Kagabi ko pa dapat ipo-post to kaso di na talaga kinaya ng powers ko i-edit dahil napipikit na 'ko at bumabagsak na sa akin yung tablet ko. Nagbabawi katawan ko ng tulog sa buong week na kulang na kulang ako sa tulog dahil sa work. Stressed pa ako sa makukulit na mga estudyante kong madakdak at sobrang ang hirap sawayin pati sa lechugas na mga DLL at teaching materials.
Anyway, this chapter is dedicated to ibitch159.
Enjoy reading, everyone!
~❁✲❁**♥**❁✲❁~
"Wag mo siyang hahayaang mapagod kaya wag mo siyang hahayaan na gumawa ng mabibigat na trabaho. Stress ang number one na kalaban ng mga buntis kaya wag mo siyang bibigyan ng sama ng loob at mga problema."
Napatingin ako kay Ate Shaella nang tapikin niya ako sa braso. "Huy, are you listening to me?"
"Yeah."
"Kanina pa 'ko salita nang salita rito pero ang layo naman ng tingin mo. Importante 'tong mga sinasabi ko, Lance. You need to take care of her because the first trimester of pregnancy is very crucial and could be very dangerous also kasi diyan nagsi-start yung formation ng fetus sa loob ng tiyan niya. Isang pagkakamali lang, Zanary could have a miscarriage so you have to be very careful in treating her and in taking care of her."
Bigla akong kinilabutan sa mga sinabi niya dahil pumasok agad sa isip ko sina Gab at Abby at yung mga pinagdaanan nilang mga problema sa pagsasama nila nung dalawang beses na nakunan si Abby noon. "Ate Shae, pwede bang sa ibang araw mo na lang ako kausapin kapag malinaw na yung utak ko? Hindi ko rin kasi ma-absorb yung lahat ng mga sinasabi mo dahil distracted pa yung isip 'ko eh."
She nodded at me. "Sige, I'll just give you some leaflets and magazines about pregnancy para may guide ka. Basahin mo na lang para malaman mo kung ano yung mga dapat mong gawin para kay Zanary. Or you can also call me anytime or just come here in my clinic if you have questions," she told me as she gathered the things that she was referring to.
"Okay. Thank you."
Inabot niya sa akin yung mga yun saka ako tinitigan nang matiim. "Lance, don't you want the baby?"
"Hindi sa ganun. Alam ko naman na alam n'yong lahat na noon pa man eh allergic na 'ko sa idea na magkakaro'n ako ng asawa't anak sa future pero nagbago na yung pakiramdam ko na yun simula nung nakasama ko yung mga pamangkin ko especially Zanary. I just realized these past days that I already wanted to have my own family kaya nga naiinis ako kay Zanny because she kept her situation from me at wala siyang planong ipaalam sa akin na magkakaanak na kami kaya umuwi siya sa Tarlac."
"So nagkaro'n pala talaga kayo ng relasyon ni Zanary?"
"Yeah." I combed my hair with my fingers frustratedly. "Ganun ba talaga ako kagago sa paningin ng lahat, Ate Shae? Everyone's thinking that I couldn't change. That I'd always be the same irresponsible jerk that I used to be since I was young. Naiinis ako because even my own family thought the same way about me. Lagi na lang ganito kahit na sino pa yung mga nakakasama ko."
She looked at me understandingly and tapped my arm. "Unawain mo na lang, Lance. Pwede naman kasing hindi rin niya sinasadya yung mga bagay na yun. Hormonal kasi ang mga buntis kaya masyado silang moody. Madali silang mairita and they're very sensitive. They can easily be provoked to anger that's why they could be unreasonable and irrational a lot of times. Nagiging padalos-dalos tuloy sila when it comes to making decisions. You need to have a looooonger patience and understanding when you're dealing with Zanary now kaya wag ka nang magtampo sa kanya. Pag okay ka na, kausapin mo ulit siya nang maayos."
