Χωρίς έλεος
^
Όταν φτάνω στο σπίτι απλά ανυπομονώ να κλειστώ στους τέσσερις τοίχους μου και να αφήσω ελεύθερες τις σκέψεις μου να με πνίξουν...
"Καλώς το μου!" φωνάζει η μάνα μου από την κουζίνα με τη γνωστή της απύθμενη, αέναη χαρά. "Πώς ήταν η μέρα σου, καρδιά μου;"
Σκατά, όπως πάντα.
"Μια χαρά, μαμά," της απαντάω όσο πιο ζωηρά μπορώ.
"Που πας;" μου φωνάζει όταν στρίβω αμέσως προς το δωμάτιο μου. "Το φαΐ είναι σχεδόν έτοιμο!"
"Καλά, φώναξε με," της λέω χωρίς να σταματήσω. Θέλω απλά να πέσω στο κρεβάτι και να μην μιλήσω σε κανέναν.
"Ματίνα, κοίτα τι σου ζωγράφισα!" με υποδέχεται η μικρή μου αδερφή όταν μπαίνω στο δωμάτιο.
Δεν υπάρχει έλεος σε αυτό το σπίτι, το γεμάτο χαρούμενους ανθρώπους που έχουν βαλθεί να μου αποδεικνύουν πόσο παράταιρη είμαι ακόμα κι εδώ μέσα. Πόσο πολύ θα ήθελα να είχα το δικό μου δωμάτιο να κλειδωθώ, να μην βλέπω ούτε να ακούω άνθρωπο; Αλλά δυστυχώς πρέπει να το μοιράζομαι με μια αστείρευτη πηγή από κουβέντες και γέλια. Είναι σκυμμένη πάνω από το γραφείο της και χρωματίζει μανιωδώς μια πριγκίπισσα.
"Έχει μαύρα μαλλιά σαν και σένα! Κοίτα!" επιμένει ενώ ξεφορτώνομαι την τσάντα του σχολείου αλλά όχι και τα υπόλοιπα βάσανά μου.
"Ναι, πολύ ωραία είναι," της λέω χωρίς καν να κοιτάξω.
Τι να μου πει τώρα η μικρή; Η μόνη της έννοια είναι αν θα κάνει το φόρεμα μπλε ή κίτρινο. Δεν μπορώ να ασχοληθώ μαζί της τώρα.
"Δεν μ' αγαπάς πια;" μου λέει όλο παράπονο, τα δάκρυα έτοιμα στα μάτια της.
Πώς εξηγείς σε ένα 5χρονο ότι ενίοτε η ασφυξία της καθημερινότητας σε καθιστά ανίκανο να εκτιμήσεις τις απλές χαρές τις ζωγραφικής;
"Φυσικά και σε αγαπώ, ρε σκατό." Είναι ότι πιο τρυφερό μπορώ να καταφέρω αυτή τη στιγμή. "Απλά είμαι κουρασμένη."
Δεν φαίνεται να ικανοποιείται πλήρως αλλά καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να ελπίζει και σε κάτι καλύτερο.
Ανυπομονώ να σκαρφαλώσω στο πάνω κρεβάτι της κουκέτας μας και να κουκουλώθω απολαμβάνοντας την μοναδική αίσθηση απομόνωσης που μπορώ να βρω εδώ μέσα.
"Καλά δεν θα το πιστέψεις ποια με έκανε φίλο στο Insta!" λέει ο αδερφός μου μπαίνοντας στο δωμάτιο.
"Άσε μας ρε Αντώνη κι εσύ... Πραγματικά, δεν με ενδιαφέρει και καθόλου ποια είναι η 350η φίλη σου στο Instagram," σκέφτομαι αλλά απλά κουνάω το κεφάλι ξεφυσώντας.
Με κουράζουν οι ιστορίες του για το πόσο δημοφιλής είναι... Πρώτη Γυμνασίου και έχει καταφέρει να τον ξέρει όλο το σχολείο! Τρία χρόνια είμαι στο ίδιο σχολείο και αυτός είναι ο μόνος λόγος που με ξέρουν οι πιο πολλοί - σαν την αδερφή από αυτό το μαναράκι στην Πρώτη.
"Η Αλεξία από την Τρίτη!" συνεχίζει πριν προλάβω να μαντέψω.
"Τι;;;; Ε, όχι ρε φίλε! Δεν το πιστεύω αυτό το παιδί πια!" σκέφτομαι και εξοργίζομαι.
Η Αλεξία είναι στο Γ2, ψηλή, με ωραίο γυμνασμένο σώμα, μακριά μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια. Η κοπέλα είναι θεά αντικειμενικά, τι να πω; Αυτό κι αν θα κάνει τον Αντώνη ακόμα πιο δημοφιλή... Από την έκπληξη δεν μου βγαίνει λέξη. Προσπαθώ να το παίξω άνετη, ε-και-τι-έγινε-ποιος-νομίζεις-ότι-είσαι άνετη αλλά σίγουρα έχω γουρλώσει μάτι.
