"Wacht wacht... GEMO???" Zei Samira.
Ondertussen zag ze haar vader bij de balie staan. Ze zag dat hij met de vrouw achter de balie ging praten en hij keek om zich heen. Hij zag Samira daar en liep naar haar toe.
"Wat doe jij hier?! Zei de vader van Samira.
"Pap wat verberg jij van ons." Zei Samira.
"Kom naar huis ik wou het jullie al vertellen." Zei dr vader en hij keek naar de grond.
Na een tijdje waren ze thuis. Samira zit met zenuwen te wachten op wat haar vader wilt zeggen.
Iedereen zat aan tafel en het was tijd voor de waarheid.
"Oke ik wil jullie wat vertellen..." Zei de vader van Samira.
"De dag dat ik werdt opgenomen in het ziekenhuis was er al een uitslag dat ik kanker had. Maar ik wou het zeker weten vandaar dat ik niks zei die dag.
De iedereen aan tafel begon tranen te krijgen.
"Maar ja... de test.. ik heb uitslag en ja... ik heb kanker."
Khalid liep hopeloos weg. De moeder van Samira vol met tranen. En Samira zelf liep naar haar vader.
"Papa nee... nee papa dit kan niet." Zei Samira en ze knuffelde haar vader.
Hij zelf zat vol met tranen.