"เครเดนซ์ แบร์โบน"
"ครับ..."
"อยากมาใช้นามสกุลเกรฟรึเปล่า?"
"..."
"เป็นเครเดนซ์ เกรฟ"
คิดว่าเรื่องทุกอย่างน่าจะเริ่มต้นจากตรงนี้
ตอนที่หนุ่มใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาบอกว่าอยากให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้าไปใช้นามสกุลของเขา เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว เป็นส่วนหนึ่งในชีวิต เป็นส่วนหนึ่ง... ของความรุนแรงที่แสนเจ็บปวดที่มีเขาเป็นผู้สร้าง
และมีเด็กหนุ่ม... เป็นผู้เสพ
.
เครเดนซ์ แบร์โบน เด็กหนุ่มกำพร้าอายุสิบแปดปีเต็ม อาศัยอยู่ในห้องพักซอมซ่อบนไนต์คลับที่ตนเองทำงานอยู่ เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่คนทั่วไปมองว่าเพี้ยน เด็กหนุ่มผมทรงกะลาครอบ ขาดความมั่นใจและไม่กล้าแม้แต่จะสบตาผู้คน
แน่ล่ะ... เครเดนซ์ไม่เก่งนักเรื่องสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น เขาเก่งเรื่องการหมกตัวอยู่ในห้องและทำตัวไร้ตัวตนสำหรับคนอื่นมากกว่า ถนัดเรื่องการทำให้ไม่มีใครเห็น เป็นดั่งกระจกใสไร้สีที่ผู้คนมองข้าม ไม่มีใครจดจำ เป็นแค่ไอ้งั่งที่มีตัวตนอยู่แค่ในโลกของตัวเอง
เพอร์ซิวัล เกรฟ หนุ่มใหญ่นักธุรกิจดัง ผู้เป็นแขกประจำของไนต์คลับ เขาเป็นหนุ่มใหญ่นักท่องราตรีที่มีสาวน้อยใหญ่มาติดพันไม่ขาดสาย หนุ่มใหญ่ผู้เป็นที่จับตามองของผู้คนมากมายในฐานะนักธุรกิจใจบุญที่มักบริจาคเงินก้อนใหญ่ให้สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า
หนุ่มใหญ่... ผู้ซึ่งมีความลับมากมายที่ไม่มีใครอาจล่วงรู้ เป็นที่รู้กันดีว่าเกรฟเป็นคนหวงความเป็นส่วนตัวมากแค่ไหน ไม่มีใครได้รู้ในสิ่งที่เขาไม่บอก เป็นอันเข้าใจตรงกันว่า เพอร์ซิวัล เกรฟ เป็นคนดังที่แทบไม่มีใครรู้จักเลยนอกจากชื่อและหน้าตา
ไม่มีใครรู้... ว่าเขาเป็นคนยังไง
ไม่รู้ใครรู้... ว่าเขามีรสนิยมแบบไหน
ไม่มีใครรู้ ไม่มีเลยสักคน
กิจวัตรประจำวันของเครเดนซ์ แบร์โบนมีไม่มากนัก เพราะต้องทำงานที่ไนท์คลับจนดึกดื่นเขาเลยตื่นนอนตอนเที่ยงวัน เพื่อจัดการอาหารเช้าของตัวเองที่มีเพียงนมกับขนมปังก้อนเล็กเท่านั้น หน้าที่ของเขาหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จคือการเก็บกวาดเช็ดถูไนท์คลับให้สะอาดเพื่อรอต้อนรับแขกที่จะมาใช้บริการในตอนกลางคืน
เขาทำงานในไนท์คลับ แต่ความจริงกลับทำเพียงล้างแก้วน้ำ จานชามและคอยเก็บกวาดเช็ดถู มีหน้าที่เพียงอยู่หลังร้านและคอยบริการยื่นทิชชู่ให้กับแขกในห้องน้ำเท่านั้น
เป็นอย่างนั้นทุกวันมาสักพักตั้งแต่ที่ออกจากสถานรับเลี้ยงมา
ช่างเป็นชีวิตที่จืดชืดและน่าสมเพช
เพล้ง!!
