ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงดังจากมือแกร่งที่ออกแรงเคาะประตูห้องทำงานของคุณหมอหนุ่ม เรียกความสนใจจากทั้งจีมิน ยอนจุน และคิมซอกจิน ซึ่งเป็นเจ้าของห้อง
จองกุกรีบขับรถออกมาจากสนามกอล์ฟทันทีที่รู้ว่าจีมินอยู่โรงพยาบาล ระหว่างทาง จีมินได้โทรเข้ามาอีกครั้งว่าไม่ได้มีอะไรร้ายแรง ไม่จำเป็นต้องรีบมา และเมื่อมาถึงโรงพยาบาลก็ได้รู้ว่าจีมินไม่ได้อยู่ในห้องตรวจ แต่อยู่ในห้องทำงานของคิมซอกจิน
"คุณพ่อ" เสียงแจ๋วเรียกอย่างดีใจ...
ขณะนั่งอยู่บนตักของคุณหมอคิมซอกจิน
เรียกคุณพ่อ แต่ไม่เห็นเดินมาหาคุณพ่อเลยนะครับ
"จองกุก"
เสียงหวานเรียกความสนใจจากคนที่กำลังคิดเล็กคนน้อยให้หันไป จีมินพยุงตัวเองลุกขึ้นจากโซฟารับแขก จองกุกรีบเดินเข้าไป
"คุณเป็นอย่างไงบ้างจีมิน" จองกุกถามอย่างห่วงใย
"ไม่เป็นอะไรไรแล้ว" จีมินตอบก่อน
คุณหมอคิมซอกจินเดินเข้ามาสมทบหลังปล่อยหลานชายให้นั่งเล่นหูฟังแพทย์ไปเพลินๆ
"อาการปกติของคนใกล้คลอดน่ะครับ แต่ที่ปวดรุนแรงคงเป็นเพราะปัจจัยอื่นด้วย .. แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ หมอให้ยาไปแล้ว กลับไปก็พักผ่อ่นเยอะๆ"
คิมซอกจินอธิบายตามแบบฉบับ แต่กลับได้รับท่าทางและคำตอบที่ไม่น่าประทับใจเท่าไหร่
"ขอบคุณครับ"
"โทรหาผมตอนมาถึงโรงพยาบาลแล้วหรอ"
จองกุกถามเสียงเรียบตอนที่กำลังขับรถพาจีมินและยอนจุนกลับบ้าน น้ำเสียงและท่าทางนั้น จีมินเดาได้ว่าคงไม่พอใจสักเท่าไร
ถามกัน แต่ไม่หันมามองหน้ากันสักนิด ถึงจะขับรถก็เถอะ
"คุณอยู่กับหัวหน้านี่ จีมินไม่อยากกวนคุณ" จีมินบอกเหตุผลของตัวเองอย่างใจเย็น
แต่คนฟังกลับตอบกลับอย่างใจร้อน
"คุณก็เลยโทรหาหมอคิมน่ะหรอ!!"
ไม่ใช่แค่จีมินที่ตกใจในคำพูดของคนที่เคยสุภาพกับตัวเอง แต่ลูกชายที่นั่งซีทเบลท์อยู่เบาะหลังก็สะดุ้งจนนิ่งไป
จองกุกมองยอนจุนผ่านกระจกมองหลัง เสียงพูดงุ้งงิ้ง รวมถึงเสียงที่มาจากการขยับของเล่นในมือเงียบไป ตาลูกชายจับจ้องแต่สิ่งที่อยู่นอกรถ
ลูกชายงอนแล้วหนึ่ง
จีมินเองก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกับการที่สามีตัวเองพูดจาแบบนั้น มีแต่เสียงหายใจแรงๆ และมือน้อยๆ ที่กำชายเสื้อตัวเองแน่นเท่านั้น
เมียงอนด้วย เป็นสอง
ไม่ว่าอย่างไง จองกุกไม่ควรเสียงดังแบบนั้นสินะ ถึงจะหาข้ออ้างให้ตัวเองว่าไม่ได้พูดเสียงดัง แต่การกระแทกเสียงแบบนั้น เด็กหกขวบยังรู้ว่าไม่ควรทำ
แล้วอย่างไง หมายถึงต้องง้อใครก่อนดี
มือหนาเคาะพวงมาลัยรถอย่างลังเล
"ยอนจุน เราไปกินไอติมกันดีไหมครับ" เสียงสองของคนขับถามออกมา
ยอนจุนหันกลับเข้ามามองหน้าคุณพ่อ คิดจะเอาไอศกรีมมาง้อหรอ
"แล้วแต่คุณแม่ครับ" พูดจบก็ยกหุ่นยนต์ไอรอนแมนมาเล่นต่อ หายงอนแล้วก็ได้
