Έχει 5 λεπτά που φύγαμε από το σπίτι της μαμάς μου και κατευθυνόμασταν στο σπίτι μου.
Η αλήθεια είναι οτι τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά. Η μαμά μου τον θεωρεί ψιλό κωλόπαιδο, έχει ταττού και για την μητέρα μου αυτό είναι σήμα κατατεθέν ότι έχει μπει φυλακή. Μετά ήταν και αυτά τα ρημαδο αστεία του που τα βρήκε προσβλητικά. Αναφέρθηκε και ότι έχει κοπεί σε αρκετά μαθήματα...βασικά βγήκαν πολλά στην φόρα.
Αλλά και αυτός ρε παιδί μου, δεν βοήθησε καθόλου την κατάσταση. Με το που μπήκαμε σπίτι είπα να αρχίσω....
"δεν μπορούσες μια φορά να συμπεριφερθείς σεμνά?" του είπα τσαντισμένη και αυτός με κοίταξε μπερδεμένος.
"δεν καταλαβαίνω, τι έκανα λάθος?" με ρώτησε με σταυρωμένα χέρια.
"είναι δυνατόν να αναφέρεις τις χθεσινές σου κρεπάλες στην μαμά μου?"
Χθες ο Άρης βγήκε με τους φίλους του και σχεδόν μπουσουλώντας ήρθε σπίτι. Με το ζόρι τον ξύπνησα σήμερα να πάμε στην μαμά μου, η οποία ήθελε εδώ και πόσο καιρό να τον γνωρίσει.
"ρε κορίτσι μου ήθελε να μου φέρει κρασί, απλά της είπα ότι ανακατεύομαι επειδή ήπια λίγο χθες. Δηλαδή τι ήθελες? Να το πιω με το ζόρι και να τα βγάλω όλα?"
"θα προτιμούσα να μην έλεγες τίποτα" ξεφύσησα "ακόμα μεθυσμένος φαίνεσαι...αφού ήξερες ότι σήμερα θα πηγαίναμε, έπρεπε χθες να πιεις τόσο?"
"τι είναι αυτό τώρα? Κουμάντο θα μου κάνεις?" ρώτησε όλο ύφος.
"δεν σου κάνω κουμάντο. Δεν ήθελα να με ντροπιάσεις μπροστά στην μητέρα μου, αυτό είναι όλο" είπα και μετάνιωσα κατευθείαν...ήταν βαρύ..
Εκείνος αφού χαμογέλασε νευριασμένος, πήρε το κράνος από το τραπέζι.
"που πας τώρα? Δεν ήθελα να σε προσβάλω-"
"δεν ήθελες? Από το πρωί δεν με έχεις αφήσει και σε ησυχία. Σαν δεν έφτανε αυτό, ενώ ήμουν χάλια, ήρθα μαζί σου στην μάνα σου. Και από την ώρα που πάτησα το πόδι μου δεν με άφησε σε χλωρό κλαδί. Δεν είμαι και υποχρεωμένος να κάθομαι να ακούω όλα αυτά"
"μάνα είναι ρε Άρη, τι ήθελες να κάνει?" του είπα τονίζοντας την λέξη μάνα.
Άνοιξε την εξώπορτα και βγήκε έξω...
"Άρη μην φεύγεις...που πας?"
"πάω να πιω να ξεδώσω....έτσι κάνουμε εμείς τα ρεμάλια" ειρωνεύτηκε.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα την πόρτα του σπιτιού μου.
Ήμουν πολύ σκληρή μαζί του...αλλά και αυτός δεν το καταλαβαίνει. Ήθελα να κάνει καλή εντύπωση στην μητέρα μου. Είμαστε πολύ κοντά με την μαμά μου...ήθελα πραγματικά να τον συμπαθήσει...
~
Είχε πάει 12...είχα πάρει τον Άρη 3 τηλέφωνα και δεν σήκωσε ούτε ένα. Κρατάει μούτρα αλλά εγώ ανησυχώ.
Θα πάρω τηλέφωνο τον φίλο του τον Νίκο. Πληκτρολόγησα τον αριθμό του και μετά από δύο χτυπήματα, άκουσα την φωνή του.
"Νίκο συγγνώμη για την ώρα...είναι ο Άρης μαζί σου?"
"Αμαλία εσύ είσαι?" ρώτησε κάπως δυνατά.
Ποιος άλλος να ψάχνει τέτοια ώρα τον Άρη ρε φίλε..?
