Chapter 18:
“don’t wanna leave it all behind
But I get my hopes up and I watch them falls everytime
Another color turns to gray
And it’s just too hard to watch it all slowly fade away”
“masyado ka kasing na-oooverwhelmed.”
“eh… hanggang dun lang naman yun, ikaw nga may lovelife na…” asaran namin ni Kambs sa loob ng service van
“aarrgghh!!! Pwede ba? Wag nga kayo maingay?!” bulyaw samin ni Neil na nagpatigil saming pareho
“aysooo si bunso… inggit…” ako kay Neil
“weak mo kasi.” Si Kambs
“magtigil kayo… hindi lang sa ngayon, but time will come, magkakasama rin kami ni Sam”
*kroo.kroo*
Kdot, Bunsoy… -_-
Nagtatawanan lang kaming tatlo pagkaparada ng van sa labas ng gate, natigilan ako
“manong… bakit po?”
“may bisita ho… mukhang nasa loob na rin po sina ma’am at sir ee”
Sinundan ko ng tingin ang tinitignan ng driver namin…
Nandun sa lawn ang parehong kotse nina mama’t papa… at sa labas ng gate… may isa pang sasakyan
“sino kaya bisita? Masyadong paimportante… kelangan both mama and papa must be present” atungal ni Neil pagkababa namin ng sasakyan
“tumigil ka nga. Wag kang sisimangot sa harap ng bisita.”
“broken yan, kambs… pagbigyan”si Xynne na natatawa kay Neil
“isa ka pa. lokang to”ako
“para kang nanay, ate…” sabay na sagot sakin nina Neil at Kambs… I knew it… ako na bubullyhin ng mga to -_-
Natigilan kaming tatlo nang makapasok sa loob… the ambience inside is somewhat like…
“mukhang seryosong usapan…” putol ni Kambs sa iniisip ko.
Oo tama, seryoso nga.
“ma, pa…” bati naming tatlo kina mama at papa na nakaupo lang sa couch, isa-isa kaming bumeso…
“rain…” anang tinig sa likod…
“ay, mali ho, Brynne po ang pangalan ko, hindi Rain” si Kambs nang sagutin niya ang bisita namin…
That’s when I realized na parang pamilyar sakin ang mukha ng babae…
San ko nga siya ulit nakita?
Maya-maya lang, sakin naman napadako ang tingin niya…
Titigan? Talo ako dyan…
I slightly bowed as a of respect.
“I think, I have to go… I was hoping na…” hindi tinuloy ng bisita namin ang sasabihin,
Parang may… mali…
Nag-uusap ang mata nila ni mama nang magkaharap sila…
And just a minute, tumalikod na ang bisita namin, leaving us a glare na hindi ko matukoy kung anong ibig sabihin.
“how’s your day?” si papa
“mabuti naman po… siguro po by next week, magrerelease na ang guild namin ng bagong school paper…” ako ang unang sumagot
“masarap pa rin po ang pagkain sa canteen” si kambs,
Kahit kelan talaga puro pagkain iniisip nito. >.<
“ladies… we have to talk.”
“ladies??? Sino?” si Kambs, hinila ko nga ang buhok.
“in the office… now.” Natigilan kami ni Kambs sa tono ng pananalita ni mama.
Nagtatanong ang mga tinginan namin
“can I join them?” si Neil na agad hinila ni papa pabalik sa pagkakaupo.
Now question marks are flying everywhere.
Sinimulan akong kabahan…
“ma, ano po bang pag-uusapan natin?” si Xynne nang makapasok kami sa loob ng office ni mama.
Nadatnan namin siyang nakatayo sa harap ng bintana… and I’m sure of what I’m seeing… sadness.
Shems. Anong nangyayare?
“ma? Ano pong problema??” lalo akong kinabahan nang tanungin ko si mama.
Sinundan namin si mama nang maupo siya sa couch… at kami ni kambs, katapat niya lang…
“you both know how blessed I am nang dumating kayo sa buhay ko…” paninimula ni mama.
