Last Chapter, everyone! Maraming-maraming salamat sa pagsuporta sa story na 'to. May epilogue pa kaya chill lang kayo.
Thirty Five
Para Sa 'kin
"Nakakairita na 'yang kakangiti mo." puna ni Mich sa akin.
Umiling nalang ako at masayang tinitigan ang aking daliri. Ang saya saya. Alam n'yo ba 'yung feeling na ang sarap sarap sa pakiramdam tuwing nakikita ko 'yung singsing sa daliri ko.
Ramdam ko 'yung feeling na... may nagmamay-ari sa akin. Like myself is not just for me alone. Hindi ko maexplain mabuti pero nakakafulfill. Parang siksik na siksik ng kung ano ang puso ko.
"Whatever!" iritadong sabi ni Mich. "Bilisan mo na't magsukat ka na nang gown! Nakakaimbyerna ka, hindi ka na nahiya sa mga tao rito. Paimportante kang bruha ka!"
Tumawa nalang ako at umiling. Mabilis akong lumapit sa gowns. Naghanap ako nang gusto kong style at saka nagsukat ng is roon. Nakangiti kong tinitigan ang gown ko bago ko pinakita kay Mich.
"Maganda ba?" umikot ako sa harap niya. Nakatitig lamang ito. Tumalikod at at sumulyap sa kanya na nasa likod, nakaupo sa couch at nakatitig sa akin.
"Maganda... Magandang ako nalang ang magsuot nyan!" sigaw niya at pumalakpak. Tumayo siya at mabilis na lumapit sa akin at inikutan pa ako.
"Pak na pak, dear! Like ko 'to!" turo niya sa suot ko.
Tumalikod na ako pagtapos at nagbihis. Sinabi ko sa mananahi ang gusto kong disenyo nang gown. I want it simple yet elegant. Ayoko nang masyadong agaw pansin, pero gusto kong maganda tignan at sakto lamang sa mata nang lahat.
Nakipag-usap kami sa wedding planner. Tinanong niya ang motif na gusto ko. Ang bulaklak na pipiliin ko. Ang number of guests to be invited and a whole bunch of more.
Hindi ko kasama si James dahil may ginagawa siya sa kompanya, but he promised to there at the fitting. Kaya 'yun, halos puro mga kaibigan ko ang kasama ko lalo na si Mich.
Maraming preparations, sobra. Balak kasi ni James na this January kami magpakasal. Sabi niya kasi na kaka-anniversary lang namin, ayaw niyang masama sa araw ng kasal iyon. He want it a separate month.
January 29 kami magpapakasal. We still have two to three weeks though. Halos rush na nga ang mga ginagawang preparations. Sila papa at mama kasi pinapagod si James sa kakatrabaho.
"Beh?" tawag ko kay James nang sagutin nito ang tawag ko.
"Yes?" he answered.
"Busy ka pa?" tanong ko. Tapos na kasi kami ni Mich sa kakausap sa planner, ayos narin ang lahat kaya kung titignan, wala na kaming gagawin ngayong araw na 'to.
I badly want to see him ang be with him.
"Konti nalang na proposals ang narito and I'm done. Is there a problem?"
Umiling ako kahit 'di naman niya ako nakikita. Nakangiti akong naglakad papunta sa kotse ko, iniwan na kasi ako ni Mich bago pa man ako makatawag kay James.
"I miss you," malambing kong sabi. Sumakay na ako sa kotse at nagsimulang magdrive. "Pupuntahan kita diyan ha."
"Are you driving?" medyo tumaas ng konti ang boses nito. "If yes, then end the call now, hindi ka magdadrive ng may phone. Delikado 'yun, Nadine." he lectured.
Tumawa lang ako bago nagsalita. "Opo, opo. Pupunta na ako diyan, antayin mo 'ko. Love you po." nakangiti kong tinitigan ang sarili ko sa rear view mirror.