"Kamusta nga pala yung baby namin?"
"Zanary and your baby are both fine."
"Bakit parang palaging matamlay si Zanary at madaling manghina? Parang ang bilis niyang manlata at mahilo kaya palagi siyang higa nang higa."
"Those are just some of the signs of pregnancy, Lance. Madali kasing mapagod ang mga buntis. Kita mo kaming mga asawa ng mga pinsan mo, we're often dizzy and lazy when we're pregnant."
"She's also pale."
"Medyo anemic kasi siya."
I released a slow breath of air. Parang kinakain na naman kasi ako ng guilt. Alam kong dahil sa mga problemang ibinigay ko noon sa kanya bago niya kami iniwan kaya palagi siyang napupuyat noon. "At tulad n'yo rin kapag buntis kayo, she was also vomiting. Natural lang ba talaga yun or that was harmful for her and for our baby?"
"If it's just a simple morning sickness or yung paminsan-minsan na pagsusuka at pagkahilo, that's just normal. However, when she experienced excessive nausea and vomiting and be sick many times a day up to 40 to 50 times, that could already be a pregnancy complication called hyperemesis gravidarum or HG. She might be unable to keep food or drink down, which can have a negative effect on her daily life. Pwede siyang ma-dehydrate and not having enough fluids in her body would cause constipation. She could also experience ketosis, a serious condition that results in the build-up of acidic chemicals in the blood and urine."
My eyes widened and I suddenly swallowed unconsciously. "Would that affect our baby also?"
"If treated effectively, it's unlikely to harm your baby. However, if HG causes her to lose weight during her pregnancy, there is an increased risk that your baby may be born smaller than expected."
Natahimik ako dahil sa mga sinabi niya kaya tinapik niya ulit ako sa braso.
"Para ka namang nalugi diyan."
Bigla kasi akong natakot sa mga sinabi niya. "Di naman siya palaging nagsusuka eh. In fact ngayon ko lang siya nakitang nagsuka."
"Kaya nga wag kang matakot agad diyan. She and your baby are perfectly fine. But when her nausea and vomiting gets worst, inform me immediately, okay? Lance, sobrang hirap mabutis especially if it's for the first time dahil hindi naman siya familiar sa mga bagay na pinagdadaanan at nararamdaman niya kaya alalayan mo palagi si Zanary. I'll just schedule her next check-up."
Tumayo na ako. "Sige, Ate Shae. Thank you. Labas na muna 'ko. Pupuntahan ulit kita mamaya."
~❁*✲*❁~
Simula nang lumabas si Lance ay puro iyak na lang ang nagawa ko. Pilit kong iniisip kung anu-ano ba yung mga maling desisyon na nagawa ko. Tama naman kasi siya sa mga bagay na isinumbat niya sa akin kanina. Hinusgahan ko agad yung pagkatao niya. Inisip ko agad na baka hindi niya magustuhan kapag nalaman niyang magkakaanak na siya sa akin dahil nga iniisip ko na baka ayaw pa niyang magkaroon ng sarili niyang anak dahil mahal na mahal niya yung pagiging binata at malaya niya.
Hindi ko naman kasi maintindihan itong sarili ko. Hindi naman kasi ako ganito ka-illogical mag-isip noon. Bakit ngayon parang nagkakabuhol-buhol yung utak ko kaya hindi ako makapag-isip nang maayos?
Ngayon tuloy alam kong nasaktan ko siya nang sobra. Kitang-kita ko yun sa mga mata niya habang sinusumbatan niya ako kanina at umiiyak sa harap ko. Hindi ko tuloy alam ngayon ang gagawin ko para mapatawad niya ako.
