Ik ben Charlie Parker. Ik ben 17 jaar en ik woon in Boston, Amerika. Mijn droom is om in Australië te wonen, maar ik mag niet alleen. Ik ben nog geen 18. Toch weet ik dat ik op een dag ga. Dat mijn ouders staan toekijken hoe ik het naar mijn zin heb. Op een dag gebeurt dat.
Ik ben Charlie. En dit is mijn verhaal.
We staan met de hele klas op het vliegveld in Boston. Iedereen is, uitgeput, moe, enthousiast of gewoon heel erg kalm.
Mijn vriendinnen staan allemaal te springen van enthousiasme. '' omg we gaan op uitwisseling naar Australië!'' iedereen begint helemaal te gillen, nouja, behalve Vera dan. '' ik ga mijn vriendje echt ontzettend missen'' Vera kijkt triest naar haar telefoon. Iedereen knikt begrijpend. Jessie loopt naar Vera tie en slaat een arm om haar heen. '' ja maar je krijgt de tijd van je leven!'' zeg Jessue troostend. Vera begint weer een beetje te lachen en te springen '' wanneer gaan we?'' iedereen begint weer te gillen en te springen.
Ik sta ongeveer een paar meter van hun verwijdert. Ik ben niet echt zo van de meisjes dingen. Het is altijd zo kinderachtig en onvolwassen. Iedereen mag me wel en doet even aardig tegen me, maar stiekem vind ik dat ze zich aanstellen.
Jessie, mijn beste vriendin, doet ook altijd mee met die gekkigheid van de meisjes. Ze wilt er graag bij horen en stoer doen. Ze probeert me daarom ook vaak mee te trekken met meidengroepjes, maar ik zeg altijd nee. De dingen de ik leuk vind vinden hun toch niet leuk en het heeft helemaal geen zin als we daardoor ruzie krijgen.
Daarom doe ik altijd maar net alsof ik ze heel erg mag en we beste vriendinnen zijn.
'' Charlie, kom!'' Jessie gebaart dat ik moet komen. Ik grijns en loop naar de meiden toe die luid staan te gillen.
'' kan dat niet wat zachter?'' vraagt Harry. Het is even stil. Iedereen giechelt.'' je bedoelt zeker harder'' schreeuw ik. Iedereen begint nog harder te gillen. Harry moet lachen terwijl hij zijn hoofd schud. '' we gaan naar Australië'' zingt Bibi terwijl ze een dansje erbij maakt. Iedereen begint mee te dansen en even later staat de hele klas te dansen terwijl Bibi zingt: '' we gaan naar Australië''
Dan houd iedereen snel op. Mr Mumblebuch komt eraanlopen. Hij draagt een papiertje met een stappenplan van de hele reis en zijn stropdas zit scheef. Chagereinig kijkt hij voor zich uit en hij stampvoet naar de klas toe. Terwijl hij stampt, beweegt zijn kleine baardje steeds op en neer. Ik en Jessie moeten er om giechelen.
Mr Mumblebuch gaat tussen de klas staan en schraapt zijn keel '' Hallo allemaal, vandaag gaan we op uitwisseling naar Australië en...'' iedereen begint al te juichen '' laat me nou toch eens uitpraten'' mompelt hij. ''je gaat in een gastgezin waar je een week blijft. Dit gezin zal voor je zorgen en zal je helpen met school, baantjes enzo voort. Straks gaan we allemaal in het vliegtuig en onthoud: gordels vast! ik wens jullie veel plezier.'' Iedereen begint nog harder te juichen en te klappen. Deze keer hoor je de lage bromstemmen van de jongens er zachtjes doorheen.
Mr Mumblebuch zucht diep en sjokt naar buiten terwijl de klas huppelend achter hem aan wandelt. We lopen met zijn allen naar buiten. We komen aan bij een groot vliegveld vol vliegtuigen. Sommige landen net of stijgen op, maar ons vliegtuig staat al klaar. Een lange trap is uitgeklapt voor de ingang van het vliegtuig en zodra de klas op de trap loopt begint het ding te kraken. Iedereen, rent, springt, huppelt of sjokt de trap op.
Als iedereen binnen is, zoekt iedereen zijn plaats op en gaat snel zitten. Jessie rent gelijk naar mij toe '' Charlie! plekje bezet houden!'' ik klim over alle stoelen en plof even later op 2 vrije plekjes. Ik leg snel mijn tas op de stoel naast me. Dan komt Jessie eraan en gooi ik mijn tas op de grond. Ze ploft op de stoel en zucht diep '' fieuw'' mompel ik terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd haal. Jessie knikt '' maar we gaan wel naar...'' ze trommelt op haar benen '' Australië!'' roepen we in koor. Automatisch gaat de hele klas juichen en Jessie en ik moeten er hard om lachen.
