Περπατήσαμε την Πάρο σκαλοπάτι-σκαλοπάτι. Ήταν τόσο όμορφα όλα. Αν μπορούσα να εξαιρέσω και την γκρίνια του Γιάννη για το πόσο κουράστηκε, όλα θα ήταν ονειρεμένα.
"Γίνεται τώρα να γυρίσουμε πίσω στο άνετο ξενοδοχείο μας;"δεν τον αντέχω άλλο. "Θα γυρίσουμε. Αμάν με έχεις πρίξει." Άρχισα να περπατάω γρήγορα προς την ανηφόρα που οδηγούσε προς το ξενοδοχείο.
Με άρπαξε από την μέση και με ακούμπησε επάνω του."Δεν θέλω να εκνευρίζεσαι. Απλά θέλω να είσαι ξεκούραστη για την βραδινή μου έκπληξη."έκανα πίσω και τον κοίταξα με απορία. "Ποιά έκπληξη;" χαμογέλασε στραβά και σήκωσε τα βλέφαρα του κοιτώντας τα μάτια μου. "Αν σου πω δεν θα είναι έκπληξη μικρό μου."
Με έβαλε σε σκέψεις. Καθ'όλη την διάρκεια του γυρισμού μας, δεν τόλμησε να μου πιάσει το χέρι. Να με κοιτάξει ή οτιδήποτε θα μου έδειχνε ότι με θέλει ακόμα. Αλλά ξέρω τι κάνει. Και θα του το κάνω δίπλα. Δεν με ξες καλά αγάπη μου.
Χωρίς να του ρίξω ματιά μπήκα γρήγορα μέσα στο δωμάτιο ξεντύθηκα μπροστά του και μπήκα να κάνω ένα μπανάκι. Το μόνο που ακούστηκε από μέρους του ήταν ένας αναστεναγμός και το πνιχτό γελάκι μου έκανε την εμφάνιση του.
Αφού το ζεστό νερό ξεκούρασε το σώμα μου βγήκα με το ζεστό μου μπουρνούζι. Είχε μπει ήδη Οκτώβρης και δεν έλεγε να αρρωστήσω.
"Γιάννη;"καμία απάντηση."Γιάννη;"η φωνή μου εμφανώς πιο αγχωμένη. "Που είσαι; "πάλι καμία απάντηση και κρύος ιδρώτας με πιάνει.
Ξαφνικά δύο χέρια με πιάνουν από την μέση και με ξαπλώνουν στο κρεβάτι.
"Είσαι χαζό παιδάκι μου; Έχασα 10 χρόνια από την ζωή μου."δεν μου απαντούσε, καθόταν και γελούσε με εμένα, ξαπλωμένος επάνω μου. Αυτό δεν ήταν καλό. "Σήκω, σήκω, σηκω."του χτυπούσα το κεφάλι.
"Σήκω απο πάνω μου παιδάκι μου."
Πόσο τρελός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ; Φυσικά και δεν με άκουσε.
"Σήκω σήκω σήκω!"
Και πάλι δεν με άκουσε.
"Θα αρρωστήσω. Έκανα μπάνιο και ειμαι μούσκεμα." άρχιζα να γκρινιάζω."Εκτός και αν θες να μείνουνε μέσα για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας." Το πότε σηκώθηκε και μου έφερε να ρούχα μου για να ντυθώ, ούτε που κατάλαβα.
"Α ώστε φοβάσαι μην αρρωστήσω ε;"πλησίασε απειλητικά κοντά μου μέχρι να τελειώσω την πρόταση μου."Φοβάμαι μην πάθεις το παραμικρό μωρό μου. Στο έχω αποδείξει άλλωστε."
"Ναι ειδικά όταν με χωρισες."όταν κατάλαβα τι είπα δεν γύρισα καν να τον κοιτάξω. Δεν μίλησε κανένας μας. Δεν ήξερα καν γιατί το είπα αυτό, μου βγήκε αυθόρμητα. "Ε, θα μπω για μπάνιο, εσύ ετοιμάσου για να βγούμε."είπε και συνέχισα να μην τον κοιτάω, δεν ήθελα να δω το πρόσωπο του μετά από όλο αυτό.
Αφού μπήκε μέσα άργησε πολύ ώρα να ανοίξει το νερό. Πήγα δειλά κοντά στην πόρτα και προσπάθησα να ακούσω.
"Θα σου αποδείξω μωρό μου ότι είσαι τα πάντα για εμένα." η φωνή του είχε σπάσει. Το νερό άρχισε να τρέχει και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, τόσο πολύ που μπορούσα να την ακούσω.
Ξεκίνησα να ετοιμάζομαι για να μπορώ να ξεχάσω οτι είχε γίνει. Βάφτηκα ελαφρά σε όλο το πρόσωπο αλλά το κόκκινο κραγιόν μου δεν το άφησα παραπονεμένο. Φόρεσα ένα κόκκινο πουκάμισο και ένα μαύρο παντελόνι με τα μαύρα μποτάκια μου. Ήμουν ήδη έτοιμη μετά από 1 ώρα αλλά ο Γιάννης ακόμα να βγεί.