Naghintay akong bumalik siya pero nagalit na yata talaga nang husto sa akin kasi pagabi na pero wala pa rin siya. I waited to be discharged here in the hospital pero kahit ang lumbas dito eh hindi ko alam kung paano ko gagawin. Wala naman kasi akong perang dala kaya ano ang ibabayad ko? Saka okay lang kaya kung babalik pa ako sa bahay? Hindi naman siguro ako ipagtatabuyan paalis ni Lance dun kasi base naman sa reaction niya kanina eh nagalit lang talaga siya sa akin dahil hindi ko ipinaalam na magkakaanak na kami and not because he didn't want our baby. Pero paano na kapag nalaman na ng lahat sa side niya? Dun ako natatakot sa magiging reaction ng lahat lalo na yung sa mga magulang niya.
Naghintay ako ng isa pang oras pero nang di pa rin siya dumating ay nagpasya na ako na lumabas ng kwarto para hanapin yung kahit sino sa mga pinsan ni Lance dito sa ospital para makatawag ako sa bahay at maipadala kay Ate Dolor yung wallet ko. Hindi na ako mapalagay kasi gabi na rin at mukhang wala na talagang balak si Lance na balikan ulit ako rito. Pero pagbukas ko ng pinto ay nagulat pa ako nang makita ko siya na papasok naman sana rito sa loob.
"Let's go. Pwede ka na raw lumabas."
Gusto kong itanong sa kanya kung paano yung bill pero nahiya at natakot na akong magsalita dahil sobrang lamig ng tono niya sa akin. Nauna pa siyang maglakad sa akin kaya sigurado akong ayaw talaga niya akong kausapin. Sumunod na lang ako sa kanya palabas ng ospital.
Hindi ko alam kung tatabi ba ako sa kanya sa harap ng kotse o sa likod na lang ako sasakay, pero binuksan niya yung pinto sa passenger seat bago umikot sa may driver's side. Nauna na akong pumasok sa loob at pagpasok niya sa kabilang pinto ay inilapag niya sa kandungan ko yung paper bag na bitbit niya kanina pa.
"Vitamins mo raw. Nasa loob yung prescription at instructions," he said without even glancing at me.
"Salamat."
Iyon lang yung naging conversation namin. Buong biyahe ay hindi pa rin niya ako kinakausap. Sobrang ilang na ilang ako sa katahimikan namin. Gustuhin ko man magpaliwanag sa kanya ay hindi ko naman magawa dahil baka bulyawan na niya ako this time kapag nakulitan na siya sa akin.
~❁❁**✲**❁❁~
"Mommy, are you okay now? Are you not sick anymore?" Katie asked me while we're lying on my bed and she was embracing me.
Tulog na kasi sila kagabi nang makauwi kami ni Lance kaya paggising nila ngayong umaga ay dito agad sila sa kwarto ko dumiretso.
"No. Hindi naman ako sick."
"Then why did you vomit yesterday, Mommy?" Jeremy asked me also while lying on my other side.
Umupo ako at sumandal sa headboard. They also did the same. Gusto kong i-explain na sa kanila ito tutal alam na rin naman nina Lance at Ate Dolor yung tungkol sa kondisyon ko. Besides, I've learned from the professor from one of the seminars that I've attended from the past na kapag may queries daw ang mga bata about anything, you should not tell them that they're too young for it and they would not understand. Dapat ay sagutin agad iyon in a simplest way possible for them to be able to understand for their young age. Kasi kapag nagtanong sila about a particular topic at a certain age, nandun na yung curiosity nila and they wanted to learn about it already kaya immediate din dapat yung explanations na ibibigay ng adults sa kanila.
"Ganun kasi talaga. Some women really vomit when they're pregnant."
"Pregnant? Parang si Tita Misty po?" tanong ni Jeremy.
"Yes. Parang si Tita Misty."
Katie turned to me on my bed and faced me curiously. "Lalaki rin po nang super big yung tummy mo, Mommy?" tanong niya habang minumwestra yung super big gamit yung mga kamay niya.
"Yes. Kasi maggo-grow na rin si baby sa loob ng tummy ko."
