Chaos. Dat is het officiële woord. Maar zelfs het woord chaos is niet in staat te omschrijven wat hier gebeurt. Hysterie. Gillende fans. Er wordt aan mijn shirt getrokken terwijl ik met de hele crew de artiesteningang binnendring. De hekken kunnen de gillende menigte maar nauwelijks buitenhouden. Hijgend komen we uiteindelijk in de kleedkamer aan.
'Ik ben die hekken eeuwig dankbaar,' zegt Matt. 'Wat een beesten, en dat al twee uur voor het concert.'
Ik frons. Beesten? Gewoon omdat fangirls hysterisch worden bij het zicht van hun idool, maakt dat hen beesten? Natuurlijk kunnen ze ruw en onbeleefd zijn, dat hebben we wel gemerkt, maar ik zou hetzelfde doen als ik achter die hekken stond, op het punt om mijn favoriete band voor het eerst in het echt te zien.
'Eentje heeft me gekrabd!' roept Noah. Joe blijkt een oorbel te missen en verder heeft niemand echte schade. Met en zucht ga ik zitten.
Dan schiet me opeens iets te binnen. Vanavond schieten we de eerste aflevering van On Tour with Noah! Falling Angels en Noah zijn dus niet de enige die zichzelf moeten klaarmaken. Snel schiet ik naar de make-up die toevallig op tafel staat.
'Dawn, kom je? We gaan zo schieten,' zegt mijn vader, die binnenkomt, totaal onverwachts en zonder te kloppen.
'Pap!' roep ik geïrriteerd. 'De jongens hadden naakt kunnen zijn!'
Noah schiet in de lach, maar ik blijf serieus. 'Dat was misschien niet zo waarschijnlijk zijn geweest aangezien ik er ook ben, maar je moet in het vervolg echt kloppen als je ergens naar binnen wilt!'
Mijn vader buldert van het lachen en trekt me mee aan mijn pols naar de gang. Daar geeft hij me een groen hoopje stof. Het is chiffon, voel ik als ik het aanpak.
'Heeft je moeder uitgekozen,' zegt mijn vader. 'Trek het aan.'
Aarzelend loop ik naar de toiletten, waarvan ik weet dat ze de eerste gang links zijn. Ik ben niet zo zeker over het groen, maar ik moet het toch een kans geven. Als ik het weiger, moet ik ruzie maken en schreeuwen en dat zou mijn hele reputatie bij Falling Angels vergooien.
Ik heb mijn teenslippers nog steeds aan als ik de wc uitstap. Het blijkt een jurkje te zijn, met een laag uitgesneden bovenkant en twee strips die voor mijn sleutelbeen zijn gekruist en bij mijn nek weer bijeenkomen. Verder is het jurkje strapless.
Helaas kan ik mezelf niet van top tot teen zien in de spiegels die boven de wastafels hangen, maar de bovenkant ziet er goed uit. Tevreden loop ik terug naar mijn vader.
'Ik vind 'm leuk!' roep ik. Mijn vader flasht weer zijn bekende brede grijns en geeft me een knuffel.
'Bedankt, pap,' fluister ik.
Als antwoord krijg ik een klopje op mijn rug. Dan laat hij me los.
'Maar wat moet ik dan zeggen?'
Mijn vader maakt een wegwerpgebaar. 'Gewoon, klets maar wat aan elkaar. Over hoeveel fans er zijn, hoeveel zin Noah heeft in het optreden, en dan bedenk je wat vragen die hij kan beantwoorden zonder zichzelf voor paal te zetten.'
Ik grinnik bij dat laatste commentaar. 'Dat doet Noah zonder mijn hulp toch al.'
'Dawn, alsjeblieft.'
Ik zucht. 'Oké dan.'
Mijn vader laat me gaan. Als ik de kleedkamer weer binnenloop (na eerst geklopt te hebben, natuurlijk), zie ik dat de jongens heel slim de tijd die ik weg was hebben gebruikt om zich om te kleden.
'Bravo,' roep ik met een half lachje op mijn gezicht. 'Jullie zijn zowaar efficiënt bezig.'
Die opmerking was alleen voor Noah bedoeld, ik zei het in het Nederlands. Hij haalt triomfantelijk zijn schouders op en trekt dan met een vragend gezicht zijn shirt recht, zodat ik de opdruk kan bekijken.
'Vind je het wat?'
Het is een donkergrijs shirt met een gele breed lachende mond. De tekst luidt: "YES, IT'S OKAY TO SMILE".
Ik glimlach. 'Nou, je shirt is wel aanstekelijk.'