“at sana, sana… naparamdam ko yun sa inyong dalawa…”
“ma… wala naman po kayong pagkukulang samin…”ako
Nakita kong naiiling si mama…
“I have something to tell you… a-alam ko… hindi to madaling tanggapin. GOD! Either I can’t accept this fact…!” naiyak na si mama…
“m-ma…. Ano pong nangyayare???” ramdam kong pareho na kaming tensyonado ni Kambs… sheekkkss.. ano bang nangyayare???
“patawarin nyo ko kung hindi ko nasabi sa inyo kaagad… pero… d-dalaga na kayong pareho… I know… maiintindihan nyo kung a-anuman ang n-nagawa k—ko…” ani mama na gumagaralgal na ang boses…
“t-the truth is… HINDI KAYO T-TUNAY NA K-KAMBAL… Xynne, Xyril… Oh God!” si mama…
HINDI KAYO TUNAY NA KAMBAL.
HINDI KAYO TUNAY NA KAMBAL.
Ulit ko sa isip… h-hindi k-kami tunay na magkambal…
And I burst out to tears.
A-anong pinagsasabi ni mama?
Natigalgal kaming pareho ni Xynne…
h-hindi kami t-tunay na kambal…
a-ano… p-paanong….
“I’m sorry… I’m sorry if I didn’t tell you this as sooner as possible… but I love you both soo much!! Na kahit ako… hindi ko na naisip ang t-totoo s-sa p-pagkatao nyo…”
“m-ma.. pa-paanong…” ako na pilit pinapalakas ang boses…
Saglit na tumigil si mama… pinapakalma ang sarili… but I can’t calm myself…
“ako na siguro ang pinakamasayang ina sa mundo noon nang sabihin sakin ni Doctora Llebes noon na kambal ang magiging anak ko… p-pero nagunaw lahat ng kasiyahan ko nang sabihin niya ring hindi normal ang heart beat ng isa sa kanila… pero sinubukan namin ng papa nyo na gawin ang lahat… we decided to go to America dahil sa facilities meron sila… but we didn’t make it. Patay na isinilang ang panganay ko…”
PANGANAY…?
Panganay…
Hindi ba’t…
“patay na isinilang si Brielle…”
Pakiramdam ko nagunaw lahat ng bagay sa paligid ko…
p-patay na isinilang si Brielle…this can’t be true… a-ayoko… h-hindi pwede… naramdaman ko na lang ang pagdaloy ng mga luha sa pisngi ko… h-hindi ko maimagine… panaginip lang to diba?
“ma… month-long celebration to ng birthday namin ni Kambs diba?”tumawa ako ng pagak habang pinupunasan ko ang sarili kong luha, kahit pa parang ang hirap banggitin ng katagang Kambs…
“ma… crack this fact… sabihin mong joke lang to… ma… a-ayoko… h-hindi p-pwede…”
Nalingon ko si kambs na nakita kong tigalgal sa tabi…
And I burst out…
Hindi ko siya kadugo…
All this time…
Hindi ko man lang naisip…
Oo nga noh? Ako nga lang pala ang pinakakaiba saming tatlo… How can I be so naïve? Para san pa’t naging writer ako?
“n-nang dumating si Francella… at ibigay ka sakin, Brielle… nabuhayan ako ng loob… naisip ko, nakalaan siguro sayo ang soul ng anak ko… dahil hinayaan ka Niyang mabuhay… at ibinalik kang muli sakin… kapalit ng isang usapan, I agreed to own you as my child… kapalit ng career niya sa pag-aartista… wala namang nakapansin dahil wala naman kaming napagsabihan ng tungkol sa inyo, dahil sa takot naming…”
Napatayo na ko sa kinauupuan ko…
“ma…” naiiling kong tawag sa kanya… ni pagtawag sa kanya ng mama… nahihirapan na ko…
This can’t be true… Shit.
