"Ben je klaar?", vraag ik Mitch en hij knikt kort. Ik zie dat hij zijn handen aan zijn broek afveegt, van de zenuwen.
Een paar minuten geleden heb ik Pax gebeld en gezegd dat hij snel moet komen. Pax kan elk moment komen.
Mitch heeft de leugendetector in zijn hand, nog niet aangezet. Nu is het tijd dat we Pax te grazen nemen. Ik wil antwoorden en hij gaat die mij geven, hopelijk geeft hij ze zonder tegen te stribbelen en hoeft er geen geweld aan te pas te komen.
Maar hij zal het niet beantwoorden, ze zijn te persoonlijk en wanneer ik in zijn schoenen stond zal ik ook niet antwoorden.
Mitch heeft een doorzichtig elektrisch net over het steegje, waar we op Pax wachten, vastgemaakt aan alle kanten. Het is voor mensen uit andere dimensies gemaakt, zij zouden het hele net niet kunnen zien en niet begrijpen wanneer ze een schok krijgen.
Maar we weten niet of het werkt, het net, omdat het nooit eerder is getest. Wij zijn de eersten die het mogen gebruiken.
Mitch en ik hebben als plan gemaakt dat we hem beiden opwachten. Zonder dat hij onze wapens kan zien. Mijn wapen is mijn zwaard, die ik op mijn rug heb vastgemaakt, zodat ik hem wanneer ik hem nodig heb, direct uit zijn schede kan trekken.
Vandaag heb ik hem weer voor het eerst in maanden opgepakt en kreeg geen rare visie meer. Ik herinner me nu wel hoe ik mijn zwaard hanteerde, maar ik weet niet of ik het nu ook kan. Mitch zijn wapen is de leugendetector. Ja...
Ik probeerde hem nog over te halen om desnoods een botermesje mee te nemen, maar geen haar op zijn hoofd dat hij met een wapen - zelfs een botermesje - rond gaat rondlopen en gaat gebruiken in plaats van waar het voor bedoeld is. Om brood te smeren. Hij gelooft en heeft er het volste vertrouwen in dat we er met praten uit kunnen komen.
Ik hoor voetstappen. Zacht en bijna niet over het geluid van de zee uit te komen, maar de wind draagt het geluid mee. Is dat Pax?
En inderdaad een paar seconden later steekt Pax zijn hoofd om de hoek van het steegje. Mitch en ik staan naast elkaar, met onze handen achter onze rug. Ik werp hem een korte glimlach en zie Mitch' een boze blik naar Pax zenden, wanneer Pax terug glimlacht.
"Je wilde me hier spreken, Hazel?", zijn zin is naar mij gericht en doet net alsof hij Mitch niet ziet. Ik moet in mezelf gniffelen om hun gedrag, alfamannetjes gedrag.
"Ja, we vroegen ons iets af," zeg ik en wenk hem.
Pax zet één stap naar voren, maar blijft dan als bevroren stil staan en kijkt naar voren. Naar het net dat Mitch heeft gespannen boven hem. Ik zie in mijn ooghoek dat Mitch snel op het stukje drukt, wat het net zal laten vallen. Maar hij is niet snel genoeg en Pax stapt snel naar achteren, waardoor het net alleen maar lucht gevangenhoudt.
Langzaam en met kleine stappen loopt Pax weg, het steegje uit. Zijn blik staat vol afgrijzen en ontzet, wanneer hij naar het net kijkt. Een kleine elektrische vonk springt over op de grond.
Mitch staat als bevroren naast me. Ik kijk naar Pax en zie hem zijn hoofd schudden, waarna hij zijn tempo naar achteren verhoogd.
"Pax!" Ik roep zijn naam. Ik wil niet dat hij wegrent. Maar wanneer zijn ogen mij aankijken, gaat er een steek door mijn hart. Ze staan gekwetst. Zijn hazelbruine ogen niet vrolijk, maar droevig.
"Was dit waarom je me wilde spreken? Om me in de val te lokken en dan te elektrocuteren? Je bent nog slechter dan je vriendje, Leila," hij spuugt mijn naam uit. Leila, niet Hazel.
Hij is boos op me, waar hij al het recht op heeft. Misschien hadden we ook met hem moeten praten, zonder dat net en de leugendetector mee te nemen. We hebben het fout aangepakt en ik weet ook niet wat me bezielde om aan dit plan deel te nemen.
"Ik had dit niet verwacht, niet van degene die ik echt vertrouwde en meer over mijn verleden heb verteld dan wie dan ook. Maar het blijkt maar weer dat je niemand kan vertrouwen, behalve jezelf." Dit gezegd hebbend, draait Pax zich om en rent weg.
Pax mag niet wegrennen! Want het voelt niet alsof hij alleen maar weggaat, maar uit mijn leven stapt. Ik moet hem terugroepen, terughalen.
Dus roep ik hetgeen waarvan ik weet dat hij terug zal komen. Me misschien verrot zal schelden en voor eeuwig boos op me zal blijven. Maar hij zal na mijn woorden terugkomen.
"Je ouders hadden gelijk!", schreeuw ik en zie zijn rug aanspannen.
Hij stopt met rennen en blijft stil staan, maar draait niet om. Ik wil niet doorgaan, wil de woorden die ik zal zeggen - moet zeggen - niet zeggen, want ze zullen hem kwetsen. En dat wil ik niet. Pax heeft me veel toevertrouwt en nu vertel ik het aan iedereen. Zeg ik het hardop, zodat iedereen het kan horen, terwijl ik weet dat hij dat niet wil.
