Κάι
Δεν ήθελα να πάω ακόμα στο δωμάτιο γι' αυτό πήγα στο καθιστικό. Ήταν άδειο φυσικά, αφού όλοι πήγαν στα δωμάτιά τους. Εδώ είναι ακόμα πιο μοναχικά!
Άρχισα ν' αναρωτιέμαι μήπως ο Τεμίν είχε δίκιο.
Μαγκώνομαι απόλυτα σε κάποιον. Όταν κάποιος μ' αρέσει και νιώθω άνετα μαζί του, θέλω να είμαι συνέχεια δίπλα του. Για μένα είναι πολύ φυσιολογικό. Για τον άλλον όμως μάλλον δεν είναι. Όταν βάζω τη λογική μου να δουλέψει, ξέρω ότι ο άλλος έχει το δικό του κύκλο, τους δικούς του φίλους, την παρέα του με την οποία νιώθει άνετα και τους ξέρει περισσότερο καιρό απ' όσο ξέρει εμένα, αλλά παρολαυτά, δεν αλλάζει το πως νιώθω εγώ.
Δεν πέρασε ούτε ένα τέταρτο κι ήδη μου λείπει...
- Όου! Μη μου πεις. Σ' άφησε πάλι μόνο;
Τινάχτηκα απ' την τρομάρα μου!
Ο Τεμίν! Πότε ήρθε αθόρυβα και δεν τον άκουσα; Έτσι όπως ψιθύρισε στο αυτί μου από πίσω από τον καναπέ που καθόμουν με τρόμαξε! Τώρα τελευταία μου το κάνει συνέχεια. Τί προσπαθεί να πετύχει;
- Τί θες εδώ;
Του μίλησα απότομα.
- Αϋπνίες. Απ' ό,τι φαίνεται όμως δεν είμαι ο μόνος.
Είπε και ήρθε να κάτσει δίπλα μου. Πριν μια βδομάδα θα ριχνόμουν στην αγκαλιά του. Θα περνούσα το χέρι μου γύρω απ' το λαιμό του, θα πειραζόμασταν, θα γελούσαμε...
Γιατί τώρα όλα αυτά μου μοιάζουν τόσο ξένα; Τί συνέβη ανάμεσά μας;
Ο Τεμίν ήταν ξεκάθαρος. Εγώ έφταιγα. Δε μ' άντεχε άλλο. Ήθελε ελευθερία. Τον έπνιγα. Κάτι που με υπενθύμιζε πως αν ήθελα να κρατήσω έστω κι ένα φίλο, έπρεπε να καταπνίγω την κτητικότητά μου απέναντί του. Να μην κρεμιέμαι από πάνω του, να μην εξαρτώμαι απ' αυτόν, από την κάθε κίνησή του, να μη ζηλεύω. Γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο να έχω έστω έναν φίλο; Γιατί να μην μπορώ να είμαι όσο κτητικός θέλω; Γιατί να είναι λάθος; Είναι λάθος που έχω έντονα συναισθήματα; Που θέλω αποκλειστικότητα για να τα μοιραστώ μ' ένα άτομο;
Κι αφού δε με θέλει ο Τεμίν, γιατί είναι αυτός που με κυνηγάει τώρα και με τσιγκλάει συνέχεια; Τί θέλει επιτέλους από μένα;
- Περίμενες κάποιον;
Είπε και κόλλησε δίπλα μου περνώντας το χέρι του γύρω απ' τους ώμους μου.
Έμεινα παγωμένος στη θέση μου.
- Όχι. Αϋπνίες.
Είπα κι εγώ, ανταπαντώντας μονολεκτικά με τα δικά του λόγια, για να του κόψω τη φόρα και έστρεψα το βλέμμα μπροστά αποφεύγοντάς τον. Γιατί πάντα φορούσε αυτό το χαμόγελο; Δεν το είχα προσέξει ποτέ πριν, αλλά καταντά κρίπυ. Τώρα το συνειδητοποίησα. Ήδη μ' ανατρίχιαζε.
- Μάλιστα. Περίεργο που δεν είσαι κολλημένος πάνω του σα βδέλλα!
- Ε;
Γύρισα να τον κοιτάξω. Ακόμα είχε αυτό το αινιγματικό -τα-ξέρω-όλα- χαμόγελο.
