60.
Η Σαντα Ροζα για την Ελλη.
«Όλα;»
«Όλα»της απαντάω και ακόμα δεν το πιστεύω.
«Ουαου!»λέει σοκαρισμένη.Το ξέρω το συναίσθημα.
«Βγάζει νόημα βέβαια.Γιος του είσαι.Αν όχι σε εσενα τότε σε ποιον;»ρωτάει.
«Απλά δεν το περίμενα.»
«Λογικο»λέει και περνάει το χέρι της γύρω μου ενώ εγώ της κράταγα το άλλο και έπαιζα με τα δαχτυλίδια της.
«Λογικά θα τα πουλήσεις έτσι;»με ρωτάει.
Δεν το έχω σκεφτεί.Δηλαδη τι;Απλά κάποιος άλλος θα μένει στο σπιτι του;Κάποιος ξένος;Και κάποιος θα πάρει το συνεργείο και θα το κάνει κάτι άλλο;Ότι θέλει;
Ακούγεται κάπως.
Έχουν αναμνήσεις αυτά.Θα έπρεπε να μείνουν έτσι.
«Φεύγεις αύριο άλλωστε.Ποτε θα το τακτοποιήσεις;»
«Θα μιλήσω με τον δικηγόρο.Δεν ξέρω τίποτα από αυτά»
«Μπορώ να το πω εγώ στο χωριό αν θες.Να δω αν κάποιος ενδιαφέρεται για το σπιτι και το συνεργείο»προτείνει.
Θα έχει άλλον γείτονα δηλαδή σε λίγο καιρό.
«Όχι όχι.Μην πεις κάτι ακόμα.Πρεπει να δω τι θα γίνει με τον Γκόλντεν πρώτα.»
«Θα τον πάρεις μαζί σου είπε η μαμά σου»
«Μιλήσατε;Χωρίς εμένα;»λέω αφού δεν θυμάμαι αυτό να το συζητήσαμε μαζί τους.
«Λίγο...ναι...»λέει δειλά.
«Και τι είπατε;Μπορώ να μάθω;»ρωτάω.
«Λυπάμαι αλλά όχι.Κατι δικά μας»
«Δικά σας;Ποτέ προλάβατε και έχετε δικά σας;»ρωτάω σαν να με πειράζει.
Δεν με πειράζει όμως.Μαρεσει.Το μόνο που με πειράζει είναι ότι θα φύγω και θα την αφησω εδώ.
Πάλι.
«Αν θες να ξέρεις τα βρήκαμε με την μαμά σου.Γιναμε κάτι σαν φίλες.Με κάλεσε και στην Σαντα Ροζα»
Το πράγμα προχώρησε.
«Και εγώ σε κάλεσα!»
«Αλλιώς βγαίνει από την μαμά σου...»λέει όλο ύφος.
Αν το ήξερα να το έλεγα από την αρχή να το έλεγε εκείνη.
«Αλλά...πολύ έκατσες.Δεν έχεις δουλειά άλλο εδώ.Εκει έχεις την οικογένεια σου,τους φίλους σου,την ζωή σου.Ξερω ότι θα φύγεις αύριο.Καιρος ήταν»λέει.
«Πάντα θα έχω δουλειά εδώ.Οπου είσαι εσυ πάντα θα έχω δουλειά και εγώ...!»της το ξεκαθαρίσω.
Τώρα πιο πολύ από ποτέ θέλω αυτό να πετύχει.
Αφού ζήσαμε μαζί αυτό νιώθω ακόμα πιο κοντά της.
«Είσαι γλύκας όταν το θες»λέει και αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο.
«Τι;Μόνο μάγουλο;Κάντε τα δικά σας.Καντε τα!Μην ντρέπεστε!»ακούμε τον Μάριο που πλησιάζει και η Ελλη αμέσως σηκώνεται από το γρασίδι.
«Καλημέρα κύριε Μάριε!»λέει εκείνη σαν στρατιωτάκι.
Κύριε;Περίεργο ακούγεται.
«Όχι και κύριε.20 χρόνων άντρας....»λέει.
«Ποσό;;;;;»ρωτάω και γελάει.
«Ε εντάξει.25.»διωρθωνει μετά.
Θα θέλε.
«Ξέρεις Ελλη...η Σαντα Ροζα είναι ωραίο μέρος να μείνεις.Αν λέω τώρα εγώ,αν βαρέθηκες εδώ και θα ήθελες καμία αλλαγή...»της λέει.
«Δεν γίνετε αυτό κύριε Μάριε.Δυστυχως.Αλλα ίσως έρθω να σας δω μια μέρα.»λέει.
Μια;
Σωθήκαμε.
«Παω μέσα στον Μηνά.Τα λέμε μετά.»λέει ενώ με κοιτάει και της κλείνω το μάτι και εκείνη μπαίνει μέσα.Τωρα ο Μαριος κάθεται και αυτός κάτω.
«Εγώ λέω να την απαγάγουμε.Να την βάλουμε στο αμάξι και να την πάρουμε στην Σαντα Ροζα!»προτείνει.
