Copyright © ScribblerMia, 2012
"Astrid, wake up."
"I'm hearing voices again," I murmured.
"Male-late ka na! Bangon na!"
"The monster is getting closer." I covered my body with a blanket, eyes still closed.
"Isa, hindi ka talaga babangon?" Mama warned.
"Five minutes," I whispered and covered my face with pillow.
"Nandiyan na si Karl sa baba. Mahiya ka doon sa bata. Bumangon ka na kung ayaw mong ipakaladkad kita sa kanya." Nakarinig ako ng mga yabag papaalis.
Karl.Karl.Who the he--
What?!
Dali-dali kong tinanggal ang unan sa mukha ko.
I squinted at my alarm clock. It’s now 7:30 am.
Holy shit!
I ran as fast as I could. Dali-dali akong pumasok sa banyo.
"Crap, Ma!" I screamed.
"I told you so," Mama shouted back.
--
Dire-diretso na akong lumabas sa gate. Hindi na nga ako nag-breakfast dahil 8:20 na.
Late kami nito. Patay na talaga. Classmate ko pa man din si yabang sa first class ko.
And yes, tama ako. Nakasandal siya sa kotse, looking fresh with his white shirt and khaki pants. Nakashades siya, pero halata kong matalim ang tingin niya sa akin.
Para siyang bull na handag suwagin ang kahit sinong hahara-hara sa daan niya. Halata ko ang pigil niyang galit.
"S-sorry," nakayuko kong sabi habang dahan-dahan na lumapit sa kanya.
Hindi naman siya umimik at sumakay na lang sa kotse.
"Uy, sorry na," mahinang sabi ko.
Nasa byahe na kami pero hindi pa rin siya umiimik.
"Sorry na nga, e." Kinukulbit ko ang braso niya.
He kept silent.
"Hoy," untag ko.
Nakatingin lang siya ng diretso sa unahan habang nagmamaneho.
"Hoy." Hinigit ko ang dulo ng manggas niya.
Namula ako sa galit. Ang arte-arte naman nito masyado. Humalukipkip ako.
"Hoy! Sorry na nga, e! Bingi ka ba?" Halos mapatid ang litid ko sa pagsigaw.
Saglit siyang tumingin sa akin. "What the fuck! Nakalunok ka ba ng microphone?! Ang sakit sa tainga ng boses mo, ah! Umayos ka nga! Can't you just sit there and shut the fuck up?" Nanlalaki ang mga matang sabi niya sa akin sabay tingin ulit sa harapan para magmaneho.
I bit my lip. "Is it hard to say 'It's okay?’ Or 'okay' lang? Ha?"
“Why would I say that when it's not okay?!" He shot back.
Okay, fine. I know it's my fault. But he shouldn't act like that, right? He shouldn't give me that cold treatment because he was making me feel guilty.
"Sorry na nga, e! Hindi ka tumatanggap noon?" I frowned.
"Ang daling sabihin ng salitang iyan para sa taong may kasalanan. Pero para sa taong naagrabyado, sa palagay mo, ganoon lang kadaling tanggapin ang salitang iyan?" He gave me a serious look.
Hindi na lang ako umimik. Inabala ko na lang ang sarili ko sa pagtingin sa tanawin sa labas.
Tinamaan ako doon sa sinabi niya, e. Bakit ganoon? Bakit pakiramdam ko, hindi niya lang tinutukoy ang pagka-late ko ng gising? There was something more with those words he uttered.
"Ang daling sabihin ng salitang iyan para sa taong may kasalanan. Pero para sa taong naagrabyado, sa palagay mo, ganoon lang kadaling tanggapin ang salitang iyan?"
Bakit bigla akong nakaramdam ng lungkot? Why did those words hit me?
The way he said them, the way he stared at me, I knew there was a hidden meaning behind it. Pero ano iyon?
Have I done something wrong?
Did I say something bad or hurtful?
Did I hurt him? In what way?
--
Sabay kaming pumasok ni yabang sa classroom. And just as I expected, all eyes were on us.
Kailangan talaga sabay-sabay dapat tumingin?
I scowled. Bakit parang nagtwitwinkle ang mga mata ng mga classmates naming babae? Ano’ng meron? How I wonder what they are. I smiled at my own joke.
Tiningnan ko naman si yabang. As usual, poker face pa rin ang drama niya.
"The two of you," Prof Enriquez called from behind the desk.
I jumped in surpise. Nahihiya akong tumingin sa kanya.
"Come to my office after this class," malakas na sabi nito.
"Yes, Ma'am," sabay naming sabi ni yabang.
“Patay. This is the end of my dream. Hindi ako makakagraduate sa UP. This is a shame to my parents. This is a shame to my relatives. This is a shame to my friends. This is a shame to my country. This is a shame to the world. This is a shame to the universe,” I whispered. Dumiretso kami ni yabang sa upuan namin sa likod.
