“ အခန္း ၂၃၅ ”
“ အုတ္ဂူေဟာင္းမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ျခင္း”
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လူသစ္သိုင္းၿပိဳင္ပြဲကေတာ့ ဆက္လက္က်င္းပေနလ်က္ ရွိသည္။
ယန္ကုႏွင့္ ခ်ဴေရွာက္ယန္တို့က သိုင္းၿပိဳင္ပြဲ၏ ဒုတိယေန႔တြင္ ထိပ္ဆုံးအမွတ္စဥ္ ၃၀၀၀ ထဲသို့ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ သူတို့အားလုံး၏ ရလာဒ္ကေတာ့ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစရာပင္၊
သာမန္အသိုင္းအဝိုင္းမွ ဆင္းသက္လာခဲ့သည့္ ကုမူကဲ့သို့ေသာ သင္တန္းသားသစ္သည္ပင္ အမွတ္စဥ္ ၄၅၀၀ အထိ ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္နိုင္ခဲ့သည္။ ယန္ကုႏွင့္ ခ်ဴေရွာက္ယန္တို့၏ ရလာဒ္မ်ားကို မယွဥ္ၿပိဳင္နိုင္ေသးေသာ္လည္း အျခားေသာ လူသစ္မ်ားထက္ အပုံႀကီးသာသည္။
ေလာေလာဆယ္ … လူသစ္မ်ားထဲတြင္ေတာ့ ကုမူ၏ အဆင့္က တတိယအဆင့္ဟု ေျပာလို့ရသည္။
ကုမူထက္ ပို၍ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို့၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ရီယြမ္ကေတာ့ ယခုထိ ေပၚမလာေသးေပ။
လူသစ္တန္း သိုင္းၿပိဳင္ပြဲက ဆယ္ရက္တိတိၾကာသည္။ ပထမဆုံး ေလး ရက္တြင္မူ လူသစ္အခ်င္းခ်င္း ယွဥ္ၿပိဳင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔မွစၿပီး ေျမျပင္အဆင့္ရွိ သိုင္းသမားမ်ားကို စိန္ေခၚတိုက္ခိုက္ၾကရသည္။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားအရေတာ့ လူတစ္ေယာက္က တစ္ေန႔လၽွင္ ၁၂ ပြဲတိတိ တိုက္ခိုက္ခြင့္ ရွိသည္။ သို့ေသာ္ ထို၁၂ ပြဲက တကယ္တမ္း တိုက္ခိုက္ရေသာ တိုက္ပြဲမ်ားကိုသာ ရည္ညႊန္းၿပီး ၿပိဳင္ဘက္က အရွုံးေပးသြားေသာ တိုက္ပြဲမ်ားကို ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ေပ။
ထို့ျပင္ မိမိဘက္မွ စတင္စိန္ေခၚနိုင္ခြင့္က တစ္ေန႔လၽွင္ ႏွစ္ပြဲသာ ကန္႔သတ္ထားေပးသည္။
ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္က တစ္ေန႔လၽွင္ ၁၂ ႀကိမ္အထိ စိန္ေခၚခြင့္ရွိသည္။ ေျမျပင္သင္ပုန္းတြင္ သူတို့၏ နာမည္ကို ေရးထိုးနိုင္ျခင္းက သင္တန္းသားသစ္မ်ားအတြက္ မဟာေအာင္ျမင္မွုႀကီးပင္ ျဖစ္၏။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားက ရွုပ္ေထြးသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း တကယ္တမ္းတြင္ အလြန္လြယ္ကူေပသည္။
ယန္ကုက ေျမျပင္အမွတ္စဥ္ ၂၉၀၀ တြင္ ရပ္တည္ေနၿပီး ခ်ဴေရွာက္ယန္က အမွတ္စဥ္ ၂၈၀၀ တြင္ ရွိေနသည္ဆိုပါက အကယ္၍ ယန္ကုကို အျခားလူတစ္ေယာက္က စိန္ေခၚၿပီး အနိုင္ယူသြားသည္ဆိုပါက ခ်ဴေရွာက္ယန္က လူသစ္မ်ားၾကားထဲတြင္ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။
