Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 19

Η νύχτα μόλις είχε πέσει. Η παχιά ομίχλη είχε σκεπάσει την πόλη. Ο Αλεξάντερ φόρεσε την μαύρη δερμάτινη καμπαρντίνα του και σήκωσε ελαφρά τον γιακά βγαίνοντας στο κρύο .Άφησε τον Φριτς  πίσω του αποφασισμένος να ανακαλύψει μόνος τού τι συμβαίνει με τον Λίχνεσταιν . Πήρε μαζί του δυο στρατιώτες και τον δεκανέα για κάθε ενδεχόμενο. Η μαύρη Μερσεντές του σταμάτησε μπροστά από ένα καμπαρέ.
<<Ώστε αυτό ήταν;Απλά  χαζολογαει με διαφορές πόρνες;>> είπε ξαφνιασμένος και κοίταξε με απορία τον δεκανέα που καθόταν δίπλα του στο πίσω κάθισμα.
<<Όχι ακριβώς, πριν από μία ώρα  περίπου μπήκε σε αυτό το μαγαζί,αλλά όχι από τη κύρια είσοδο.Οι κινήσεις του είναι πραγματικά ύποπτες.Επίσης δεν φοράει την στολή του>>.
Το βλέμμα του Αλεξάντερ σκοτείνιασε ακούγοντας τα λόγια του δεκανέα. Άνοιξε  την πόρτα του αυτοκίνητου διατάζοντας τους άνδρες του να μπουν στο καμπαρέ ενώ εκείνος ακολούθησε πίσω τους με σταθερό βηματισμό.
Το μαγαζί είχε χαμηλό φωτισμό.
Ο ήχος των γερμανικών σουίνγκ τον έκαναν στιγμιαία να αναπολήσει τις ξέγνοιαστες νύχτες στο Βερολίνο.         Στα τραπέζια καθόντουσαν κυρίως Γερμανοί στρατιώτες που μόλις αντιλήφθηκαν την παρουσία του σηκώθηκαν προς ένδειξη σεβασμού προς το πρόσωπο του.Εκείνος τους έκανε αδιάφορα νόημα να κάτσουν και κατευθύνθηκε προς το μπαρ. Ζήτησε ένα κονιάκ από την συμπαθητική ξανθιά Ολλανδέζα που ήταν πίσω από την μπάρα.
<<Ψάχνετε κάτι;>> τον ρώτησε εύστοχα καθώς δεν είχε συνηθίσει να βλέπει υψηλόβαθμους αξιωματικούς σε αυτό το μέρος.Δεν μπορούσε να διακρίνει τι βαθμό είχε,αλλά μόνο και μόνο που οι υπόλοιποι Γερμανοί σηκώθηκαν αντικρίζοντας τον έλεγε πολλά.
<<Ναι,τον υπεύθυνο του μαγαζιού.Είναι εδώ;>> της απάντησε ευγενικά θαυμάζοντας την παρατηρητικότητα της.
<<Σε λίγο θα είναι
εδώ,φτιάχνει τους τιμοκαταλογους >>.
<<Θα περιμένω.>> την διαβεβαίωσε ενώ εκείνη έσκυψε διακριτικά προς το μέρος του,σαν να ήθελε να του πει κάτι που δεν θα έπρεπε να ακούσει κανείς.
<<Κύριε,το αφεντικό έχει μπλέξει;>> Ο Αλεξάντερ την κοίταξε καθώς έπινε το κονιάκ του.
<<Θα δείξει γλυκιά μου>>.
