ŞAFAK
Güneş batmıştı. Onun ölümüyle her yer kararmıştı. Hayatım yeniden aydınlansın istiyordum. Bu kadar kayıp çok fazlaydı benim için. O gece Baran ve Baybars ruhsuz bedeni elimden almak istedi ama vermedim. Tüm gece onun cansız bedenine sarılarak ağladım. Güneş ışıkları tekrar gökyüzüne geldiğinde herkes için hayatın devam ettiğini ama benim için artık sonsuza kadar durduğunu fark ettim. Her şey bitmişti.
Gün batımını birlikte izlemiştik. Günün son ışıklarında kapanmıştı gözleri. Şimdi birlikte gün doğumunu izliyorduk. Keşke günün ilk ışıklarıyla yeniden açılsaydı gözleri.
Gidenlerin geri dönmeyeceğini annem ve babam gittiğinde öğrenmiştim. Dönenlerinde eskisi gibi olmadığını Meral ve Uğur geri döndüğünde öğrenmiştim. Peki, ben şimdi ne yapacaktım? Kalanlar ne yapardı? Giden kendine yeni bir hayat bulur da, ya kalan? O ne yapar? Nasıl devam eder hayatına? Geçtiği sokaklarda o kişilerle birlikte değildir artık, şehrin her yerinde anılar kalmıştır. Artık eskisi gibi olmayacağını bilmek acıtıyor içimi. Dayanamıyorum. Eski mutluluğumu geri kazanamayacağı bilmek kalbime bir bıçak saplanmış gibi hissetmeme neden oluyor. Neden gitmek zorundaydı ki? Tam da mutlu olacağız derken.
***
Başrol ölünce hikâye biter derler. Neden benim hikâyem de bitmedi? Neden hala aynı acıyla yaşamaya devam ediyorum? Neden zaman geçtikçe acım kabuk bağlamak yerine canımı daha çok acıtıyor?
Benden size bir nasihat. Hayatımızın ne zaman ve nasıl değişeceğini bilemeyiz. Bu yüzden gerçekten yaşayın. İleride mutlu olmak için çabalarken bugünün mutluluğunu kaçırmayın. Olduğunuz zamanı ve şimdi olduğunuz haliyle sevin her şeyi. Hiçbir şeyi ertelemeyin. Eğer hissettiğiniz anda söyleyemezseniz sevdiğinizi bir daha asla söyleyemezsiniz. O yüzden çok fazla düşünmeden yaşayın. Bugün yaptıklarınız yarınki sizi oluşturacak. O yüzden hayattan keyif alamaya ve mutlu olmaya bakın.
Keşke daha önce söyleseydim Armina'ya onu sevdiğimi. Keşke bu kadar beklemeseydim duygularımdan emin olmak için. Arkada kalmak çok korkunç çünkü. Sonsuza kadar beklemek ve acı çekmek zorundayım. Bir gün yeniden karşılaşacağımızı biliyorum. Kader bizi defalarca kez oyunlarıyla bizi bir ayara getirdi. Bazen bunu fark etmedik, bazen de kaçtık. Ama en sonunda yakalandık kadere. Bulduk birbirimizi. Bu kadar çok seveceğimi bilseydim en başında hiç kaçmazdım. Bulduğum ilk anda yapışırdım paçasına. Daha çok seven, çabalayan, savaşan taraf ben olmak isterdim. Onu korumak için bırakmak değil, yanında kalıp savaşmak isterdim. Hiçbir şeyden haberim olmadan kaçtığım zamanlar için üzülüyorum. Umarım başka bir zamanda başka bir hayatta kaçmayız. En başında tutunuruz birbirimize.
***
Hayattan bahsetmek gerekirse Armina, üniversite bittikten sonra daha iyi bir eğitim almak için yurt dışına çıtım. Kendi başarılarımda gittiğimi sanmıştım ama daha sonra öğrendim ki bana bursu veren kişi Erdal Birkan'mış.
Üniversiteden geldikten sonra pastanemizi geliştirdim. Artık daha ünlü bir pastane. Daha çok para kazanıyoruz. Ve hala eski deklarasyonuyla güzel anılarımızı hatırlatıyor bana. İki tane de restoran açtım ama oraya pek uğradığım söylenemez. Başlarda ilgileniyordum elbette ama işleri toparladıktan sonra kendimi buraya attım. Çok ünlü pastane ve restoran sahibi de olsam bu pastanede garson olarak çalışmak beni her zaman daha çok mutlu ediyor. Seninle birlikte çalıştığımız günleri özlüyorum. Müşteriler sana bakıyor diye ne çok kıskanırdım seni.
Teyzeme gelirsek; kendinden iki yaş büyük, yakışıklı bir adamla tanıştı. Onun gibi daha önce hiç evlenmemiş. Sanki ikisi de yıllarca birbirini beklemiş gibi. Birlikte çok mutlular. Teyzemin yanında eskisi kadar çok kalamadığım için üzülmüyorum artık. Yalnız olmadığını biliyorum.