Als iedereen zit, klinkt de intercom: '' hallo allemaal, de reis gaat naar Australië, ik wens jullie een goede reis'' Er klinkt een riedeltje en dan klinkt er geruis. Het fasten seatbelt knopje gaat branden en de motoren beginnen te draaien. Gauw doet iedereen zijn gordels om en gaan klaar zitten voor vertrek.
Jessie pakt mijn hand vast. We kijken elkaar even aan '' daar gaan we'' zegt JEssie terwijl ze een beetje knijpt '' good luck'' zeg ik glimlachend. Dan beginnen de wielen te draaien. We rijden een stukje en de motoren gaan steeds harder. Het gezoem en de trillingen zijn te voelen op de vloer. En even later, zweven we. In de lucht. Een hele klas vol. In de lucht.
Al snel voelt iedereen zich op zijn gemak. Iedereen leest een boek, luistert muziek, kijkt naar buiten, praat of sms't.
Jessie luistert muziek en ik zit achter mijn telefoon. Als ik mijn telefoon vergrendel, komt er een berichtje te staan. Het is van mijn vader.
Hey Charlie!
hoe gaat het?
ben je er al?
We hopen dat je het erg naar je zin hebt of zult krijgen.
veel plezier en veel succes met school
Je vader, je moeder en je 2 broers.
Ik heb niet zoon zin om te antwoorden maar ik weet zeker dat mijn 2 broers thuis zitten te wachten tot ik thuis kom. Ik heb een hele hechte band met mijn 2 broers. Vroeger deden we alles samen en maakte we nooit ruzie. We speelden samen, aten samen, we gingen zelfs samen naar de wc! Nu doen we nog steeds veel dingen samen( behalve naar de wc gaan dan :D ) en zijn we heel hecht. Mijn broers missen me ook altijd als ik naar school ben en zij zitten op school of ze zijn eerder thuis. Joe en Matt. Zo heten ze. Allebei even oud, even lang en even grappig.
Dan kijk ik naar Jessie. Haar ogen vallen steeds dicht en gaan dan haastig weer open. '' Jessie?'' ik klop op mijn eigen schouder. Jessie doet haar ogen dicht en gaat op mijn schouder liggen. Binnen een paar minuten ligt ze op mijn schouder te snurken.
Mijn vader is een echte vader. Hij leest de krant, hij heeft geen zin in het huishouden, hij kijkt voetbal, maar stiekem is hij vaak bang en bezorgt. Of we wel optijd thuis komen en er niks met ons gebeurt. Of dat onze fietsen wel goed zijn zodat we niet vallen en iets kneuzen of breken. Zoon uitwisseling naar Australië vind mijn vader natuurlijk helemaal niks, maar mijn moeder vond het gelukkig prima.
Mijn moeder is een iets losser type. Ze vind veel dingen wel goed en ze gaat vaak akkoord met wat ik vind of zeg. Heel handig voor tijdens het winkelen! dan zeurt je moeder niet dat ze het te koud, warm, bloot of lelijk vind. Mijn moeder is wel een beetje het tegenovergestelde van mijn vader. Ze is losser, makkelijker, ze kijkt naar programma's als: Little house on the prairie en bbc news, ze is altijd aan het schoonmaken en ze heeft overal interesse in. Maar ik hou van zowel mijn vader, als mijn moeder.
Ik kijk weer op mijn telefoon. 11.00 het duurt nog zeker 3 uur voordat we in Sydney zijn. Ik zucht en gaap dan even. Dan kijk ik naar Jessie. Ze ligt vredig te slapen en heeft niks in de gaten. Ik denk even na en ga dan tegen haar aan liggen. Even later val ik ook in slaap.
Dan word ik wakker. Helaas word ik niet wakker geschud door iemand dat we er zijn, maar ik word wakker door mijn telefoon. Hij ligt op mijn schoot en trilt om de seconde. Ik vergrendel hem en zie Joe staan. Ik glimlach en ga overeind zitten. Wel voorzichtig zodat Jessie niet wakker word.
