Maghapong malakas ang pagbuhos ng ulan. Simula nang magising ako ay tanaw ko na ang malakas na pagbugso nito sa labas at sa bawat gusaling natatanaw ko mula dito sa ikalawang palapag.
I hesitated kung papasok pa ba ako o hindi. But of course, I have to. Tatlong araw na ang nakalipas matapos ang insidente sa Nes Café and for the last night, kasabay ng pagdating ng mga kamag-anak ni Ma'am Nonnie, ay ang gabi na napagkasunduan namin upang makiramay.
It's cold. It's damn cold.
Before leaving the apartment, I decided to wear a jacket to prevent the coldness of the weather that penetrates my skin.
Maging sa corridor ng second floor ay lumalampas ang pagbuhos ng ulan. Nabasa na rin ang iba pang mga gamit ng mga nakatira dito na nakalimutan yatang ipasok.
I'm now on the ground floor. Medyo basa na ang aking jacket dahil sa malakas na hangin na tinatangay ang ulan sa corridor kanina. Kung dito pa lang ay basa na ako, ano pa kaya mamaya na kailangan kong mag-commute patungong campus?
Suspension is indeed the answer for this. But I haven't heard some news about it. Walang na-post na update o anumang announcement sa website ng school when I checked it earlier. Wala rin naman akong kaibigan sa campus na maaaring mag-inform sa akin.
Napagdesisyunan kong maghintay na lamang muna na tumila ang ulan, but hell yeah, titila pa ba ito? I hate this day.
Maliban sa akin ay marami ring mga tao ang hinihintay ang pagtila ng ulan, I guess they're also from the same university I'm in, magkatulad ang lace ng id na aming suot ngayon.
I can't cross the street for now, paniguradong basa maging ang kaluluwa ko kung tatawid ako upang maghintay ng sasakyan. Kung normal ang panahon, I prefer riding in a jeepney, but if it's rainy days like this, I'd rather ride in a bus. Kahit na dagdag sa nakakamamatay na lamig ang atmosphere nito sa loob.
I sighed. Should I really attend the class?
Nakakatitiyak akong kung liliban ako ngayong araw, hindi ako nag-iisa. Ilan sa nakatira sa apartment ay mga schoolmates ko.
I wonder if I have a car.
Dad never let me drive his car then, he's the one who gather me to school. But he still taught me how to drive one.
Tuwing namamasyal kami, lalo na sa hindi mataong lugar, mags-stay muna sila ni Mommy sa isang lugar habang ako ay maglilibot kasama si Nana. That was one of my happiest days then.
I was lost in reverie nang may pumaradang itim na kotse sa harapan ko. Shet!
Agad na nabuhay ang inis sa sistema ko nang may tumalsik na putik sa suot kong jeans maging sa ibabang bahagi ng jacket ko, it's pastel blue, for mushroom's sake!
“Oh my gosh! Sorry Zandra!” I was busy wiping the traces of dirt to both of my jeans and jacket when I heard that familiar voice.
“Morgan?” I was surprised. Handa na sana akong sipain ang windshield ng sasakyan ngunit nabawasan ng isang porsyento ang inis ko, it's Morgan. But still, kahit si Morgan siya, dinumihan niya pa rin ang suot ko!
Nakabukas ang bintana ng sasakyan at kitang-kita ko ang gulat at pag-aalala sa mukha niya. Dapat lang. Naku Morgan!
“I'm really sorry Zandra. Hindi ko kasi masyadong makita ang daan, sobrang kapal ng ulan.” She has a point. Sobrang lakas ng ulan at natatabunan na nito ang paligid, parang nababalot ng hamog ang paligid. Bukas rin ang ilaw sa harapan ng sasakyan.
I sighed. Pinipigilang hindi mainis. “It's okay.” Sinubukan kong ngumiti. Kahit pilit.
“Papunta ka na ng school?” Tanong niya. Obviously.
“Oo.” Sagot ko naman.
Lumabas na siya ng sasakyan at ngayon ay naririnig ko na ng maayos ang sinasabi niya. Mabuti naisip mo, Morgie.
“Sabay ka na. Papunta na rin ako ng school pero nakalimutan kong dalhin yung files. Kukunin ko lang saglit.” Suhestiyon niya.
Okay na rin. It's such a blessing in disguise. Okay lang na na narumihan, at least makakapunta ako sa school ng hindi nababasa.
Hindi ko na siya tinanong pa kung saan siya nag-aaral, minsan ko nang nakita si Morgan at Suellen sa Nameless University. We're not under the same course. I don't know 'bout their courses but I guess Morgan's taking Culinary Arts.
And Sue? Well I guess she's taking Bachelor of Alcoholism, Major in Overdrinking.
Corny.
Nang makabalik si Morgan ay agad na rin kaming sumakay. Dumidilim na ang paligid. It's already four 'o clock at five thirty pa ang start ng klase.
Mas madilim ngayon dahil natatakpan ng makapal na ulan ang paligid, medyo mabagal rin ang pagpapatakbo ni Morgan.
Magtatanong sana ako kung nasaan yung pinsan niyang lasenggera ngunit sakto namang may tumikhim. Well, hindi ko siya napansin sa backseat. I didn't look back, at sa halip ay awtomatikong tumaas ang isa kong kilay.
Morgie's really far from her alcoholic cousin.
“Pakibilis. Male-late na ako.” Instead of looking directly at her. Tiningnan ko na lamang siya sa salamin sa harapan. She gestured looking at her wristwatch.
When I looked at Morgie, diretso lamang ang tingin niya at seryoso. Hindi rin dumagdag ang bilis ng takbo ng sasakyan.