จองกุกชำเลืองมองหน้าคนที่ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจบทสนทนาเมื่อครู่เลย
มือหนาของคนรู้สึกผิดเอื้อมไปกุมมือนิ่มไว้เบาๆ
"เราพาลูกไปกินไอติมกันนะ" จองกุกชะลอรถลง
จีมินก้มมองมือ ก่อนสลับไปมองหน้าคนที่เพิ่งทำตัวไม่น่ารัก
"ไอติมหรอ .. ดีเหมือนกัน .. คุณจะได้ใจเย็น"
ไม่ได้ไปหาแค่ไอศกรีมกันเท่านั้น ไหนๆ ก็ได้ออกมาข้างนอกกันแล้ว จองกุกจึงพาครอบครัวหาข้าวหาปลากินกันนอกบ้านเสียเลย ได้เปลี่ยนบรรยากาศกันบ้าง ตั้งแต่จีมินท้องได้เจ็ดแปดเดือน เขาก็ไม่ได้พาออกไปไหนเสียเท่าไหร่
เมื่อกลับมาถึงบ้าน จองกุกจัดการดูแลลูกชายให้อาบน้ำเข้านอน ก่อนออกไปทำพวกงานบ้านที่เหลือค้างอยู่ แต่ดูแล้วไม่เหลืออะไรให้ทำ เดาว่าจีมินคงแอบทำนั่นนี่ บอกว่าไม่ให้ทำยังดื้อ แต่ไปโวยวายไม่ได้ เห็นว่าเป็นแค่งานเล็กน้อย
และที่สำคัญ เพิ่งง้อสำเร็จไป อย่าเอาเรื่องจุกจิกมาทำให้รำคาญใจกันเลย
"หึงหรอ"
จีมินถามคนที่นั่งนวดฝ่าเท้าให้ตัวเองอยู่บนที่นอน จองกุกมักจะมานวดให้ก่อนนอนแบบนี้ทุกคืน
มือหนักสะดุดไปนิดหนึ่ง ก่อนนวดต่อพร้อมแววตาหลุกหลิก
เมื่อไม่มีคำตอบ จีมินจึงพูดต่อ
"ท้องโตขนาดนี้ยังจะหึงอีกหรอ"
แหม ไม่เกี่ยวกับท้องโตหรอก จองกุกก็หึงแค่กับคิมซอกจินคนเดียว ไม่รู้ทำไม
"ไปล้างมือแล้วมานอนเถอะ ง่วงแล้ว"
จองกุกลุกออกไปอย่างเชื่อฟัง
วันคลอด
"กลัวมั้ย จีมิน" แทฮยองถามคนที่นอนบนเตียงของโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อวาน จีมินต้องมานอนเตรียมผ่าคลอดก่อนหนึ่งวัน
"จะกลัวอะไร ท้องสองแล้วนะ" ยุนกิที่ยืนข้างๆ ตอบแทนให้ จีมินเองก็รู้สึกอย่างนั้น ตอนนี้เขาอยากเห็นหน้าลูกที่สุด
"งั้นคุณท้องแทฮยองน้อยให้หน่อยได้มั้ย" แทฮยองหันมาถามอย่างทะเล้น ยุนกิถึงกับยกมือขึ้นอย่างลืมตัว
ไม่มีใครกลั้นขำได้หรอก นอกจากยอนจุนกับยุนจี ที่ยังเด็กจนไม่รู้ว่าผู้ใหญ่เขาคุยอะไรกันน่ะ
คุณบุรุษพยาบาลเข็นเตียงของว่าที่คุณแม่ลูกสองมาถึงหน้าห้องผ่าตัด โดยมาคุณพ่อเดินมาส่งด้วย
"กลัวไหม" จองกุกบีบมือคนรักของตัวเองไว้
"ไม่หรอก จีมินอยากเห็นหน้าลูกมากกว่า อยากเห็นว่าเขาแข็งแรงดี"
"ลูกเราต้องแข็งแรงปลอดภัยอยู่แล้ว คุณก็ด้วยนะคนเก่ง" ริมฝีปากหยักโน้มลงประทับกระหม่อมบางให้กำลังใจ
"จองกุกจะรอจีมินอยู่ตรงนี้ไหม" เป็นจีมินที่บีบมือจองกุกแน่น
"จองกุกจะรอจีมินอยู่ตรงนี้นะ"
จองกุกไม่รู้หรอกว่าที่จีมินบอกว่าไม่กลัวน่ะ จีมินพูดจริงหรือเปล่า แต่ตอนนี้เขากำลังนึกย้อนไปเมื่อตอนที่จีมินคลอดยอนจุน ตอนนั้นเขาทำอะไรอยู่นะ เขาควรจะอยู่ให้กำลังใจจีมินที่หน้าห้องผ่าตัดเหมือนครั้งนี้สิ
การผ่าคลอดผ่านพ้นไปด้วยดี หนูน้อยบอมกยูน่าตาน่ารักน่าชังจนใครๆ ก็หลงรัก