- Μην κάνεις τον ανήξερο, ξέρεις για ποιόν μιλάω. Είναι φως φανάρι!
- Τί είναι φως φανάρι;
Πού το πήγαινε; Τί ήθελε επιτέλους; Γιατί δε μ' άφηνε ήσυχο; Δεν ήταν αρκετό ο τρόπος που μου μίλησε, που μου έκανε ξεκάθαρο το ότι δεν με ήθελε άλλο; Τώρα γιατί μου κολλάει αυτός και μου μιλά έτσι;
Μου έριξε αγκωνιά στα πλευρά και μου έκλεισε το μάτι. Τον κοιτούσα σα να ήταν εξωγήινος.
Αφού γύρισε τα μάτια του μέσα στις κόγχες, μάλλον γιατί δεν καταλάβαινα που το πήγαινε και τον έσκασα, είπε:
- Το νέο σου "θύμα".
- Το ποιό;
Τον κοιτούσα σα να μιλούσε ξένη γλώσσα.
Με κοιτούσε τώρα σοβαρά.
- Ο νέος σου κολλητός! Το νέο σου "θύμα". Τί δεν καταλαβαίνεις;
Το νέο μου θύμα; Γιατί μου μιλούσε έτσι; Δεν τον αναγνώριζα. Έτσι έβλεπε δηλαδή και τον εαυτό του; Θύμα; Πώς φαινόμουν άραγε στα μάτια του; Σαν ένα τέρας; Γιατί κάθε φορά που μου μιλούσε με πλήγωνε; Από πότε άρχισε να με μισεί; Χίλια-δυο αναπάντητα ερωτήματα μου γεννούσε η συμπεριφορά του, καθώς πριν, ήμουν μάλλον τυφλωμένος και δεν τα παρατηρούσα ή τ' αγνοούσα οικειοθελώς...
Ήμουν τόσο σοκαρισμένος με αυτό που μου είπε, που δεν είπα τίποτα. Απλά τον κοιτούσα. Έτσι, συνέχισε ανενόχλητος.
- Δεν ξέρω πώς κατάφερες κι έμαθες τόσα πολλά γι' αυτόν, σε λίγες μέρες, αλλά αυταπατάσαι αν πιστεύεις ότι αυτό σου δίνει το δικαίωμα να θεωρείσαι κολλητός του. Τον λυπάμαι τον καημένο τον ΤΥ... που να 'ξερε με ποιόν μπλέκει...
- Ποιό είναι το πρόβλημά σου Τεμίν; Τί θες πια από μένα;
- Εγώ; Τίποτα. Πες ότι είμαι η φωνή της συνείδησής σου. Δε σου λέω κάτι που δεν ξέρεις ήδη! Ορίστε! Ο κολλητός σου σ' άφησε μόνο και πήγε με τους αληθινούς του φίλους γιατί προφανώς δεν άντεχε άλλο κοντά σου!
Ένιωθα τη μια μαχαιριά μετά την άλλη. Ένιωθα ήδη το αίμα μου να κυλά απ' τις πληγές που μου προκαλούσαν τα λόγια του και δεν είχα κουράγιο ούτε καν να του μιλήσω.
- Περίεργο πράγμα αυτό που λες γιατί κι εσύ δε με άντεχες αλλά νά που είσαι εδώ, δίπλα μου και μου μιλάς! Τί να υποθέσω λοιπόν Τεμίν για σένα;
Τα έχασε για λίγα δευτερόλεπτα. Μάλλον δεν περίμενε να πω κάτι τέτοιο. Ίσως να μην συνειδητοποίησε ούτε αυτός την κατάσταση.
Ναι. Όσο κι αν με μισούσε, όσο κι αν δε με ήθελε άλλο, πάλι κοντά μου τριγύριζε στο τέλος. Δεν ξέρω τί μπορεί να σημαίνει αυτό ή γιατί το έκανε.
- Καμιά φορά οι άνθρωποι οφείλουν να λένε τη σκληρή αλήθεια για να βοηθήσουν τον φίλο τους - αν νοιάζονται πραγματικά!