Tumakbo na lang ako palabas ng silid na iyon… narinig kong tinawag ako ni mama… pero… ayoko munang marinig ang iba pa niyang sasabihin…
Pagbaba ko ng hagdan… nakita ko ang maluha-luhang si papa…
“Brielle… my princess…”
“n-no papa… I’m no longer your...” hindi ko na tinapos pa…
Tumakbo na lang ako palabas…
Kung saan ako dadalhin ng mga paa ko, hindi ko alam…Basta ang alam ko lang, ang SAKIT. ANG SAKIT-SAKIT.
So all this time, kasinungalingan lang pala lahat…
I don’t belong… iba ako sa kanila… sampid lang ako…
at si Xynne…
Hindi kami kambal… hindi ko siya kadugo… ang sakit… bakit ganto? Bakit kelangang mangyari to?
Ang sakit isipin na ang tinuturing kong halos kaisa ko, ni katiting hindi ko kadugo…
Ang tinuturing kong bunso, hindi ko kapatid…
Ang tinuturing kong nanay, hindi pala siyang nagluwal sakin…
Ang hinahangaan kong ama, hindi ko pala tatay..
Ang isipin na hindi ko sila tunay na pamilya…
MASAKIT.
WALANG TOTOO SA PAGKATAO KO.
BAKIT KELANGANG MANGYARI TO?
Ano bang ginawa ko? Pakiramdam ko tinutusok ang puso ko, hindi ako makahinga… ang labo. Bakit kelangang samin mangyari to? Masaya naman kami, diba? Wala kaming kasayang magpapamilya…
at bakit sakin? Anong kasalanan ko?
Ang sakit-sakit. Wala nang mas sasakit pa sa nalaman ko… </3
Hindi ko na kaya, napaupo na lang ako sa kung saan at wala na kong ibang nagawa kundi umiyak,
Ang sakit… ang sakit sakit… h-hindi to pwedeng mangyari… ayoko… a-ayoko… hindi ko kayang tanggapin sa sarili ko ang totoo… please… kung bangungot lang to… pakigising na ko… ayoko na sa nararamdaman ko… I CAN’T BEAR THIS PAIN ANYMORE!!! Just please… please… ayoko na… T___T
And wait…
“… kapalit ng isang usapan, I agreed to own you as my child… kapalit ng career niya sa pag-aartista”
Damn for my mom!
Ipinagpalit niya ko para sa career niya?
“HOW COULD YOU DO THIS TO ME!!!! ANONG KASALANAN KO??? YOU DON’T HAVE THE RIGHTS TO DO THIS FOR ME!!! WALA KANG KWENTA!!”
Wala na kong pakialam sa kung may makakarinig man sakin…
Hindi ko na rin alam kung ano bang dapat kong maramdaman…
Basta ang alam ko lang… Galit ako… at masakit… masakit lahat ng narinig ko…
I never thought that this could be happening to me…
Bakit ako pa??
I hate my mom…
Iiwan niya ko at pagkatapos ano?? Kukunin ulit?
Anong klase siyang ina? Anong tingin niya sakin? Bag? Na anytime pwedeng iwan sa luggage at anytime pwede niyang kunin? I HATE HER! For all I know, ngayon palang… sinisira na niya ang buhay ko!
I hate myself…
Hindi ko na alam ang dapat kong maramdaman.
I hate this fact…
Ginambala niya lahat ng kasiyahang nararamdaman ko. Sinisira niya kami ng pamilya ko… sinisira nito.. ang pagkatao ko </3
Just please… wake me up… hindi ko na kaya…
Hindi ko to kaya…
“RIRI????” narinig kong boses sa tabi ko…
“anong nangyari? Bakit ka umiiyak? Oh God! Riri!!!” si Tippy na agad akong niyakap nang malapitan ako
“T-tippy… b-bakit kelangang mangyari to…? Ano bang kasalanan ko”?
Nagising ako sa kaluskos na narinig ko…
Pagdilat ko, kahoy na kisame agad ang bumungad sakin…
Napabalikwas ako ng bangon…
“mabuti naman at gising ka na…”
Napalingon ako sa gawing kaliwa ko nang marinig ko si Tippy
“n-nasan ako?”