เสียงแก้วหล่นกระทบพื้นกระเบื้องจนแตกกระจาย เด็กหนุ่มผู้โชคร้ายรีบกุลีกุจอเก็บมันขึ้นมาก่อนเศษแก้วพวกนี้จะสร้างปัญหาให้กับเขา
"เฮ้ย! ไอ้ปัญญาอ่อน! นี่แกทำแก้วแตกอีกแล้วเรอะ!?"
"ขะ... ขอโทษ... ขอโทษครับ"
"แค่ล้างแก้วไม่ให้แตกมันยากนักรึไงวะ!?"
เพี๊ยะ!
เสียงด้ามไม้กวาดหวดลงมากระทบผิวกายพร้อมความเจ็บแสบที่เล่นปลาบไปทั่วทั้งร่าง เครเดนซ์ตัวสั่นงันงกราวกับลูกนกตกจากที่สูง ห่อตัวลงต่ำคุดคู้ราวกับมันจะช่วยบรรเทาความเจ็บ
แต่ไม่... ไม่เลย ไม่มีอะไรมาบรรเทาหรือยับยั้งความเจ็บปวดเหล่านี้ได้ มีเพียงแค่ต้องเก็บกลืนฝืนทนมันเอาไว้เท่านั้น
"ขอ... ขอโทษครับ ผมขอโทษ" เด็กหนุ่มยังคงพึมพำเสียงเบาราวกับมันจะทำให้การลงโทษหยุดลง น้ำตามากมายไหลบ่าลงมาจากนัยน์ตาอย่างห้ามไม่อยู่ "ผม... ผมจะเก็บกวาดเดี๋ยวนี้... ผมจะเก็บ..."
"เออ! อย่าให้แตกรอบสองนะมึง!"
สิ้นคำสั่งประกาศิต เครเดนซ์พยักหน้ารัว เก็บกอบเอาเศษแก้วเหล่านั้นจนมันปาดนิ้ว ของเหลวสีแดงฉานไหลทะลัก ไม่ต่างอะไรกับผิวกายที่ถูกตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเนื้อแตก เด็กหนุ่มดูดนิ้วที่ถูกบาด เก็บเสียงสะอื้นและความเจ็บปวดไว้ภายในใจเพราะไร้ซึ่งสิทธิ์เสียงใดๆ ที่จะอุทธรณ์
.
ยามค่ำคืนของเพอร์ซิวัล เกรฟวนลูปไปเฉกเช่นทุกวัน สี่ทุ่มของทุกวันต้องมายังไนท์คลับเพื่อหาความเริงรมย์ให้แก่ตนเอง เขาเป็นลูกค้าวีไอพี นั่งอยู่โซนโซฟาที่มุมดีที่สุด ดื่มเหล้าราคาแพงและสอดส่ายสายตามองผู้คนมากมายวาดลวดลายเต้นรำอยู่กลางฟลอ แต่ช่วงหลังมา... ความสนใจของเขากลับเปลี่ยนไป แทนที่จะสนใจสาวสวยมากมายที่พร้อมอุทิศตัวให้แต่เกรฟกลับสนใจพนักงานหนุ่มคนหนึ่งของไนท์คลับแห่งนี้มากกว่า
เด็กหนุ่ม... ทรงผมประหลาดที่มักจะก้มหน้าก้มตามองพื้นตลอดเวลาแต่กระนั้นเขากลับมองเห็นว่าเนื้อตัวและผิวหน้าของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยรอยแผลไม่เว้นแต่ละวัน
มันน่าสนใจ... ตรงที่อีกฝ่ายดูอดทนอดกลั้นไร้ซึ่งปากเสียงต่อความรุนแรงที่ได้รับราวกับว่าไม่ปฏิเสธมัน
คำถามที่เขาสงสัย... คือเด็กหนุ่มปฏิเสธไม่ได้หรือไม่อยากปฏิเสธกันแน่
เหล้ารสเข้มถูกกระดกเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า วันนี้บ่อยครั้งที่เกรฟลุกไปเข้าห้องน้ำ ทุกครั้งสายตาเขาจะจับจ้องและมองสำรวจไปยังเด็กหนุ่มไม่วางตา
"ทิชชู่ครับ..." เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองคู่สนทนาเลยด้วยซ้ำ แต่คราวนี้เกรฟไม่รับทิชชู่แผ่นนั้นมา เขายืนอยู่ตรงนั้นนานเท่านานเพื่อรอดูว่าอีกฝ่ายจะทำยังไง
นิ้วมือข้างที่ยื่นทิชชู่มาให้ มีพลาสเตอร์ติดอยู่ ถ้าจะให้เดา... คงโดนอะไรสักอย่างบาดมาอย่างนั้นสินะ
"คุณครับ... รับทิชชู่..." คงเพราะเขาไม่รับทิชชู่มาสักทีอีกฝ่ายเลยเงยหน้าขึ้นมา ทำให้เป็นครั้งแรกที่เขาได้สบตาและมองหน้าเด็กหนุ่มในระยะใกล้...
