I'm sorry about what happened last chapter but I would really appreciate if you leave some feedback/comments below. Again it's not the victim's fault.
Thank you!
#VINCENTwp
✨✨✨
Impiyerno
Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko.
After they were all done using me...After they were finally satisfied by their work, they just left me there, lying on the floor, shivering and naked from my physical clothes and only covered with my own blood, and drowning by my own silent tears.
I tried not to make any other movements and sounds that would attract them back to me. I wanted to be good as dead to them.
Kung pwede lang...sana namatay na lang ako.
But my body...it was still forcing me to breathe. And I didn't know why.
Hindi ko alam kung bakit pa iyon ginagawa ng katawan ko. Kung bakit pa ito nagpupumilit na mabuhay. Kung bakit pa ito ay nakipagsiksikan sa impyernong mundong 'yon kung nasaan kami namalagi.
Sana ay tumigil na siya. Sana ay hayaan na lang niya akong mamahinga.
"Tapos na ba kayo diyan?"
"Oo!"
"Good. Anyway, Javier, 'di ba mid wife ang nanay mo?"
"Oo Christian, bakit?"
"Call her and bring her here. Ligpitin niya ang kalat dito, masyado ng malansa. "
"Sige, madali lang 'yan."
"Siguraduhin mong papatahimikin mo ang nanay mo sa gagawin niya ha. Malilintikan ka talaga sa akin kapag nag-ingay 'yan."
"'Yun lang ba?"
"Bumili din kayo ng extrang damit para sa inyo at sa dalawang 'yan. O heto ang pera. Kailangan pagdating ng mga kausap natin, maayos na 'yang babaeng 'yan. At 'di ba meron kayo ng mga pantakip sa mukha? Isuot niyo na at baka makilala kayo nung Levi. Malaman niya pa kung kanino tayo nag tatrabaho."
"Masusunod. Kami na ang bahala dito."
"Sige, aalis muna ako at pinapatawag ako ng bossing natin. Basta, kapag natapos na kayo diyan, libutin niyo mamaya ang paligid. Patayin niyo ka agad kapag may nakita kayong nagmamasid. Kilala ko 'yung Levi na 'yun. Hindi 'yun mangmang. Imposibleng wala 'yung dalang back-up."
"Makaka-asa ka sa amin, Christian."
"Teka, bago ko pala makalimutan, ito na ba ang lahat ng gasolina na inorder kahapon? Sigurado na ba kayong kaya niyan pabagsakin ang buong lugar na'to?"
"Oo, siguradong-sigurado na 'yan. Pag kakuha mo ng mga kailangan mo sa mga bisita, i-eescort ka ka-agad namin papalayo at isasama natin sila sa dalawang 'to. Sa dami ng gasolina na 'yan, tiyak tustado sila!"
Niyanig ng mga mala-demonyo nilang tawa ang buong katawan ko. Pakiramdam ko ay umuulit na naman ang lahat ng nangyari sa akin. Parang mga galamay na naman na gumagapang sa katawan ko ang bawat bulungan, tawanan at murahan nilang ginagawa habang papalayo na sila sa akin.
Putang ina.
Sana ay pinatay na lang talaga nila ako bago nila ako iwanan sa ganitong estado.
Tang ina talaga.
Bakit kailangan pang hintayin nila si Levi para sindihan ang drum-drum na gasolinang ipinalibot nila sa amin?!
Bakit hindi na lang ngayon?! Bakit hindi na lang nila tapusin ka agad ang buhay ko?! Bakit-----
"Savannah..." I heard my brother called my name. It may be just a faint whisper or one of his loudest screams... but...still I didn't answer him. I didn't even try.
I just continued to lay there on the floor...naked and violently shaking. My eyes were wide open, and I was choking with my own blood inside my mouth as I continued to desperately gasp for air.
D amn it.
