hij zich een weg naar de deur baande. 'Van mijn zogenaamde therapeut Bram moet ik weggaan als ik woede op voel komen. Hij zegt altijd dat je dan even tot jezelf moet komen, tot tien moet tellen, dat soort dingen. Vraag het hem maar na, hij werkt hier ook. Oh, wacht, dat ben jij ook! Wat raar, dat iemand zijn eigen advies tegenspreekt! Zeg, Bram, zoek het lekker uit. Jij denkt het altijd beter te weten dan iedereen, ik heb daar genoeg van. Dag.'
Mart liep snel naar binnen en zakte uitgeput op zijn stoel neer, waar hij het zoveelste dossier pakte en begon te lezen.
-----
Een tijdje later kwam Bram op hem af lopen. Zijn gezicht was bezweet en hij liep gejaagd.
'Volgens mij wilde ik jou even niet zien,' zei Mart zonder verder op te kijken van het dossier dat hij aan het lezen was.
'Dit moet je horen, of je nou wilt of niet. Oordeel daarna,' zei Bram vlak.
Mart zuchtte overdreven en hief zijn hoofd op om Bram aan te kunnen kijken. 'Wat.'
'Het is een klein beetje uit de hand gelopen net. Ze begonnen te schelden en Jort, je weet wel hoe hij altijd doet, begon zich te verontschuldigen. Hij praatte nonsens en dat werd niet gewaardeerd. Ze vielen hem soort van aan. Niets ernstigs, we waren er toch al, dus ze hebben Kees, ik dacht dat hij zo heette, van hem afgetrokken. Hij is in de wc, met een bloedneus. Die man wist goed hoe hij hem moest raken, zeg.'
Marts ogen waren ondertussen groot geworden en hij stond meteen op om naar de wc te rennen. Bram hield hem echter weer tegen.
'Doe rustig. Jort is uit zijn doen. Hij heeft geen woord gezegd en zijn gezicht staat op onweer. Weet jij wat hij heeft? Hij doet een beetje raar de laatste tijd?'
Mart haalde zijn schouders op. 'Geen idee. Iedereen in doet raar. Jane doet geen oog dicht en vergeet alles, en dan bedoel ik ook echt alles. Sarah zegt niets meer en lijkt er niet bij te zijn met haar hoofd en Jort, tja, die doet ook anders. Geen idee. Ik begin te denken dat het aan mij ligt, maar als jij het ook zegt.'
Nu was het Bram die zijn schouders ophaalde. 'Ik weet het niet. Zullen we gewon afspreken dat we hem in de gaten houden? Ik begin te denken dat hij misschien overspannen aan het raken is.'
'We zien wel,' zei Mart. 'Ik ga in ieder geval nu naar hem toe, misschien krijg ik wat uit hem.'
'Zie je nu dat dat afzonderen werkt? Je bent weer een heel lief jongetje nu,' zei Bram grijnzend.
'Klootzak,' zei Mart, maar zijn ogen glinsterden en zijn mondhoeken krulden omhoog tot een grijns toen hij wegliep naar de wc.
Mart lijkt overal wel boos om te worden. Ik begin me af te vragen waarom Jane ooit met hem is getrouwd! Het is dat ik weet dat hij binnenkort nog wel iets goeds gaat doen, maar anders had ik weer een hekel aan hem gekregen! Hij lijkt gewoon soms niet na te denken!
Maar goed, ik vond dit hoofdstuk best lastig om te schrijven, aangezien ik niet zo goed wist hoe ik een geloofwaardige discussie op schrift moest stellen. Ik hoop dat het een beetje goed is uitgepakt...
Bedankt voor het lezen! Vergeet niet te stemmen en te reageren. Als je vragen hebt over de codes of aanwijzingen dan stel ik me beschikbaar als persoonlijke coach, want ja, ik wil mensen best helpen. XD