"εδώ είναι ναι..." είπε κάπως δειλά.
"τον παίρνω και δεν απαντάει εδώ και ώρα..." του είπα κάπως λυπημένα, και για λίγο δεν μου απαντούσε.
"δεν θα το άκουγε. Έχει φασαρία εδώ που είμαστε" εσύ το άκουσες όμως... "έλα Αμαλία...λέει να κοιμηθείς, μην τον περιμένεις"
"καλά να περάσετε.." του είπα και το έκλεισα πριν προλάβει να πει κάτι.
Εγώ κάθομαι στεναχωριέμαι και αυτός πάλι έξω είναι και διασκεδάζει.
Έπεσα στο κρεβάτι και προσπάθησα να κοιμηθώ...δεν με έπιανε με τίποτα ο ύπνος... στριφογύριζα πόση ώρα...είχε πάει 3.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και ένιωθα ότι με είχε πιάσει μία ταχυκαρδία...πήγα στην κουζίνα και έβαλα λίγο νερό. Ένιωθα ένα βάρος στο στήθος...θα πεθάνω?
Πήρα το τηλέφωνο στα χέρια μου και κάλεσα τον Άρη. Δεν το σήκωνε πάλι. Εγώ νιώθω ότι θα πεθάνω και αυτός το παίζει δύσκολος...
Πήγα στα μηνύματα και πληκτρολόγησα..
"..μπορείς να το σηκώσεις?" αν μιλήσουμε λίγο, θα ηρεμήσω και θα μπορέσω να κοιμηθώ...
Μετά από 3 λεπτά το κινητό μου αναβόσβηνε και έγραφε το όνομα του Άρη. Το σήκωσα αμέσως..
"τι έγινε..?" με ρώτησε κακόκεφα.
"είσαι ακόμα έξω?" τον ρώτησα λίγο ανήσυχη, και αυτός κάγχασε νευριασμένος.
"για έλεγχο ήθελες να σε πάρω? Έλα κλείσε..." είπε και εγώ αγχώθηκα περισσότερο.
"πονάω" ξεφούρνισα δραματικά.
Για λίγο δεν μιλούσε...
"που πονάς?" με ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον.
"στην καρδιά..." του είπα και άκουσα ένα τς από μέσα..
"εντάξει Αμαλία...μόλις γύρισα σπίτι...θέλω να κοιμηθώ" είπε αδιάφορα και εγώ ήθελα να κλάψω έτσι όπως μου μιλούσε...
Τερμάτισα την κλήση και πήγα στο μπαλκόνι. Ο δροσερός αέρας θα με βοηθήσει λίγο....ελπίζω. Καθόμουν στην καρέκλα κουλουριασμένη...δεν ξέρω τι ώρα έχει πάει.
Έπιασα το κινητό στο χέρι μου και χάζευα το ίνσταγκραμ. Σκρόλαρα πόση ώρα ..Έχει πάει 4...δεν θα κοιμηθώ ποτέ, ας το πάρω απόφαση.
Άραγε ο Άρης να κοιμάται? Σίγουρα τέτοιος αναίσθητος που είναι...
"τι κάνεις ακόμα ξύπνια?" άκουσα κάποιον να λέει και τινάχτηκα.
Έπεσε το κινητό μου, και γρήγορα το σήκωσα για να σιγουρευτώ ότι δεν το έσπασα. Σηκώθηκα για να κοιτάξω κάτω από το μπαλκόνι λίγο καλύτερα. Ήταν ο Άρης. Κρατούσε το κράνος και με κοιτούσε συνοφρυωμένος.
Δεν του απαντούσα και τον είδα να πηγαίνει προς την είσοδο της πολυκατοικίας. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Του άνοιξα και περίμενα να ανέβει.
Βγήκε από το ασανσέρ και άφησα την πόρτα ανοιχτή. Πήγα ξανά στο μπαλκόνι και κάθισα κουλουριασμένη στην πολυθρόνα που έχω...
Μετά από λίγο ήρθε και αυτός και με κοιτούσε κάπως περίεργα...
"γιατί είσαι ακόμα ξύπνια?" με ρώτησε και τον κοίταξα ενοχλημένη.
"σου είπα με πονάει η καρδιά μου..."
Εκείνος σαν τώρα να κατάλαβε, κάθισε δίπλα μου και με κοίταξε στεναχωρημένος...
