<Τι θες να σου φτιάξω?> Τον ρώτησα και γύρισα να τον κοιτάξω.
<Σου πάει πολύ το πουκάμισο μου> Μου χαμογέλασε και εγώ του πέταξα την πετσλετα που κρατούσα. <Ότι σου είναι πιο εύκολο και μπορείς να τακαταφέρεις χωρίς να κάψεις το σπίτι> Και μου έκλεισε το μάτι.
<Θα έπρεπε να ντρέπεσαι!> Φώναξα παρεξηγημένη και άρχισα να ψάχνω για κάποιο τηγάνι.
Το βλέμμα του με έκανε να νιώθω αρκετά άβολα. Ήξερα ότι καθόταν στο κρεβάτι γυμνός, έχοντας το σεντόνι να καλλύπτει το επίμαχο σημείο του μόνο. Επίσης ήξερα ότι δεν θα έπαρινε το βλέμμα του ποτέ από πάνω μου και πως θα συνέχιζε να μου χαμογελά με εκείνο το πονηρό χαμόγελο κάθε φορά που γυρνούσα και τον κοιτούσα.
<Τι σκέφτεσαι να μου μαγειρέψεις γυναίκα?> Με ρώτησε και άκουσα το κρεβάτι να τρίζει.
Πάει το κρεβάτι! Με τόσο κούνημα χάλασε! Είπε η φωνούλα μέσα μου και χαμογέλασα.
<Να υποθέσω ότι άρχισες να χωνέβεις την λέξη "γυναίκα"> Ψυθίρισε στο αφτί μου, ενώ ήμουν πάνω από το τηγάνι και έλιωνα το βούτυρο πάνω του.
<Καλά θα κάνεις να μην το υποθέσεις, γιατί έτσι και το κάνεις σε βλέπω με ένα καρούμπαλο στο κεφάλι> Και.έδειξα με τα μάτια μου το τηγάνι.
<Ουυυ... με τρομάζεις! Δεν μου είπαν ότι θα πάρω μια αγριόγατα για γυναίκα> Και κόλλησε πάνω μου πιάνοντας την κουτάλα, που ανακάτεβα το βούτυρο.
<Πολλά δεν σου είπαν για την γυναίκα που παντρεύτηκες και κανονικά θα έπρεπε να ανησυχείς!> Και ένιωσα το κεφάλι του στο μέρος που ήταν ανάμεσα στον λαιμό και τον ώμο μου.
<Θα έπρεπε να ανησυχώ?> Γύρισε και με κοίταξε με το πιο αθώο του βλέμμα.
Πρώτη φορά που με έκανε να χάνω τα λογικά μου, με την αθωότητα του. Πρώτη φορά που άρχισα να αισθάνομαι τύψεις. Όχι όμως!Κανονικά αυτός θα έπρεπε να αισθάνεται τύψεις που παντρεύτηκε κάποια πολύ μικρότερη του και που δεν τον ήθελε.
<Θα κάνω τηγανίτες!> Άλλαξα την κουβέντα και γύρισα να κοιτάξω το τηγάνι που σε λίγο θα καιγόταν το βούτυρο.
<Τότε καλά θα κάνεις να ανοίξεις τα μάτια και τα αφτιά σου και να παρακολουθήσεις τον ειδικό!> Και ήρθε δίπλα μου. <Ζύμη έφτιαξες?> Με ρώτησε και άρχισε να ψάχνει τον πάγκο.
<Αν είχα φτιάξει δεν θα το είχες δει πριν?> Τον ρώτησα θυμίζοντας του, ότι δεν είχε πάρει το βλέμμα του από πάνω από την στιγμή που βγήκα από το μπάνιο που κάναμε.
Με κοίταξε με εκείνη την σοβαρότητα, που μου προκαλούσε φριχτώ πόνο στο στομάχι από τα γέλια. Του είχα πει πολλές φορές πως δεν το πήγαινε το σοβαρό υφάκι σε εμένα, όμως δεν με άκουγε ποτέ. Αφού με είδε για ακόμη μια φορά να σκάω στα γέλια και να απομακρύνομαι από την κουζίνα ξεφύσιξε και με έσπρωξε απαλά, για να ανοίξει το συρτάρι από μπροστά μου.