ယခုအခါတြင္ … လူသစ္သင္တန္းသားမ်ား၏ ၿပိဳင္ပြဲ ကိုးရက္ေျမာက္ေန႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲကာလ ၿပီးဆုံးရန္အတြက္ ႏွစ္ရက္သာ က်န္ရွိေတာ့သည္ ။ ရီယြမ္ ဝင္ေရာက္မယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းေၾကာင့္ သူ၏ အမွတ္စဥ္က ၁၀၀၀၃ တြင္ ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္၏။
ရီယြမ္ မလာေရာက္နိုင္ခဲ့ျခင္းအတြက္ လူအမ်ားက မည္သို့မွ စဥ္းစားရမွန္းပင္ မသိေတာ့ေခ် … ရီယြမ္က ဘာလုပ္ေနတာလဲ …
“ရီယြမ္ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ … သူ႔ကို မျမင္ရတာၾကာၿပီး …. သူက ယန္ကုနဲ႔ ခ်ဴေရွာက္ယန္တို့ရဲ့ ေနာက္မွာပဲ ေနေတာ့မလို့လား …”
ယန္ကုႏွင့္ ခ်ဴေရွာက္ယန္တို့သည္ကား တကယ့္မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ရီယြမ္သာ ယန္ကုႏွင့္ ခ်ဴေရွာက္ယန္တို့၏ ယွဥ္ၿပိဳင္ပုံမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရပါက ေနာက္တစ္ေန႔ သိုင္းၿပိဳင္ပြဲသို့ လာဝံ့ေတာ့မည္ပင္ မဟုတ္ေခ်။
“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ … ယန္ကုနဲ႔ ခ်ဴေရွာက္ယန္ကို မနိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ သူ႔အေနနဲ႔ ထိပ္ဆုံး အေယာက္ ငါးေထာင္ေလာက္ထဲ ဝင္နိုင္ဖို့က အသာေလးပဲ”
လူအမ်ားက အေတာ္ေလး လၽွာယားေနၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးေန႔သို့ပင္ ေရာက္ရွိေတာ့မည္ ရီယြမ္က ယခုထိ ေပၚထြက္မလာေသးေပ။ ရီယြမ္က ၿပိဳင္ပြဲတစ္ပြဲမွ ထပ္ၿပီးမယွဥ္ၿပိဳင္ရေသးေပ။ သူ႔တြင္ စိန္ေခၚရန္အတြက္ ေလးခါ ( ႏွစ္ရက္စာ) သာ အခြင့္အေရးရွိေတာ့သည္။ ထိုကေလးက သူ႔ကိုယ္သူ ဘာထင္ေနသည္နည္း ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရီယြမ္ကို စိုးရိမ္ပူပန္မည့္လူ သိပ္မရွိေပ။ လူအားလုံးက ယန္ကုႏွင့္ခ်ဴေရွာက္ယန္ကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ေနၾကသည္။
ထိုတိုက္ပြဲက လူသစ္မ်ားထဲတြင္ မည္သူက အေတာ္ဆုံးဆိုျခင္းကို အဆုံးအျဖတ္ ေပးသြားေပလိမ့္မည္။ ၿပိဳင္ပြဲမ်ားအေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္႐ုံႏွင့္ သင္တန္းသားသစ္မ်ား အလြန္အမင္း စိတ္လွုပ္ရွားမိေနၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အႀကီးအကဲ ဂ်န္ခ်ီႏွင့္ ရီယြမ္ကို အုတ္ဂူေဟာင္းထဲသို့ ပို့ေပးခဲ့သည့္ အဘိုးႀကီးတို့ နတ္ဘုရားဗဟိုေမၽွာ္စင္ထဲတြင္ က်ားထိုးေနၾကသည္။
သူတို့အားလုံး သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးယုံၾကည္ဖို့အတြက္ လုံးဝမလြယ္ကူေပ ။ သူတို့၏ ရွည္ၾကာလွေသာ သက္တမ္းမ်ားေၾကာင့္ သူတို့ႏွင့္ ခ်စ္သူခင္သူအေတာ္မ်ားမ်ား အကုန္လုံး သူတို့ေရွ႕ေမွာက္တြင္ပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကသလို ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာထဲမွ သူတို့ႏွစ္ဦးသာ က်န္ရွိခဲ့ၾကေတာ့သည္။
