Хэд хоногийн дараа~
Дахиад л өглөө хараал идэг.
Би өчигдөр уул нь судсаа ханасан юмсан. Би үхмээр байна. Дахиж тэд нарт дээрэлхүүлэлгүй диваажин руу очмоор байна. Тамд очсон ч би жаргалтай байх болно
Яагаад үхэх гэж ингэж их оролдсон ч бүтэхгүй байгаа юм бэ? Би хичээлдээ бараг 7 хоног очоогүй. Утас руу минь залгана. Өнөөдөр очихгүй бол хөөгдөх байх.
Цүнхээ үүрсээр сургууль руу алхална. Өчигдөр судсаа ханасан болохоор гараа боосон юм. Хөндүүрлэн өвдөнө.
Сурагчид над руу хараад шивнэлдэнэ. Ядаргаатай юм. Хурдхан эндээс явах минь...
Завсарлагаанаар олны хөлөөс хол дээвэр дээр гарж ирлээ. Агаар амьсгалах сайхан байна. Дотор минь бага зэрэг онгойж байна.
Хойноос хүний хөлийн чимээ гарах хүртэл би тайван байлаа. Дахиад л тэд намайг зодох гэж ирээ юу?
Би эргэж харалгүйгээр: Намайг тайван орхичихож болохгүй юу? Би тэр Кай руу чинь ойртохгүй.
..: Яагаад? Над руу ойртохгүй гэж?
Би энийн Кай гэдгийг мэдээд хажуугаар нь зөрөн гарах гэтэл тэр миний өвчтэй гарыг чанга атгалаа. Би өвдөлтөндөө ёолон түүнээс гараа авлаа.
Кай: З..Зүгээр үү?
Би уйлан: Яаж зүгээр байх юм? Энийг харж байна уу? гээд боолт минь цус болсон байхыг заалаа.
Кай сандран яахаа мэдэхгүй зогсоно.
Би: Энэ бүгд чиний буруу. Чи л миний амьдралыг ийм хэцүү болгосон. Яагаад намайг одоо зүгээр орхиж болохгүй гэж тэр Сүёнтойгоо байж болохгүй юм уу? *уйлан бараг л орилж байлаа*
Би түүнийг орхин анги руугаа ороод цүнхээ аван сургуулиас гаран гүйлээ.
Хаалганы хонх дуугарах дуунаар би нулимсаа арчин дурангаараа харав. Энэ Кижон байлаа.
Би хаалгаа тайлаад: Өө Кижон аа?
Кижон: Зүгээр үү хэл хоног сургууль дээр ирээгүй бас наад нүүр чинь хавдчихаж. Ямар нэгэн зүйл болоо юу?
Би: Зүгээр дээ алив орооч.
Кижонтой суусаар цаг хурдан өнгөрчээ. Би түүнийг гаргаж өгөөд унтахаар хэвтлээ.
Би дахиж сэрмээргүй байна. Намайг битгий сэрээгээч. Ингээд үхчихмээр байна.
Дахиад л хараал идсэн өглөө. Би энэ наранд дургүй. Өглөө бүр намайг тамаас долоон дор газар байлгахын тулд тэнгэрт манддаг.
Би гараа дахин боогоод дүрэмт хувцсаа өмсөөд гарлаа.
Өнөөдөр сургууль их тайван байна. Намайг харах хүн бараг алга. Ашгүй ингээд намайг мартвал сайн байна.
Хичээлдээ хамаг анхаарлаа төвлөрүүлсээр цаг хурдан явсныг ч мэдсэнгүй. Нэг мэдэхэд тарах хонх дуугарч хүүхдүүд шуугилдан гарлаа. Би ангиас хамгийн сүүлд гараад чихэвчээ зүүн алхана.
Хойноос намайг хэн нэгэн дагаж байгаа юм шиг санагдсан ч би айсан учраам эргэж харсангүй хурдан алхана.
Хэн нэгэн миний амыг ямар нэгэн зүйлээр таглахад би нойрсож эхэллээ.
...: Өө сайн уу эртний анд минь? Чиний бялзуухайг олсон шүү. Чи түүнийг надаас буцааж авахгүй юм уу?
Хэн нэгний ингэж ярих дуугаар сэрвэл маш том грашинд намайг олон залуус тойрон зогсож байлаа.
Утсаар яриж байгаагийн зүг харвал түүний утсны цаанаас Кайн хоолой гарж байлаа. Тэр утсаа над руу ойртуулж царайг минь харуулахад би түүнийг Кай байна гэж мэдсэн юм?
Кай: Хэжинаа зүгээр үү? Би яг одоо очлоо.
Би: Би зүгээрээ би ингээд үхсэн ч харамсахгүй...