"Wow! May baby na rin po sa loob ng tummy mo?" she asked again.
Ngumiti ako sa kanila. "Yes."
"Tapos po lalabas siya like Gyle, yung baby nina Tita Abby and Tito Gab?" she asked again.
"Yes again."
"Mommy, saan po lumalabas yung mga babies?" Jeremy asked curiously.
"Hmm... Some babies lumalabas sila the natural way from their mommy's vagina. Some babies naman, they're taken out of their mommy's tummy through caesarian section. Hinihiwa yung tummy ng mommy sa center para makuha yung baby sa loob."
Nanlaki yung mga mata nila na parang nanghilakbot sa sinabi ko. "Hihiwain po? Eh de masakit po yun!" Jeremy said incredulously in astonishment.
"May anesthesia naman na ii-inject yung doctor para di mararamdaman ng mommies yung sakit."
"Iiiiiih! That's very scary, Mommy!" Katie exclaimed.
"But it has to be done to be able to take out the baby from the Mommies' tummies."
"Eh ako po, Mommy? Saan po ako lumabas nung baby pa ako saka po si Kuya Jemie?" Katie asked again.
"Hmm... According to Ate Dolor, Kuya Jemie came out naturally. But you, Katie, you were taken out of your Mommy Katelynne's tummy."
"Eh, Mommy, saan po bang part ng body yung naturally?" tanong ni Jem kaya natawa ako.
"What I meant was, you were born naturally. In a natural way. You came out of your Mommy's vagina."
"Jagina?" Katie asked with a frown.
"Va-gi-na," I corrected.
"Vagina? Dun po lumabas si Kuya Jemie?"
I nodded at her. "Yes."
"What's that, Mommy? Saan po yun nakalagay?"
"Yun yung pepe ni Mommy n'yo."
"Eeeeeeeeeeeewwww!!!" sigaw ni Jeremy habang lukot na lukot yung mukha kaya tawa kami nang tawa ni Katie.
"Yuck, Kuya. You came out of Mommy Katelynne's pepe!" Katie teased and slumped her body across my lap while laughing very hard.
Jeremy's face was scrunched up distastefully. "Lumalabas po ang babies from the pepe ng mommies?!"
"Yes. That's how God created us and intended the babies to be born eh."
"Eh, Mommy, di ba po all babies have daddies? Sino po yung daddy ng baby mo?" tanong ni Katie.
"Aaahm... Si ano... Si Daddy Lance n'yo."
"Kasi po si Daddy Lance po ang boyfriend mo po?" she asked again. Iyon ang hindi ko na masagot ngayon.
Kami pa nga ba? Nakipaghiwalay na ako noon pero ayaw naman niya eh. Kaso sa mga nangyayari sa amin ngayon, kino-consider pa rin kaya niya akong girlfriend? "Hmmm... Parang... parang ganun na nga."
"Paano po nagagawa yung babies, Mommy?" she asked endlessly.
"Teacher Jaidee said, babies are made because the daddy and the mommy love each other. Is that true, Mommy?" Jem asked me.
"Yeah." Ganun naman yata talaga ang explanation ng lahat ng pre-school teachers sa question na yun ng pupils nila.
"De love mo po si Daddy Lance?" he asked again.
Napatingin ako sa kanya nang matagal. "Yes," I answered followed by the teasing of the two children. Iyon pa rin naman talaga yung nararamdaman ko. Hindi pa rin yun nagbabago kahit puro problema ang mga pinagdadaanan namin ni Lance lately.
Then we heard someone cleared its throat by the door kaya napalingon kami doon sa nakabukas na pintuan at nanlaki talaga yung mga mata ko sa gulat.
"Daddy!" sigaw ni Katie.
Santa banana! Kanina pa ba siya dun? Narinig kaya niya yung mga sinabi ko?
"Kakain na. Baba na sa dining room."