"I love you, too. Please be careful, I'll wait here." malumanay niyang sabi at parang pakiusap na rin, tumawa ako at pinutol na ang tawag.
He's always like that. Ayaw niya nga akong pagmamehuhin dahil delikado. I've been driving since I was a teenager. Kahit noong wala pa nga akong lisensya ay tinatakas ko na ang kotse namin. I'm a freaking expert in this, sa tingin niya ba maaaksidente ako rito?
For the sake of James, binabagalan ko ang pagmamanaho lagi, ultimo parang beginner ako na nangangapa. But still, I try to drive in a normal way. Ayokong sobra siyang mag-alala kung bibilisan ko at babagalan, all in all.
After 15 minutes, nakarating rin ako sa basement ng kompanya niya. Pinark ko agad ang kotse ko bago ako sumakay ng elevator paakyat ng floor ng kay James.
Tumigil ako sa floor ng kompanya ni James, nandoon ang sekretarya niya sa labas. I gestured here to not tell James I'm here. Nasabi ko nanamang pupunta ako. He's expecting me there already.
Mabagal ang lakad ko palapit sa pinto. Mahina an ginawa kong katok. I was about to open the door fully but stop midway. Nanlamig ako sa kinatatayuan ko.
"Bakit hindi ka tumutulong sa preparations ng kasal n'yo?" galit na usal ng kanyang ina. Tumibok ako puso ko. Mabilis, nakakapanghina, nakakakaba.
"Ma, your company gives me headache. Alam n'yo ba kung gaano kahirap mag-isip ng paraan paano mareresolba ang isang kamaliang ginawa n'yo?" inis na sabi ni James.
Kumunot ang noo. Eavesdropping is a bad thing, I know. Pero hindj ko na kayang umalis dahil sa naririnig ko.
"I can't believe you. Bakit hindi mo tanungin si Nadine kung kelan mo mahahawakan ang kompanya nila? In that way, makakakuha ka nang support mula sa kompanya nila at maraming mag-iinvest sa atin."
"I'm not thinking the same as you, Ma. Kung hahawakan ko man ang kompanya nila Nadine, it's with her parin. I'll help her manage and I'll just guide. Hindi ko kakayaning hawakan ang parehong kompanya, just like what you want me to do." sabi ni James.
"Para saan pa ang kasal kung 'yan ang iniisip mo? I can't believe you're being a fool."
"I can't believe my mother is like this," sagot ni James. "I can't believe she's like this."
Aalis na sana ako. Ayoko na marinig. Hindi ko matanggap na ganoon ang tingin ni Tita Camille. Hindi ko alam na ganoon pala ang tumatakbo sa isip niya.
I was about to close the door when it suddenly opened wide. Nanlaki ang mata ko nang magkaharap kami ni James. He apologetically smiled at me. It was a weak smile that made me sad.
Lumakad siya palapit sa 'kin. He grabbed my wrist, his hand was shaking. Hinila niya ako paalis, hindi man lang ako nakalingon kay Tita Camille.
Pumasok kami sa elevator, napatingin lang ako kay Tita Camille na nakatingin sa amin mula sa pinto ng opisina ni James. She has this look on her face that I can't even explain.
Tuluyan nang naglapat ang pinto at nakita ko nalang ang malabong repleksyon ko sa metal na pinto. Lumingon ako kay James na nakasandal sa elevator wall. Nakatulala ito habang hawak parin ang pulso ko.
Sumilip ako sa floor number at nakita malayo pa ang basement. Lumingon akong muli kay James ng magsalita ito.
"I'm so sorry..."
I cupped his face. He looked at me in the eye. "Mahal kita, James. Hindi mo kailangan magalit sa Mama mo. I don't need others' love for me. Basta mahal mo ako, kaya ko nang bumangon sa kinabukasan."
"Mama is too business minded. I'm so sorry you heard those things. Hindi iyon ang dahilan ko sa pagyaya kong magapakasal."