Naghihintay pa rin akong magising sa bangungot na nangyari sa akin. Umaasa pa rin akong panaginip ko lang 'yon lahat at pagkagising ko ay payapa na akong natutulog sa sarili kong kama. Pero mukhang hanggang pangarap na lang ata talaga ang mga 'yun. Dahil kung bangungot lamang ang lahat ay wala akong mararamdamang pananakit sa buong katawan ko. Hindi ko mararamdaman ang mga paso sa balat at anit ko na dulot ng paglalaro ng apoy ng mga animal na bumaboy sa akin.
If this was just all a dream, I could still easily breathe.
But I couldn't. Kinuha na nila sa akin pati ang kakayahan kong huminga sa paraang gustuhin ko.
And even when I succeeded in breathing on my own again, the smell of my own blood, tears, puke, and even the smell of my being...everything in that place started suffocating me.
Para akong nalulunod sa sarili ko...sa kadumihan ng pagkatao ko. Pero wala akong magawa. Kailangan kong huminga.
Hinga. Hinga. Hinga.
Bakit sa lahat ng tao ako pa?
Bakit ako?
Karma ba'to sa lahat ng nagawa ko?
"Savannah..."
"Savannah,"
Putang ina.
Putang inang pangalan na 'yan.
I...I f ucking hated it.
'Yan ang dahilan kung bakit nandito ako ngayon.
Putang ina.
I hate that name!
I hate myself!
But I didn't know what to do.
I didn't know what else to do.
I will be forever stuck with that name just as I will be forever stuck in this place.
And I f ucking hate it.
"Please...Savannah....please..."
Napapikit na lamang ako. I wanted to claw out my own skin. Piece by piece. Inch by Inch. Gusto ko lahat tapyasin ang balat at parte ng katawan kong nahawakan nila sa akin.
Gusto kong pag pira-pirasuhin ang pagkatao ko at kung pwede lang ay ibalik muli ito sa dati.
F u ck this. I wanted to get rid of all their marks on me. But how could I? Parang lason ang balat ko na pumapatay sa akin. Parang asido na tinutunaw ang buto't laman ko.
"Savannah...p-please answer me..."
I felt disgusted with myself.
I felt disgusted with the smell of my blood that continued leaking out of me. I wanted to get rid of it...I wanted to get rid of the evidence that I just lost my child.
Marami akong gustong gawin. Marami akong gustong tanggalin at kalimutan. Pero wala akong magawa.
Wala. Akong. Magawa.
Pakiramdam ko ay nababalot pa rin ako ng mga magagaspang nilang palad. Bawat hawak, bawat halik, bawat tunog ng pagtawa nila, ang mga pangungutya, at ang bawat...ang bawat pangbababoy nila sa akin ay pawang naka-ukit na sa lahat ng sulok ng pagkatao ko. At kahit wala na sila, ay nararamdaman ko pa rin kung gaano ako karumi...kung gaano na ako nakakasulasok.
My Gods...How I wanted to run...to escape...to kill those men who...who killed me...to scream at my brother to stop calling my name...to stop him from making sure if I was still fu cking alive...I wanted to do these things and so much more...but my body was too weak...too broken and fragile.
Too tired...Too lost.
I was just lucky that I begun to lose consciousness and became numb of everything else.
I was in and out of it. Minsan ay nandoon lamang ako sa lapag na pinag-iwanan sa akin, at nararamdaman ang lahat.
Minsan naman ay nawawala na lamang ako. Lumulutang sa kawalan. Hinihingi na sana ay pinatay na lamang nila ako.
Minsan naman ay naririnig ko pa rin na isinisigaw ni Reed ang pangalan ko. May mga pagkakataon naman na nagigising ako at nakikita kong may matandang babae na naglilinis ng duguan kong pagkababae.
Minsan ay nakatitig na lamang ako sa kisame at hinihinging bumagsak na lang itong lahat sa akin...Minsan...minsan ay sinusubukan ko namang humingi ng tulong sa makakarinig...
Pero madalas ay nawawalan na lamang ako ng malay.
And I was left hoping that it will just stay that way.
Sana hindi na ako magising pa.