Ik neem op '' Hi it's Charlie'' '' charles!'' '' hey Joe!'' '' hoe is het daar?'' '' prima hoor, we moeten nog zoon..'' ik kijk even op mijn horloge '' ongeveer een uurtje, hoe is het daar?'' '' wel redelijk, pap is nog steeds bezorgt en hij wilt je steeds bellen, maar Matt houd hem in de gaten. '' ik begin te lachen '' ach ja, we zijn het gewend'' ik hoor Joe ook lachen '' ja precies!'' dan is het even stil, maar algauw klinkt er even wat geruis '' hallo?'' ik zwijg even '' Matt?'' '' hey Charles!'' '' hey Matt, hoe gaat het met pap?'' '' niet bepaalt goed, hij kijkt de hele tijd naar de telefoon dus ik heb de telefoon verstopt. Maar helaas belde oma en we namen niet op want we dachten dat jij het was en papa helemaal gek zou worden'' ik schud mijn hoofd '' hij leert het ook nooit'' het is weer even stil aan de lijn. '' wat doe je?'' vraagt hij dan '' ik ben net wakker gebelt, ik lach te slapen en Sandy ligt al een poosje op mijn schouder te slapen'' '' oke, nou ik moet gaan,maar doe maar de groeten aan je klas ofzo'' ik begin weer te lachen '' oke prima!'' '' doei!'' '' bye'' Dan hangt hij op.
Ik zucht en doe mijn telefoon uit. Ik kijk om me heen. Iedereen praat nog steeds en zo langzamerhand word iedereen die slaapt , wakker. Jessie snurkt nog gewoon door, maar de rest is zo goed als wakker.
Ik kijk op de klok die aan de muur hangt aan het eind van het pad. Nog een kwartier. Dan zitten we in Sydney. Het land waar ik altijd al heen heb gewild. Ik ga er heen, Sterker nog ik ben onderweg en over een kwartier sta ik er met mijn eigen voeten.
Ik glimlach even. Joe en Matt hadden een moord gedaan om mee te gaan. Mijn ouders daarin tegen dachten er iets anders over. Mijn vader heb ik het dan over.
Dan word Jessie wakker. Ze kijkt slaperig om zich heen '' w..zijn we er al?'' mompelt ze. Ik lach '' nog 10 minuten'' ze zucht en ploft weer op mijn schouder. '' 10 minuten is te lang'' ze gaat overeind zitten en ze rekt zich uit. '' had jij ook geslapen?'' ik knik '' ja, hoezo?'' ze lacht '' ik voelde iets op mijn hoofd'' We lachen allebei.
Dan houden we meteen op met lachen. We dalen heel langzaam en het is te merken. Er komt een oorverdovende piep in mijn oren en ik grijp ernaar '' ah..'' mompel ik. Als de piep verdwijnt komt er een flinke steek door mijn hoofd. Dan schud het vliegtuig heen en weer. We staan stil. Het fasten seatbelt knopje gaat uit. Iedereen is even stil. Dan springt iedereen in de lucht en begint iedereen te juichen en te gillen '' Australië! Australië!'' schreeuwt iedereen in koor.
Ik zucht even en begin te lachen. Ik doe mijn gordel los en ga achter de klas aan. Als we bij de ingang van het vliegtuig staan, is er een lange opblaasbare glijbaan vanaf de deur. . Jessie pakt me hand vast en samen glijden we van de glijbaan. We gillen het uit. Zodra we beneden zijn, belanden we op de grond en hebben we de slappe lach.
mr Mumblebuch komt er zachtjes aanzoeven en land op zijn voeten. Hij zucht weer en hij roept de klas bij elkaar. '' oke allemaal, ik ga nu jullie indelingen noemen zodat jullie straks gelijk naar jullie gastgezin kunnen. Ik heb jullie in groepjes opgedeelt met de personen die dichtbij elkaar wonen'' hij schraapt zijn keel '' mike, austin en jerry'' de jongens juichen en pakken gauw hun koffers. '' bibi, vera en sharon'' de meiden gillen ontzettend hard '' euhm...Charlie, Natalie en Jessie'' Jessie en ik gillen nog harder dan toen we van de glijbaan gingen. We geven elkaar een knuffel, maar al gauw laten we los.'' iew, we moeten met natalie'' mompelt Jessie. Vol walging kijkt ze hoe Natalie er truttig aan komt gewandelt. '' hou mijn koffer vast'' zegt ze arrogant en gooit haar koffer in mijn armen. Ik vang ze nog net en val bijna op de grond. Ik schud mijn hoofd en gooi ze op de grond. '' die draag ik echt niet!'' Natalie rolt met haar ogen en neemt de koffer. Ze zet hem op een karretje. Jessie en ik pakken ook onze koffers en lopen achter haar aan.