ไม่มีใครเห่อกว่าใคร เพราะก็เห่อหลานชายคนใหม่กันทุกคน
ลูกชายได้รับความรักอย่างนี้ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ปลื้มใจ
"เย็นนี้หัวหน้าผมจะมาเยี่ยมนะ จีมิน" จองกุกบอกคนที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง ในขณะที่ตัวเองก็เดินทำนั่นทำนี่ไป
วันที่สี่แล้วที่จีมินนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาล จองกุกเองก็ลางานมาอยู่กับภรรยาตัวเองตลอด ส่วนลูกชายนั้น คุณปู่คุณย่าก็ขออาสาดูแล
"จะว่าไป จีมินไม่เคยเจอหัวหน้าคุณเลยนะ" เจ้าของหน้าหวานพูดไป ตาก็ไม่ได้ละจากหน้าจอสี่เหลี่ยมในมือ
"อืม.. ดูไรอ่ะ" จองกุกยื่นหน้าตัวเองมาแนบใบหน้าหวานเมื่อเห็นว่าจีมินดูสนใจโทรศัพท์มากเป็นพิเศษ
"ก็ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย" จีมินตอบไป มือก็ยังไถหน้าจอไม่หยุด
เนื้อหาที่อยู่ตรงหน้า ก็ไม่พ้นเรื่องการเลี้ยงดูลูกน้อย
"แล้วเมื่อไหร่จะนอนพักเนี่ย ลูกตื่นก็ไม่ได้พักอีก คุณน่ะ" จองกุกยืดตัวเต็มความสูงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนตัวเล็กไม่ยอมพักผ่อนเสียที
จีมินได้ยินอย่างนั้น จึงลดโทรศัพท์ในมือลง แต่ก็บ่นสามีกลับไป
"คุณต่างหาก เมื่อไหร่จะได้พัก ก่อนนอนจีมินก็เห็นคุณตื่นอยู่ จีมินลืมตามา ก็เห็นคุณตื่นอยู่ ได้พักบ้างหรือเปล่าเหอะ"
เอาจริงๆ จองกุกไม่ได้เห็นจีมินบ่นแบบนี้มานานแล้วนะ น่าจะตั้งแต่ที่ท้องบอมกยู แหม พอคลอดแล้วก็บ่นใหญ่เลยนะ
"อื้ออๆๆ"
จีมินร้องอู้อี้เบาๆ เมื่อปากบางของตัวเองถูกประกบด้วยปากหนา แถมยังแกล้งถูไปถูมา ให้ตอหนวดเล็กๆ ทิ่มอีก
คนบ้า
"นอนพักได้แล้วครับ คุณแม่" จองกุกจูบปากเบาๆ ไปอีกที และก็ได้รอยยิ้มหวานๆ กลับมา
ถึงอย่างนั้น จีมินก็ได้นอนไม่กี่ชั่วโมง เพราะตื่นมาด้วยเสียงร้องของลูก จองกุกอุ้มขึ้นมากล่อมอย่างชำนาญแล้ว แต่ดูเหมือนว่าบอมกยูจะอยากให้แม่เขาอุ้มมากกว่า
"น้อยใจได้ไหมเนี่ย พอแม่อุ้มแล้วเงียบกริบเชียว" จองกุกว่าอย่างงอน มือก็จิ้มแก้มเนียนเล็กของลูกชายเบาๆ
"ยอนจุนกลับจากโรงเรียนหรือยัง" จีมินถามขึ้นเหมือนทุกๆ วัน
"กลับแล้ว เมื่อกี้ผมเพิ่งวางสายจากคุณพ่อคุณแม่ไป พากันไปกินไอติมอีกแล้ว"
จองกุกตอบพร้อมรับลูกมานอนบนเตียงเด็กแรกเกิดที่อยู่ข้างๆ
"อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย" จองกุกเห็นว่าจีมินอยู่โรงพยาบาลนาน อาจจะอยากกินอะไรที่หาได้ยากๆ
"อยากกินจองกุก"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
โอ้โห ขัดจังหวะอ่ะ
"มากันแล้วแน่เลย เดี๋ยวค่อยกินนะครับที่รัก"