Χτύπησα δειλά την πόρτα. "Γιάννη είσαι έτοιμος η ώρα πήγε 8:00."η φωνή μου ακουγόταν τόσο ανήσυχη. Άργησε να απαντήσει αλλά όταν άκουσα την απάντηση του ηρέμησα"ναι Σοφία σε 5 λεπτά βγαίνω αν μπορείς φέρε τα ρούχα που άφησα πάνω στο κρεβάτι."
Αντί να του πάω τα ρούχα που μου ζήτησε, πήγα στην βαλίτσα του και πήρα μια κόκκινη μπλούζα και ενα μαύρο παντελόνι.
Ευτυχώς είχε μαζί του. Τώρα θα είμαστε ντυμένοι με τον ίδιο τρόπο. Χτύπησα την πόρτα και του έδωσα τα ρούχα. Με κοίταξε με περίεργο βλέμμα αλλα δεν είπε κάτι απλά χαμογέλασε.
Ο ήχος του κινητού μου ακούστηκε σε όλο το δωμάτιο.
8 αναπάντητες κλήσεις απο Αγάπη.
Αμέσως την κάλεσα.
"Καλά κοπέλα μου είσαι τρελή; Σε πήρα τόσες φορές τηλέφωνο."
"Ξέρω ξέρω Αγάπη, με συγχωρείς. Περνάμε τέλεια εδώ, είναι πολύ όμορφα."
"Χαίρομαι. Όλα καλά;"
"Εε ναι. Βέβαια λέω που και που βλακείες."είπα ένοχα.
"Αχ θα σε σκοτώσω. Τέλος πάντων δεν πειράζει, πάμε παρακάτω. Πως πάει το σχέδιο;"
"Όλα καλά δεν με έχει αγγίξει καθόλου. Μήπως να ανησυχησώ;"
Μετά απο ένα τέταρτο συμβούλων αποφασίσαμε να μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή.
Η πόρτα άνοιξε.
Ήταν τόσο όμορφος. Πήγα δίπλα του περήφανα, τον τράβηξα από το χέρι και τον έσυρα προς τον καθρέφτη. "Κοιτά μας. Θα κυκλοφορήσουμε ίδιοι." Με γύρισε προς το μέρος του και κράτησε το πρόσωπο μου με τα δύο του χέρια. Χαμογέλασε τόσο γλυκά. "Με τρελαίνεις με αυτά και με κάνεις να σε ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ."ενα πεταχτό φιλί έκανε την εμφάνιση του και εγώ κοκκαλωσα αλλά δεν πρόλαβα να βγάλω άχνα. Με τράβηξε από το χέρι και βγήκαμε από το δωμάτιο.
Προχωρούσαμε στο διάδρομο του ξενοδοχείου αρκετή ώρα μέχρι που βγήκαμε στο πίσω μέρος. Όλα ήταν υπέροχα. Ένα μικρό τραπέζι με κεράκια και 2 ποτήρια κρασί. Το φεγγάρι έπεφτε τόσο όμορφα πάνω στην θάλασσά και εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου πάνω από τον Γιάννη.
"Είναι πανέμορφα."ψέλλισα. Γυρισε προς εμένα και μου ψιθύρισε"Και ακόμα δεν είδες τίποτα."
Καθίσαμε αντικριστά. Τα μάτια του έλαμπαν. Δεν μπορούσαμε να βγάλουμε από πάνω μας αυτό το μόνιμο χαμόγελο. Μου άρεσε πολύ που καθόμασταν χαρούμενοι. Μετά απο όλα όσα έχουν γίνει το χρειαζόμασταν.
Τέταρτο ποτήρι κρασί και ήδη δεν ξέρω τι λέω."φτάνει βρε αγάπη μου να πίνεις."μου πήρε το ποτήρι από τα χέρια.
"Ντάξει ντάξει καλά είμαι ένα τελευταίο και τέλος."ξαναπηρα το ποτήρι αλλά το ξαναπήρε αυτός."Τώρα θα παίζουμε για πολύ ρε Γιαννη;". Σηκώθηκε απο την καρέκλα και με τράβηξε πιο δίπλα. "Οχι θα σταματήσουμε να παίζουμε και θα χορέψουμε απόψε σε θέλω όλη δικιά μου. Μου έλειψες πολύ."
Όταν έχω εσένα
νιώθω σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο
μη φοβού κανένα
Εσύ κι εγω στον κόσμο
τον απάνθρωπο
Εσύ κι εγώ
Όταν έχω εσένα
Κάνε ένα βήμα
να κάνω εγώ το επόμενο
αίμα μου και σχήμα
λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο
Σιγοτραγουδούσαμε τους στίχους ενώ ήμασταν αγκαλιά.
"Κάνε ενα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο μωρό μου."μου είπε και τα χείλη έφθασαν στον λαιμό μου. Η ανάσα του μου έδινε ζωή.
Υπνωτισμένη. Ναι αυτόν ήμουν υπνωτισμένη και ερωτευμένη με αυτόν τον άνθρωπό...