Δεν ξέρω τι μπορεί να σκεφτόταν εκείνη την στιγμή, πάντως είχε σοβαρέψει και ένιωθε αφοσιωμένος, στο να φτιάξει γρήγορα την ζύμη για να μην καεί το βούτυρο στο τηγάνι.
<Μου θύμωσες?> Τον ρώτησα και πήγα από πίσω τρίβοντας του με τα δάχτυλα μου τον αυχένα του.
Έκανα κυκλικές κινήσεις και τον ένιωθα να χαλαρώνει. Ήξερα ότι ήταν ευαίσθητο σημείο για όλους τους ανθρώπους. Συγκεκριμένα εμένα θα μπορούσε να με πάρει πολύ εύκολα ο ύπνος έτσι.
<Είσαι καλά?> Τον ρώτησα, καθώς το είδα να κλείνει τα μάτια του και να ανακατέβει πιο γρήγορα το μείγμα που είχε φτιάξει.
<Μια χαρά είμαι Λίζα!> Αναστέναξε και ύστερα με κοίταξε. <Και όχι δεν σου έχω θυμώσει για τίποτα. Αυτό έλειπε δηλαδή! Μετά είμαι σίγουρος πως θα έτρωγα παντόφλά> Είπε ψυθιριστά την τελευταία λέξη και πήρε το μείγμα και άρχισε να το ρίχνει στο τηγάνι σε μικρά κομμάτια.
<Να είσαι σίγουρος πως η παντόφλα δεν είναι τίποτα μπροστά στο τηγάνι και τον πλάστη!> Και τον άκουσα να γελάει δυνατά.
<Γυναίκα μόνο που σε ακούω να το λες αρρχίζω και τρέμω από τον φόβο μου. Ανάθεμα την στιγμή που μου είπαν ότι είσαι ένα γλυκό κοριτσάκι και όχι η γιαγιά μου που περιμένει να με χτυπήσει, επειδή της κατούρισα την γλάστρα> Και γέλασε ακόμα πιο δυνατά.
<Πες μου ότι δεν το έκανες στα αλήθεια!> Και εκείνος πήρε ένα πηρούνι και γύρισε να με κοιτάξει.
<Τι να κάνω! Λάτρευα να ποτίζω τα ωραία λουλουδάκια της γιαγιάς μου! Όμως οι ξυλιές που έτρωγα μετά ήταν ότι χειρότερο> Είπε με μια έκφραση πόνου και βάλαμε μαζί τα γέλια.
<Είσαι απίστευτός!> Είπα καθώς γελούσα και με έβαλε μέσα στην αγκαλιά του.
Πρώτη φορά που μου είπε κάτι για τότε που ήταν πιο μικρός. Πρώτη φορά που μυράστηκε μαζί μου μια παιδική του εμπειρία, κάτι που πολλοί άντρες δεν θα το κάνανε ποτέ. Εκείνος όμως γιατί το έκανε? Αναρωτήθηκα μέσα μου και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Δεν ήτα επειδή είχαμε μείνει χωρίς ανάσα από τα γέλια, αλλά από την σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου.
Πριν συμφωνήσω με τον Κρίστιαν δεν είχα σκεδτεί ότι μπορεί να με ερωτευτεί. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μου, ότι κάποια στιγμή μπορεί να μου ανοιγόταν και να μου έλεγε πράγματα. Ποτέ δεν έφτασα μέχρι εκείνο το σημείο και τώρα το ζούσα.
Όχι δεν έπρεπε! Δεν έπρεπε να λυγίσεις Λιζα! Εκείνος δεν λύγισε. Δεν σταμάτησε, αλλά έκανε την δουλειά του. Ποτέ του δεν θα με έβλεπε ως πραγματική του γυναίκα, που την παντρεύτηκε και δεσμεύτηκε μαζί της επειδή ήταν τρελά ερωτευμένος. Εκείνος με βλέπει σαν ερωμένει του. Πλήρωσε και με αγόρασε. Αυτό είχε κάνει. Και γω για αυτό ήμουν ένα παιχνιδάκι.