- Τώρα είμαι πάλι φίλος σου δηλαδή; Και θες να το πιστέψω αυτό; Ποιός σου είπε ότι μπορείς να συμπεριφέρεσαι έτσι; Ή μήπως θες να πιστέψω ότι έκανες τον εαυτό σου γιατρό και αποφάσισες να με βοηθήσεις; Ποιός σου έδωσε αυτό το δικαίωμα; Έτσι κάνουν οι φίλοι; Και γιατί να χρειάζομαι εγώ μόνο "διόρθωμα" κι όχι κι εσύ; Εσύ νομίζεις ότι είσαι τέλειος;
Άρχισα να μιλάω και δε σταματούσα, ώσπου έβγαλα ό,τι κρατούσα μέσα μου καιρό και δεν το έλεγα!
- Όχι φυσικά, δεν είμαι τέλειος. Αλλά Κάι, θέλω να σε βοηθήσω γιατί νοιάζομαι...
- Δε θέλω τη βοήθειά σου. Δε θέλω τίποτα από σένα Τεμίν. Αν αυτό το λες νοιάξιμο τότε δε θέλω να ξέρω πώς μισείς κάποιον. Δε θέλω να με πλησιάζεις άλλο, δε θέλω να μου μιλάς καν. Απλά να μην ασχολείσαι άλλο μαζί μου. Τελειώσαμε εμείς οι δυο.
Είπα κι έφυγα χωρίς να γυρίσω καν να τον δω.
ΤΥ
Άκουσα να μαλώνουν και δεν τόλμησα να κουνηθώ απ' τη θέση μου. Έμεινα για λίγο στα παιδιά κανένα δεκάλεπτο, αλλά μέσα μου δεν ησύχαζα που άφησα μόνο τον Κάι, πες το ένστικτο πες ότι είχα κακό προαίσθημα, πες ότι μου έλειπε ήδη, γύρισα πίσω, αφού καληνύχτισα τα παιδιά.
Δεν περίμενα όμως να ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα.
Μιλούσε στο καθιστικό με τον Τεμίν. Μιλούσε; Όχι. Ο Τεμίν μιλούσε. Ή μάλλον δεν μιλούσε. Τον πλήγωνε τον Κάι πάλι με τα λόγια του. Τον άκουσα τί του έλεγε και δεν πίστευα στ' αυτιά μου! Και είπε ότι θέλει να βοηθήσει τον Κάι; Ότι θεωρεί ότι είναι φίλος του; Μάλλον εγώ θα μπερδεύτηκα ή δεν θ' άκουσα καλά.
Όχι. Καλά άκουσα, γιατί ο Κάι επιτέλους μίλησε. Ήταν άσχημα. Πολύ άσχημα τα πράγματα. Δεν ξέρω γιατί του φέρεται έτσι. Λες και το κάνει επίτηδες για να τον πληγώνει. Γιατί; Μόνο που τον σκέφτομαι τον Κάι, ματώνει η καρδιά μου! Θέλω να πάω να τον παρηγορήσω!
Ευτυχώς έφυγε κι ο Τεμίν.
Έτρεξε αμέσως στο δωμάτιο.
Μπήκα και είδα τον Κάι στο κρεβάτι του να κλαίει με λυγμούς. Γι' αυτό μάλλον δε μ' άκουσε που μπήκα...
Ήταν γυρισμένος μπρούμυτα κι έκρυβε το πρόσωπό του. Τρανταζόταν απ' το κλάμα. Η καρδιά μου δεν άντεχε να τον βλέπει έτσι.
Κάθισα στο κρεβάτι δίπλα του κι έβαλα το χέρι μου στην πλάτη του να τον ηρεμήσω. Δεν άντεχα να τον βλέπω να κλαίει, σπάραζε η καρδιά μου!
Τον έτριβα να τον ηρεμήσω.
- Κάι... τί έγινε; Ηρέμησε... ηρέμησε...
Ηρέμησε λίγο με το που άκουσε τη φωνή μου. Ίσως γιατί δεν ήθελε να κλαίει μπροστά μου...
Δε γύρισε να μ' αντικρίσει. Μάλλον ντρεπόταν. Περίμενα ώσπου να ηρεμήσει. Συνέχισα όμως να τον χαϊδεύω.
- ΤΥ, δε χρειάζεται να μείνεις κοντά μου. Μην ανησυχείς, είμαι καλά!