Тиймээ би үхмээр байна.
....: Шазруун юм гээч. Та хоёрын хайр намайг уярааж байна.
Би: Би тэрэнд хайртай биш. Би зүгээр л амьдралаасаа уйдсан нэгэн.
Хаалга нээгдэж олон залуус орж ирлээ. Энэ мэдээж Эксо байна. Тэд үгийн солиогүй шууд дайрч эхэллээ. Энд тэндгүй цус зодоон. Надад харахад таатай биш байна. Би хүнээс болж хүнд байдалд орж байсан бол өөрөөсөө болж хүнийг хүнд байдалд оруулж үзээгүй.
Кай миний дэргэд ирээд хүлээсийг минь тайлаад гар дээрээ өргөн гарлаа.
Би: Тэд зүгээр гэдэгт итгэлтэй байна уу?
Кай: Тиймээ. Тэд чамайг яаж авчирсан юм?
Би: Гэрлүүгээ харьж байхад хойноос дагаад тэгээд амыг минь боогоод авчирсан.
Кай: Яагаад өөрийгөө аврах хэрэггүй гэсэн юм?
Би: Ийм эрэмдэг болчихсон хүнд одоо аврал тийм хэрэгтэй гэж үү? Надад амьдрах шалтгаан байхгүй. Үхсэн ч харамсахгүй.
Би: Гэхдээ тэд хэн юм?
Кай: Юу гэж тайлбарлах вэ? Тэд бол бидний өстөн. Үргэлж биднийр хүнд байдалд оруулдаг тийм л адгийн амьтад. Чамайг бэртээгүйд баярлаж байна.*инээмсэглэх*
Түүний инээмсэглэл намайг догдлуулж байна. Би түүнд намайг аварсанд нь баярлаад байгаа юм болов уу? Сонин л юм.
Кай: Чамайг яаж олж мэдсэнийг мэдэхгүй. Чамайг аюулгүй байлгах үүднээс байнга хүргэж өгж байх хэрэгтэй байх.
Би: Хэрэггүй ээ. Би өөрөө чадна.
Босоод явах гэсэн боловч нойрсуулагчийн хүч гараагүй бололтой хөл минь биеэ дийлэлгүй газар сөхрөн уналаа.
Эксогтйнхон Кай гээд бүгд л над руу өрөвдөлтэй харж байлаа.
Толгой эргэн дахиад л ухаан алдчихлаа. Ойрд өөрийгөө хэт гэмтээснээс болоод бие минь сульдчихаж. Ядарч байна.
Хүндэрсэн зовхио арай гэж нээтэл миний өглөө бүр угтдаг тааз биш байна. Хурдхан өндийгөөд харвал энэ тэс өөр өрөө байлаа.
Хаалга тогших чимээнээр шокноосоо гаран: О.оо.ор ор
Кай хаалгаар орж ирээд: Чамайг ухаан алдчихсан болохоор энд аваад ирсэн юм аа. Уучлаарай *хүзүүгээ илэх*
Би: Зүгээрээ харин одоо явж болох уу?
Кай:Чи ганцаараа амьдардаг болохоор аюултай байх. Хэд хоног энд байчих. Өөрийнхөө төлөө.
Би хэт сул байсан бас өөрийгөө асарч чадахгүй гэдгэж мэдээд толгой дохилоо.
Би: Гэхдээ миний хувцас гэрт байгаа...
Кай: Зүгээрээ хоёулаа маргааш цугтаа дэлгүүр оръё. Одооноос би хажууд чинь байж чамайг хамгаалах болно.
Би доош буутал 11 залуу миний өөдөөс гэмшсэн эсвэл харамссан мэт харцаар харна. Би инээмсэглэад бид хоолны ширээний ард суулаа.
Чэн: Хэжинаа сайн идэх хэрэгтэй шүү.
Шиүмин: Тиймээ бие чинь сайнгүй харагдаж байна.
Би хоолыг амтархан идээд аяга таваг угаахад тусаллаа.
Би хаана унтахаа мэдэхгүй Кай руу очоод: Би хаана унтах юм?
Кай: Миний өрөөнд орон дээр би газар унтчихна аа.
Би: Санаа зовмоор юм. Яаж хүний өрөөнд унтаж байж орон дээр.... хэлж амжаагүй байтал амыг минь дараад
Кай: Би зүгээр болохоор одоо өрөөндөө орж унт. Өглөө хичээлтэй.
Би орон дээр унтсан мэт дүр үзүүлэх боловч надаас болж газар унтаж байгаа залууг хараад зүрх минь өвдөнө.
"Нэгэнтээ зогссон зүрх дахин цохилдоггүй юм"