“nandito ka sa tree house na gawa ko – nakita kita kaninang pumapalahaw ng iyak sa park… paglapit ko, you collapsed. Kaya dito na kita dinala…”
So totoo ang mga nangyari…
Muli, napaiyak na naman ako
“damn it, Riri… tama na… shhh…”Pag-aalo niya sakin habang hinahaplos niya ang likod ko… I hugged him… and it helped… kahit papaano, pakiramdam ko, nababawasan ang sakit na nararamdaman ko dahil alam kong may sumusuporta sakin…
Pero hindi ko pa rin mapigilang umiyak…
“sige… iiyak mo yan lahat ngayon… but promise me na pagkatapos nito, hindi ka na iiyak… shh… “ aniya sakin… humihikbi na ko.
Umasa ako kahit papaano na sana panaginip lang yung nalaman ko, pero hindi ee… totoo lahat… at ngayon, heto… umiiyak ako, sa harap pa mismo ng taong mahal ko…
“a-ano bang nangyare??” si Tippy… siguro hindi na rin niya matiis ang kuryosidad niya.
Lumayo ako ng kaunti sa kanya…
Siguro nga, tamang kahit papaano’y may mapaglalabasan ako ng sama ng loob…
Yun naman ang lagi kong sinasabi sa mga kaibigan ko hindi ba? :(
“Tippy… a-ampon l-lang ako…” and I breakdown again…
“ssshhh… stop it… first line palang di mo na kaya… tsaka ka na magkwento pag kaya mo na ok? Sa ngayon, sige… iiyak mo yan… hayaan mong maging manhid ang pakiramdam mo… kung kahit papano, gumaan yang pakiramdam mo… iuuwi na kita…”
“n-no… a-ayokong umuwi…”
“at ano, Riri? San ka pupunta?”
Bigla’y napaisip ako… oo nga, san ako pupunta…
“hindi kita isasama sa bahay namin.”
Nilibot ko ng tingin ang paligid
“at hindi rin kita iiwan dito…”
Napatingin ako sa kanya.
“look… umuwi ka man o hindi sa inyo ngayon, it won’t change a thing… diba, sabe mo sakin noon… there’s no other right place for you than home?”
“p-pero hindi na ko belong dun… hindi na ko kabilang pa sa pamilya…”
“at sinong nagsabi sayo? Riri… pwedeng sa apelyido o sa dugo kayo nagkakaiba, pero hindi naman yun ang pamantayan ng pagiging pamilya… in the first place… sa kanila ka lumaki… If I know, kahit sila, hindi rin nila matanggap ang nangyare… nagkataon lang na ikaw ang pinakaaffected dahil sa ikaw ang sentro ng mga pangyayare, pero pamilya mo pa rin sila… at diba’t ikaw tong nagsabi sakin na, darating ang panahon, lahat ng sugat, maghihilom? Gagaling?! Kaya para san pa’t hindi ka uuwi sa ngayon kung pwede mo namang simulan ang paggamot sa mga sugat nyo?diba, sa December wala na yang sugat na yan?”
Nakangiti sakin si Tippy…
“sa December wala ka nang sugat ka, sa December hindi ka na masakit”
Naalala kong litanya ko noon pag nagkakasugat.
And I smiled back at him and… I hugged him.
“sige lang… sandal ka lang at wag mong pipigilan…
Iiyak mo na ang lahat sa akin… iiyak mo na ang lahat sa langit..” kanta niya
“Tippy, salamat… “
He pinched my nose as a return…
[End of Xyril’s POV]
[Xynne’s POV]
I am torn. I don’t know what to do…but all I know is.. I can’t have a breakdown. I can’t cry in front of them and show that I feel so weak. I want to follow Kambs but I can’t leave my mother here, sobbing and silently crying because of too much emotions, pain to be exact.
“Ma.”
I said, trying to calm her. Gusto ko ng umiyak, gusto kong magwala, gusto kong sumigaw ‘til this pain fades pero hindi pwede, mas lalong panghihinaan ng loob si Mama.