Όχι και άσχημη ιδέα.
«Μακάρι»λέω και γελάει.
«Λοιπόν...»λέει.
«Ήταν κάπως αυτές οι μέρες.Πως νιώθεις;»με ρωτάει.
Δύσκολη ερώτηση.
«Περιεργα.Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.»
«Φενεσαι πάντως διαφορετικός»
«Διαφορετικός πως;»ρωτάω.
«Πιο σκεπτικός.Μιλας λιγότερο.Πιο ώριμος.Δεν ξέρω ακριβώς.Ακομα το ψαχνω»λέει.
Δεν το είχα καταλάβει.
Απλά όλη μέρα σκέφτομαι.Σκεφτομαι αυτά που έγιναν,έτσι όπως έγιναν,αυτά που μου είπε ο Σταύρος στο γράμμα,όλα.
«Λογικό να σε άλλαξε αυτό.Ειδες τον θάνατο και πως επηρεάσει αυτό έναν άνθρωπο.Μερα με την μέρα να αλλάζει το σωμα του.Μονο εσυ ξέρεις τι πέρασες...»λέει.
«Ήταν δύσκολο.Δεν ξέρω.Τωρα εκτιμάω πιο πολύ την ζωή από πριν...»
«Ξέρω ξέρω.Σε καταλαβαίνω απόλυτα!»λέει σοβαρά.
Μάλλον εννοεί εκείνη την Αλεξάνδρα.
«Αγόρια μου!Σε πέντε λεπτά είναι ετοιμο το φαγητό!»φωνάζει η μαμά μου από το παράθυρο και ο Μαριος της κάνει νόημα ότι πάμε.
«Φάε λίγο σήμερα.Η μαμά σου ανησυχεί για σένα»λέει.Δεν το είχα σκεφτεί αυτό.
«Εντάξει Μάριε.Θα φάω»του απαντάω.
Νόμιζα θα σηκωθεί να πάμε μέσα αλλά δεν το κάνει.Εμεινε ακίνητος στην θέση του.
«Μαριος ακόμα;Νόμιζα άλλαξε αυτό»λέει.
Σωστά.
«Σορυ αλλά τόσα χρόνια σε φώναζα έτσι.Μου έχει μείνει.Δεν το λέω για κάποιο άλλο λόγο»του εξηγώ.
«Ξέρω ξέρω.»
«Μάριε αυτό που είπες προχθές για μένα σήμαινε τα πάντα.Θελω να το ξέρεις αυτό.»
«Νικόλα αν ήξερα ότι ένιωθες έτσι θα στο έλεγα πιο νωρίς»
«Ήθελα να το πεις επειδή το νιώθεις.Οτι επειδή στο είπα εγώ»
«Φυσικά και το νιώθω.Και ποιος δεν θα ήθελε να έχει γιο ξανθό γαλανομάτη να πούμε...!»λέει έντονα τώρα και γελάω με αυτό.
Παντα ξέρει να με κάνει να γελάω όταν το έχω πιο πολύ ανάγκη.
«Ξέρεις τι;Μην με λες μπαμπά!Δεν θέλω!Να με λες με το όνομα μου.Ετσι ακούγομαι πιο κουλ μπαμπάς.Πιο νέος πιο ωραίος.Στο κάτω κάτω μεταξύ μας ξέρουμε και οι δυο ότι σε λίγα χρόνια θα είμαι 50.Ασε που έτσι είναι λες και έχουμε άλλη σχέση.Λες και ήμαστε και φίλοι.Φιλαρακια.»
«Ήμαστε φιλαράκια»λέω.
«Είδες;Και άσε τον Κώστα και τον Παντελη να τους φωνάζουν μπαμπά τον Στέφανο και τον Παρη.Αφου κοιτά τους!Ειναι γέροι!»λέει και έχω σκάσει στα γέλια.Δεν μπορώ με αυτόν τον άνθρωπο.
Όταν σταματάμε το γέλιο σηκωνόμαστε και περπατάμε μέχρι μέσα.
«Μάριε;»λέω.
«Ναι»απαντάει.
«Σε ευχαριστώ που θες να γίνεις μπαμπάς μου»
«Εγώ ευχαριστώ που θες να γίνεις γιος μου»λέει αμέσως και με πιάνει από τον λαιμο και με ρίχνει κάτω και αρχίζει να ανακατεύει τα μαλλιά μου.
***
Ακούω ένα χτύπημα στην πόρτα και μετά ανοίγει και μπαίνει το κεφάλι της μαμάς μου.
«Περιμένουμε στο φορτηγάκι έξω.Οταν είσαι έτοιμος έλα να φύγουμε εντάξει;»
«Εντάξει.»
«Παρε όσο χρόνο θες»λέει και κλείνει πάλι την πόρτα.
Κοιτάω γύρω το δωμάτιο μου.Το δωμάτιο που κοιμάμαι εδώ και τόσο καιρό .Το δωμάτιο αποθήκη.