Aybüke'yle Alparslan ise kendi hayatlarını kurdular. İkisi de iyi insanlarla tanıştı. Hayatlarından memnunlar. Yurt dışına gittiğimde bağlantımızı kopartmadık. Onlardan sık sık haber alıyorum. İnanamayacaksın belki ama onlar Meral ve Uğurla çok iyi arkadaş olmuşlar. Sık sık onlardan bahsettikleri oluyor. Duyduğuma göre Meral'le Uğur evlenmiş. Sen haklı çıktın. İkisi de birbirini çok seviyor. Onların mutlu olduklarını görmek iyi hissettirdi. İkisi de zamanında benim her şeyimdi. Beni aldattıkları için ikisinde de çok kızsam da mutlu olmalarına sevindim. Hem sana bir haberim var. Geçenlerde ikisinin bir kızları olmuş bil bakalım adını ne koymuşlar: "Armina" Seni onlarda unutmadı. Sadece benim için değil onlar içinde çok değerlisin. Hepimizin aklında iyi kalpli, arkadaş canlısı, cesur ve güzel gülen kız olarak kaldın. Senin neden öldüğünü hala kimseye söylemedim, merak etme. Burada herkes seni çok seviyor ve çok özlüyor. Kızları Armina sana pek benzemeyecek gibi –esmer çünkü- ama dış görünüş olarak olmasa da karakterinin sana benzemesini çok isterim. Senin gibi iyi, cesur ve güzel gülen bir kıza ihtiyacı var bu dünyanın. Onu da çok seven bir erkek olur umarım. Seni sevmenin ne kadar güzel olduğunu çok iyi biliyorum çünkü.
Bana gelecek olursa beni merak etme. Bazen gidiyorum buralardan. Neresi olduğu önemli değil. Yurt dışı ya da yurt içi. Sana benzeyen yüzler, senin gibi bakan gözler, kokuna benzeyen kokular, sesine benzer sesler aradım ama bulamadım. Kimse senin gibi değil be Armina! Kimse senin gibi gülmüyor, kimse senin gibi bakmıyor, kimse senin gibi kokmuyor.
Zorlanıyorum ama geçecek. Aslında kendimi kandırıyorum. Geçmeyeceğini bende biliyorum. Özlüyorum seni. Sonra evime dönüyorum. Çok uzun süre kalamıyorum yabancı şehirlerde. Geri dönüyorum. Çalıştığımız pastaneye gidiyorum. Uzun uzun izliyorum dışarıdan. Sonra eve gidiyorum. Yattığın yatak hala öyle açık bekliyor teyzemin odasında. Belki ruhun gelir, kıvrılır yatağına diye. Gece kalkıyorum, salona gidiyorum. Sohbetlerimizi düşünüyorum. Karanlıkta öylece oturuyorum o boş odada. Sen orada oturuyor bana bakıyormuşsun gibi hissediyorum. Sanki uzansan elini tutacakmışım gibi. Hala bekliyorum seni Armina. Gelmeyeceğini bilsem de bekliyorum.
Bu kadar zor olacağını bilmiyorum. Daha önce de ayrı kalmıştık ama en azından yaşadığını biliyordum. Başka bir yerde olsan da nefes aldığını bilemek, gülümsüyor olma ihtimalini düşünmek bile yetiriyordu. Ama şimdi dayanamıyorum. Geri gelemeyeceğini, bir daha sana dokunamayacağımı, bir da gülüşüşünü, soğuk bakışlarını, ne düşündüğünü anlayamadığım kusursuz yüze bakamayacağımı bilmek beni deli ediyor. Bazen aklımı kaçıracakmışım gibi hissediyorum. Sonra güzel anılarımızı düşünüyorum ve bir gün daha dayan, diyorum kendime. Ben de yanına geleceğim o günü bekliyorum sevgilim. Kaybettiklerimle mutlu olacağım o gün...