“Xynne..I am so sorry, baby. I’m…So…” sabi ni Mama habang yakap yakap ako. I hugged her back. Hindi ko alam kung ano ang buong kwento and ayoko ng malaman pa at mas lalong ayokong magtanong dahil alam kong mahihirapan lalo si mama, reminiscing those moments that broke us just now.
“Hush, Ma. It’s not your fault.” My tears fell but I harshly wipe them away kasi ayokong makita ni Mama na nahihirapan ako, tama na ang sakit na nararamdaman niya ngayon. I can handle myself, besides, it’s who I am…I am a freaking coward hiding in a mask.
“I-I…I lied, baby. Gosh! I…-“
“Ma…stop it, please? It’s not your fault…You..You didn’t made us feel that—I know..you didn’t made Kambs feel that…that…she’s not your own child.” Ang hirap. Ang hirap sabihin. She’s not my twin, biologically but the heck I care?! She’s my twin…darn genetics.
“Hon…”rinig ko ang mga yapak ni Papa papalapit samin ni Mama and hugged us both. He’s also crying, which made me torn to pieces more. </3 Ano ba ang dapat kong gawin? Ano ba ang dapat kong sabihin? I want to cry just like what they are doing but I shouldn’t…Kailangan may matatag parin sa pamilya namin. Kambs, Mama and Papa are hurting. They are in pain more than I am feeling right now. Yes, nasasaktan ako pero wala to compare sa sakit na nararamdaman nila ngayon.
“Is it…is it…t-true?” rinig kong tanong ni Neil sa may pintuan.
He’s also crying.Fudge! Nang makita ko si Mama at Kambs sobrang sakit na, then, si Papa na laging compose sa sarili nagbreakdown na rin..now…si Neil…Kaya ko pa ba? <///3
“I am so sorry, babies…Ayokong magsinungaling but—but—i.. I didn’t know na kukunin pa talaga niya si Xyril…I am so sorry for lying.. I’m such a bad mo-“
“No..No..Stop it, Ma, please?” pagmamakaawa ko kay Mama. Papa hugged her tightly, together with Neil. Umalis ako sa pagkakayakap ni Papa. Ako…ako dapat ang nagcocomfort sa kanila for now dahil alam kong hindi na nila kaya, kaya I hugged them all kahit mahirap. Ok lang na ako yung nasasaktan, I can hide all the pain, pero now, looking at them crying their hearts out, I can’t. Yung mga taong nagpapalakas ng loob ko, ngayon, sabay-sabay na nagbrebreakdown. I can’t endure this situation but I should.
“You’re the best parents. I know, kambs thinks so too. Never kayong nagkulang samin. You gave us everything that we need. Money, time, attention, love, support…name it…Nabigay niyo. I-“
“But not the truth, Xynne. We lied. We-“
“Pa…I know hindi niyo ginusto to. Wala ni isa ang may gusto ng nangyayari ngayon, kaya please.”
Tama na po. Ang sakit na. Ang sakit-sakit na makita kayong nagkakaganyan. Hindi ko kaya. Kaya please…I can’t…Nasasaktan rin po ako. Sobra. Gusto kong sabihing magpakatatag sila. I want to tell them but I don’t know how kasi kahit ako mismo hindi ko alam kung san pa ako huhugot ng lakas ngayong nasa harap ko ngayon yung mga taong nagpapalakas sakin na ngayo’y kulang nalang ay ihagis lahat ng bagay na makikita o mahahawakan nila.
“Kukunin po ba niya si Ate satin?”tanong ni Neil.
Kukunin?
“Ye-yes” sabi ni mama sabay hagulgol.
No!
“No! She can’t! She just can’t! Ma! Pa! She can’t! Wala siyang karapatan! Iniwan niya si Kambs satin…Ma! Kayo nag-alaga at nagpalaki sakaniya! Tayo..tayo yung nasa tabi niya. Ma” mariin kong sabi pero sa loob-loob ko gusto ko ng magwala at humagulgol.
“Xynne.” Papa said with a finality in his tone.
Pinilit kong magpakatatag. Pero right now, I think hindi ko na kaya. Kumalas na ako sa pagkakayakap sakanila.