"I know," I softly said. "I know that very well. Mahal na mahal kita, James. I don't care of what others think of us, all I care about is what you think."
"Pero nakakainis-" I stopped him midway.
I tiptoed and kissed him fully on the lips. It was smooth, mind blowing, and passionate kiss. Parang puputok ang puso ko sa bawat galawa ng labi niya sa labi ko.
Mainit. Nakakapanghina. Nakakainit ng puso.
He pulled away. We were both out of breath. He smiled at me and kissed me on my forehead. "That's enough for now." he whispered.
Umiling nalang ako at inayos ang buhok ko. Tumunog ang elevator kaya mabilis din kaming lumabas. Hinila niya ako papunta sa kotse niya pero tumigil ako.
"May kotse ako."
"So what? Sa 'kin ka sasabay. Iwanan mo na 'yan." hinila niya muli ako at nagpatianod nalang ako.
Tumuloy kami sa condo niya. Isang lugar na buhay na patunay ng kung anong meron kami noon ni James noong si Secret pa ako. Walang nagbago, it was still the same. And that thought made my heart clench.
Tumuloy siya sa kwarto niya at nagbihis. Nandoon lang ako sa sala at nagtingin tingin ng mga litratong nasa frame. Napapangiti ako dahil madalas ang nakikita ko puro litrato naming dalawa.
"What do you want to eat?" tanong niya nang makalabas ng kwarto. I turned to him and smiled.
"Kakakain ko lang, ikaw nalang ang kumain." sabi ko. Lumingon akong muli sa litrato ng kamay naming magkahawak. Ito 'yung lockscreen namin dati.
Narinig ko ang yapak niya palapit. Nakangiti kong inantay ang kanyang paglapit.
"Marami pa akong picture doon sa kwarto. Wala lang sa frame. Balak ko nalang ilagay sa photo album para pwede mong titigan kahit mawala man sa phone mo."
His arms snaked to my waist. Lumawak ang ngiti ko nang ipatong niya ang baba niya sa balikat ko. Binaba ko ang frame sa lamesa bago kami nanatili sa ganoon posisyon.
"I want our kids to see how our began. Gusto kong malaman nila kung gaano ako binaliw ng nanay nila." he chuckled.
Umiling ako. "Sasabihin ko naman kung paano umamin na bading ang tatay nila para sa nanay nila."
"Well, it's fine with me. Mahal naman talaga kita. I don't care what others would think that time, basta ba alam kong mahal mo ako at mahal kita, I would definitely choose to be blind and not care about your gender at all."
Hinawakan ko ang kamay niya. "I'm still bothered about what I heard earlier." mahina kong sabi.
Tumango siya kaya medyo napagalaw ako. "Alam ko naman na parang sila Mama lang rin si Tita Camille, pero hindi ko inisip na masakit rin marinig mula sa kanya." panimula ko.
"I didn't know your company had financial problems. Sana sinabi mo nalang agad kela Mama." sabi ko sa kanya bago ako sumilip. Umiling lamang siya.
"Si Mama dapat ang gumawa nang paraan. If it wasn't for her night outs, the company's financial money will just be fine. Kaya lang naman siya nagkaproblema dahil rin sa sarili niyang pagkuha nang pera."
"Pero why not seek help. Kahit naman konti lang ay may ibibigay ang kompanya nila Mama. You're not just anyone, you're my fiancé." sabi ko.
Umayos siya nang tayo. Humiwalay siya nang onti at tumingin sa akin. "Hindi ko kailangan maging abusado, Nadine. Hindi laging paghingi nang tulong ang solusyon. Paano titigilan ni Mama ang night outs kung sa tingin niya laging may sasalba sa kompanya?"
Tinitigan ko laamng siya. He's right.
"Hindi siya titigilan hangga't sa tingin niya lagi akong naroon, maghahanap ng solusyon," umiling siya. "We'll soon get married. Gusto kong maglaan parin ng oras para sa 'ting dalawa, for our family."
