Een week , de spelen waren al over een week. Ik was 14, district 9: graan. Mijn grote broer, Jason werkte daar. Hij was 19 dus hij hoefde niet meer mee te doen. Maar hij ging vaak voedsel halen, dus mijn naam zat er vaker in en al zijn extra namen werden vervangen door de mijne, dus mijn naam zou er nu 13 keer in zitten. Niet zo veel in vergelijking met Lila een meisje uit mijn klas, ze besefte niet wat ze deed toen ze op haar naam voor haar hele familie voedsel ging halen, nu zit haar naam er 43 keer in. Op school hebben we gebeden voor haar, ze is zo vriendelijk, hopelijk moet zij niet mee doen.
Zoals altijd als de spelen begonnen over een week, ging ik oefenen. Met messen, planten herkennen en jagen.
Meswerpen kon ik als de beste en een duel met een zwaard of mes oefende ik met mijn vader, wel met houten messen. Ik won heel vaak, dus die ochtend deden we een oefengevecht. Hij zwaaide het mes, ik bukte me razendsnel en zag de kans hem onderuit te halen met mijn mes, hij viel op de grond en ik deed alsof ik hem zou neersteken. Ik stopte mijn mes vlak voor zijn borst en hielp hem recht.
Na mijn ontbijt dat bestond uit een stukje brood met kaas, ging ik met Lila jagen en planten zoeken. We leerden elkaar veel, haar vader is jager en mijn moeder doet de verzorging en kruidendingen. Lila wilt niet leren vechten, enkel overleven. Dus ze leert me vallen opzetten en ik heb haar overhaald te leren een dier te doden door een mes te werpen, meer wou ze niet. Samen klommen we in bomen en maakte veilige, maar onzichtbare schuilplaatsen.
Ze werd het afgelopen jaar mijn beste vriendin. We hadden aan de smid gevraagd om met wat restjes ijzer een ketting voor ons te maken, het embleem van district 9 stond erop en in de binnenkant van de 2 kettingen onze foto die we vorig jaar mochten maken, de binnenkant was langs de randen mooi afgewerkt met gekrulde granen, ze waren erin gekerfd. De vrouw van de smid had dit gedaan, spaciaal voor ons. Ze was een oude, maar wijze vrouw.
Zij leerde ons knopen zetten voor konijnenvallen.
Lila en ik gingen die middag met haar thee drinken, toen we het tumult hoorden van de vrachtwagens met het tijdelijke podium voor de boete. Het grote scherm dat werd afgesteld, de lampen. De hoofd-vredebewaker had het op een akkoordje gegooid met iemand van het capitool, dat degene die wouden de voorbereidingen, organisatie en nieuws van de aankomende hongerspelen 's avonds konden volgen. De hoofd-vredebewaker was een vriendelijke man, de rest van de vredebewakers ook. De meesten kwamen zelf uit de lagere districten en konden soms voor degene die er erg aan toe waren, extra voedsel en medicijnen voorzien. In mijn streek van district 9 is altijd de boete, dus wij moeten niet opgehaald worden door legerauto's. Lila en ik zetten na ons "theekransje" onze training voort en oefenen nog wat het volkslied, dat we moeten kennen voor school. Eigenlijk voor de boete, maar het school leert ons dit aan, want 3 jaar geleden kreeg iemand zweepslagen, omdat die het volkslied niet kon.
Toen was Scar er nog, de ex-hoofd-vredebewaker hij stierf vorig jaar toen een deel van een spot voor het podium op zijn hoofd viel. Zijn neef, Clavius, onze huidige hoofd-vredebewaker werd toen het hoofd.
Na een lange dag viel ik in slaap en was ik bang dat over een week Lila of ik of andere vrienden en vriendinnen van mij getrokken werden.
Maar uiteindelijk sliep ik rustig en droomde over het kleine broertje of zusje ik zou krijgen over 1 maand, mijn moeder was zwanger. Hopelijk werd ik niet gekozen anders mis ik de geboorte wel...