“I just need some air.” Mahinang sabi ko saka lumabas.
They keep calling out my name through their sobs but I didn’t dare to stop and look back. Bukod sa hindi ko na kayang i-absorb ang mga nangyayari, hindi ko kayang makita nila akong magbre-breakdown..it’s the least they need to see. They had enough. -- I never thought that I am living my 18 years with lies. Pero I can’t blame my parents dahil alam ko at ramdam ko na hindi nila ginustong itago ang lahat. Kambs run away but I can’t blame her also because it really hurts knowing that yung kinagisnan mong pamilya ay hindi ang totoo mong pamilya. I loved her all my life. Hindi lang siya tumayong ate at kapatid sakin, she’s also my bestfriend. I share everything with her. She’s there sa lahat ng first na nangyari sa buhay ko. Knowing that she’s not my real sister didn’t made me feel or think less about her. One blood or not, she’s my sister. Ngayon, her biological mom wants her back, darn! There is no way I would let it happen. Mama is her real mother, a real mother won’t abandon her own child for her career! She chose her career over my sister? Heck! Touched move. Wala ng bawian! She just can’t get my sister, my bestfriend, my other half. No. </3 Because of frustration nasuntok ko yung bench na inuupuan ko. Nandito ako ngayon sa park dito sa subdivision namin. Wala namang tao so I can just breakdown here and do what I want.
“You just can’t! Dammit!” sigaw ko habang nakatingala fighting my tears.
Ang sakit makitang magbreakdown lahat ng mahal mo sa harap mo. Ang hirap magpakatatag knowing that you need to pull them out of the situation.
*Unregistered Number Calling*
“Hello.” I said in a cold tone. Whoever this is, pagbabayaran niyang tumawag siya sakin ngayon in the middle of my-
“Hi” rinig kong boses ng isang babae sa linya.
I froze realizing who the hell she is.
“What do you want?” tanong ko. I heard her chuckle…THE EFF!
“It’s who, you know that” she said in a mocking tone. I want to cut her! Literally.
“No.” mariin kong sabi.
No. She just can’t. Hindi pwede.
“Hija. It’s Yvonne’s father. Can we talk? Meet me now, please.”
What? Why now? Balak ng kunin si Kambs sakin, ngayon si Rush naman? </3
“Fine.” I don’t know why I agreed so easily.
After that hindi ko na namalayang wala na pala sila sa linya, I just came back to reality ng magvibrate ang phone ko signaling na may new message ako from the recent caller saying the place we should meet. Hindi na ako bumalik sa bahay. Good thing may pera ako sa bulsa, hindi ko pa kayang humarap sa family ko.
–
“Hija. Are you with me?” tanong ni Mr. Petines, Yvonne’s father.
I want to scream at him pero hindi ko ginawa dahil nasa isang class restaurant kami. Pero fudge! What’s he’s asking is too much! Especially now, I need Rush. I can’t lose two people at once.
“I can’t do that, sir.” Mariin kong sabi.
Damn it! Sino bang may kayang i-let go ang taong mahal niya para sa isang baliw na babae? Tell me “Hija, they have a child. Y-“
“Your daughter NEVER treated Ryder as her CHILD. She’s no good to be a mother” Napupuno na ako.
“Don’t talk to my daughter like that!” now he’s yelling at me at dinuduro ako?
Wow.
“With all due respect, sir. But don’t tell me what I need to do. Rush and I are technically, not a couple, but we’re both in love with each other. Why can’t you just accept the fact na ako na ang mahal niya at hindi ang anak niyo?” I said with a dignified tone.
The heck!
“The heck with love!” he said na halatang galit na galit na.
“Tell that to your daughter.” Sagot ko.
Bastos na kung bastos pero right now, wala na akong pakialam. I’m fighting for my love ones. I won’t let Kambs go, and so is Rush. Selfish na kung selfish pero like I said, WALA AKONG PAKIALAM!
“Hija, please. Yvonne is in a mental-“
“Why not bring her to the mental hospital?” pagpuputol ko sa sinabi niya which made him slap me.