Ψιθύρισε χαμηλόφωνα με την μπάσα φωνή του βραχνή από το κλάμα. Τα λόγια του με πλήγωναν. Είναι απίστευτο πως τον επηρέασε ο Τεμίν και τον έκανε να έχει τύψεις κι ενοχές, να φοβάται μήπως είναι αυτό για το οποίο τον κατηγορεί. Ενώ είναι άτομο που θέλει τόσο πολύ αγάπη, που χρειάζεται αγάπη, όπως όλοι οι άνθρωποι!
Σαν απάντηση, απλά ξάπλωσα δίπλα του και τον αγκάλιασα γύρω από τη μέση, ακουμπώντας το κεφάλι μου στην πλάτη του. Ήθελε μια αγκαλιά, τη χρειαζόταν! Το ξέρω! Αν ήμουν στη θέση του κι εγώ αυτό θα ήθελα!
Αναδεύτηκε στο κρεβάτι και γύρισε να με αντικρίσει. Με κοιτούσε μ' απορία!
- Εδώ θα μείνω. Γιατί το θέλω εγώ! Εκτός κι αν δε βολεύεσαι...
Κούνησε απλά το κεφάλι. Απλά μείναμε να κοιταζόμαστε. Ήμασταν σ' απόσταση αναπνοής. Δε χρειαζόταν να πούμε τίποτα. Δεν είχαν σημασία τα λόγια. Ήμασταν εκεί ο ένας για τον άλλο. Αυτό μας αρκούσε.
- ΤΥ...
- Τί είναι;
- Σ' ευχαριστώ...
Του χαμογέλασα.
- Τώρα κοιμήσου. Ήταν μεγάλη μέρα!
- Καληνύχτα!
- Καληνύχτα!
..........................
Κοιμόμουν στο ίδιο μαξιλάρι με τον Κάι. Γύρισα να τον δω. Κοιμόταν. Το βλέμμα μου έπεσε πάλι στα χείλη του! Αμέσως θυμήθηκα το απόγευμα που όταν κάηκα κι έβαλε τα δάχτυλά μου στο στόμα του. Ξεροκατάπια. Θυμήθηκα την αίσθηση. Δεν ξεχνιέται εύκολα. Η υγρή ζεστασιά της γλώσσας του. Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να διώξω τις εικόνες απ' το μυαλό μου. Όχι. Όχι τώρα!
Στέναξα. Άρχισε να κάνει ζέστη. Υπερβολική ζέστη! Κι ο Κάι είχε γύρω από τη μέση μου το πόδι του. Πάλι ήμουν εγκλωβισμένος! Θεέ μου δε βοηθάς καθόλου!
Ένιωθα περίεργα και ήξερα τί σήμαινε αυτό...
Προσπάθησα να ηρεμήσω. Να μη σκέφτομαι ή μάλλον προσπάθησα να σκεφτώ κάτι άλλο...
Δεν μπορεί να μου συμβαίνει κάτι τέτοιο κάθε φορά όταν είμαι δίπλα του! Τί πρόβλημα έχω;
Γύρισε κόλλησε το πρόσωπό του στο μάγουλό μου! Τα χείλη του ακουμπούσαν το μάγουλό μου. Τα ένιωθα. Αν έκανα την παραμικρή κίνηση...φοβόμουν να γυρίσω... φοβόμουν ότι θα άγγιζα τα χείλη του...
Αυτό ήταν βασανιστήριο! Ήμουν άσχημα. Πολύ άσχημα. Τόσο άσχημα που έπρεπε να ρίξω κρύο νερό να συνέλθω. Άρχισε να μ' ανησυχεί αυτή η ανταπόκριση του σώματός μου στο άγγιγμα του Κάι...
Μου άρεζε; Τον ήθελα; Η καρδιά μου χοροπηδούσε σαν τρελή σ' αυτή τη σκέψη. Δεν ήταν όμως λάθος; Δάγκωνα τα χείλη μου απ' την προσπάθεια να μη σκέφτομαι αυτά που σκεφτόμουν ήδη... Ήταν πολύ αργά! Και το ότι ο Κάι τριβόταν πάνω μου δε βοηθούσε καθόλου μα καθόλου την κατάστασή μου.
