Rond acht uur 's morgens kwam er een verpleegster binnen met het ontbijt voor Mila. Ze maakte haar wakker. En met vermoeide ogen keek ze in het rond tot ze iemand zag. "We brengen straks je dochtertje. We zagen jullie slapen, dus hadden we haar bij ons gehouden." zei ze. Er verscheen een glimlach bij haar. Gisteren is ze zo snel in slaap gevallen dat ze niet wist of ze een jongen of een meisje had. De verpleegster ging weg en Mila maakte Jonas wakker. "Goedemorgen." zei Mila. "Hey, goed geslapen?" vroeg Mila. "Ja, maar wel kort." reageerde Jonas. "Heb je haar al gezien?" vroeg Mila. Jonas knikte. "Ze is heel mooi en ze lijkt op jou." zei Jonas.
Tegen negen uur kwamen ze de schotel van Mila's ontbijt. En er kwam ook iemand hun meisje brengen. Mila ging er meteen naartoe en nam haar vast. "Welke naam hebben jullie voor haar?" vroeg de verpleegster. Mila deed teken dat hij het mocht zeggen. "We gaan haar Emilie noemen." zei Jonas trots. Ze schreef het op en verliet de kamer. Mila zat op het bed met Emilie in haar armen en ondertussen kwamen haar haren altijd in de weg. "Zal ik je haar vast maken?" vroeg Jonas. "Ja, dat mag wel." ging ze er op in. Jonas begin haar haren te vlechten. "Wil je mijn gsm geven?" vroeg Mila. "Ja, hier." gaf Jonas haar gsm. Vervolgens ging hij achter haar zitten. En keek over haar schouder naar zijn dochter. "Dag Charlie." belde Mila met haar. "Hey, is alles goed daar?" informeerde ze. "Ja, hier is alles goed. Emilie is een gezond, schattig en klein meisje." zei ze. "Dat is kei leuk nieuws." antwoordde Charlie. "Hoe ging het bij jou?" vroeg Mila. "Dat ging. Olivier was super enthousiast en energiek. Maar nu zitten ze op school." reageerde ze. "Ik ga jullie laten. Geniet van jullie dochtertje." "Ja, nog eens bedankt voor Olivier en Arnout." zei Mila. "Ik zal straks met de jongens komen. Als de school gedaan is." zei Jonas. "Die zullen ook nieuwsgierig zijn naar haar." zei Mila. "Nu ben ik niet meer het enigste meisje thuis." lachte ze. "Ik ga snel mama bellen." zei Jonas. "Wil je daarna ook papa bellen?" vroeg Mila. "Ja, voor jou doe ik alles." zei Jonas. "Wanneer mogen ze komen?" vroeg Jonas. "Wanneer ze willen." antwoordde ze. "Is het goed dat mama en jouw papa nu komen?" polste hij. "Ja, dat mag." zei Mila. Daarna belde Jonas verder.
Tegen één uur kwam de ouders binnen. "Hey, hoe gaat het?" vroeg Tori. "Nu gaat alles weer goed." zei Mila. "Oei. Hoe komt het?" informeerde Manuel. "Het duurde heel lang en ik ben direct in slaap gevallen zonder het geslacht te weten." antwoordde ze. "Wanneer wist je dan dat het een meisje is?" vroeg Tori. "Deze morgen toen ze mij wakker maken." reageerde ze. "Ze was heel moe. Het was ook rond drie uur begonnen en pas na negen uur geëindigd." deelde Jonas mee. Ze bleven een hele tijd praten over allerlei dingen. "Zouden jullie ons willen helpen met het organiseren van de babyborrel van Emilie?" vroeg Jonas. "Ja, dat is goed." zei Manuel. "Zeg maar als we iets kunnen doen." antwoordde Tori.
Rond drie uur kwart ging Jonas naar Olivier en Arnouts school. "Papa!" riep Olivier en liep naar hem. "Gaan we naar mama." "Ja, ga al maar naar de auto." zei Jonas en wachtte op Arnout. In de auto was Olivier heel enthousiast. "Je moet wel een beetje stiller zijn in het ziekenhuis. We zijn daar niet alleen. En je zusje slaapt." zei Jonas. "Hebben wij een zusje bij gekregen?" vroeg hij. "Ja, en ze noemt Emilie." reageerde Jonas. "Papa, wij eten?" vroeg Arnout. "Straks bij mama zullen we zien. Oké?" ging hij op Arnout in. "Wat hebben jullie gedaan op school?" vroeg Jonas. "Veel nieuwe dingen gezien." zei Olivier. "Arnout, volgende week moet je naar de dokter." zei Jonas. "Waarom nu weer?" vroeg Olivier. "Voor zijn hoorapparaat of het niet bijgesteld moet worden." legde Jonas uit. "Erwtje, niet lopen." zei Jonas streng. "Ik wil naar mama." reageerde hij. "Ja, dat weet. Maar we gaan er naartoe en dan kan je de hele avond bij haar zijn." zei Jonas. Daarna nam hij de kap van Oliviers trui en hield hem tegen. Arnout liep al de hele tijd naast Jonas en had zijn hand vast. Na even wandelen komen ze bij de kamer van Mila. "Wel rustig zijn." zei Jonas voor hij de deur open deed. "Ja." zei Olivier. Ze gingen binnen en Manuel zat nog steeds bij Mila. "Opa, kom jij ook op bezoek?" vroeg Olivier. "Ja, maar ik ga juist door. Zo zijn jullie op jullie gemak." zei hij. "Dank je wel om langs te komen." zei Mila. "Graag gedaan. En waarom zou ik niet langs gaan bij mijn dochter en kleindochter." zei Manuel.
Olivier kroop op het bed naast Mila. "Wat vind je van je zusje?" vroeg Mila. "Ze is schattig." antwoordde hij. "Jonas, zet Arnout er even bij." ze Mila. Jonas deed dat en Arnout werd naast Mila gezet. "En wat vind jij van haar?" polste Mila bij Arnout. "Zo klein." was zijn antwoord. "Olivier, Arnout, ga een dichter bij mama zitten. Dan neem ik een foto van jullie." zei Jonas. "Maar dan sta jij er niet mee op." merkte Mila op. "Dan neem ik straks een selfie." zei Jonas. Zo gezegd, zo gedaan. Jonas maakte eerst een foto van Mila en de kinderen en daarna maakte hij een gezin selfie. Vervolgens ging Jonas naar huis samen met de kinderen. Jonas gaf haar een kus en ook eentje aan Emilie. Olivier en Arnout knuffelde Mila en sprongen dan van het bed.
De volgende dag kwamen Charlie, Jimmy, Alex en Jules op bezoek. "Waar is dat klein prinsesje?" vroeg Charlie. "Jonas is haar aan het verversen." wees Mila hem aan. "Het was zijn excuus om met Emilie bezig te zijn. Omdat hij haar een nacht niet gezien heeft." "Mag ik haar vastnemen?" vroeg Charlie. "Ja, neem haar maar." reageerde Mila. "Wat heb ik gehoord? Dat het heel lang duurde?" informeerde ze haar. "Ja, de hele namiddag en nacht. En ochtend." zei Mila. "Wanneer mogen jullie het ziekenhuis verlaten?" vroeg Jules. "Normaal overmorgen." zei de dokter die juist binnen kwam.