“ခန္းယန္ … ဟိုကေလး အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ …” အႀကီးအကဲ ဂ်န္ဂီက က်ားေစ့ကို ေရႊ႕ရင္း လွမ္းေမးလိုက္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္ကတည္းက လူသစ္တန္း သိုင္းၿပိဳင္ပြဲကို အစဥ္တစိုက္ သူအျမဲမျပတ္ တိတ္တဆိတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
“အိုး … သူထြက္မလာေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္…” အဘိုးႀကီးက အမ်ားႀကီးမစဥ္းစားပဲ ပုံမွန္အတိုင္းသာ မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
အႀကီးအကဲ ဂ်န္ဂီက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိသည္။ “သူထြက္မလာေသးဘူး .. ဟုတ္လား … သူအဲဒီမွာ ရွိေနတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ၾကၿပီးလဲ … ခရမ္းေရာင္ေသြးအဆင့္ သိုင္းသမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အုတ္ဂူေဟာင္းထဲမွာ ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ေနခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ သူတစ္ခုခုမ်ား ရွာေတြ႕သြားလို့လား …”
“သူအဲဒီမွာရွိေနတာ ေလးငါးရက္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီး ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြကေတာ့ ငါသူ႔ကို အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနေသးပါတယ္ ၊ လူအိုႀကီးခန္းယန္က က်ားေစ့ကို ေရႊ႕ကာ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ သူက ဓါးေမာ့တရားအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ နံရံေရွ႕မွာ ဒီအတိုင္းထိုင္ေနတာပဲ ၊ သူ႔ကိုအဲဒီလိုေတြ႕ရေတာ့ ငါလဲ အျပင္ကို မေခၚထုတ္ေတာ့ဘူး ၊ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီကေလးက အဲဒီ အုတ္ဂူထဲမွာ ေနဖို့ တစ္ရက္ကို စင္ၾကယ္ျခင္းအမွတ္တစ္မွတ္ ေပးရမွာပဲ ၊ အခု ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိမွန္းေတာင္ တြက္မထိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ငါလဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္းရေတာ့မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး ၊ ဒီေကာင္ ကံေကာင္းသြားတယ္”
“မင္း…” ဂ်န္ဂီအႀကီးအကဲ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ဘာေျပာရမွန္းလဲ မသိေတာ့ေခ်။ “မင္းက ဒီအခ်ိန္မွာေတာင္ ေနာက္ေျပာင္ေနနိုင္ေသးတယ္ … ရီယြမ္ အဲဒီ စာေၾကာင္းေတြေရွ႕မွာ မလွုပ္မယွက္ထိုင္ေနပုံေထာက္ရင္ သူဓါးေမာ့တရားဆီက ဥာဏ္အလင္းမရေသးတာ ေသခ်ာေနၿပီး ၊ သူလမ္းမွားဘက္ေရာက္ေနတာ ျဖစ္နိုင္ေလာက္တယ္ … ခ်င္ဟိုတန္ေတာင္ အဲဒီေလာက္ထိ မၾကာဘူး ဟုတ္လား ..”
