"วันนี้นายต้องไปเยี่ยมยุนจีที่โรงพยาบาลกับฉัน!" น้ำเสียงแกมคำสั่งเอ่ยขึ้นพลางโยนเสื้อไหมพรมคอเต่าสีขาวมาให้ จีมินรับเสื้อไว้ท่าทางอึกอัก
"คือว่า ฉันไม่..."
"เกิดหน้าบางขึ้นมาหรือไง เพิ่งจะมากระดากอายที่แย่งผู้ชายมาจากเพื่อนตอนนี้มันสายไปแล้วมั้ง ฮึ" จองกุกแค่นหัวเราะอย่างเหยียดๆ
"รีบใส่เสื้อตัวนั้นซะถ้าไม่อยากโชว์รอยรักที่ฉันทำไว้กับนายให้ใครเห็น เดี๋ยวคนเขาจะรู้กันหมดว่านอกจากนายแย่งแทฮยองมาแล้วไม่พอ ยังหลับนอนกับชายอื่นอีก!" คำพูดเหล่านั้นที่พรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากของชายหนุ่มมันกรีดลึกทิ่มแทงเข้าไปในอกของจีมิน
ร่างบางขบเม้มริมฝีปากแน่นน้ำตาคลอเบ้า และรีบไปเปลี่ยนเสื้อก่อนที่จะถูกอีกฝ่ายพูดจาดูถูกว่ากล่าวตนอีกครั้ง
'จองกุก..นายมันใจร้ายที่สุด..'
แต่ถึงอย่างนั้นเรากลับยอมเขาซะได้ ทั้งโดนย่ำยีเป็นของเล่นที่เอาไว้รองรับอารมณ์ทางเพศ ซ้ำยังถูกถ่ายวิดีโอเอาไว้อีก
ไหนจะคำพูดจาดูถูกดูแคลนนั่นอีก เราบ้ารึเปล่าที่โดนขนาดนี้แต่ก็ยอมทนทั้งๆที่ความจริงมันไม่จำเป็นต้องทนก็ได้ แถมยังรู้สึกเจ็บแปลบทุกทีที่ได้ยินคำพูดของจองกุกว่าจะแก้แค้นให้กับยุนจี
เขาน่ะ.. ในใจของเขามีแต่ยุนจีคนเดียวสินะ
ส่วนเราก็คงเป็นได้แค่สัตว์ที่ถูกขังอยู่ในกรงเพื่อรอรับการกระทำที่โหดร้ายจากเขาเท่านั้น คนๆนี้ไม่มีทางที่จะเมตตาหรือหันมามองเราแม้แต่น้อย
คนแพศยาอย่างผมคงไม่มีทางที่จะถูกเหลียวแลได้อยู่แล้ว เจ็บเหลือเกิน...
-โรงพยาบาล-
"จีมินนนน!" ร่างเล็กของยุนจีที่นอนอยู่บนเตียงลุกพรวดขึ้นนั่งทันทีด้วยความดีใจที่เห็นร่างของเพื่อนสนิทหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาสามอาทิตย์
"นี่!! ยุนจี อย่ารีบลุกแบบนั้นสิเดี๋ยวแผลฉีกนะ.." ร่างบางถลาเข้าไปกุมมือเพื่อนรักไว้ ครั้นพอเห็นสภาพของยุนจีแล้วจีมินก็รู้สึกผิดอย่างมาก
"เป็นยังไงบ้าง ฉันขอโทษนะยุนจีที่ฉัน..." พูดยังไม่ทันจบจีมินก็น้ำตาไหลอาบแก้มสะอึกสะอื้นพูดอะไรต่อไปไม่ออกได้ฟุบหน้าลงที่ตักของยุนจีพลางกอดเอวเล็กนั้นไว้แน่น
'ตอนนี้สภาพของคนตรงหน้าแทบดูไม่ได้'
กระดูกซี่โครงหัก แขนขวาและขาซ้ายที่ใส่เฝือก ผ้าพันแผลที่พันรอบศรีษะ ผิวขาวนุ่มที่ช้ำนั่นมันเป็นเพราะผม ต้นเหตุมันคือผมคนนี้..
