İlk başlarda aşka olan inancımız tarif edilemeyecek kadar gerçek olur. Belkide öyle olmasını istediğimiz içindir. " Ömrüm " diyenlerin aylar sonra çekip gidişini de unutmadık. Gerçekte şu ki; Gecelerce göz yaşı dökerken siz yanımda yoktunuz. Aşka inancım dışında ,cesaretimde kalmadı aslında. Soğuttular, kör ettiler gözümüzü. Güvenemiyoruz ...
Keşke ömrüm demeseydin bana. Umutlandırmasaydın. Kandırmasaydın. Şimdi ne inancımız nede tâkatımız kaldı aski yaşamaya. Sen benim bu hayattaki en acımasız sınavımsın. Geçebildik mi ? Tebessüm edebildik mi ? Cevabını bulamadığım sorular.. Onun çikmaz sokak olduğunu bile bile inandık ,güvendik ışte..
Akşam vakti aklımda sen. Uzaklardan gelen o acılı şarkı. Neyi yerine koyacak ? Veya hangi gece seni bak getirecek ? Aşk sendin, inandım pişman oldum hepsi bu. Özür dilerim gideceğini bilmiyordum. Odama gir ben yokken ,gözlerine takılan duvardaki tırnak izleri olsun..Hepsi bana bıraktığın yanlızlığım.
Sen..Babamdan sonraki en derin açılsın.