Είχε παρατηρήσει ότι αυτή η Ολλανδέζα ήταν πραγματικά όμορφη. Θα μπορούσε εύκολα να γίνει ερωμένη του. Έκπληκτος όμως συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να την δει έτσι.Πριν λίγους μήνες θα είχε αρχίσει ήδη να φλερτάρει μαζί της με την γνωστή του αυτοπεποίθηση, αλλά τώρα του ήταν σχεδόν αδιάφορη. Κοίταζε το χώρο γύρω του. Το μαγαζί ήταν γεμάτο πανέμορφες γυναίκες αλλά και πάλι καμία από αυτές δεν άξιζε την προσοχή του. Η Αρλιν είχε κατάφερε να  κάνει όλες της άλλες να φαίνονται ασήμαντες στα μάτια του.
Ένας άνδρας με ένα όχι και τόσο καλόγουστο κουστούμι μπήκε στο μαγαζί. Η ξανθιά Ολλανδέζα τον έδειξε αμέσως λέγοντας.
<<Αυτός είναι το αφεντικό.>>
Ο άνδρας πλησίασε προς το μέρος τους. Κοίταξε ανήσυχα την κοπέλα και ύστερα στο Αλεξάντερ.
<<Ονομάζομαι Φιλιπ Κομπιερ τι έχει συμβεί; >>συστήθηκε φανερά με ψεύτικη ηρεμία.
<<Κύριε Κομπιερ θα ήθελα να σας μιλήσω ιδιαιτέρως >>.
<<Μάλιστα,ακολουθήστε με >>.
Ο Αλεξάντερ κοίταξε τον δεκανέα και τους δυο άνδρες του,υποδεικνύοντας τους να πλησιάσουν.Πλήρωσε το κονιάκ του αφήνοντας μεγάλο φιλοδώρημα στην όμορφη Ολλανδή και στην συνέχεια ακολούθησε τον Κομπιερ.
<<Μα.. νόμιζα πως είπατε μόνοι μας >>.Σχολίασε ο Κομπιερ βλέποντας τον δεκανέα και τους δύο άντρες πίσω από τον Αλεξάντερ.
<<Μόνοι είμαστε >> του τόνισε αυστηρά εκείνος μη αφήνοντας περιθώριο αμφιβολίας.
Ο Κομπιερ άνοιξε την πόρτα από ένα καμαρίνι και παραμέρισε για να περάσει ο Αλεξάντερ. Έτεινε το χέρι του προσφέροντας του μια καρέκλα .Εκείνος όμως τον προσπέρασε και στάθηκε όρθιος απέναντι του.
<<Κύριε Κομπιερ ,δεν έχω  χρόνο για χάσιμο γι’ αυτό θέλω  να μου απαντήσετε κατευθείαν σε αυτό που θα σας ρωτήσω>>.
<<Αν μπορώ όντως να σας βοηθήσω.Αλλά να ξέρετε εγώ είμαι ένας φιλήσυχος άνθρωπος δεν έχω σχέση ούτε με την αντίσταση ούτε με όλα αυτά...>>.
<<Τι υπάρχει στην πίσω πλευρά του μαγαζιού κύριε Κομπιερ; >>τον διέκοψε απότομα έχοντας ήδη βαρεθεί με την χωρίς λόγο απολογία του.
Μόλις ο άνδρας άκουσε την στοχευμένη ερώτηση του κομπιασε.
<<Τίποτα το ιδιαίτερο ,μια παρέα ανδρών που παίζουν χαρτιά,απλά δεν θέλουν να τραβούν τα βλέμματα >>είπε την αλήθεια που εκείνος ήξερε.
<<Είσαι σίγουρος ότι είναι μόνο αυτό;>>τον ρώτησε ενώ το σκοτεινό του βλέμμα έπεσε σαν κεραυνός πάνω του.
<<Είναι  και ένας Γερμανός ... δεν τον έχω ξαναδεί >> αποκάλυψε τελικά  χωρίς να κρύψει τον φόβο του για τις συνέπειες που τον περίμεναν. Η ομολογία του οδήγησε τον Αλεξάντερ ενώπιον του Λίχνεσταιν ο οποίος ήταν κλεισμένος στο σκοτεινό υπόγειο του καμπαρέ, περιμένοντας τους τέσσερις συντρόφους του οι οποίοι είχαν πια  διαφύγει.