Mabilis na bumaba si Katie at tumakbo palapit sa daddy niya. "Daddy, Mommy said love ka raw po niya. Love mo rin po si Mommy Zanny kaya po nakagawa kayo ng baby?"
"Ang dami mong tanong, bulilit. Let's go downstairs. Kakain na tayo," he said as he stepped to go back toward the stairs but he was pulled hard by Katie on his hand.
"Love mo nga po ba si Mommy Zanny ha, Daddy?"
"Ang kulit mo, Katie."
Pati si Jem ay bumaba na rin mula sa kama ko at hinila na rin siya sa kabilang kamay. "Daddy, sagutin mo na po kasi. We will never let go of you if you don't answer us. Do you love Mommy Zanny also?"
Lance pulled his hand from their grasps. "Yeah," he answered before turning his back to us.
"YIEEEEEEEE!!!" sigaw nung dalawang bata habang ako naman ay biglang lumakas yung tibok ng puso dahil sa isinagot niya.
"Love ni Daddy si Mommy!" sabi ni Katie.
Humarap ulit si Lance sa kanila. "Ang kukulit n'yo at sobrang ang iingay n'yo," sabi niya bago binuhat sa magkabila niyang braso yung mga bata at inipit sa tagiliran niya kaya lalo pang naghiyawan habang tawanan nang tawanan yung dalawa. Inilabas niya ng kwarto ko yung dalawa.
Naiwan akong nakatulala sa bukas na pinto. Napangiti ako. Siguro mawawala rin yung galit niya sa akin. Nagpapalamig lang siguro siya. After all, he already said he loved me for many times already. And I wanted to believe it now. I wanted to hope again for us and for our baby. I wanted to experience how it was to be loved by Lance Caden Monteverde.
He appeared on the door again and I thought it was just my imagination, kaya napatuwid tuloy ako ng upo nang bigla siyang nagsalita. "Sabi ko kakain na. Bawal ka raw magutom," sabi niya bago tumalikod ulit.
Napahawak ako sa tiyan ko saka hinaplos iyon. "I'm going to fix this mess that I've made between mine and your dad's relationship for you, baby. Ayoko nang maging duwag. Hindi ko hahayaan na matulad ka sa 'kin na lumaking walang ama dahil alam kong mahal ka ng daddy mo at hindi ka niya pababayaan. Hindi ko na iisipin kung ano yung sasabihin ng ibang mga tao tungkol sa ating dalawa. I'm going to fight now for you. Magiging matapang ako for you. Ikaw, ako, at yung daddy mo na lang ang importante ngayon para sa 'kin. I'm going to give you a complete family. Sobra pa nga kasi may Kuya Jeremy at Ate Katie ka na."
~❁*✲*❁~
"Daddy, Mommy Zanny is now okay. Can we choose our song now for the talent show?" Jeremy asked while we're eating breakfast.
"Why don't you ask her instead?" sagot naman ni Lance.
"What talent show?" I asked Jem confusedly.
"Sa reunion po. Every family need to perform po in the talent show. And there's a prize for the winner," he answered me.
"Jem, hindi na lang muna siguro ako sasama sa reunion."
"Why po? You promised us na sasama ka po, right?"
"Tell her that your Grandpa Andy's expecting her to be there," sabi ulit ni Lance habang nakayuko dun sa pinggan niya.
"Grandpa Andy's expecting you to be there daw po, Mommy," sunod naman ni Jem sa kanya.
Ngumiti ako sa kanya. "Kasi baka mahirapan lang ako. Yate kasi yun. Tapos tatlong araw pa yung reunion n'yo. Mahirap magbiyahe pag buntis eh."
"Tell her that she's only reasoning out," Lance said again.
My mouth parted while looking at Lance on the other side of the table beside Katie. Santa banana. Para namang bata itong lalaking 'to. Bakit kaya di na lang niya sabihin sa akin nang diretso yung mga gusto niyang sabihin? "I often get dizzy these days. Baka lalo pang lumala yung masamang pakiramdam ko pag nagbiyahe ako nang nasa yate."
