"MA'AM."
Pumasok ang kasambahay sa kwarto at nilapag ang pagkain na dala. Agad ko iyon sinagi sa mga kamay ko at nabasag.
"M-ma'am.." Nagungusap ang mga mata nito. "Kumain na po kayo nag aalala na po kasi si Sir sa inyo.." nginig na sabi ng katulong.
"Wag mo na siya banggitin!" Sinamaan ko siya ng tingin. Nakagat nito ang labi saka pinulot ang mga nabasag na plato at baso.
"Ako po ang mawawalan ng trabaho nito ma'am." Umiiyak 'to, Agad ko naman nakita ang determinado sa trabaho.
"G-gusto niyo po ba ng tubig?" Agad na baling niya sa''akin.
"N-no." Umiling ako. "Sorry." Biglang sabi ko.
"Okay lang po ma'am. Sige na po liligpitin ko na po 'to." Ngumiti ako at bumalik sa pagkahiga.
Tatlong araw na pala ako namamalagi dito, at dalawang araw na siyang di nag papakita sa'akin. "Dumating na ba siya?" Biglang tanong ko sa kasambahay.
"W-wala pa po ma'am." Utal na sabi nito..
Bumaba 'to agad at Nakalipas ang ilang minuto ay binuksan ko ang pintuan pero naka kandaro ito.
"Shit!" Sinipa ko ito pero wala pa'rin akong nagawa.
"Sino tao d'yan?" Sigaw ko Biglang bumuka ang pinto ng kwarto ko at napa atras ako ng makita ko ang dalawang lalaki. May mga tatto at malalaki ang pangangatawan. Napalunok ako ng makita ko ang hawak hawak nilang shut gun. At 45 na baril sa likod ng katawan nila.
Napayukom ang kamao ko, Dere deretso akong lumabas at hinarangan nila ako sa pamamagitan ng kamay nila.
"Ano ba?" Singhal ko sa kanila.
"Ipinag uutos ni boss ay hindi ka palalabasin." Napatawa ako. So may bantay na pala ako ngayon?
"Lalabas ako dahil nauuhaw ako!" Pinanlakihan ko sila ng mga mata.
"Ma'am hindi po pwedi. Kami ang mapapagalitan pag lumabas ka." Sabi ng isang lalaki. Biglang sumabat ang kasama nito. "Ipakukuha ka lang po namin sa kasambahay. Pasensya na." Sinarado nila ang pinto at wala akong nagawa kundi umupo. "nakakainis kahit lumabas ng kwarto hindi pwede?" sabi ko habang padabog na umupo sa kama.
Nakatulog muli ako at habang natutulog ako ay may nararamdaman akong kamay na humahaplos sa buhok ko, sa mukha ko at sa labi ko. Nag mulat ako ng makita ko si Nick. "Hey." Para akong nakakita ng multo at uupo na sana ng higla niya akong daganan. Humiga siya sa likod ko at niyakap ako ng mahigpit. "Let me hug you baby.." he said that using his husky voice, at mukang napagod sya kaya, wala akong magawa kundi hayaan nalang siya.
Rinig na rinig ko ang hininga niya sa batok ko. Pagod na pagod siya dahil halata sa mga mata at galaw nito.
"Are you still mad-"
"Galit ako." Pagtatapos ko sa sinasabi niya. Tumagilid ako paharap sa kaniya. "Galit na galit pa rin ako!" Halos umigting ang panga ko sa kakasabi non Kinamumuhian ko ang katulad niya.
Gusto ko sanang pigilan ang mga luha ko pero iyakin talaga ako eh. Hindi ko talaga kaya basta pagdating sa kaniya. Umiling ako habang pinunas ang mga luha ko. "You're a killer." Sabi ko nakatitig parin siya sa mga mata ko. Alam niyang umiiyak ako, kitang kita niya kung paano yon bumuhos.