Παίρνω και τα τελευταία ρούχα και τα βάζω στον σάκο και το κλείνω.Δεν έχω και πολλά πράγματα όπως και την πρώτη φορά.Αρα είμαι έτοιμος.
Κάνω έναν γύρω στο δωμάτιο και μετά σταματάω στο παράθυρο.Βλεπω την Ελλη απέναντι με τις πιζαμες να φτιάχνει το κρεβάτι της.Δεν το έκανε και με τρελό κέφι.Δεν φενεται και μες στην τρελή χαρά.
Μετά όταν τελείωσε την είδα που έκατσε στο κρεβάτι και κράταγε μια κορνίζα και την κοίταζε.Ξερω ότι είναι μια φωτογραφία μας.Ειχαμε βγάλει μια στην λίμνη μια φορά επειδή έλεγε ξανά και ξανά ότι δεν έχουμε καμία μαζί.Την επόμενη και ολας την έβαλε σε κορνίζα.
Και καθώς την κοίταζε μπορώ να δω από εδώ πως μελαγχολησε το πρόσωπο της.
Δεν θέλω να το κάνω αυτό.Παλι.Δεν θέλω.
Μέσα σε όλα να σκέφτομαι και την Ελλη και πως θα νιώθει.
Ήθελα δεν ήθελα έρχεται ο Σταύρος στο μυαλό μου.
Αυτά που είχε πει σε αυτό το φεστιβάλ.Το τελευταίο του.Το πρώτο και τελευταίο μας.
Και να ερωτευτείς τρέλα.Και όταν το κανείς να μην την αφήσεις να φύγει από δίπλα σου ότι και αν γίνει.Ειδες πως είναι η μοναξια.
Κλείνω την κουρτίνα τώρα και αφού κοιτάω γύρω άλλη μια φορά,ξέρω.Νομιζω δηλαδή ότι ξέρω.
Παω έξω και τους βλέπω έξω από το φορτηγάκι που ήρθαν με όλους μαζί.
«Γιε μου;Που είναι τα πράγματα σου;»ρωτάει η μαμά και τους κοιτάω και τους δυο.Πως το λες αυτό τώρα;Πως το κανείς;
«Θα κάτσει.Για αυτό δεν έχει πράγματα»λέει ο Μαριος λες και το ήξερε καιρό.
«Θα κάτσεις;»ρωτάει τώρα η μαμά μου.
«Νομίζω θέλω να κάτσω ναι.Τουλαχιστον για λίγο καιρό.Δεν ξέρω σίγουρα ποσό αλλά νιώθω ότι θέλω να κάτσω»τους εξηγώ.
«Εγώ το ήξερα.Το είχα καταλάβει.Το μέρος αυτό έχει γίνει σαν δικό σου.Ολοι σε ξέρουν και εσυ τους ξέρεις όλους.Σαρεσει εδώ.Και μετά είναι και η όμορφη γειτόνισα σου....»λέει ο Μαριος.
«Για την Ελλη κάθεσαι;»ρωτάει η μαμά μου.
Ξεκάθαρα για την Ελλη.
Πρώτα από όλα δηλαδή για την Ελλη.
«Μαμά είναι μόνη της.Μεγαλωνει τον αδερφό της μόνη της και....»
«Άστο.Καταλαβα»λέει με ένα ήρεμο χαμόγελο και έρχεται και με αγκαλιάζει.Με φιλάει και στα δυο μου μάγουλα και μετά με ξανάαγκαλιάζει.
«Όλοι εσείς εκεί γίνατε η Σαντα Ροζα για μένα.Φιλοι,οικογένεια,σπιτι.Καιρος να γίνω και εγώ η Σαντα Ροζα για κάποιον...»λέω και κουνάνε και οι δυο τα κεφάλια τους σαν να συμφωνούνε.
Να γίνω η Σαντα Ροζα για την Ελλη.
Η μαμά μου έκλαιγε πολύ τώρα.
«Θα τα πούμε σύντομα.Μην κανείς έτσι!»της λέω.
«Δεν είμαι και τόσο σίγουρος για αυτό αλλά εντάξει.Αν θες να κάτσεις πρέπει να κάτσεις»λέει ο Μαριος και τώρα παω σε αυτόν και τον αγκαλιάζω.
«Να προσεχείς όμως εντάξει;Να μας τηλεφωνεις κάθε μέρα.»λέει.
«Θα το κάνω»λέω.
Η μαμά ξεκίνησε να κλαίει και μπήκαν στο φορτηγάκι τους.Κατεβασε το παράθυρο της και μπορούσα να δω και τους δυο να με κοιτάνε.
«Γεια σου μαμά...μπαμπά»λέω και η μαμά έκλαιγε με λιγμους τώρα και ο Μαριος χαμογελασε όταν τον είπα μπαμπά.
Είπαμε ότι δεν θα τον λέω αλλά τώρα ήθελα να το πω.
«Γεια σου γιε μου»είπε και έβαλαν μπρος και έφυγαν.