ถึงจะไม่ได้ล็อคประตู เพราะคุณพยาบาลมักจะเข้ามาหาลูกและภรรยาของเขาตลอด แต่จองกุกก็ต้องเดินไปเปิดประตูให้แขกที่จะไม่เปิดประตูเข้ามาเอง
"ขอบคุณที่มานะครับ เชิญข้างในครับ"
"ต้องมาสิ ไปๆ ไหนดูหน้าหลานชายซิ" ไม่ใช่กูรึม แต่เป็นจุนกอล รองประธานบริษัทที่จองกุกทำงาน
จีมินนั่งรอเจ้านายของจองกุกอย่างสุภาพ ประหลาดใจนิดหน่อยที่ผู้ชายทั้งสองคนนั้นดูรักและสนิทสนมกับจองกุกมาก ทั้งที่พวกเขาก็มีตำแหน่งใหญ่โต ส่วนจองกุกก็เป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆ
แต่ที่ประหลาดใจมากหน่อยคงจะเป็นเพื่อนร่วมงานที่จองกุกไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าจะมา และ.. ไม่เคยพูดถึงเลย
ซูจิน
"ไหน.. ขอดูหน้าน้องบอมกยูหน่อยซิ" ซูจินพูดจาน่ารัก พร้อมเดินอ้อมเตียงคุณแม่ ไปเกาะเตียงเล็กของเด็กน้อย
"โห นี่รู้ชื่อลูกจองกุกด้วยหรอ ขนาดฉันเป็นหัวหน้า ฉันยังไม่รู้เลย" กูรึมว่าอ้อมๆ
ซูจินรู้อยู่ว่าที่กูรึมพูดนั้นไม่ใช่คำชม แต่รู้สึกขอบคุณเขามากๆ ที่พูดแบบนั้นออกมา
รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว หญิงสาวที่คิดว่าตัวเองชนะ เพียงแค่รู้ชื่อของลูกเพื่อน
จีมินชำเลืองมองหน้าสามีอย่างเดาความคิดไม่ได้ ไม่ได้ไปทำงานหลายวัน หัวหน้าไม่รู้ชื่อลูกชายของลูกน้อง แต่ผู้หญิงคนนี้...
จองกุกอยากจะรีบบอกไปเหลือเกินว่าเขาบอกแต่กับลูกน้องตัวเองไม่กี่คนเท่านั้น เกี่ยวกับชื่อของลูกชาย ไม่แปลกหรอก ถ้าซูจินจะรู้ เพราะเธอก็ดูสนิทกับทุกคนที่เกี่ยวข้องกับจองกุก
และอยากจะบอกอีกว่า จองกุกเองก็ไม่คิดว่าซูจินจะมาถึงที่นี่เหมือนกัน
"น้องบอมกยูน่ารักจังเลยจีมิน"
ซูจินเงยหน้ามาคุยกับเพื่อนตัวเอง เธอขอมาเยี่ยมจีมินด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นเพื่อนกับภรรยาจองกุกเหมือนกัน เธอรู้ว่าถ้าขอกับกูรึมต้องโดนปฏิเสธแน่ๆ เพราะฉะนั้นเธอจึงขอกับจุนกอลแทน
"ย่าห์ๆๆ ซูจิน ใครให้ชมเด็กเล็กว่าน่ารักกันล่ะ เขาถือ ไม่รู้หรอ" กูรึมท้วงเอ็ด
"ก็ลูกจองกุกน่ารักจริงๆ นี่คะ .. ชื่อก็เพราะ"
เหมือนจะย้ำว่า ฉันรู้ชื่อลูกเธอนะ
จีมินยิ้มน้อยๆ เธอไม่ได้มีความเชื่ออะไรแบบนั้นหรอก อ่ะ ถ้าชมจริง ในฐานะแม่ ก็จะรับไว้แล้วกัน
"ถอยๆๆ ให้พี่ดูหน้าเจ้าตัวเล็กบ้าง" กูรึมดันตัวเองเข้าไปแทน พร้อมผละหญิงสาวออกเบาๆ "หืออ น่าเกลียดน่าชังจัง"
"น่ารักจะตาย มาบอกน่าเกลียด ถ้าบอมกยูเป็นลูกซูจินนะ พี่กูรึมโดนดีแน่" ซูจินทำเป็นพูดตลก
(บอมกยูเป็นลูกจองกุกกับจีมินย่ะ มาสมมติเป็นลูกหล่อนอะไร เดี๋ยวแม่ตบฟร่ำ)
"มีให้ได้สักคนก่อนเถอะ" กูรึมอยากว่าแรง แต่ก็เอ็นดู
"ก็อยากมีอยู่ค่ะ แต่ไม่มีแฟน จะให้ทำไง" ซูจินทำเป็นพูดตลก ก่อนหันกลับไปคุยกับเพื่อนเก่า "ซูจินโสด ถ้าจีมินมีใครน่าสนใจ แนะนำเราได้นะ"