แววตานั้น... แฝงไปด้วยความเศร้าโศกมากมายจนยากจะพรรณนา
ใบหน้านั้น... เต็มไปด้วยรอยช้ำราวกับว่าอีกฝ่ายโดนทำร้ายร่างกายมานับครั้งไม่ถ้วน
"ชื่ออะไรล่ะ"
"ครับ...?"
"ฉันถามว่าเธอชื่ออะไร"
"เอ่อ..." เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง ก้มหน้าลงอีกครั้งราวกับประหม่าที่ต้องสบสายตาและพูดคุยกับคนอื่น
เกรฟกระตุกยิ้มเพียงนิด ถูกใจไม่น้อยในปฏิกิริยาแบบนี้
"ฉันเพอร์ซิวัล เกรฟ รู้จักฉันรึเปล่า" เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสร้างบทสนทนา "แต่ฉันไม่รู้จักเธอ"
เครเดนซ์ชั่งใจเพียงนิด ทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนถามชื่อเพราะที่ผ่านมา ไม่มีเลย ไม่มีใครเลยที่อยากจะรู้จักเขา ใครกันเล่าจะมองเห็นคนไร้ตัวตนดั่งกระจกใสไร้สี เขาเคยคิดอย่างนี้... แต่ตอนนี้... มีคนมองเห็นเขาแล้ว
เขามีตัวตน ในสายตาของใครคนหนึ่ง
"เคร... เครเดนซ์..."
"หืม? ว่าไงนะ"
"ผม ผมชื่อเครเดนซ์... เครเดนซ์ แบร์โบน"
น้ำเสียงอึกๆ อักๆ และท่าทีแสนประหม่าทำให้หนุ่มใหญ่ขำขันออกมาเบาๆ ฝ่ามือหนาเอื้อมไปตบบ่าอีกฝ่าย เครเดนซ์สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ความอบอุ่นของมือหนาที่ตบลงมาทำให้ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น
นึกว่าจะโดนทำร้าย... แต่กลับกลายเป็นไม่ใช่ จะผิดไหม หากเขาจะคิดว่ามันเป็นสัญญาณของการผูกมิตร
เด็กหนุ่มหดคอและงอตัวคุดคู้เมื่อฝ่ามือหนานั้นเลื่อนมาลูบศีรษะเขาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ... เครเดนซ์..."
บนใบหน้าหนุ่มใหญ่มีรอยยิ้มกว้าง ดวงตาฉาบฉายไปด้วยความพอใจกับเด็กหนุ่มตรงหน้าที่เพียงแค่เสี้ยววินาทีเขาก็สัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายต้องว่าง่าย... เป็นเด็กดี... อย่างที่เขาชอบ
"..."
"เครเดนซ์เด็กดี"
TO BE CONTINUE...
chapter 1 coming soon
ตอนแรกว่าจะไม่อัพค่ะ แต่อยากอ่านแนวดราม่า SM ไม่มีใครเขียนเลยค่ะ ฮรือ สุดท้ายก็เลยต้องเขียนเอง ภาษาอาจจะห้วนหน่อยนะคะ แต่ก็ขอบคุณที่สนใจอ่าน ฟิคเรื่องนี้ว่าจะให้ยาวซัก 3-4 ตอน แต่คิดไปคิดมาอาจจะยาวกว่านั้น ยังบอกอะไรไม่ได้ค่ะ 555555555555555555
ติดแท็ก #พ่อเลี้ยงGradence ในทวิตนะคะ เพื่อเป็นกำลังใจ ฟีดแบคดีตอนต่อไปก็มาเร็วนะ อิอิ
เรย์
29/11/59
22.59 น.