"Wat bedoel je?", zijn stem klinkt laag en diep. Ik zie zijn handen zich vormen tot vuisten en weer ontspannen, deze handeling herhaalt hij een aantal keer.
"Je hebt een mislukking, Pax. Je ouders hadden gelijk, je stelt alleen maar mensen teleur, net zoals je mij hebt teleurgesteld en bedrogen." Ik kijk weg, na mijn woorden en kijk naar de zee, die ik in de verte zie.
Ik zie Pax vanuit mijn ooghoeken omdraaien en naar mij toekomen lopen. Een kalme uitstraling op zijn gezicht, wat me bang maakt. Ik houd mijn blik op de zee gefixeerd, zodat Pax denkt dat ik hem niet zie, maar elke beweging houd ik in de gaten.
Zijn houding maakt me bang en doet me op scherp staan. Hij lijkt niet boos of in ieder geval geraakt door mijn woorden. Zijn hele uitdrukking is stoïcijns en dat verward me. Is hij niet geraakt door mijn woorden? Is hij niet boos, na wat ik heb gezegd?
Hij stopt voor me en kijkt me aan, zonder iets te zeggen. Ik sluit kort mijn ogen, iets wat ik niet had moeten doen. Want daardoor zie ik niet wat hij doet.
Pax laat een kort mes uit zijn mouw glijden en haalt snel drie keer uit naar mijn linker onderarm, die hij had vastgepakt. Zo snel doet hij het, dat wanneer mijn ogen opensperren en ik het mes in mijn vlees voel snijden, hij mijn beiden handen heeft vastgepakt en de afstand tussen ons overbrugt.
Zijn hoofd buigt af naar mijn oor en zijn warme adem blaast hij uit onder mijn oorschelp. Een rilling loopt over mijn rug.
"Pax," mijn eigen stem klinkt als een fluistering en ik probeer mijn handen uit zijn grip te bevrijden, maar hij geeft geen centimeter mee. Gemixte emoties strijden tegen elkaar om naar voren te komen, de één wil dat ik hem schop, trap en loskom uit zijn greep om vervolgens weg te rennen naar Mitch. Maar het andere vindt de intimiteit tussen Pax en ik fijn, wilt de afstand tussen ons nog kleiner maken.
"Je hebt gelijk, Leila. Mijn ouders zien mij als een mislukkeling, maar de mijne hebben me niet verlaten. Ik heb nog een leuke verrassing voor jou en je vriendje in petto, die niet alleen jullie maar heel Dupto in gevaar brengen," zijn stem zacht en gevaarlijk.
Wat heeft hij voor ons in petto? En hoe weet hij dat wij deze planeet Dupto noemen? Dat weten toch alleen maar mensen van de planeet Flanus, want zo noemen wij deze planeet en niemand anders.
Na zijn woorden maakt hij mij van hem los en rent weg. En weg uit mijn hart.
***
"We moeten de Academy inlichten, Leila," zegt Mitch. De afgelopen minuten heeft hij mij over proberen te halen dat we de Academy inlichten, maar dat wil ik niet. Langzamerhand, aan zijn gezicht te zien, begint hij geïrriteerd te raken.
We staan beiden aan de uiteinden van zijn kamer. Ik heb hem alles vertelt over wat er is gebeurd met Pax en hij schok toen hij de krassen op mijn onderarm zag, een driehoek.
Maar ik wil de Academy niet inlichten. De vorige keer liep het ook niet goed af en niet voor Pax. Hij doorziet de Academy zijn plannen. En waarom zouden we de Academy moeten vragen, wat me moeten doen?
Wij kunnen dit zelf, wij hebben geen hulp nodig.
"Alleen om ze in te lichten, Leila. We moeten aan ze vertellen wat hij tegen jou zei op het einde," dramt Mitch door en haalt gefrustreerd een hand door zijn haren.
"Nee! We hoeven helemaal niemand in te lichten en misschien bedoelde Pax het niet zo. Misschien is dit één groot misverstand en is Pax niet de slechte."
"Je vindt hem leuk, is dat het? Is dat waarom je na alles wat hij heeft gedaan, je zijn kant kiest en nog steeds denkt dat hij goed is?" Mitch komt dichterbij gelopen en knijpt boos zijn ogen dicht.
"Wie?", probeer ik nonchalant en onwetend aan hem terug te vragen. Maar hij kan maar één iemand bedoelen; Pax.
"Pax natuurlijk!", schreeuwt hij dan ook. We staan nu recht tegenover elkaar.
"Ik vind hem niet leuk, Mitch," zeg ik automatisch. Maar zijn vraag doet me laten twijfelen. Ik kan Pax niet leuk vinden, toch? Hij is alleen maar mijn beste vriend, was mijn beste vriend en anderzijds zal hij nooit interesse in een meisje zoals ik hebben.
"Hij was er alleen toen ik hem het meest nodig had, iemand nodig had." Ik zie Mitch zijn gezicht weer voor schuldgevoel staan, omdat hij er niet voor me was, maar iemand anders wel.
"Hij is alleen een vriend. Niets meer," sluit ik af en kijk Mitch strak aan om te laten zien dat deze conversatie hierbij is afgelopen.
Maar de twijfels borrelen in me op. Zie ik Pax echt alleen als een vriend?
Of misschien iets meer?