Pagkaupong-pagkaupo ko ay napailing ako. Hindi ako pwedeng bumagsak sa General Education course na ito! Ayoko ng Science subjects, pero hindi ko pwedeng ibagsak ito. Masisira ang future ko. University Scholar pa man din ako. Nakakahiya pag nalaman nilang bumagsak ako dahil lang sa GE.
Nakakahiya. First time kong ipinatawag ng teacher sa office niya.
I bit my lip and silently prayed.
"Hey, what the fuck are you doing?" He glared.
Hindi ko siya pinansin. Bahala siya. E, ano kung nakita niya akong nagmo-monologue at pabago-bago ang expression ng mukha? Natural lang iyan sa taong kinakabahan. Grade conscious ako, e.
Nagpatuloy naman sa discussion si Prof Enriquez.
Sa totoo lang, ano’ng pakialam ko sa atoms at molecules? Ano’ng pakialam ko sa chemical elements?
Nagdoodle na lang ako ng bahay, bulaklak, name ko, at kung anu-ano pa.
Tiningnan ko si yabang. Nakikinig siya.
Wow. GC din?
Napansin siguro niyang nakatingin ako sa kanya. Kaya lumingon siya. He gave me that what-are-you-staring-at look.
Napailing ako. Galit nga talaga siya. Nalate kasi siya dahil sa akin. Ang seryoso niya masyado, e. Okay, ako na ang magpapakumbaba. Tutal, kasalanan ko naman.
"Pwede mo naman kasi akong iwanan. Sana hindi mo na lang ako hinintay," bulong ko sa kanya habang nakayuko. Mahirap na. Baka makita na naman kami ni Prof, madagdagan pa ang parusa namin.
Nakatingin lang siya kaya nagpatuloy pa rin ako sa pagsasalita. "Next time, pagnalate ako, umuna ka na. Pwede naman akong mag-commute kasi."
He didn’t answer.
"Basta, ha? Pagbukas halimbawa, nalate ulit ako ng gising, umuna ka na. 'Wag ka nang maghintay. I can manage to go on my own. Para hindi ka na rin madamay sa pagkalate ko. Is that clear?"
Nakatingin lang siya sa akin with his usual poker face.
I frowned. "Hoy. Did you hear me? Are you listening? I said--"
"Why would I do that?" He said seriously. "I can't leave you."
Ano raw? Ako yata ang nabingi.
--
Pagkatapos ng klase ay sumunod kami kay Prof. Enriquez.
Kinakabahan ako. Mukhang ang seryoso ni Ma'am.
Ano kayang sasabihin niya? Sasabihin kaya niyang mag-drop na kami sa class niya kasi hindi na niya kami ipapasa? Or ikwa-kwatro na niya kami? Or tres na lang? Pasang-awa?
"Please sit." Nauna nang umupo si Ma'am at nagbuklat ng notebook niya.
Walang imik na naupo na rin kami, magkaharap kami ni Karl.
"Miss Fuentes and Mister Dominguez, you were both 45 minutes late. Where have the two of you been?" She asked in a serious tone.
I shivered. Tiningnan ko si yabang. Cool lang siya. Habang ako naman ay hindi mapakali. Hindi niya ba alam na grades ang nakasalalay dito?
I looked at Prof Enriquez. Nakakatakot siya.
Pero sige, aamin ako. Honesty is the best policy, right?
Tumikhim muna ako bago nagsalita. "Ma'am, sorry, we were late because of m--"
"Heavy traffic," Karl cut my words. "There was a car collision in San Pablo, Ma'am. We were caught in a traffic jam." He said without faltering.
Wow. What an expert in making lies.
Tumango-tango naman si Prof Enriquez at inayos ang kanyang salamin. "I see. So, are you two dating? Bakit sabay kayong pumasok"
"No, Ma'am!" Bigla kong sabat sabay sunod-sunod ang iling. "We are neighbors po kasi. Nakikihitch po ako sa kanya kasi parehas kami ng time." Natataranta ko namang sagot. Baka kung ano pa’ng isipin nitong si Ma'am.
"Oh, okay. That explains it." Tumingin ulit si Ma'am sa binabasa niyang notebook. "But still, you have to face the consequences, and I assume that you both know that, am I right?"
"Yes, Ma'am," Karl and I answered.
"With that, I want you to go to the library during your vacant, write an annotated bibliography using the APA format, and look for articles related with Friction. 15 books will be enough."
My eyes widened. 15 books?
"You will pass your special project next week. At pagnalate ulit kayo ng 45 minutes, may deduction na kayo sa final grade. Is that clear?" Dire-diretsong sabi ni Ma'am.
Holy cow! Was she serious?!
"Yes, Ma'am." Nanlalambot kong pagsang-ayon. Tumango lang si yabang.
"I don't want this to happen again. Be responsible enough. Malalaki na kayo. After all, you know the rules in the university." She gave us a warning look.
Tumango lang ulit kami.
Ang ganda naman ng umaga ko.