Chapter Twentyone: The Hero
Dylan's Point of View
Nasa bahay ako ngayon. Nakatanaw lang sa labas ng bintana. Maaga akong umuwi kasi nandito sa bahay si Ate dahil may sasabihin siya.
"Dylan!" galit na galit si Ate.
Lumingon ako sa kaniya at agad na tiningnan kung ano ang hawak niya. Ito iyong maliit na calendar na tinistek ko after uminom ng gamot.
"What?" sinusumpong kong tanong kahit na alam ko kung ano ang punto ng tono ni Ate.
"Dylan, bakit mo tinigil ang pag-inom ng gamot? Dylan hindi mo dapat ginawa iyon."
"Ate okay na ako! Wala na ang tumor sa utak ko! Kaya please, hayaan mo ako!"
May kinuha siyang isang envelop. Kaya ayaw ko talaga na pumupunta dito si Ate Meghan sa bahay kasi kahit ano nalang pinakekealaman niya. Nakakainis!
"Heto ba ang sinasabi mong okay? Heto ba ang sinasabi mong wala ng tumor sa utak? Look at this Dylan, umeexpand na lalo ang tumor sa utak mo! Ano ba Dylan!" nanginginig na ang boses ni Ate habang winawagayway sa harap ko ang latest X-ray ng utak ko.
Oo, may sakit ako. Tumor sa utak. Noon akala ko gagaling na ako kaso hindi pala e. Pinipigilan lang ng mga gamot ang pag-sakit ng ulo ko pero hindi iyon sapat para mawala ang tumor.
Kaya ako masyadong high-blood noong ayaw makipagrelasyon ni Airyn sa akin dahil sa sakit ko. Gusto nito, nakukuha ko lahat ng gusto ko. Gusto nito, nagagawa ko ang mga bagay na gusto kong gawin. I got Airyn kaya tinigil ko ang pagte-take ng gamot. Nang nakilala ko kasi siya, kumalma na ang utak ko at nako-control ko na ito.
"Ate hayaan mo na. Hindi naman na ko gagaling. At magiging masaya akong mamatay dahil nakilala ko si Airyn. Ate tanggap ko naman na hindi na ako magtatagal sa mundong ito." I said.
Umiling si Ate. I saw tears from her eyes and traveled down her face.
"Hindi ka gumaling kasi hindi ka pumayag sa second option. Magiging masaya ka dahil nakilala mo si Airyn. Pero minsan ba natanong mo, kung magiging masaya ang mga taong iiwan mo? Ako, si Rara, si Airyn at mga parents natin? Dylan, hindi kami magigibg masaya and we'll never gonna be!"
Hindi ko inisip na tama pala si Ate. Magiging masaya akong mamamatay pero sila maiiwan na malungkot. Too fool of me.
"Huwag kang selfish Dylan. Mahal ka namin! Marami kaming mawawalan ng mahal sa buhay. Alam ko na kung may higit na masasaktan dito, at si Airyn iyon. Mahal na mahal ka ng tao Dylan. Karapatan niyang malaman kung ano ang sitwasyon mo!" ani Ate at agad humagulgol sa iyak.
Gusto ko naman talaga sabihin kay Airyn na may sakit ako. Gusto ko na malaman niya na hindi ako magtatagal sa mundong ito. Ang problema, hindi ko alam paano sasabihin sa kaniya. Ang dami niya pang iniisip kaya ayaw kong dumagdag.
"Enough na." sabi ko habang niyakap ang kapatid ko.
"I don't wanna lose my little brother. I can't afford it Dylan. Ayaw ko mawalan ng baby boy."
Napaiyak narin ako sa sinabi ni Ate. Hindi ko man lang naisip ang sitwasyon niya. She took care of me from the very beginning and now I am going to pay her this thing?
"I'm so sorry Ate. Babalik na ako sa pag-iinom ng gamot."
Mas humigpit ang yakap niya sa akin.
Maya-maya ay nakaupo na kaming pareho sa sofa na nakaharap sa malaking TV. Kasalukuyan kaming nanonood ng Barbie iyong Mariposa and the Fairy Princess. Hindi po ako bakla pero iyon talaga bonding namin ni Ate, manood ng Barbie. Nasa kalagitnaan na ang movie nang biglang nag-ring ang telephone. Since malapit si Ate sa telephone ay siya na ang sumagot.
"This is Go's household, how may we--WHAT!"
Nanlaki ang mga mata ni Ate. Halatang nag-aalala at nangangamba. Tumayo ako at kinuha ang telephone sa kaniya.
"Hello! Sino ito? Answer me!" galit kong sabi.
Kinilabutan ako sa narinig kong tawa. Hindi pamilyar sa akin ang boses ng lalaki pero batid ko na hindi maganda ang kalooban nito.
"Mr. Go! Hahahaha! Hindi mo ako kilala kaya-"
"Hindi kita kilala kaya wala akong oras na makipagbiruan sa iyo."
Ibaba ko na sana ang telephone nang marinig ko ang sigaw ng isang babae.