"K-kitang kita ko kung p-paano mo b-binaril ang lalaking 'yon." Humahagulgul ako. "W-wala akong kilalang mamatay tao.." Mas lalong bumuhos ang mga luha ko. "H-hindi ko akalaing..Magagawa 'yon ng lalaking mahal na mahal ko-" bigla siyang sumabat.
"This is who I am." Humiga siya at humarap sa kisame. "Sorry but that's the only I could tell."
Tumayo siya sa pagkahiga at lalabas na sana. pero nag salita uli sya" I don't want you to get involved in this.
"Ganiyan ka ba talaga?!" Hindi ko na mapigilan na sigawan siya. Humahagulgul na naman ako. "Basta basta mo lang ako iiwan?" Nasasaktan ako. Hindi ko alam, basta ang alam ko sa tuwing diko siya nakikita nasasaktan ako. Dinudurog niya ang puso ko.
Hindi na siya lumingon saka lumabas.
"Wag niyo siya palabasin." Rinig ko na sabi niya sa mga tauhan niya sa labas.
"Napaka sama mo!" Inis at galit ang nararamdaman ko.
...
Nandito na maman yong kasambahay. "Ano ba pangalan mo?"
"Nadia po.." Nilagay niya lahat ng pagkain. Tinignan ko ang mga pagkain, ang mga paborito ko. Araw araw naman eh. Nakikita kong balisa siya sa yumuko.
"Ma'am..." Umupo siya sa kama. "O-okay lang po sa 'akin na mawalan ng trabaho. O mamatay sa bansang 'to..." Bigla niyang inabot ang isang susi. Nang tignan ko yon ay susi ng kotse ni nick. Nanlaki ang mga mata ko..
"W-what?"
"Ninakaw ko po iyan s-sa isa sa mga tauhan niya..Wag na po kayo magtanong kung bakit..." Pinisil niya ang kamay ko. "Basta makatakas lang kayo dito." Nakagat ko ang labi ko. Seryoso siya sa mga sinasabi niya.
"N-nadia it's okay... Y-you dont know him-"
"Ma'am.. Alam ko nahihirapan kayo. Please po tumakas na ka'yo." Ngumiti siya. "W-walang bantay ngayon sa labas ng kwarto niyo. N-nasa sala po silang lahat... S-si sir ay isa 'rin duon.. Una po akong lalabas tapos sumunod kayo ng ilang minuto.."
"S-sige Nadia.. Salamat." Ngumiti ako.
Kumain muna ako at Gusto kong maging malakas, nang matapos ay dahan dahan kung binuksan ang pinto. Walang tao, agad akong nag step up at nakita ko sa baba kung gaano sila karami. Nasa 40's sila habang siya ay nasa gitna. Mga tauhan niya ang karamihan, ang iba ay malapit din sa kaniya.
Dahan dahan akong bumababa Umuulan ngayon ng malakas, at napaka lamig dahil nasa Korea pa 'rin kami. Pero kahit ganon tatakas parin ako. Uuwi ako mag isa, Maghahanap ako ng tutulong saakin dito. Wala akong marinig sa mga pinag uusapan nila basta nalang ako dahan dahan na nag tatago at lumabas sa main door. Nakahinga ako ng maluwag ng walang bantay sa gate.
Wala akong tsinelas. Walang jacket lahat nalang ay wala pero kaligtasan ko ang nakasalalay dito.
Agad akong tumakbo habang umuulan ng malakas. Nag papasalamat ako kay Nadia dahil sa kaniya malaya akong makaka uwi. Napangiti ako habang tumatakbo, ang sarap sa feeling na laya kana. Ang sarap sa feeling na wala ka na sa mga kamay niya. Tumakbo lang ako ng tumakbo at hindi ininda ang lamig na nararamdaman, Basta ang alam ko malaya na ako.
Hindi ko alam kung saan ko hahanapin ang sarili ko, hindi ko alam kung saan ang daanan ko. Pero ng alam ko tatakbo ako hanggat kaya ko.
Before I can run away from that house, I heard the gun shot. Nadia! She.. tumulo ang aking luha at nanginginig na tumingin sa mansyon.