Τώρα τα χείλη του έπεσαν στο λαιμό μου. Όλο το σώμα μου ανατρίχιασε. Αχ, ας σταματούσε να κουνιέται. Γιατί δεν ησυχάζει; Προσπαθούσα να μείνω ακίνητος σαν κούτσουρο, αλλά ο Κάι δε βολευόταν και ήρθε ακόμα πιο κολλητά σε μένα. Όταν ένιωσα κάτι σκληρό τρόμαξα. Γύρισα να τον κοιτάξω. Όχι.
Ήταν φυσιολογικό. Σωστά; Όπως και την άλλη φορά!... Η καρδιά μου όμως έτρεχε χιλιάρι. Τί να κάνω τώρα; Να τον ξυπνήσω; Να τον σπρώξω; Όχι έτσι όπως μ' αγκαλιάζει, είναι λίγο αδύνατον.
Ξεροκατάπια. Προσπαθούσα να ηρεμήσω τους χτύπους της καρδιάς μου.
Δεν ήταν όμως εύκολο ν' αγνοήσω τα χείλη του.
Πώς είναι δυνατόν να μ' επηρεάζει έτσι; Είναι άντρας. Θα έπρεπε να τον βλέπω σα φίλο αλλά το κάνει τόσο δύσκολο... Μπορεί εκείνος να μην με βλέπει πέρα από ένα φίλο, ένα μικρότερο αδερφό, αλλά δεν μπορώ εγώ να λειτουργήσω όταν είναι κολλημένος έτσι πάνω μου... Δεν μπορώ να πω τίποτα. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα...
Χωρίς να το θέλει όμως, κάνει αυτός!
Μ' έκλεισε με το χέρι του, γύρω απ' τη μέση μου πάνω του! Τα χείλη του στο λαιμό μου κι εγώ λιώνω...
Δεν το αντέχω...!!!
Γύρισα για να τον σπρώξω ελαφρώς, αλλά καθώς γύρισα το πρόσωπό μου, ήρθα σ' απόσταση αναπνοής απ' το πρόσωπό του! Τα μάτια μου καρφώθηκαν στα χείλη του. Μου τελείωσε και το λιγοστό οξυγόνο που μου είχε απομείνει.
Γιατί σκεφτόμουν τί γεύση είχαν τα χείλη του; Πώς ήταν η αίσθηση... όχι. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια. Ήταν λάθος. Πάλευα με τον εαυτό μου, με τις σκέψεις που με βομβάρδιζαν συνεχώς και δεν ήταν καθόλου αθώες!
Έπρεπε να το πάρω απόφαση: Όσο είμαι δίπλα στον Κάι δεν πρόκειται να κοιμηθώ...
Κάι
Ένιωθα την παρουσία του δίπλα μου και αυτό μου έδινε ζεστασιά, ηρεμία. Ακόμα κι όταν κάποια στιγμή απομακρυνόταν από κοντά μου, είχα την ανάγκη να τον νιώθω κοντά μου. Να νιώθω το σώμα του δίπλα μου, τη ζεστασιά του. Όσο πιο κοντά του, τόσο το καλύτερο!
Τον ένιωθα δικό μου, μόνο δικό μου! Μου ανήκει!
Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια και τον κοίταξα. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα. Εγώ κοιτούσα το προφίλ του. Πόσο όμορφος είναι! Αυτή η στιγμή είναι μοναδική. Μπορώ να τον κοιτώ ανενόχλητος, χωρίς να καρφώνομαι, χωρίς να ντρέπομαι!
Θυμήθηκα τα βίντεο που έβλεπα με τον ΤΥ να ηγείται του γκρουπ του και να χορεύει! Όλες οι κινήσεις του ακριβείς και ταυτόχρονα αιθέριες στο τελείωμα. Άραγε ήξερε πόσο σέξυ είναι; Μ' έκανε να κοκκινίζω καθώς τον έβλεπα! Το βλέμμα του μπορεί να σκοτώσει. Αν ήμουν κοπέλα σίγουρα θα είχα μεγάλο πρόβλημα! Ευτυχώς δεν είμαι... σκέφτηκα όμως με θλίψη καθώς τον κοιτούσα...
...............................
Το πρωΐ ως συνήθως, σηκώθηκα τελευταίος.
Με βαριά βήματα πήγα για ντουζ κι έπειτα για πρωϊνό.
Απ' ό,τι είδα τα παιδιά είχαν ήδη φάει και είχε κάτι απομεινάρια και για μένα!