"Κοίτα, Ειρήνη, πόσο όμορφη είναι, ε;" γυρίζει στη μικρή όταν βλέπει ότι καμία σημασία δεν του δίνω.
"Ναι! Μοιάζει με την πριγκίπισσα μου!" αναφωνεί η μικρή.
Τόσο γρήγορα, μικρή προδότρα; Την πριγκίπισσα που είχες κάνει για μένα; σκέφτομαι αφρίζοντας.
"Δεν ξεκουμπίζεστε και οι δύο από δω μέσα να ησυχάσω λίγο από τις βλακείες σας;" φωνάζω με μια δόση παραπάνω υστερίας από ότι ίσως θα άρμοζε στην περίσταση.
"Α, καλά," λέει ο Αντώνης. "Πάμε να φάμε, ρε μικρή. Αυτή εδώ τα έχει παίξει τελείως..."
Κλείνω την πόρτα πίσω τους αγριοκοιτάζοντας με μανία. Ορμάω στο κρεβάτι μου και ολόκληρη η κουκέτα τρέμει για κάμποσα λεπτά, όσα περίπου ουρλιάζω μέσα στο μαξιλάρι μου. Γυρίζω ανάσκελα και παίρνω μια βαθιά ανάσα... Καθόλου δεν βοηθάει.
Αναρωτιέμαι άλλη μια φορά γιατί. Γιατί να μην έχω μια φίλη; Φταίει ότι είμαι απουσιολόγος, καλή μαθήτρια; Δεν μπορώ να δεχτώ ότι επειδή τα πηγαίνω καλά στα μαθήματα είναι σαν να κουβαλάω καμία ταμπέλα ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΤΕ. Όχι μόνο δεν δαγκώνω αλλά και θέλω τόσο να νιώσω ότι κάποιος με συμπαθεί πραγματικά. Δεν είμαι φυτό. Είμαι έξυπνη, ακόμα και αστεία. Πρέπει να γίνω χαζή γκόμενα για να με πλησιάσουν; Δεν μπορώ να το παίξω ηλίθια μόνο και μόνο για να ταιριάξω.
Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στα δάκρυα που έρχονται από την απόγνωση.
Το κινητό δίπλα μου δονείται. Η Βιολέτα με παίρνει τηλέφωνο.
Τι σκατά θέλει κι αυτή τώρα; σκέφτομαι καθώς ανασηκώνομαι για να το απαντήσω.
"Έλα, Βιολέτα," λέω προσπαθώντας να ισορροπήσω τη φωνή μου.
"Έλα, ρε Μανταρινάκη," απαντάει η Βιολέτα.
Ναι, αυτό είναι το 'χαριτωμένο' μου παρατσούκλι από την Ματίνα Μανταρινάκη, την γειτόνισσα του Κωνσταντίνου και της Ελένης από το ομώνυμο σήριαλ του Αντέννα που μου έχει κολλήσει η Βιολέτα από όταν γνωριστήκαμε στην Πρώτη Γυμνασίου γιατί 'είναι τόσο αστείο και έχει πλάκα'! Χαχα γελάσαμε! Η Ματίνα, ξενέρωτη και γεροντοκόρη χωρίς άντρα και χωρίς καμία φίλη, τόσο ταιριαστό... Με εκνευρίζει όσο δεν πάει, αλλά το παίζω κουλ ότι δεν τρέχει τίποτα, ελπίζοντας ότι μπορεί και να το βαρεθούν ή να το ξεχάσουν. Αν δείξω ότι με ενοχλεί, μπορεί και να το βρουν ακόμη πιο αστείο και να κάνουν και καμιά βλακεία να το διαδώσουν σε όλο το σχολείο, να έχω άλλα. Στην τελική, η Ματίνα στο σήριαλ και κουλ έγινε στο τέλος, και δημοφιλής, και άντρα βρήκε, και σταμάτησαν να την κοροϊδεύουν. Ίσως κάπου, κάποτε να υπάρξει ελπίδα και για μένα...
"Καλά, μου την έδωσε σήμερα η Αναστασία, μιλάμε... Δεν πάει καλά το κορίτσι!" συνεχίζει αρχίζοντας πάλι να κατηγορεί την κολλητή της. Αναρωτιέμαι τι τραγικό μπορεί να έγινε πάλι σήμερα;
"Α, ναι, γιατί;" λέω με φωνή που δείχνει μηδενικό ενδιαφέρον αλλά καθόλου δεν φαίνεται να την πτοεί.
