dromen zijn bedrog (moordvrouw)

Hoofdstuk 31

Jongens we hebben nieuwe zaak. Zegt Carla Er worden kinderen vermist, de kinderen  zijn ongeveer onder de 14. Zijn het kinderlokkers?vraagt Fenna. Dat zou kunnen. Er klinkt een telefoon door de ruimte. Sorry verontschuldigt evert zich. Hij pakt zijn telefoon en loopt van het team weg. Met evert numan? Goeiemorgen evert numan. Met de juf van brecht. Is brecht soms ziek? Nee, hoezo? Ze is niet op school. Wat?! Maar ze ging met Nynke mee. Zou ik haar even mogen spreken. Is goed.
Een klein poosje later klinkt de stem van zijn oudste dochter door de telefoon. Wat is er pap. Je hebt brecht toch naar school gebracht. Euh, ja... zo ongeveer. Hoe bedoel je ongeveer!? Onder weg is ze in een spijker gereden. En toen hen ik gezegt dat ze lopend moest. Je had brecht toch mee kunnen nemen!? Waar is ze dan nu? Ze weg Nynke. Een traan loopt over zijn wang. Ik moet naar het team ik zie je straks. Hij hangt de telefoon op. En loopt naar het team terug. Wat is er evert? vraag bram. Mijn dochter...Ze...ze... Ze is weg. Evert begint te huilen. Ze is zes. Ik had haar naar school moeten brengen ik had haar nooit mogen laten gaan. Hij laat zich op de grond vallen. Fenna gaat op haar knieën naast hem zitten. Huilend valt hij tegen fenna aan. Het is allemaal mijn schuld. Nee, het is jou schuld niet zegt menno. Jij kon er toch niks aan doen? Ze had bij mij moeten blijven. Bram knilt bij evert neer. Ik weet hoe het voelt om iemand te verliezen die je dierbaar is. Ik heb het mee gemaakt. Meerdere keer zelfs. En elke keer dacht ik ook dat het mijn schuld was. Maar dat was niet zo. Jij kan je dochter nog terug vinden evert, jij kan haar nog vast houden en met haar knuffelen en lieve woordjes in haar oren fluisteren, maar ik kan dat niet. Ik zal khalid en mika nooit meer kunnen vast pakken ik kan nooit meer tegen khalid zeggen hoe veel ik van haar houd, ik kan nooit meer zeggen tegen mika hoe veel het me spijt en ik zal nooit meer kunnen zeggen hoe verliefd ik op moud bent.