Έφαγα μουτρωμένος το λιγοστό πρωϊνό μου, γιατί έτρωγα μόνος. Ούτε καν ο ΤΥ δεν ήταν εδώ μαζί μου... Γενικά το πρωϊνό δεν ήταν το φόρτε μου. Όταν όμως συνεχίζει η μέρα να πηγαίνει στραβά, τότε είχα ακόμα πιο κακή διάθεση!
Τελείωσα και ούτε πήγα το πιάτο μου στο νεροχύτη. Διάβασα ένα σημείωμα που άφησαν μάλλον για μένα.
"Είμαστε στο δωμάτιο εξάσκησης. Έλα να μας βρεις!"
Το 'ξερα. Θυμόμουν ότι θ' αρχίζαμε το χορό, αλλά κανείς δε με φώναξε, δε με ειδοποίησε...
Πήγα με το καπέλο τζόκεϋ με κατεβασμένο το γείσο του καπέλου μπροστά στο πρόσωπό μου, για να το κρύβει.
Πριν μπω στο δωμάτιο τους άκουγα.
Μπήκα κι έβλεπα ότι δε χόρευαν το χορό, αλλά δοκίμαζαν μόνος ο καθένας τα βήματα. Ακόμα τον μάθαιναν. Εγώ τον είχα ήδη μάθει γιατί καθόμουν ως αργά τις τελευταίες μέρες στο δωμάτιο εξάσκησης κι έκλεβα χρόνο μες στη μέρα για έξτρα χορό.
Ίσως ήθελαν απλά να με προλάβουν. Να κάνουν μια προεργασία πριν αρχίσουμε όλοι μαζί τον χορό για να είμαστε όλοι στην ίδια σελίδα!...
Όλοι ήταν τόσο απασχολημένοι και προσηλωμένοι στα βήματα και το χορό ώστε κανείς δε με είδε να μπαίνω.
Τα μάτια μου τους σκάναραν όλους ώσπου βρήκαν τον στόχο τους.
Τον ΤΥ!
Ήθελα απλά να δω πώς χόρευε.
Έμεινα όμως παγωμένος στη θέση μου να τον βλέπω μαζί με τον Τεμίν να χορεύουν.
Δεν ξέρω γιατί, όμως μέσα μου ένιωθα προδομένος. Χθες κοιμόμασταν μαζί. Θυμάμαι να λέω από μέσα μου ότι ήταν δικός μου. Τον ένιωθα δικό μου. Μου ανήκε. Και τώρα χόρευε έτσι σέξυ μπροστά στον Τεμίν. Αν με πρόσεχε κάποιος άλλος, θα καταλάβαινε ότι κάτι συμβαίνει ανάμεσά μας. Ευτυχώς συνήλθα πριν με πάρουν χαμπάρι όλοι.
Πήγα μόνος σε μια γωνία, χορεύοντας με έξτρα ενέργεια και θυμό. Κάθε τόσο όμως έριχνα κλεφτές ματιές στον ΤΥ και στον Τεμίν.
Πήγαινα να κάνω μια σβούρα όταν έκανα το λάθος να τους κοιτάξω. Παραλίγο θα έπεφτα κάτω, αφού έχασα την ισορροπία μου απ' αυτό που είδα.
Η δική μου αδρεναλίνη απ' το χορό που είχε χτυπήσει τα ύψη, δε βοηθούσε καθόλου την κατάσταση...
Εκείνη τη στιγμή ήθελα να τρέξω και να σπρώξω μακριά τον Τεμίν!
Με είδε ο Τεμίν και μ' αγνόησε!
Ήξερε ότι ήρθα και το έκανε επίτηδες! Θέλει να μου κλέψει τον ΤΥ; Να με πληγώσει πάλι; Ε, λοιπόν τα κατάφερνε!
Δεν άντεχα να τους βλέπω!
Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να συγκεντρωθώ στο χορό μου, που έβγαινε πολύ άγριος κι απότομος! Δεν ήθελα καν να δω την έκφρασή μου στον καθρέφτη.
Ήξερα τί θα έβλεπα...
Θα τρόμαζα απ' την εικόνα!
- Γουόου! Κάι! Ήρεμα!
Γύρισα λαχανιασμένος να δω ποιός με φώναξε. Ο Μπεκ.