สวย โสด และที่สำคัญ ทำงานที่เดียวกับจองกุก แค่นี้แหละที่ฉันอยากบอกเธอ จีมิน
"อืม ถ้าฉันเจอคนดี .. ที่ยังโสด.. ฉันจะแนะนำให้นะ" อ่ะ คุณแม่เราก็ร้ายไม่เบา
"เอาล่ะๆ เรามานานกันแล้ว กลับเถอะ แม่ลูกเขาจะได้พักกัน"
แม้ว่าจะไม่ได้รู้เบื้องหลังมาก่อน แต่จุนกอลก็โตพอที่จะเดาสถานการณ์ได้ นี่เขาพาใครมาเนี่ย
จองกุกออกไปส่งเจ้านายถึงรถ ขอบคุณในความเอ็นดูที่มีให้กับตัวเอง กูรึมเคยบอกกับเขาหลายครั้งแล้ว รองประธานคนนี้ถูกอกถูกใจเขามากๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะใจดีถึงขั้นมาเยี่ยมลูกเมียถึงโรงพยาบาล
ระหว่างทางเดินกลับห้องพัก จองกุกคิดไม่ตกเลยว่าจีมินจะทำหน้าอย่างไร ไม่สิเขาเองต่างหากที่ต้องทำหน้าอย่างไร จองกุกว่าตัวเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ แต่ทำไมแต่ละก้าวมันดูหนักแบบนี้ล่ะ
"มาพอดีเลย หยิบน้ำในตู้เย็นให้หน่อย" จีมินสั่งทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาคือสามีของตัวเอง
จองกุกเทน้ำเย็นใส่แก้วยื่นให้คนที่นั่งห้อยขาออกมา คงเตรียมเดินไปหยิบน้ำกินเอง จีมินดื่มน้ำจนหมดแก้ว ก่อนยื่นคืนให้จองกุกรับไปวางที่ชั้นตรงหัวเตียง
"ทำไมมองอย่างนั้น" จีมินถาม ก็จองกุกเล่นจ้องไม่เลิกแบบนี้
"อยากมองเฉยๆ"
ดึกแล้ว แต่จองกุกยังคงหยิบนั่นจับนี่ พรุ่งนี้เช้าจีมินกับลูกจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว จองกุกจึงตั้งใจเก็บข้าวของให้เรียบร้อยเสียตั้งแต่คืนนี้เลย
"ทำไมจองกุกถึงตั้งชื่อลูกว่า บอมกยู"
"เคยเจอชื่อนี้ในหนังสือน่ะ ตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว เพราะดี"
อยู่ดีๆ จีมินก็ถามขึ้นมา จองกุกเองก็ไม่ได้ตกใจอะไร ชื่อนี้เขาคิดไว้นานแล้ว ว่าแต่ ไหนๆ ก็พูดเรื่องนี้แล้ว ขออธิบายเรื่องที่จีมินอาจจะเข้าใจผิดหน่อยเถอะ
"ทำงานที่เดียวกับซูจินหรอ ไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย" ไม่ทันได้ให้จองกุกได้พูดอะไร จีมินก็พูดสิ่งที่อยากพูดทันที
จองกุกละจากสิ่งที่ทำ เดินมาหาคนรักของเขา
"กลัวคิดมากน่ะ เลยไม่ได้เล่าให้ฟัง"
"ถ้าไม่มีอะไร ก็ไม่เห็นต้องกลัวคิดมากเลย"
เสียงเรียบๆ ของจีมิน ทำเอาจองกุกพูดอะไรไม่ออก จริงอย่างที่จีมินพูด ทำไมก่อนหน้านี้เขาไม่คิดแบบนี้นะ
"...."
"นอนเร็วๆ ล่ะ จะได้ปิดไฟ" จีมินยกปลายผ้าห่มที่อยู่ตรงเอวมาปิดถึงหน้าอก หลับตาสนิท จองกุกได้แต่มอง อยากจะอธิบายให้เข้าใจทุกอย่าง แต่ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอย่างไร
TalK :
ทนรำคาญนางหน่อยนะคะ ทีมคุณแม่จีมิน
///
อัพถี่อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ
ปล. ตอนที่ 20 แล้วจ้าาาา