Ήταν από πίσω μου και με είχε βάλει μπροστά στην κουζίνα, να βλέπω μην καούν οι τηγανίτες. Δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να αρχίσω να αισθάνομαι πράγματα για ένα κτήνος που με είχε σαν ένα κομμάτι κρέας, που όταν θα πάλιοναι και θα χαλούσε θα το πετούσε και θα έβρισκε κάτι καινούριο. Όλοι έτσι ήταν! Έτσι μεγάλωσε. Έτσι έπραξε για να φτάσει τόσο ψηλά. Πάτησε πάνω σε άλλους και τους φέρθηκε σαν σκουπίδια για να φτάσει πρώτος. Δεν τους σκέφτηκες. Αυτό έπρεπε να κάνω και εγώ. Να μην τον σκεφτώ, όταν θα του τα πάρω όλα.
<Τι σκέφτεσαι?> Μου ψιθύρισε στο αφτί και αγκάλιασε την κοιλιά μου, σφίγγοντας με ακόμα περισσότερο πάνω του.
<Ότι θα πρέπει να μου κάνεις πολλά μαθήματα για να μάθω να φτιάχβω τηγανίτες Τζονάκο!> του χαμογέλασα γλυκά και κοιτώντας στον στα μάτια, ένιωσα τα πόδια μου να λυγίζουν.
Πως μπορούσε και το έκανε αυτό? Μόνο με ένα του βλέμμα. Μόνο με ένα συγκεκριμένο του βλέμμα μπορούσε να με κάνει να λιώσω και να ξεχάσω τα πάντα.
<Ευχαρίστως θα σας μάθω να κάνετε τηγανίτες κυρία Γουόραλντ> Και με φίλησε στο στόμα, ενώ τα χέρια του άρχισαν να χαιδεύουν την κοιλιά μου. <Τι λες? Μετά τις τηγανίτες θα ήθελες ακόμα ένα γύρο?> Με ρώτησε διακόπτοντας το φιλί μας και εγώ γέλασα με αυτό που είπε.
<Έλεος κύριε Γουοραλντ! Με έχετε ξεκάνει!> Και εκείνος γέλασε πάνω στα χείλη μου αι άρχισε να με φιλάει πιο κτητικά.
<Αυτό θέλω να πετύχω κυρία Γούοραλντ> Έκανε μια παύση και συνέχισε. <Και χαίρομαι πάρα πολύ που το πέτυχα> Και με γύρισε από την άλλη, έτσι ώστε να μπορεί να βλέπει καλύτερα το πρόσωπο μου.
Με κόλλησε στο τραπέζι χωρίς να ξεκολλήσει τα χείλη μας και τράβηξε μια καρέκλα. Με έσπρωξε και βγήκα από την αγκαλιά του. Με έβαλε και κάθισα στην καρέκλα κάνοντας δυο κινήσεις και μετά μου χαμογέλασε πάλι πονηρά.
<Τώρα ήρθε η ώρα να σας σερβίρω τις υπέροχες τηγανίτες μου κυρία Γούοραλντ> Και γύρισε από την άλλη βγάζοντας το τηγάνι από την φωτια.
<Είστε απίστευτος κύριε Γούοραλντ!> Του απάντησε, μόλις έφερε το πιάτο με δύο ζεστές τηγανίτες μπροστά μου.
<Το είπατε κι άλλη φορά αυτό κυρία Γουοραλντ. Πείτε και κάτι άλλο!> Και με φίλησε γλυκά στο στόμα, ενώ έφερε μια άλλη καρέκλα και κάθισε δίπλα μου, να φάμε μαζί.
Λοιπόν! Δεν ξέρω, αλλά μπορεί να έχω κάνει κάποια ορθογραφικά λάθη. Επίσης θέλω να πω πως βρίσκομαι σε διακοπές τώρα και δεν έχω λάπτοπ μαζί μου, οπότε δεν θα ανεβάζω τόσο συχνά. Σας εύχομαι όσοι είστε διακοπές να καλοπερνάτε και να τις χαρείτε όσο περισσότερο μπορείτε.