- Παραλίγο θα με χτυπούσες!
- Συγνώμη, δε σε είδα!
Είπα και συνέχισα σιωπηλός το χορό μου, χωρίς να ρίξω δεύτερη ματιά.
Μετά από λίγο φώναξε ο Μπεκ:
- Παιδιά τί λέτε για ένα διάλειμμα; Μετά κάνουμε πρόβα τον χορό...
Τους είδα όλους να χαλαρώνουν και να βγαίνουν απ' την αίθουσα ένας - ένας, ακολουθώντας τον Μπεκ.
Νόμιζα ότι ήμουν μόνος στην αίθουσα και συνέχισα τις χορευτικές κινήσεις μου, όταν σε μια τελευταία φιγούρα γύρισα κι αντίκρισα τον ΤΥ να με κοιτάζει. Δεν είχε φύγει! Έμεινε εδώ!
Με αιφνιδίασε. Δεν περίμενα να τον δω! Σταμάτησα απότομα λαχανιασμένος.
Έστρεψα όμως το βλέμμα μου και τον αγνόησα, όταν θυμήθηκα την προδοσία του. Συνέχισα πιο άγρια κι επιθετικά τον χορό μου. Έκανα όμως λάθη, κυρίως γιατί ένιωθα τα μάτια του να με καρφώνουν κι αυτό μ' αποσυντόνιζε! Με τσάτισε ακόμα περισσότερο που έκανα λάθη, γιατί με κοιτούσε ο ΤΥ. Δεν ήθελα να κάνω λάθη μπροστά του!
Απ' τα νεύρα μου, την κούραση και την αδρεναλίνη, έπεσα κάτω στα γόνατα και χτύπησα με τη γροθιά μου το ξύλινο πάτωμα.
- Γιατί δεν πήγες με τους άλλους;
Ρώτησα προσπαθώντας να συγκρατήσω το θυμό μου.
- Ήθελα να σε βλέπω να χορεύεις!
- Τί να δεις, αφού δεν κάνω τίποτα σωστά!
Είπα μουρμουρίζοντας μέσ' απ' τα δόντια μου.
- Εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Νομίζω πως χορεύεις πολύ ωραία!
Δεν μπορούσα άλλο να συγκρατηθώ.
- Αν ζητάς έξτρα μαθήματα, πάνε καλύτερα στον Τεμίν! Φαίνεται να είναι παραπάνω από πρόθυμος να σου δείξει!
Είπα χολωμένος και χωρίς καν να τον κοιτάξω, συνέχισα να χορεύω. Ή τουλάχιστον να προσπαθώ να χορεύω!
ΤΥ
Τινάχτηκα απ' τα απότομα λόγια του Κάι! Ήταν θυμωμένος; Μαζί μου; Μήπως είναι επειδή είναι πρωΐ; Επειδή όταν ξύπνησε δε βρήκε έτοιμο πρωϊνό; Γιατί έφαγε μόνος; Κι όλοι ήμασταν εδώ; Εγώ σκέφτηκα να του το πω, αλλά η πείρα μου έλεγε να μην τον αγγίξω καν όταν κοιμόταν και να μην προσπαθήσω να τον ξυπνήσω γιατί μπορεί να με χτυπούσε... Δεν τολμούσα να τον ξυπνήσω λοιπόν. Ο Τεμίν όμως πού κολλάει; Μας είδε πριν λίγο; Γι' αυτό θύμωσε;
- Είσαι θυμωμένος!
Δεν ρωτούσα, ήταν δήλωση.
Γύρισε να με κοιτάξει και ναι - ήταν θυμωμένος!
- Από πότε είστε κοντά εσείς οι δύο;
Φώναξε ενώ φαινόταν λαχανιασμένος απ' τον χορό. Ανάσαινε βαριά και ήταν ιδρωμένος. Φαινόταν επικίνδυνος!
- Δεν είμαστε κοντά. Αν όμως αναφέρεσαι στο προηγούμενο δεκάλεπτο, με ρώτησε εκείνος κάτι και του το έδειξα. Μια χορευτική φιγούρα...
- Ναι. Ξέρω. Την είδα.
Ναι, την είδε και ναι, εξακολουθούσε να είναι εξοργισμένος. Δεν καταλάβαινα όμως το λόγο... Ξέρω ότι τα χάλασε με τον Τεμίν, αλλά...