"Τι, γιατί; Το γνωστό... Της είπα να μην ανεβάσει μια χαζή φωτογραφία μας στο Instagram και όχι μόνο το έκανε αλλά με έβαλε και με ετικέτα κι έγραψε και ηλίθια σχόλια από κάτω! Την πήρα κατευθείαν τηλέφωνο και έκανε ότι δεν θυμόταν καν τη συζήτησή μας... Πόσο υποκρίτρια! Δεν συμφωνείς;"
"Τι να σου πω, ρε Βιολέτα... Ξέρω γω..." της λέω προσπαθώντας να αποφύγω να μπω στη συζήτηση για το ποιος έκανε τι και γιατί.
"Όχι, δεν ξέρεις. Τι δεν ξέρεις;" με κόβει αμέσως. "Την προηγούμενη εβδομάδα δεν έκανε το ίδιο με μια φωτό που ήμασταν και οι τρεις; Και την έβαλε και στο Facebook, και παντού!"
Όντως, είχε γίνει, αν και στη συγκεκριμένη φωτογραφία εγώ ήμουν με τα χέρια μπροστά στο πρόσωπό μου, οπότε σαν να μην ήμουν. Έχω σταματήσει να ασχολούμαι προ πολλού με το τι ανεβάζει η Αναστασία στο Instagram - ξέρω ότι ανεβάζει τα πάντα. Οπότε απλά προσπαθώ να μην είμαι μέσα σε αυτά τα πάντα.
"Είναι δυνατόν να μην σε ενοχλεί αυτή η συμπεριφορά;" συνεχίζει.
Έχει πάρει φόρα και δεν λέει να το αφήσει να περάσει έτσι.
"Εντάξει, δεν είναι και ότι καλύτερο από τη μεριά της αλλά μπορεί να το ξέχασε," προσπαθώ να δικαιολογήσω.
"Αλήθεια, πιστεύεις ότι το έκανε κατά λάθος; Αφού μπροστά ήμουν που δεν ήθελες καν να βγεις φωτό και μετά την βλέπω στην ιστορία της. Μαζί μιλάμε τώρα, δεν χρειάζεται να την υπερασπίζεσαι. Πες μου αλήθεια, δεν σε πείραξε;" επιμένει.
"Εντάξει, με ενόχλησε λίγο, αλλά δεν έγινε και τίποτα," της απαντώ ειλικρινά. Οι φίλοι μου στα social media είναι μόνο οικογένεια, πέρα από τα 2-3 κορίτσια. Οι θείοι μου με βρίσκουν πάντα 'πανέμορφη' και 'πανέξυπνη' και αλλά τόσα υπέροχα σύνθετα του παν όσο χάλια κι αν είναι η φωτό.
"Είναι πολύ κακομαθημένη, ε; Πες αλήθεια, δεν κάνει σαν τελείως ανώριμο ώρες ώρες;" συνεχίζει φανερά ικανοποιημένη από την απάντησή μου.
"Ε, κάπως έτσι!" της λέω γελώντας με το πάθος της. Κι ας είναι μόνο και μόνο για να κατηγορήσει την κολλητή της .
"Τι κάπως έτσι και βλακείες; Πες το όπως είναι!" φωνάζει όλο ενθουσιασμό από την άλλη άκρη του τηλεφώνου.
"Ε, είναι κάπως κακομαθημένη ώρες ώρες, είναι και μοναχοπαίδι μην το ξεχνάς!" λέω χαριτολογώντας. Είναι αλήθεια ότι τα θέλει όλα δικά της αλλά δεν είναι και κακό παιδί.
Η Βιολέτα γελάει από την άλλη γραμμή αλλά δεν λέει τίποτα. Παύση στο τηλέφωνο και μετά...
"Αλήθεια, Ματινάκι;" ακούω τη φωνή της Αναστασίας. "Ώστε με θεωρείς κακομαθημένη, ε;" λέει και ακούγεται τσαντισμένη.
Έχω μείνει άφωνη. Το γέλιο μού έχει κοπεί και προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει. Δηλαδή αυτές ήταν μαζί από την αρχή της κουβέντας; Και είπαν, τι να κάνουμε σήμερα; Ας πάρουμε τη Ματίνα να την βάλουμε να κακολογήσει την Αναστασία και μετά να την κατσαδιάσουμε... Τι είναι αυτό;
"Τι έγινε, Μανταρινάκη; Δεν έχεις τίποτα άλλο να πεις;" συνεχίζει κοντράροντάς με.
"Βρε, δεν απαυτώνεστε και οι δύο, μεσημεριάτικα; Άη στο διάολο, πια!" ουρλιάζω και κλείνω το τηλέφωνο στη μούρη τους αλλά όχι πριν τις ακούσω να σκάνε στα γέλια και οι δύο.
Γυρίζω στο μαξιλάρι μου και αφήνομαι στα δάκρυα που πριν είχα κόψει στη μέση ενώ στο μυαλό μου για άλλη μια φορά έρχεται το ίδιο γιατί...