ဓါးေမာ့တရားသည္ကား နက္နဲလြန္းလွသည္။ ခရမ္းေရာင္ေသြးအဆင့္ သိုင္းသမားတစ္ေယာက္အဖို့ အလြန္နားလည္ဖို့ ခက္ခဲလြန္းသည့္အျပင္ … လမ္းလႊဲေရာက္သြားနိုင္ေခ်က မ်ားသည္။
အကယ္၍ သိုင္းသမားတစ္ေယာက္သာ အမွန္တရားလမ္းေၾကာင္းမွ ေသြဖယ္သြားပါက သူ၏ အနာဂတ္က်င့္ႀကံမွုအေပၚ ဆိုးက်ိဳးမ်ား သက္ေရာက္သြားေပလိမ့္မည္။
“ခန္းယြမ္ … ကေလးကို အျပင္ေခၚထုတ္လိုက္ေတာ့ … သူ႔ကို အမွားေတြ အမွန္မထင္မိေစနဲ႔” ….အႀကီးအကဲ ဂီဂ်န္က လူငယ္မ်ားအတြက္ အျမဲအေလးထားသည္။
“ဟူး .. မင္းက ေရရွည္ကို ေတာ္ေတာ္ေတြးတာပဲ … လူသစ္တန္း သိုင္းၿပိဳင္ပြဲလည္း ၿပီးေတာ့မွာပဲ .. သူေသခ်ာေပါက္ထြက္လာမွာပါ”
ထိုသို့စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္ကာ ပိန္ပိန္ပါးပါး လူအိုႀကီးက က်ားေစ့ကို ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး အုတ္ဂူေဟာင္းရွိရာသို့ ေလၽွာက္သြားေလေတာ့သည္။
…………….
ထိုအခ်ိန္တြင္ အုတ္ဂူေဟာင္းထဲရွိ ရီယြမ္ကေတာ့ လုံးဝ စ်ာန္ဝင္စားေနၿပီ ျဖစ္၏။
ရီယြမ္၏ စြမ္းအင္ျမင္ကြင္းမ်ားထဲတြင္ စြမ္းအင္မ်ဥ္းေၾကာင္းေလးမ်ား လွည့္ပတ္စီးဆင္ေနၾကသည္။ ထိုအလင္းတန္းေလးမ်ားက ဓါးေမာ့သိုင္းဟန္ လွုပ္ရွားေနသည့္ဟန္ ေပၚလြင္လာခဲ့သည္။
ရီယြမ္၏ ျမင္ကြင္းတြင္ ထိုစာလုံးမ်ားက စာလုံးမဟုတ္ၾကေတာ့ေပ။ ဓါးေမာ့တစ္လက္၏ ခုတ္ခ်က္ ၊ လႊဲဟန္ ၊ ပိုင္းျဖတ္ဟန္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၾကသည္။
ဓါးေမာ့လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုခ်င္းစီတိုင္း ရီယြမ္၏ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲတြင္ ခိုင္ျမဲစြာ အျမစ္တြယ္သြားခဲ့ၾကသည္။ ရီယြမ္က သူ၏ ဝိညာဥ္ထဲတြင္ ထိုဓါးေမာ့သိုင္းဟန္မ်ားကို ထပ္ကာထပ္ကာ ျပန္လည္ေတြးေတာ ျမင္ေယာင္ေနလိုက္သည္။
စကားလုံးမ်ားမွတဆင့္ ၊ ဓါးေမာ့သိုင္းဟန္မ်ား ႏွင့္အတူ စာလုံးမ်ားမွ စြမ္းအင္မ်ားက ရီယြမ္၏ ေသြးေၾကာမ်ားအတြင္းသို့ စီးဝင္ေပါင္းစပ္သြားၾကသည္။
“စကားလုံးတိုင္းမွာ စြမ္းအင္ဦးတည္ခ်က္ ကိုယ္စီရွိၾကတယ္ … အဲဒီစြမ္းအင္ေတြနဲ႔တူညီတဲ့ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းက ငါ့ရဲ့ေသြးေၾကာေတြပဲ … အဲဒါက တကယ့္ကို ေမွာ္ဆန္လြန္းတယ္” ရီယြမ္က ထိုကဲ့သို့ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ ရီယြမ္က ထိုသို့ေတြးေတာေနစဥ္ အခ်ိန္အတြင္း ကၽြီ .. ကၽြီ .. ကၽြီ.. ဟူေသာ စက္ခလုတ္ခုံမ်ား လည္ပတ္သည့္အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
ရီယြမ္က အေနာက္သို့လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေၾကးနီတံခါးဝတြင္ ရပ္ေနေသာ ခန္းယြန္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထိုလူႀကီးက သူ၏ ေမးဖ်ားကို အသာအယာပြတ္သပ္ေနရင္း ရီယြမ္ကို ေလွာင္အိမ္ထဲက သတၱဝါေလးတစ္ေကာင္လို လွမ္းၾကည့္ေနေလ၏။
ခန္းယန္က “ကေလး … မင္းအဲဒီထဲမွာ ရွိေနတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိေနၿပီးလဲ …”
ရီယြမ္က ေခါင္းခါျပလိုက္သည္ ။ “ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိဘူး …”
