Πέντε χρόνια νωρίτερα...
Παραμονή Πρωτοχρονιάς
Τα πάντα στους δρόμους είναι κλειστά, τέτοια μέρα δεν θα πετύχεις τίποτα ανοιχτό στους δρόμους του Μπράντφορντ . Μονάχα μερικά μπαράκια και αυτά πιο μέσα στην πόλη. Η Άντζελα με τις φίλες γυροφέρουν λίγο πριν πάνε σπίτι με τις οικογένειες τους για να γιορτάσουν την αλλαγή του νέου χρόνου . Άλλος ένας χρόνος πάει που ακόμα δεν έχει αποφασίσει τι πρέπει να κάνει στη ζωή της. Φέτος είναι η χρονιά που πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει . Οι εξετάσεις πλησιάζουν και δεν έχει ιδέα τι της αρέσει και τι όχι.
-Κοιτάξτε ποιοι είναι στα δεξιά!, η φωνή της Λίζας τις ξαφνιάζει και τις τέσσερις ώστε να γυρίσουν γρήγορα.
Όλες εκπλήσονται καθώς βλέπουν τέσσερα αγόρια, μαζί και ο αδελφός της Λίζας με 3 φίλους του. Τα κορίτσια πηγαίνουν προς το μέρος τους και η Κάτια τρέχει προς το μέρος του αδελφού της Λίζας, τον Ντέιβιντ που είναι μαζί. Οι υπόλλοιπες κοπέλες συστήνονται στα αγόρια και η Άντζελα το ίδιο. Όμως ο τέταρτος από αυτούς δεν φένεται να είναι τόσο κοινωνικός.
-Δεν μιλάς πολύ εσύ ε;, η Λίζα τον ειρωνεύεται, κάτι που δεν φένεται να του αρέσει.
Δεν κουνάει καν το κεφάλι του, τα μάτια του δεν κοιτάζουν καν την Λίζα. Ο αδελφός της της κάνει νόημα πως έτσι είναι πάντα.
-Λοιπόν,θέλετε να πάμε σε καμιά καφετέρια να κάτσουμε;,η πρόταση του Ντέιβιντ φένεται να αρέσει σε όλους οπότε και αυτό κάνουνε.
Η Άντζελα δεν μπορεί να αντισταθεί στην εμφάνιση του μυστυριώδη τύπου.. είναι διαφορετικός από τους υπόλλοιπους με το δικό του στυλ. Δεν σταματάει να κοιτάει τα τατουάζ του, τα σκουλαρίκια του, τα σγουρά του μαλλιά και τις ελιές που φάινονται ελάχιστα μέσα από το χρωματισμένο του σώμα . Δεν ξέρει τι την έχει πιάσει και ελπίζει να μην την έχουν καταλάβει ότι τον κοιτάει τόσο επίμονα και αρχίσει το δούλεμα.
Η καρδιά της νιώθει να χτυπάει τόσο δυνατά από ντροπή, την κοίταξε. Και δεν χαμογελάει. Την κοιτάει μέσα στα μάτια, σαν να τη βρίζει από μέσα του. Γυρνάει αμέσως πλευρά και κοιτάει αλλού όμως δεν μπορεί να σταματήσει . Θέλει να τον κοιτάει συνέχεια.
Η καφετέρια δεν έχει τίποτε το ενδιαφέρον και η Άντζελα βαριέται. Δεν θέλει να φύγει όμως πρέπει να πάει σπίτι της για την αλλαγή του χρόνου με τους γονείς της.
-Εγώ φεύγω παιδιά,θα τα πούμε. Χάρηκα.,λέει καθώς αποχαιρετά τις φίλες της μία μία.
Όμως όπως αυτή δεν μπορεί έτσι απλά να φύγει έτσι και αυτός δεν μπορεί έτσι απλά να την αφήσει.
-Φέυγεις τόσο γρήγορα;,της λέει ενώ έχουν βγει από το μαγαζί . Ακούει πρώτη φορά την φωνή του όμως αυτό το λίγο ήταν αρκετό για να τη κάνει να γυρίσει γρήγορα το βλέμμα της.
-Με λένε Χάρρυ., η φωνή του είναι τόσο σέξι και γοητευτική . Δεν ξέρει τι της συμβαίνει και δεν μπορεί να βγάλει λέξη. Το μόνο που κάνει είναι να χαμογελάει σαν χαζή, όμως καταφέρνει να βγάλει το όνομα της.
-Άντζελα.
-Άντζελα ε; Χάρηκα.,λέει και χαμογελάει κι αυτός. Το πιο οικείο χαμόγελο που της έχουν δώσει, το πιο λαμπερό και το πιο.. το πιο δεν ξέρει πως να το περιγράψει.
-Πρέπει αλήθεια να φύγεις;
-Εμ, ναι. Πρέπει.
-Κρίμα.. γιατί δεν μου αρέσουν τα πρέπει!,της λέει και την πιάνει γρήγορα από το χέρι τραβώντας την από το δρόμο.
Η ώρα περνάει καθώς περπατάνε μόνοι τους στα στένα,δεν σκέφτεται τίποτα πλέον,έχει ξεχάσει τι ώρα είναι,τι ώρα έπρεπε να ήταν σπίτι και απλά κάθεται μαζί του. Με έναν άγνωστο στην ουσία,όμως κάθεται, και δεν μπορεί να φύγει.