ความจริงแล้วคนที่ควรมาอยู่ในสภาพนี้ไม่ควรจะเป็นยุนจีหากแต่ควรจะเป็นผมซะมากกว่า
"มันไม่ใช่ความผิดของจีมินซะหน่อย ฉันผิดเองที่ไม่มีสติจนทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วงกันแบบนี้" คำพูดที่มาจากใจจริงของยุนจียิ่งทำให้จีมินสมเพชต่อตัวเองมากขึ้นไปอีก เจ็บยิ่งกว่าคำเหยียดหยามที่จองกุกเคยพ่นใส่เสียอีก ราวกับถูกเข็มนับร้อยพันทิ่มแทงลงในหัวใจ
"อะแฮ่ม! แล้วตอนนี้อาการดีขึ้นแล้วหรอยุนจี"จองกุกที่ยืนมองมานานแล้วทนไม่ไหวจึงเอ่ยแทรกขึ้น
ปาร์คจีมินนี่เล่นละครบ่อน้ำตาแตกเก่งจริงๆ ขืนดูนานไปกว่านี้เขาคงได้อ้วกออกมาแน่ๆ
"อื้อ.. ดีขึ้นเยอะเลยล่ะจองกุกขอบคุณนะที่เป็นห่วง" ยุนจียิ้มหวานให้ชายหนุ่ม ร่างสูงใจเต้นเล็กน้อยกับรอยยิ้มนั่น แต่ก็พลันหน้าตึงขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นแทฮยองเดินเข้ามาหายุนจี
"อ้าว.. จีมินมากับจองกุกหรอ..?" แทฮยองที่เพิ่งกลับมาจากไปซื้อของกินที่ชั้นล่างของโรงพยาบาลเอ่ยด้วยความแปลกใจ
"อะ..อื้อ" จีมินพยักหน้าแทนคำตอบ
"ใช่..พอดีช่วงนี้ฉันไปค้างที่คอนโดจีมินบ่อยๆเลยชวนมาด้วยกัน"จองกุกปั้นหน้ายิ้มตอบด้วยท่าทีร่าเริง
"[~_~]เอ๋~!..ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย" แทฮยองกับยุนจีเอ่ยพร้อมกัน
"ก็นะ แค่ไปอยู่เป็นเพื่อนน่ะกลัวว่าจีมินจะคิดมากเรื่องอาการของยุนจี อีกอย่างนะบ้านฉันก็อยู่ใกล้ๆด้วยแทฮยองคงไม่ว่าอะไรใช่มะ..?" จองกุกยิ้มแป้น และยุนจีกับแทฮยองก็เชื่อคำโกหกปั้นน้ำเป็นตัวนั้นขึ้นมาดื้อๆ เนื่องจากพวกเขาค่อนข้างไว้ใจจองกุกมากเพราะปกติเจ้าตัวเป็นคนใจดีมีน้ำใจมาแต่ไหนแต่ไร เลยไม่มีใครทันได้สังเกตุเห็นสีหน้าอมทุกข์ของจีมิน
"ไม่ว่าอะไรหรอก ขอบใจนะที่ช่วยดูแลจีมินแทนฉันเพราะช่วงนี้ฉันเองก็ไม่ค่อยว่างสักเท่าไหร่เลยน่ะขนาดจะมาเยี่ยมยุนจียังไม่ค่อยมีเวลาเลย ฝากด้วยนะ" แทฮยองยิ้มให้จองกุกอย่างเป็นมิตร
'เหอะ ดูแลอย่างดีอยู่แล้ว ดูแลกันทุกซอกทุกมุมแบบผัวเมียเลย ฮึๆ' จองกุกคิดในใจ
แน่นอนว่าเป็นแบบนี้เข้าทางเขาเต็มๆ ฝากปลาย่างไว้กับแมวฝากเนื้อไว้กับเสือชัดๆ
'แทฮยอง ช่วงนี้ดูไม่ค่อยดีขึ้นเลยนะ' จีมินมองหน้าของแทฮยองแล้วเม้มริมฝีปาก สีหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างในใจ
_______________________________