လြန္ခဲ့ေသာ ရက္မ်ားအတြင္း က်င့္ႀကံျခင္း၌သာ သူအာ႐ုံစိုက္ထားခဲ့သည္။ ဆာေလာင္သည့္အခါတိုင္း သူယူလာေသာ အရိုးအျမဴေတမ်ားကိုသာ အားျဖည့္စားေသာက္ခဲ့ရသည္။ ျပင္ပအလင္းေရာင္မ်ားကို မျမင္ေတြ႕နိုင္သည့္ အုတ္ဂူေဟာင္းထဲတြင္ ေန႔ေပါင္းမည္မၽွ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ၿပီလဲဆိုျခင္းကို သူမသိနိုင္ခဲ့ေခ်။
“အိုး… ေလးရက္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ .. အဲဒါေၾကာင့္ .. မင္းငါ့ကို စင္ၾကယ္ျခင္းအမွတ္ သုံးခု အေႂကြးတင္သြားၿပီ ၊ မင္းျပန္ထြက္လာတာနဲ႔ ငါ့ကို ေပးရေတာ့မယ္ ..” ခန္းယန္က ခပ္ဟဟေလး ေလွာင္ရယ္လိုက္၏။
ထိုမၽွအထိ ၾကာသြားလိမ့္မည္ မထင္ထားသျဖင့္ ရီယြမ္ကအံ့ၾသသင့္သြားခဲ့သည္။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ကုန္ဆုံးသြားမွန္း သူတကယ္မသိခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သို့ေသာ္ သုံးရက္တာအေတာအတြင္း သူအနည္းငယ္ ရရွိခဲ့သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စင္ၾကယ္ျခင္း သုံးမွတ္ေပးဖို့ကေတာ့ တန္သည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။
လူသစ္တန္းသိုင္းၿပိဳင္ပြဲသို့ သူမတက္ေရာက္နိုင္ခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္၏ ။ ႏွစ္ရက္သာ က်န္ရွိေတာ့သည္ျဖစ္ရာ သူအလၽွင္အျမန္သြားရန္ လိုအပ္သည္။
ရီယြမ္က လူသစ္တန္းသိုင္းၿပိဳင္ပြဲမွ ရရွိနိုင္မည့္ဆုလာဘ္မ်ားကို ျပန္လည္စဥ္းစားလိုက္သည္။
စီနီယာ အခုလို သတိလာေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရီယြမ္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ လူအိုႀကီးခန္းယန္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားသည္။ “ဒင္းက င့ါကို တကယ္ေက်းဇူးတင္ေနတာလား … စင္ၾကယ္ျခင္း အမွတ္ေတြကို သူမႏွေျမာဘူးလား …”
“ကေလး .. ငါမင္းကို ေျပာျပဦးမယ္ .. ဘိုးဘြားအေမြ အႏွစ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေရွးေဟာင္းအုတ္ဂူက ကနဦးစြမ္းအင္ေတြ သိုေလွာင္ထားတဲ့ေနရာတစ္ခုပဲ .. အဲဒီကေနသာ သိုင္းစ်န္တစ္ခုေလာက္ရတာနဲ႔ မင္းတဟုန္ထိုး ေအာင္ျမင္သြားမွာ … မင္းရဲ့ သိုင္းပညာအတြက္ ဘာမွ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာတာေတြ ဘာေတြ မရွိေတာ့ပဲ .. အနာဂတ္ေကာင္းတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္နိုင္မွာ …”
“ဒါေပမယ့္ မင္းရဲ့သိုင္းအဆင့္က အရမ္းနိမ့္ေနေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ ဘာသိုင္းစ်န္ကိုမွ ရနိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး ၊ ဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ လူအိုႀကီးက လူငယ္ပါရမီရွင္ေတြကို ဒီထဲေခၚလာခဲ့တယ္ … အဲဒီထဲကမွ ခ်င္ဟိုတန္ တစ္ေယာက္ပဲ ဓါးတရားကို နည္းနည္းေလး နားလည္နိုင္ခဲ့တယ္။ ခ်င္ဟိုတန္က ဓါးသမားတစ္ေယာက္ပဲေလ … သူ႔ရဲ့ဓါးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ထိုးထြင္းသိျမင္နိုင္စြမ္းက အရမ္းျမင့္မားတယ္ …”
“ကေလး … မင္းဖင္မနိုင္ပဲ ပဲႀကီးဟင္း မစားနဲ႔ … ကိုယ္လိုက္မမွီဘူး … နားမလည္ေတာ့ဘူးလို့ထင္ရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အတင္းဖိအားမေပးနဲ႔ … မင္းေလၽွာက္ရမယ့္လမ္းက အရွည္ႀကီး က်န္ေသးတယ္ … မင္းသာ အနာဂတ္မွာ အဆင့္ျမင့္သြားခဲ့ရင္ ဒီကို ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာၿပီး လာေလ့လာလို့ရေသးတာပဲ ….”