"We can start our own family after you finish fixing the company's problem, James. We're not that young and old though, having kids could wait," mahina kong sabi. "Basta ba bago ako mag-29 may anak na ako." nakangiti kong saad.
Umiling siya. He pinched my cheeks then my nose. "Having little kids is a good thing. Gusto kong makakita nang mga batang nagtatakbuhan sa loob ng bahay."
Tumango ako. "That would be lovely." tumango-tango ako. "But that can wait, wala pa naman tayong titirhan, we can't have a child yet after we get married."
"Yeah."
Napagkasunduan kasi naming dito muna kami sa condo niya tutuloy. We'll stay here till the house is finished. Wala pa sa isip ko ang mag-anak, but the thought of caring James' child makes my heart flutter.
"How was the preparations? Ayos na ba?" he asked. Tumango ako. Hinila niya ako paupo sa couch. Magkatabi na kami ngayon.
"Ayos naman, siguro after two weeks makukuha na ang gown ko." I smiled at him. "Nakapagsukat ka na ba?"
Tumango siya. "Yesterday, nauna na ako dahil nasa malapit lang ako kahapon."
Ngumiti ako sa kanya at sinandal ko ang ulo niya sa balikat niya.
"I can't believe I'm getting married." mahina kong bulong. Nilaro niya ang ang kamay ko. He's drawing on my hands.
"Why?"
"Tingin ko kasi noon hindi ako makakapag-asawa. I not fun of love. Sinarado ko nga ang puso ko sa ganyan."
"But you love me so much." wika niya. Tumawa ako.
"Oo nga, may isang lalaki kasing nagpagulo nang isip ko. Nagpagulo nang damdamin ko. Nagsimula akong magdalawang isip sa kung ano ba talaga ako magmula nung nakilala ko siya."
"Well, that's a good thing you met that guy. Kung hindi mo siya nakilala, baka ibang lalaking ang nakapagbabago sa 'yo. He's a lucky guy." nakangiting usal niya.
Tumango ako. "Baka. Pero hindi rin siguro." tumitig ako sa mata niya.
"Baka kung ibang lalaki 'yun, magpapanggap parin akong bading hanggang huli. Baka kung ibang lalaki 'yun, hindi sila maging katulad niya na tinanggap ang pagiging bakla nang dahil sa akin. Baka kung iba lalaki 'yun, iiwan lang rin niya ako dahil sa kasarian ko."
"But I'm that guy, Nadine. Ako 'yung lalaking tumanggap sa kung ano ka at lalaking hindi ka iiwan. Minahal kita bilang bakla ka, may hihigit pa ba sa pagmamahal ko sa 'yo?" tanong niya.
Umiling ako. Para akong naiiyak. Ang saya saya ko, kasi nakakilala ako nang lalaking tulad niya. 'Yung lalaking sobrang mahal ako.
"Mahal na mahal kita, beh." mahina kong sabi. Tumulo ang luha ko pagtapos. Pinalis niya iyon gamit ng hinlalaki niya.
"Mahal na mahal na mahal rin kita, beh." bulong niya. He planted a kiss on my forehead. "Just wait till you be Mrs. James Cortins, I'll definitely make you the happiest woman alive."
Muling umagos ang luha mula sa aking mata. I'm so touched of his words. Ibang klase talaga ang lalaking 'to. He looked at me in the eye. Pinalis niya ang luha ko. Lumapit ang mukha niya.
And once again, our lips met. A kiss full of love that made me feel like I'm floating. Magaan at nakakadala. I can't help but answer those kisses.
Humiwalay siya pagkaraan ng ilang sandali. Nilapat niya ang noo niya sa akin. I felt my heart melted after hearing those words from him.
"I'm 100% sure, that you're the one for me, Nadine. If not, screw that soulmate thing or meant to be thing. Ikaw lang ang para sa 'kin, and no one could change that."
He once again pulled me into a mind blowing kiss.