Hem seni özledikçe evine gidiyorum. Büyüdüğün eve. Onların aslında kim olduğunu bildiğim içim biraz korkuyorum aslında ama bana iyi davranıyorlar merak etme. Hem sana iyi haberi vereyim. Senden sonra baban bu işleri bırakma kararı aldı. Baran'la Baybars'ta senin sayende normal bir hayat yaşayacaklar. Başlangıç olarak üniversiteyi bitirdiler bile. Baybars ikinci bir üniversite okuyacakmış. Bir yandan da akademisyenlik için çalışıyor. Zekâ konusunda kime çektiğin belli. İkisi de çok zeki. Baran'ın eskiden beni sevmediğini biliyorsun. Şimdi onu bir görsen şaşırırsın. Gerçekten çok yakınız artık. Son yurt dışı tatiline birlikte gittiğimizi duysaydın çok mutlu olurdun. O da benim gibi çok yıkılmıştı. Hem kardeşini hem sevdiği kızı kaybetmişti. Birbirimize destek olduk. Benim onun ilk gerçek arkadaşı olduğumu söyledi. Tıpkı senin olduğum gibi. Şimdi Baybars'ı dışladınız mı, deme. Onunla da çok iyiyiz. Galiba ben Birkan Ailesine arkadaş olmak için doğmuşum. Üçünüzündü ilk arkadaşının ben olduğumu bilmek biraz garip hissettiriyor. Ama onlarla olmak bana iyi geliyor. Bana seni hatırlatıyorlar. Kardeş olduğunuzdan olsa gerek. Hem kendimi savunma konusunda bana çok yardımcı oldular. Seni koruyamadım fakat artık kendimi koruyabiliyorum. En azından sana yük olmam değil mi?
Büyüdüğün ev demişken, bu kadar zengin olduğunuzu bilmiyordum. Baran ve Baybars'ın arabasından tahmin etmiştim biraz ama bu kadarını değil. Zengin kız fakir oğlan hikâyesiymişiz biz aslında ama farkında değilmişim. Tabii şimdi ben de zengin sayılırım.
Bu evin koridorlarında gezmek bana huzur veriyor. Sen bu evde büyürken yanında olmasam da Baran ve Baybars öyle bir anlattı ki seni, sanki bu evde seninle birlikte yaşamışım gibi hissediyorum. Koridordan geçerken, koltukta otururken, odandayken hep hayalin canlanıyor gözümde. Sanki sen hala yaşıyormuşsun gibi.
Odanı çok seviyorum biliyor musun? Eğer yaşıyor olsaydın bizim evimizde de sana böyle bir oda yapmak isterdim. Buna fırsatımız olmadı için üzgünüm. Odanın sadeliği, her yerde sana dair izler ve fotoğraflar olması hoşuma gidiyor. Gizlice sizin aile fotoğrafınızı aldım. Odamdaki aile fotoğrafımın yanına koydum. Artık iki ailem var çünkü. Ben de sizin ailenize dâhil oldum ama sen yoksun.
Babanı merak edersen söyleyim. Bana çok iyi davranıyor. Başta da dediğim gibi yurt dışında okumam için bursumu o vermiş. Sert gözüküyor ama gülümsediğinde anlıyorsun ne kadar yufka bir kalbi olduğunu. Bu yönü babandan almışsın. Babanın kızısın. Bana anlatmadığın, benim sormaya çekindiğim hikâyeni de öğrendim. Senden duymak isterdim. Sen anlatırken seninle ağlamak.
Böyle işte Armina. Sen gittikten sonra hayat durur, yaşayamam sanmıştım ama öyle olmadı. Hayat istesem de istemesem de devam etti. Ben de yaşamaya... Tek eksik senin yokluğun oldu. Onun dışında her şey aynı. Ne acı değil mi? sen gittin. Tüh hikâye biter sandım ama bitmedi. Hikâye devam ediyor. Tek eksik başrolünde sen oynamıyorsun. Tüm sorumluluğu ben senin yerine alıyorum. Senin tüm repliklerini ezberledim merak etme. Üzüldüğümde, mutlu olduğumda sen ne dersin, ne yapardın diye düşünüyorum. Sonra devam ediyorum hayatıma. Ama çok zor. Bir kişinin iki kişilik oyunu oynaması. Ama önemli değil. Hayatımın sonuna kadar bu böyle devam edecek. Satırları ikimiz içinde dolduracağım. Tüm sözleri senin yerine söyleyeceğim, tüm anıları senin yerine hatırlayacağım. Sen benim son aşkım olarak kalacaksın. Bir daha kimseyi senin kadar çok sevmeyeceğim ve bir daha kimse senin gidişin kadar yakmayacak canımı.
Sıcak bir yaz gününde karşıma çıkan serin rüzgâr gibiydi bedenin. Soğuk. Ben hala ilk günkü gibi âşığım sana. Zaten insan bedeninin yanında olduğunu değil, kalbinin yanında olduğunu sever. Senin varlığını bile hissetmek bana yeter. Bir de her hikâyenin sonu mutlu bitmez diyorlar. Nasıl mutlu bitmez bir hikâye. Konu bizim hikâyemiz. Ömrüm boyunca tek bir kadını sevmenin mutluluğunu yaşayacağım. Bizim aşkımızı gören herkes kıskanacak. Ne demişler, herkes günün birinde bir şekilde mutlu olacaktır.
Ben Şafak Özdemir. Armina Birkan'a son nefesime kadar sadık kalacağım ve onu sonsuza kadar seveceğim.
Sonlar zordur ama yine de hiçbir şey gerçekten bitmez, değil mi?