"Help! Tulungan niyo ako! Sino ba kayo ha? And what do you need from me?"
Uminit ang ulo ko nang mapagtanto na si Airyn ang sumisigaw.
"Hindi ako nakikipagbiruan sa iyo Mr. Go, hawak ko ang babaeng pinakamamahal mo kaya kung ako sa iyo ay makikinig ako ng mabuti!" banta niya.
I don't have any idea if who the hell they are. But the only thing my mind has, they hold Airyn. I must save her from their hands!
"Ano kailangan mo!"
"Easy lang Mr. Go. Hindi lahat ng bagay nadadaan sa init ng ulo. Mamaya mo na pairalin ang init ng ulo mo. Hahahaha! Pumunta ka sa lumang warehouse malapit sa dating bar na tinatambayan mo! Huwag mong ipapaalam sa mga pulis ang bagay na ito kung ayaw mong tigok ang mahal mo. Dalhin mo ang kasulatan na hawak mo. Kasulatan, kapalit ng babaeng ito!"
"Punyemas ka Mr. Larcon! Ikaw pala ito! Huwag na huwag kang magkakamaling saktan si Airyn!"
Muli siyang tumawa mula sa kabilang linya.
"Anong sabi? Is Airyn fine?" nagaalalang tanong ni Ate.
"Call the securities to follow me at the place. Sa lumang warehouse, malapit sa bar na tinatambayan ko. Alam na nila kung saan iyon. Kailangan kong iligtas si Airyn." sabi ko sa kaniya.
"S-sasama ako!" she said.
Umiling ako. Hindi ako makakagalaw ng maayos kung pati si Ate ay sasama. Mas mabuti na maiwan na siya dito.
"O-okay. Be fine. Mag-ingat ka!"
Agad kong kinuha ang baril na tinago ko sa ilalim ng closet ko. Sinuot ko narin ang aking bulletproof bago pinatong ang leather jacket ko. Pati ang envelop na kinalalagyan ng papeles ay hinablot ko at pinasok sa panloob na bulsa ng aking jacket.
Motor lang ang sinakyan ko tungo sa lugar. Ilang minuto ay nakarating na ako.
Tahimik ang lugar. Nasa loob na ako ng warehouse. Maalikabok sa loob at puro bahay ng gagamba ang makikita mo.
"Putanginamoka Mr. Larcon! Lumabas ka!"
Biglang lumabas si Mr. Larcon. Inikot niya ang upuan saan niya ginapos si Airyn. Duguan si Airyn dahil sa pagkakahampas nila ng kung anu-ano sa kaniyang katawan.
Nagalit ako sa nakita ko at naawa sa girlfriend ko.
"Dylan? You...came.." nahihirapan niyang saad subalit pinilit niya ang ngumiti.
"Oughhhh!" she shouted because of the pain she's suffering through.
"Hawak ko na ang kasulatan Mr. Larcon, kaya pakawalan mo na si Airyn. Putangina ka, nandamay ka pa talaga ng iba!" nagagalit kong sabi.
She untied her. Nakatayo si Airyn subalit nahihirapan itong maglakad papalapit sa akin. Hinagis ko ang envelop sa sahig. Tumakbo papalapit sa akin si Airyn kaya agad ko siyang niyakap.
"I'm so sorry Airyn. Sorry!" I kissed her forehead.
"It's nothing. Salamat dumating ka, akala ko mawawala na ako. You're my hero."
Nakatutok kay Mr. Larcon ang baril. Kinuha niya ang envelop kaya ay agad akong nagpatumba kasama si Airyn. Binaril ko sa balikat si Mr. Larcon kaya nabitawan niya ang hawak niyang envelop.
Puro putok ng baril ang maririnig mo sa buong warehouse. Hindi ko alam bakit may tumuling sa akin. Kinilala ko sila subalit hindi ko sila namukhaan lalo na at nakasuot sila ng puting mask. They were not my securities. Hindi rin daw sila kilala ni Airyn.
"Umalis na tayo dito." bulong ko kay Airyn.
Umahon kami pareho. Lumapit ako sa envelop at kinuha ito. Aalis na sana kami nang marinig ko ang pagkasa ng mga baril. Nanlaki ang mga mata ko nang makita na nakatutok sa amin ang mga baril.
"Dylan, natatakot ako. Dylan, are we gonna die?" nanginginig na tanong ni Airyn.
Umiling ako at niyakap siya ng mahigput gamit ang kaliws kong kamay habang ang kanan naman ay tinutok ko sa mga kalaban. Inikot at inisa-isa ko silang tinutukan ng baril.
"What the fuck!" tanging nasabi ko nang makita silang dumadami.
Patay na ang grupo ni Mr. Larcon. Subalit sino ang mga ito? Ano ang gusto nila?
They made way and someone walked toward where we are. Tinutok ko sa kaniya ang baril na hawak ko. Siya lang ang nakaitim sa kanilang lahat.
Kinuha niya ang kaniyang maskara.
"C-Celine?"
End of Chapter Twentyone