“Don't look at me, nakakairita.” Bigla akong umiwas ng tingin nang mahuli niya akong pinagmamasdan siya. Stupid, Zandy!
“As if.” Oops! Saan ako kumuha ng lakas ng loob na sagutin siya. Baka mamaya sipain niya ako palabas ng sasakyan. Oh no!
“Bitch.” Mataray niyang sagot. Pakiramdam ko tuloy nakataas yung isa niyang kilay habang sinasabi 'yun.
“Juicehead.” Sagot ko naman. Natatakot na talaga ako para sa kinabukasan ko. Pero hindi, hindi ako magpapatalo sa kaniya. Akala niya naman hindi ako sanay mag-commute.
“Ugly.” Ganun pa rin ang tono ng pananalita niya. She has a point. May karapatan nga naman siyang laitin ako. Gosh, she's beautiful.
“Fat.” I remained firm. Pareho kaming nakatingin sa harap habang nagsasagutan.
That was a big joke. Mahihiya ng kusa ang katawan ko sa hubog ng katawan ni Juicehead. She's very sexy.
“Oily.” What? It's not true, ilang beses akong naghilamos kanina. It's a bluff. It's a lie.
“Soapy.” I heard hear tsked. Okay, that was lame. Wala na rin akong maisip, mukhang sanay ata sa pakikipagsabatan 'tong si Juicehead.
“Bad breath.” My eyes widen at sa pagkakataong ito, lumingon ako sa kaniya. Malapit na akong mainis, but hell no, kung paligsahan 'to. Pipilitin kong manalo. Hindi ko inalis ang tingin ko sa kaniyang ng tatlumpong segundo. And then I spoke.
“Amoy utot.” Biglang nanlamig ang kamay ko sa aking sinabi. Nagulat din kami ng biglang naapakan ni Morgie ang break. Ilang segundo pa bago ako lumingon sa kaniya at nakita ko siya na parang nagpipigil ng tawa.
Ayokong lumingon, baka bigla akong hampasin ni Juicehead ng bag, o di kaya naman ay sampalin ng magkabilaan. I'm sure namumula na siya sa inis ngayon. I waited for her to bug me again but she was silent until we reached the university gate.
Pagkababa namin sa sasakyan, doon ko na-realised. I won!
Nagbubunyi ang laman loob ko sa napagtanto. Natalo ko si Juicehead.
Agad na naglakad palayo si Juicehead sa amin hanggang sa nawala na siya sa aking paningin.
Kasalukuyan kaming naglalakad ni Morgie at hindi pa masyadong nakakalayo sa parking lot. She has a jacket too at yakap-yakap ang sarili habang naglalakad.
“That was brave.” She quivers. Medyo natatawa pa rin siya na parang inaalala ang nangyari kanina. It's really brave, Morgie.
Hindi ko siya sinagot at sa halip ay nagpatuloy lamang sa paglalakad. Nahihiya rin ako kay Morgie, Juicehead is her cousin at baka mainis siya sa akin dahil sinasagot-sagot ko ito. Pero mukha namang hindi. I hope so.
“Don't worry. Okay lang naman sa akin. Ang cool nga eh. Haha.” Natatawa pa niyang sabi. Natawa na lang rin ako.
“You're too far from your cousin Morgie.” I said.
Tila kumunot ang noo niya. “M-Morgie?” She asked, waiting for my answer, she seemed confused.
“Nickname?” Then bigla na lamang siyang natawa. Kung si Juicehead ang taray-taray, mukhang pinagpala naman sa kabaliwan si Morgie.
Natigilan ako. I shouldn't have used that word. Iisa lamang ang naaalala ko. I composed myself.
“I'll go Zee.” Magkabilaan pala ang daang tatahakin namin ni Morgie. She's taking the left side while I'm heading off the right one. Mukhang tama nga ang hula ko tungkol sa kurso niya, 'yun ang daan papuntang Culinary Arts Building. Sama-sama ang kursong related sa isang compound.
May kalakihan din ang NU. Magkakahiwalay ang building ng bawat department at ang bawat building ay may nasa mahigit na pitong palapag. I just estimate. Hindi ko kasi gaanong nabibigyan ng pansin ang paligid sa campus. I prefer to be alone, I don't like solitude but that's best for me.
Hindi rin ako gaano kadalas maglibot sa dito, minsan lamang sa tuwing kailangang lumipat ng room at kung may emergency meeting sa gymn.
I spend most of my time sa library instead, bukod sa tahimik, kakaunti lamang ang tao dito. Unlike sa dati kong school, halos siksikan ang estudyante sa loob nito. Maliban sa library ay madalas din ako sa park sa loob ng campus, medyo marami ang mga estudyanteng nagagawi doon kumpara sa library pero merong spot na hindi nila masyadong napupuntahan, sa dulo.
Habang naglalakad ay napunta ang aking atensiyon sa grupo ng mga estudyanteng nag-uusap sa labas ng room, malapit sa may pinto. Puro babae sila, at walang pahuhuli sa pisikal na kagandahan.
Napakunot ang noo ko ng sa aking paglapit ay tuluyan kong nakita ang kaniyang mukha. Agad na tumalim ang kaniyang tingin ng makita ako. Nakataas ang isang kilay at mataray na nakatingin sa akin ngunit siya na rin mismo ang unang umiwas nito. Then she continued discussing to her friends.
Napabuntong-hininga na lamang ako nang tuluyang makalampas sa kinaroroonan niya at ng mga kaibigan niya. Juicehead.
-Sweeper