Nasa pinakcorner kami kaya walang nakakapansin sa nangyayari ngayon saamin. It stings. Yeah. Pero wala yun sa sakit na nararamdaman ng puso ko ngayon. I’m having too much pain now that no physical injury can overcome it. Someone’s taking my sister away which made my whole family breakdown right in front of my eyes..now…they want to take Ruh away. The nerve!
“You don’t know what she’s going in to.” mariin na sabi ng lalake sa harap ko.
“You don’t know what I am going in to.” sagot ko.
“I don’t care. All I care about is my daughter!” I smiled bitterly.
Bakit ok lang sa iba na magpakaselfish? Pero kapag ako na, ang sama-sama na ng tingin nila sakin? Sila lang ba may karapatan? Tang*na! Ang sakit-sakit na.
“Please. She attempted suicide a while ago. I can’t lose my daughter she’s all that I have.” Pagmamakaawa niya sakin habang may luha na sa mga mata niya. I looked away. I can’t bear to see someone crying because of me, pero I can’t bear to lose the man I love.
“I tried to talk to Rush pero wala…He’s so blinded by his love for you.”Kapag pagmamahal para sa anak niya, ayos, pero kapag sa iba, blinded agad? Bulag ba siya? Sino ang magmamahal sa anak niyang walang kwenta at baliw?!
“If he’s fighting for me, so am I.” mariin kong sabi without looking at him.
“Hija, please. Intindihin mo ako.”
Sabi niya sabay hawak sa mga kamay ko. Intindihin? Sila? E ang sarili ko? Paano?
“Intindihin niyo rin po ako, please. Ang dami na pong nangyayari sakin ngayon. My twin’s biological mother wants to take her away from me. My family is having a major breakdown. And now…you want to take Rush away from me? Tama na please. Magtira naman kayo ng para sakin. Hindi ko na alam ang gagawin ko.”
With that I left him there. Hindi ko na kaya.
–
“Argggghhhhhhhhh!” sigaw ko sabay suntok sa pader ditto sa attic. Ayoko pang kausapin ang mga magulang ko at mas lalong ayokong makita nila akong nagkakaganito. Ayoko na. Why are they taking everybody away from me? Ano bang nagawa kong mali? Wala ba akong karapatang sumaya? When will this pain end? When will I have my happiness?
“Ang sakit na. Ang sakit-sakit na. Tama na. Tama na!” sigaw ko habang sinusuntok parin yung pader. I can feel blood dripping but I don’t care. Heck! I can’t even feel the pain!
“Ano bang maling nagawa ko? Why is it happening to me?! Damn it!” hagulgol ko. Hindi ko na kaya. Hindi ko na kayang magpakatatag pa. Habang papasok ako ng bahay I can hear sobs everywhere. I saw Neil crying sa living room habang sinusuntok yung sofa. I heard Mama’s cry also in their room. Papa is yelling in his office and I can hear fist bumping to the wall. Then I hear Kambs’ sobs inside our room. This is too much. Yung pamilyang buo at sobrang saya, ngayo’y unti-unting nawawasak dahil sa isang taong mas pinili ang sarili niya kaysa sa sarili niyang anak. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin, kung san ako huhugot ng lakas para harapin ang mga susunod na araw.
“Ka-Xynne?” Lumingon ako.
It’s kambs, namumugto ang mga mata niya. Lumapit siy sakin at kinuha agad ang mga kamay ko ng mapansing dumudugo ang mga ito.
“What happened?!” sigaw niya.
I smiled bitterly.
“I mean—Anong ginawa mo?” tanong niya
I pointed the wall that I just bumped my fist in to.
“Xynne..” she said, ang by just that, tumulo na ang mga luha ko at niyakap siya.
“Huwag kang sumama sakaniya, please? Huwag mo akong iiwan? Kasangga tayo diba? Ate, please?”hagulgol ko sa balikat niya.
“Xynne…”
“Please, Kambs. Wala siyang karapatan. Kami yung nakasama mo all your life habang siya mas pinili ang career niya. Wala siyang karapatan maging ina sa’yo. Please, huwag mo kaming iwan…hindi ko kaya.” Hindi ko kayang may mawala.