'Ja toch?' grijnst hij. 'Nou, als je me wilt excuseren, ik ben eventjes naar mijn moeder.' Schaamteloos loopt hij weg. Op zijn rug staat: "STILL SMILING?"
Ik merk dat ik hem nakijk. Even ben ik in gedachten verzonken, denkend aan hoe graag ik een handtekening van Falling Angels zou willen, tot ik ruw uit mijn gedachten word getrokken door een lampje boven mijn hoofd, die aanspringt. Ik heb een superidee, en het heeft te maken met het winnen van de titel 'Grootste Falling Angels-fan'.
〰➰⚫️➰〰
'Klaar? Actie!'
De woorden van mijn moeder komen net iets te laat binnen, en ik zie de rode lampjes op de camera's aanspringen. Snel schrik ik op uit mijn gedachten. Wat ging ik ook alweer als eerst zeggen?
'Uh, hallo allemaal!' pruttel ik. 'Vandaag is de allereerste aflevering van On Tour With Noah.'
Ik haal diep adem. 'Ik heet Dawn, en ik zal jullie deze zomer op de hoogte houden van waar Noah komt, hoe het ervoor staat in de tourbus en daarbij zal ik Noah elke dag interviewen om te zien hoe het met hem gaat.'
Achter de camera zie ik mijn vader met zijn brede grijns. Hij stoot één van de crewmembers, Jonas, een lange jongen met een blond baardje, aan en zegt iets onverstaanbaars, maar ik kan liplezen: 'Dat is mijn dochter.'
Ik glimlach. Voor het eerst in mijn leven maak ik mijn vader echt trots. En dan niet alleen door te bestaan.
'Het is nog een halfuur voor Noah op moet voor het concert. Hij is het voorprogramma voor... tamtam, Falling Angels!' roep ik, terwijl ik merk dat ik wat meer in mijn element kom. In mijn ooghoeken zie ik Noah naar buiten komen, en besluit er op in te spelen.
'Ik weet niet hoe Noah zich op dit moment voelt, maar de laatste keer dat ik hem sprak,' zuig ik uit mijn duim terwijl ik in Noah's richting loop, die godzijdank blijft staan, 'voelde hij zich nog oké. Laten we even kijken hoe hij er nu voor staat. Noah!'
Noah doet alsof hij net kwam aanlopen. 'Oh, hoi, Dawn, hoe gaat het met je?'
'Met mij gaat het prima,' antwoord ik en wend me dan tot de camera, 'maar de vraag is natuurlijk: hoe gaat het met jou?'
'Gaat wel, natuurlijk ben ik superzenuwachtig,' zegt Noah met een spoortje schaamte op zijn gezicht. 'Kun je het zien?'
Ik buig me naar achteren om hem goed te inspecteren. 'Niks van te zien,' zeg ik. 'Als je ook zo knalt op het podium kan ik je een staande ovatie garanderen.'
'Ik zal mijn best doen,' knikt Noah blij.
'Nog een vraagje: hoe heb je je vandaag voorbereid?'
'Eigenlijk wat ik normaal doe, ik heb uitgeslapen voor zover dat kon, toen ben ik hiernaartoe gekomen om nog een laatste paar dingetjes te regelen, mijn microfoon enzo.' Hij maakt een wegwerpgebaar.
'Toen ben ik teruggegaan naar de tourbus, en op dat moment was het drie uur 's middags dus ik ging dood van de honger, en we hebben daar geluncht.'
(Side note: 'we' slaat in dit geval op Noah en ik.)
'Daarna heb ik nog even stilgezeten tot half vijf ofzo, en toen ben ik me gaan klaarmaken voor het concert. En het is nu half zeven, nog een halfuur.'
'Interessant,' knik ik, wat ietsjes duffer uit mijn mond kwam dan dat ik had bedoeld. Ik wend me dus weer tot de camera.
'Jullie hebben nu Noah even gehoord, en straks zien jullie hem in het voorprogramma van Falling Angels, wat wij ook zullen filmen. Elke dag filmen we sowieso eventjes, om jullie op de hoogte te houden. Oh, en Noah?'
Noah, die alweer wegloopt, kijkt verbaasd om, alsof hij niet had verwacht dat ik nog aandacht aan hem ging besteden. Ik loop naar hem toe en breed grijnzend haal ik een wit t-shirt tevoorschijn.
'Om je succes te wensen heb ik iets geregeld voor je. Hier, een shirt,' ik lach poeslief, 'met de handtekeningen van Falling Angels erop. Alsjeblieft.'