- Γιατί δεν τη δείχνεις και σε μένα;
Είπε κοιτάζοντάς με αφ' υψηλού, ειρωνικά και οργισμένα, με πλησίαζε αργά, σχεδόν αισθησιακά, σα να προσπαθούσε να με προκαλέσει.
Ξεροκατάπια. Αυτός ήταν ο επικίνδυνος Κάι, με αυτοπεποίθηση. Ο Κάι σε στέητζ- μόουντ. Σέξυ. Εγώ, δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση. Εκείνη τη στιγμή, έτσι όπως με πλησίαζε, ξέχασα για ποιό λόγο ήμουν εκεί και τί έκανα...
- Να... να δείξω; Τί να δείξω;
Ύψωσε το ένα φρύδι, σα να μου έλεγε "σοβαρά τώρα;"
- Α, ν... ναι...η φιγούρα...
Τότε συνειδητοποίησα τί μου ζητούσε και γούρλωσα τα μάτια! Όχι! Όχι! Όχι με τον Κάι... Όχι μ' ΑΥΤΟΝ τον Κάι!
Έμεινα κοκαλωμένος στη θέση μου κοιτάζοντάς τον!
Εκείνος με πλησίασε και με περίμενε μπροστά μου κοιτάζοντάς με.
-... περιμένω.
Είπε κι έβαλε τα χέρια του στη μέση κοιτάζοντάς με.
Ξεροκατάπια.
Δεν ήξερα πού το πήγαινε. Τί ήθελε από μένα...
Σηκώθηκα απρόθυμα.
Τον κοίταξα διστακτικά. Καμιά αλλαγή στην έκφρασή του.
Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν ήξερα αν μπορούσα να μπω στο κλίμα και να κάνω τη φιγούρα με τον Κάι να με αγριοκοιτάζει έτσι.
Γι' αυτό κι εγώ του γύρισα την πλάτη κι άρχισα να χορεύω. Δεν μπορούσα να τον δω και γι' αυτό κατάφερα κι έκανα αυτό που με ζήτησε.
Ξαφνικά όμως, με κόλλησε στον καθρέφτη.
Τρόμαξα γιατί δεν το περίμενα. Πήγα να γυρίσω το κεφάλι μου, να τον δω, μήπως σκόνταψε κι έπεσε πάνω μου ή κάτι τέτοιο, τότε συνειδητοποίησα τη γρήγορη ανάσα του. Την άκουγα μες στο αυτί μου! Το γρήγορο καρδιοχτύπι του - το ένιωθα στην πλάτη μου, γιατί κόλλησε το στήθος του πάνω στην πλάτη μου.
Έπειτα ένιωσα τα χέρια του να μου γραπώνουν τη μέση. Σχεδόν τινάχτηκα απ' το σοκ! Τα δάχτυλά του άγγιζαν το δέρμα μου καθώς το μπλουζάκι ανέβηκε όσο χόρευα. Κάτω δεξιά άγγιζε την ουλή απ' την εγχείριση που είχα κάνει και ήταν ευαίσθητο σημείο. Αμέσως ανατρίχιασα!
Δεν ξέρω γιατί μ' έπιασε έτσι, πάντως δε σταμάτησε εκεί.
Ώσπου να καταλάβω τί ήθελε, τί έκανε, ένιωσα ένα τσίμπημα!
Μου δάγκωσε το αυτί!
Η καρδιά μου σταμάτησε!
Σταμάτησα να λειτουργώ!
Ώσπου να επεξεργαστώ τί έγινε και να αποφασίσω αν πάλι ονειρευόμουν ή όχι, ένιωσα ένα δεύτερο δάγκωμα, αυτή τη φορά πίσω από τ' αυτί, στο λαιμό!
Τί στο καλό; Είναι βαμπίρ και δεν το ξέρω;
Ήταν περίεργο. Δεν ξέρω γιατί το έκανε, όταν όμως άκουσα το γρήγορο καρδιοχτύπι του, την καυτή ανάσα του στο λαιμό μου, ένιωσα τα πόδια μου να γίνονται ζελές.
Αμέσως πήρα την απάντηση στα ερωτήματά μου.
- Δικός μου!
Ψιθύρισε βραχνά.