ရီယြမ္က … “စီနီယာ အခုလို လမ္းညႊန္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“အဲဒီကေလးကေတာ့ …”
ခန္းယန္ က မုတ္ဆိတ္မ်ားကို အသာအယာ ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ ရီယြမ္၏ မ်က္ဝန္းမ်ားထဲတြင္ ယုံၾကည္မွုျပင္းထန္ေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ား တစ္စြန္းတစ္စ ထြက္ေပၚေနသည္ကို သူေတြ႕လိုက္ရသည္။
“အင္း .. ဒီကေလးက အမွားကို အမွန္ထင္ေနတာလား …သူအခုေန ယုံၾကည္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနေပမယ့္ ေနာက္က်ရင္ ဆိုးက်ိဳးရလာဒ္ေတြကို သူပဲခံစားရမွာ”
ဉာဏ္အလင္းေပါက္ၿပီး ရရွိခဲ့သည္ အသိသညာမ်ားကို စကားျဖင့္ ရွင္းျပနိုင္ရန္ မလြယ္ကူေပ။ ခန္းယြမ္အေနျဖင့္ ထိုအပိုင္းကို မည္သို့မွ ဝင္မစြက္ဖက္နိုင္ေခ်။ အရာအားလုံးက ရီယြမ္အေပၚတြင္သာ မူတည္သည္။
“အင္း … ဒီကေလးကို အုတ္ဂူေဟာင္းထဲ ေခၚထည့္ထားလို့ ငါဘာမွ ျပႆနာမတက္နိုင္ဘူး ထင္တာပဲ …ဟူး ..”
ရီယြမ္၏ အမူအရာကို ၾကည့္ရင္း လူအိုႀကီး ခန္းယန္က စိုးရိမ္စျပဳလာသည္။ သို့ေသာ္ … ရီယြမ္ကေတာ့ သူ႔ကို ႏူတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားႏွင့္ေနၿပီ ျဖစ္၏။
ရီယြမ္က လူသစ္တန္းသိုင္းၿပိဳင္ပြဲသို့ အလ်ဥ္မွီရင္ ေျပးထြက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
ယခုအခါတြင္ ကိုးရက္ေျမာက္ေန႔၏ မြန္းတည့္ခ်ိန္သို့ပင္ ေရာက္ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရီယြမ္သာ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ စာရင္းသြင္းဦးမည္ဆိုပါက သူ႔တြင္ စိန္ေခၚခြင့္ ေလးခါသာ က်န္ရွိေတာ့သည္။
“ေလးခါပဲ က်န္ေတာ့တာလား … အင္း … အဲေလာက္ဆိုရင္ပဲ လုံေလာက္ေနပါၿပီး …” ရီယြမ္က ထိုသို့ေတြးလိုက္ၿပီး သိုင္းၿပိဳင္ပြဲရွိရာသို့ တဟုန္ထိုး ေျပးထြက္သြားေလေတာ့သည္။