Ayoko. Hindi pwede. </3
“Kambs, akala ko, ok na lahat since nung malaman kong hindi talaga kami magpinsan ni Rush, para akong nabunutan ng tinik nun…and now…this…Hindi ko na kaya.” Dagdag ko.
“Xynne, I have to tell you something.” Sabi niya sabay yakap na rin sakin.
“Xynne, I knew all along na hindi talaga natin…I mean…mo..hindi mo talaga siya pinsan.” Dagdag niya. What?!
“You knew it all along? Why didn’t you tell me?!”
How could she?! Bakit niya tinago sakin to?!
“I’m sorry. Nawala siya sa isip ko.”
“How could you forget it?! Damn! All along nakita mo akong nahihirapan kasi akala ko pinsan ko siya! Lumayo ako sa kaniya! Heck! Sinaktan ko ang sarili ko kasi akala ko bawal! Then all this time alam mo pala?!”
She should’ve known better!
“Damn it! Ano pa bang kasinungalingan ang hindi ko alam!?” sigaw ko sabay gulo ng buhok at saka sinuntok ulit yung pader sa gilid ko!
“Xynne…”
“Shut up! Shut the hell up! Of all people ikaw ang nakakaalam ng pinagdaraanan ko! You know how hard it is for me to stay away from the man that I love!”
“Xynne! Sasabihin ko naman talaga dapat sa’yo e kaso-“
“Kaso nakaligtaan mo kasi puro ka HENS! HENS! HENS!You are so fed up with your feelings about hens!”
“I’m sorry.” Hikbi niya. Damn it! Bigla ko nalang nasuntok ulit yung pader which made her jump dahil sa gulat.
“Sorry?! Damn! If I know you planned on not telling me this, ayaw mong maging masaya ako because of your stupid insecurities! You’re feelings for Hens is on the rock kaya you want me not to have my happiness too! You want me to be miserable too just like you! Goodness!”
“You don’t know what you’re talking about, Xynne. Kumalma ka please.”
Pagmamakaawa niya sakin, tinabig ko yung kamay niya. I can’t..I… Damn!
“Xynne, I’m just looking for the right time…”
“Right time?! Hell! You can make the time right, Brielle! I hate you! You’re the worst! Mas mabuti pang sumama kana sa totoo mong ina! Damn it! Get lost! Ang selfish mo! Puro ka He-” “YOU CAN’T BLAME ME FOR THINKING ABOUT HENS! Of all people. Alam mong siya ang unang lalakeng minahal ko. And with the fact na hindi niya ako gusto, tinuloy ko parin ang nararamdaman ko! Alright then! You’re better than me? SO be it! And I’m sorry! I’m sorry for having those insecurities! Sorry kung hindi ko nasabi agad sa’yo yung tungkol kay Kuya Rush! Pero, xynne, you can’t blame me! You just can’t! I want to tell it to you kanina but this thing happened and I don’t know what to think anymore! Masakit yun, Xynne… yung malaman mo buong buhay mo… puro kasinungalingan lang? yung malaman mo, na all this time, hindi ako yung totoong Brielle… yung malaman mo na hindi ka pala nanggaling sa sinapupunan ng babaeng gusting-gusto mong maging Masaya? Yung malaman mo na yung hinahangaan mong tatay hindi mo totoong ama? And those facts! Na hindi ko kayo kadugo ni Neil? Na hindi tayo totoong magkambal? Xynne!! MASAKIT! Kaya please… patawarin mo ko kung di ko nasabi agad sayo… kasi nawala na rin sa isip ko, kasi kahit ako, naguguluhan na rin!” sabi niya while crying.
I felt a pang of guilt. I want to hug her but the thought na hinayaan niya lang akong masaktan all along made me stop there. I just can’t for now. So I left her there alone. Ang daming nangyari ngayong araw. I want to cut my wrist and just die. May I just die? God, please, I want this to end. This is too much. <///3
[End of Xynne’s POV]
Xoxoxoxoxoxooxo