"Sabihin mo, Jem, may sariling clinic dun sa yate at doktor ang mga tito at mga tita mo. Pati Lolo JC mo doktor din."
I gritted my teeth in annoyance. Malakas kong ibinaba yung hawak kong kutsara at tinidor sa plato ko habang diretsong nakatingin kay Lance. "Jem, pakisabi dun sa lalaki sa tabi ni Katie sa kabila na ayokong may kasamang asungot kaya maiiwan na lang ako rito sa bahay." Kakasabi ko lang kanina na aayusin ko yung relasyon naming dalawa para sa magiging anak namin pero pinag-iinit na naman niya yung ulo ko!
Marahas din niyang ibinaba yung mga kubyertos na hawak niya habang nakatingin din sa akin at sinasalubong yung tingin ko. "At pakisabi rin diyan sa babae sa tabi mo, Jem, na hindi ako papayag na hindi siya sumama dahil baka takasan na naman niya ako at ilayo pa sa 'kin yung magiging anak ko."
Marahas akong napatayo. "Pakisabi rin, Jem, na pag di siya umayos, lalayasan ko talaga siya at hinding-hindi niya makikita yung anak niya kahit kelan."
I saw his jaw tightened and he harshly stood up also. "Pakisabi rin na subukan lang niya!" he growled while looking at me.
"MOMMY! DADDY! NAG-AAWAY NA NAMAN PO BA KAYO?!" sigaw na tanong ni Katie sa amin.
"NO!" sabay pang pasigaw na sagot namin habang nakatingin sa isa't-isa.
Nainis na talaga ako kaya naglakad na ako para bumalik sa kwarto ko. Pero naglakad din yung magaling na lalaki at inunahan pa ako. Hinila ko yung braso niya kaya napalingon siya sa akin.
"Nauna akong mag-walk out sa 'yo!"
"Why? Is there a rule na bawal akong maunang mag-walk out sa 'yo?"
"Ladies first!"
"Pantay na ang mga lalaki at mga babae sa panahon ngayon!"
"DADDDDDYYYYYYY!!!" Katie screamed.
"MOMMMMYYYYYY!!!" Jeremy yelled.
"STOOOOOOOOOOOOPPPP FIIIIIIIGHTING ALREADYYYYYYYYYY!!!" they screamed at the same time kaya natahimik kami pareho ni Lance.
Lumapit sila sa amin at hinila nila kami ni Lance sa kamay at dinala papunta sa kusina.
"Bakit ba?" tanong ni Lance sa kanila.
Itinulak nila kami papasok doon sa pintuan ng storage room saka isinara yung pinto.
"Hoy! Bakit kinukulong n'yo kami rito?!" tanong ni Lance habang hinahampas yung pinto.
"Kasi po lagi na lang po kayo nag-aaway!" narinig naming sigaw ni Katie.
"Di po namin kayo papalabasin diyan hanggang di po kayo nagbabati!" sabi naman ni Jeremy.
"Yes, Kuya Jemie is right!"
~❁✲❁**♥**❁✲❁~
Haha! Daming humula na si Xandra yung makukulong kaso mali kayo. May isa lang tumama ng saktong hula na ikukulong sina Lance at Zanny para pagbatiin. Si ibitch159. Kaya congrats sa ' yo!
Pero maraming tumama na sina Jem at Katie yung gagawa ng way para pagbatiin sila.
Hula kayo ulit kung ano na mangyayari kina Lance at Zanny sa loob ng storage room. Magkakabati na kaya sila or magtatalo pa rin sa loob? Paano kaya sila magkakabati if ever?
Any Comments? ● Reactions? ● Feedbacks? ● Opinions? ● Suggestions? ● Thank you!
06.10.17