  Ήταν ξημερώματα όταν Ο Λιχνεσταιν βρέθηκε στην αίθουσα ανακρίσεων.Κάθισε στην ξύλινη καρέκλα ενώ οι αγκώνες του ακουμπούσαν το τραπέζι που είχε μπροστά του.Κρατούσε με τα χέρια το κεφάλι του,εξαντλημένος από τα βασανιστήρια που είχε υποστεί τις τελευταίες ώρες. Ήταν απογοητευμένος πλήρως που δεν κατάφερε να νικήσει το στοίχημα που είχε βάλει με τον ίδιο του τον εαυτό .Να απαλλαχτεί από το ναζισμό.
<<Ποτέ δεν σε εμπιστεύτηκα>>. Ο Αλεξάντερ εμφανίστηκε μπροστά του.Τράβηξε την καρέκλα απέναντι του και κάθισε ανάβοντας ένα τσιγάρο. Τίναξε το αναμμένο σπίρτο στο αέρα μέχρι να σβήσει.
<<Σε ακούω λοιπόν.Τι εξήγηση έχεις να μου δώσεις για όλα αυτά.Αν και ότι και να πεις δεν θα ελαφρύνεις την θέση σου.Απλά είμαι πολύ περίεργος να ακούσω>> είπε ήρεμα ενώ ο Λιχνεσταιν σήκωσε το βλέμμα για να αντικρίσει το βλοσυρό βλέμμα του στρατηγού που τον κοίταζε υποτιμητικά.
<<Δεν πρόκειται να σου πω ψέματα.Ότι έκανα ήταν για να απαλλαγώ από όλο αυτόν τον εφιάλτη.Δεν το κατάφερα όμως. Στο Άουσβιτς κατάλαβα πολλά για την ‘’μεγάλη’’ιδέα του Χίτλερ.Ο ναζισμός δεν είναι η καλή κοινωνία ,οι δεξιώσεις,οι χοροί και όλη αυτή η πολυτέλεια που εσείς η ελίτ απολαμβάνετε.Ο ναζισμός είναι κάτι πολύ πιο σκοτεινό και αυτό το καταλαβαίνεις μόνο στο Άουσβιτς. Εκεί συμβαίνουν τρομαχτικά πράγματα .>> τελείωσε απότομα το παραλήρημα του, χωρίς να έχει σταματήσει λεπτό να κοιτάει το κενό τοίχο απέναντι του. <<Λιχνεσταιν.Έχεις μολυνθεί από φτηνή κομουνιστική προπαγάνδα αυτό είναι όλο. Νομίζεις ότι θα γίνεις ήρωας αλλά τελικά το μόνο που θα καταφέρεις είναι να είσαι νεκρός.>>ο Αλεξάντερ κούνησε απογοητευμένος το κεφάλι και ακούμπησε απαλά το όπλο του πάνω στο τραπέζι.
<<Παρόλα αυτά εισαι ένας αξιωματικός των SS που δυστυχώς ήσουν υπό την επιτήρηση μου.Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι όλο αυτό δεν πρέπει να μαθευτεί στο Βερολίνο. Δεν διακινδυνεύω ξανά την Θέση μου.Οπότε>>έσπρωξε το όπλο προς το μέρος του.<<θα πούμε ότι ήταν αυτοκτονία>>.
<<Σε ευχαριστώ που με απάλλαξες από όλο αυτό το κακό όνειρο.Τα λέμε στην κόλαση. Γιατί σίγουρα εκεί θα καταλήξουμε και οι δυο>> ψέλλισε στον Αλεξάντερ και πλησίασε το όπλο στο κρόταφο του πιέζοντας την σκανδάλη.
<<Μόνο σε ένα προδότη αξίζει η κόλαση>> απάντησε εκείνος ενώ ο Λιχνεσταιν δεν υπήρχε πια.