Hij kijkt even ongelovig naar het shirt. Vanbinnen schater ik het uit. Daarmee heb ik hem even stilgemaakt! Zo zie je maar, nobody messes with Dawn Starr.
Noah wendt zich dan quasi-lief naar mij. 'Oh, Dawn,' zucht hij, 'dat had je nou niet moeten doen.'
'Oh, Noah,' zucht ik even quasi-lief terug, 'maar ik wilde het.'
Hij grijnst als een boer met kiespijn. Ik vind wel dat hij er wel blijer om had mogen zijn, aangezien hij nu de enige op de wereld is die in het bezit is van een shirt met alle vier de handtekeningen van Falling Angels erop. Ik besluit hem nog even door te pesten.
'Dat kan breder.'
Noah's lach verbreedt, maar zijn doodse blik blijft op mij rusten. Dan sluit hij zijn ogen en wendt zich tot de camera. 'Ik ben er heel blij mee,' zegt hij, en bijna geloof ik het. 'Bedankt, Dawn.'
'En jullie bedankt voor het kijken, en wie weet zien we je morgen om half acht weer,' zeg ik nu ook tegen de camera en sla een arm om Noah heen. 'Tot dan!' roep ik vrolijk en Noah herhaalt me, iets minder vrolijk deze keer. Dan verdwijnen de rode lampjes en mijn moeder roept: 'Cut!'
Ik kan me niet meer inhouden. 'HA!' roep ik uit, waarop Noah antwoordt met: 'JIJ!' waarop ik in een kinderachtig deuntje begin te zingen: 'GEWONNEN, GEWONNEN! NANANANANAAANA!' Het volgende moment word ik weer door hem achternagezeten.
Ik gier het uit, wat me langzamer laat rennen. In een mum van tijd heeft Noah me ingehaald. Hij valt over me heen en opeens liggen we op elkaar op de grond te lachen.
Heel eventjes vergeet ik dat hij een megabekende superster is. Heel eventjes is hij gewoon een normale tienerjongen.
Het duurt even voor we zijn uitgelachen. Dan staat hij enigszins trillerig op.
'Wajo,' weet hij nog steeds lachend eruit te krijgen, 'ik shake helemaal!' Hij houdt zijn handen omhoog, z'n vingers gaan op en neer als een aardbeving.
Dan worden we onderbroken door de bulderende stem die maar van één iemand kan zijn.
'Goed, jongens, zo kan 'ie wel weer,' roept mijn vader lachend. Hij slaat me hard op mijn rug. Zo hard, dat ik voorover tuimel en face-first op de grond beland. Noah schatert het uit.
'PA-HAAAPPP!' is het enige wat ik uit me weet te krijgen, ik ben zo melig dat ik nauwelijks kan ademen.
Noah helpt me weer omhoog, en buigt respectvol. 'Hare Majesteit de Koningin van Grootste Falling-Angels-Fan-land.'
Ik recht mijn rug en zeg met mijn meest deftige accent: 'Knecht,' (door het accent klinkt het meer als "knacht" maar dat terzijde) 'succes met je optreden. En zorg dat je me vermaakt, anders zal ik je helaas moeten executeren.'
'Bedankt, Sire,' zegt Noah nederig.
Ik stap uit mijn rol en val hem om de hals. 'Succes!'
'Bedankt,' fluistert hij terug. Dan laat ik los.
'Noah, klaarmaken,' zegt Jonas, die net is aan komen lopen. Zo snel als hij kwam is hij weer weg.
'Zenuwachtig?'
Hij knikt.
'Ik zie het aan je.'
Hij glimlacht het weg. 'Komt wel goed.'
'Denk ik ook.' Ik leg mijn hand op zijn schouder. 'En denk erom: je kan dit.'
Hij lacht gerustgesteld. 'Dankjewel.'
Dan komt Noah's moeder nog eventjes, die hem verder begeleidt naar het trapje dat hij straks moet beklimmen en het publiek moet betoveren. Maar dat wordt toch niet moeilijk voor hem. Hij is een natuurtalent.
@Dawnnx: Succes @NoahdeGroot! Je weet wat de consequenties zijn als je faalt, he! ;)
------
Heyy!
Al het 5e hoofdstuk. Dat gaat snel zeg! Hoe denken jullie dat Noah het gaat doen? Zal Dawn hem executeren? ;)
Als jullie nog spelfouten, verkeerde logica, grammaticale fouten en rare werkwoorden zien: alsjeblieft zeggen! Daar doe je me een groot plezier mee!
En niet vergeten te voten als je dit hoofdstuk leuk vond! En laat ook een reactie achter! Alvast bedankt :)
Xx Shoss