"νόμιζα ότι..." είπε και τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω "ξες....ότι σου ράγισα την καρδιά" είπε και εγώ ήθελα να γελάσω.
"Άρη..." είπα χωρίς όρεξη....δηλαδή...
"που να το φανταστώ ότι το εννοείς κυριολεκτικά?" παραπονέθηκε.
Και μετά μου τα έσκασε...
"γιατί ήρθες? Πως ήξερες ότι είμαι ξύπνια?" τον ρώτησα και αυτός λίγο δίστασε..
"είδα ότι είσαι ακόμα ενεργή και μου φάνηκε περίεργο..."
"όταν λες περίεργο..?" τι περίεργο...
"ε δεν ξέρω.. έχω πιει και λίγο...σκέφτηκα μήπως μιλάς με άλλον" εδώ εγώ κοντεύω να πεθάνω...καλά είμαι λίγο δραματική...
Η καρδούλα μου πάλι καλά είχε ηρεμήσει.. έκλεισα τα μάτια μου και έγειρα πίσω...
"πάμε μέσα να ξαπλώσεις..." είπε ο Άρης αλλά δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου.
Τον ένιωσα να με σηκώνει στα χέρια του και άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου.
"τι κάνεις?" σχεδόν τσίριξα.
"σε πάω στο κρεβάτι, τι κάνω? Εδώ έξω θα κοιμηθείς?"
"έχω πόδια, κατέβασε με..."
Εκείνος σαν να μην τον ένοιαζε με πήγε στο κρεβάτι. Με άφησε μαλακά, και με σκέπασε.
Τον είδα να ξεντύνεται, εδώ θα μείνει? Άφησε την μπλούζα του στην καρέκλα, και κατέβασε το παντελόνι του.
"εδώ θα κοιμηθείς...?" τον ρώτησα σχεδόν ψιθυρίζοντας.
"δεν θέλεις..?" ρώτησε κοιτάζοντας το κινητό του.
Κάτι πληκτρολογούσε, πριν το αφήσει δίπλα στο κομοδίνο. Ξάπλωσε και μπήκε κάτω από το σεντόνι. Βολεύτηκε λίγο καλύτερα και εγώ έμεινα να κοιτάω το γυμνασμένο σώμα του. Τι ήρθε τώρα? Για να με πιάσει πάλι ταχυκαρδία?
"με στεναχώρησες πολύ σήμερα..." του μουρμούρισα και ξάπλωσα ώστε να τον κοιτάω.
Εκείνος ήθελε να πει κάτι αλλά σταμάτησε τον εαυτό του.
"δεν έπρεπε να πεις όλα αυτά..."
"έχεις δίκιο....το παράκανα...αλλά κατάλαβε με.." φάνηκε να ζορίζεται με την απάντηση που ήθελε να μου δώσει...
Έβαλα το χέρι μου στο στήθος του και άρχισα να το χαϊδεύω. Εκείνος άρπαξε το χέρι μου και το σταμάτησε. Τι έκανα πάλι?
Κατέβασε το χέρι μου σιγά προς τα κάτω...μέχρι που τον ακούμπησα. Με κοίταξε και εγώ άρχισα να τον χαϊδεύω εκεί που ήθελε. Έκλεισε τα μάτια του και το απολάμβανε.
Γύρισε και ανέβηκε πάνω μου. Με σήκωσε λίγο και μου έβγαλε την μπλούζα. Άρχισε να κατεβαίνει προς τα κάτω αργά...δίνοντας μου φιλιά..
"σε σκεφτόμουν όλη μέρα.." θέλει να με πεθάνει.. "όταν νευριάζεις μου την δίνει.." μου έδινε φιλιά ανάμεσα από τους μηρούς μου και εγώ ένιωθα ότι λιώνω ...
"έχεις πιει πολύ?" τον ρώτησα μεθυσμένη και εγώ...για άλλο λόγο...
Εκείνος σαν να μην άκουσε την ερώτηση μου, μπήκε ανάμεσα από τα πόδια μου. Μόλις ένιωσα τα χείλη του εκεί, έσφιξα τα πόδια μου. Αυτός με δύναμη τα ξανά άνοιξε.
"έτοιμη να κάνω την καρδούλα σου να χτυπάει γρήγορα...?" αυτό ήταν...εγώ σήμερα θα το πάθω το καρδιακό...
Δεν πρόλαβα να απαντήσω κάτι πέρα από ένα αναστεναγμό μόλις ένιωσα την γλώσσα του εκεί...