Chapter 19 : 3 Months Later...
*Kyra's POV*
3 Months na since nung birthday ko which turned out in a disaster. Ki-nancel ko na yung dinner namin pagkagabi at ilang weeks din akong hindi kumakausap sa mga kaibigan ko, especially Luhan. Ni hindi man lang siya makatingin sa akin.
Siguro nakonsensiya dahil sinira nira yung araw na dapat ay masaya ako. At bali-balita daw na sila na daw sila ni Chelsea. Eh di kayo na! Simula nung araw na yun hindi na siya nagparamdam sa akin. It means na tumigil na siya sa panliligaw sa akin.
Syempre masakit pa rin yun hanggang ngayon, ikaw ba naman ligawan pero nalaman mo na lang na hindi pala siya seryoso sayo?
Pinagti-tripan niya lang ba talaga ako simula nung umamin siya na mahal niya ako? Kalokohan lang ba niya lahat ng iyon? O baka naman pinlano niya laht 'to? Simula ng pagamin niya hanggang sa katapusan? Baka pinlano niya 'to para saktan ang kaisa-isang prinsesa ng mga Yu?
Ang sakit isipin na siya, ang taong pinagkakatiwalaan ko. Ang taong minahal ko at mahal ko pa rin even he did that to me. Hindi naman kasi madali maka-move on sa kaniya. Oo, 3 months na ang nakalipas pero hindi pa rin mawawala ang pagmamahal ko sa kaniya. Sa araw-araw ba naming pagkikita, makaka-move on pa ba ako?
Swerte nga siya na nag-a-act pa rin ako ng normal in front of him. Na despite all the things he had done to hurt me, I still manage to smile as if he never did anything that can hurt me.
Ganun na ba kamanhid ang puso ko na hindi na niya sinusunod ang utos ng utak ko? Ganun na ba ako katanga na nagmahal ng taong sinaktan lang ako? Maybe. Maybe not. All I wanted was for him to love me. Pero may mahal na siyang iba.
I cried every night when I remember the things he had done. I remember all the heartbreak and heartaches he gave to me. Sana na lang hindi siya umamin na mahal niya ako para hindi naman ako umasa at masaktan ng ganito. Akala ba niya ganun ako kalakas para saktan niya ako ng ganun-ganun lang?
Sinaktan niya ako...That's a fact. Buti na lang meron si Drake sa tabi ko habang nag-m-move on ako. Wala na akong galit kay Drake.At oo, alam kong mahal niya ako, and I'm learning to love him as well.
Wala na akong pakialam kay Luhan...wait. Bakit pa ba Luhan ag tinatawag ko sa kaniya? Ugh....from now on, Ethan na ang itatawag ko sa kaniya.
Back to the story....nandito ako ngayon sa library para maghanap ng libro para sa research paper namin. At iidlip muna siguro ako. Nagsimula na akong naghanap ng mga libro. At nung naghanap ako ng libro sa isang shelf malapit sa door, naabutan ko namang pumasok si Ethan.
At kasama pa niya si Chelsea. Naka-akbay siya habang yung isang kamay ay magkaholding hands kay Chelsea. Hindi ko na lang sila pinansin at pumunta na sa isang table sa isang side, yung walang katao-tao. Umupo na ako at kinuha ang libro na hinanap ko kanina at nilagay ito sa ulo ko. Iidlip na sana ako ng biglang may nagsalita malapit sa akin.
"I love you babe!"
"I love you too my love."
Yan ang mga salitang sinabi ng dalawang maiingay na malapit sa akin. Nananadya ba sila? Nanahimik na nga ako oh. Tapos ganun pa talaga ang gawin nila sa akin.
Hindi ko na lang sila pinansin at natulog na lang. Tch....mga istorbo sa buhay. Walang magawa.
And when I fell asleep, I honestly want to cry realizing our condition. Oo, hindi ko pa rin tanggap na naka-move on na si Ethan sa akin samantalang ako, halos ibigay ko na ang sarili ko, halos luluhod na ako para lang balikan niya ako. Hindi naman kasi madaling magmove-on lalo na kung palagi ko siyang nakikita. Oo na, desperada na ako, hindi niyo naman ako masisisi. Yan naman talaga ang ginagawa ng mga broken na gusto makipagbalikan sa taong iyon. Pero in my case, hindi naging kami kaya wala siyang dapat balikan.
Hinihintay ko na yung araw na gigising na lang ako na wala ng nararamdaman kay Ethan. Siguro, magiging masaya na ako nun, na fully moved on na ako, wala na akong feelings kay Ethan. Mas okay na yun kaysa naman na umaasa ako na iwanan niya si Chelsea at ako naman ang mahalin niya. Magmumukha pa akong rebound nun.
Pinigilan ko ang mga luhang kusang tutulo sa mga mata ko. Mukhang hindi na ako makakatulog nito. Sayang naman ang 2 hours free time ko. Nagpanggap na lang akong matulog nung naramdaman kong malapit lang sa kinauupuan ko ang table nila Ethan. Naririnig nga mula dito ang mga harutan nila eh.
3 months had passed pero hindi ko pa sila nakitang nagaway sa isa't-isa. Ganun na ba nila kamahal ang isa't-isa? Na hindi sila naglolokohan? Pero lahat naman ng mga couples, nagaaway ah. Weird. Hindi naman kasi maiwasan ang pagaaway sa isang relasyon. Kaya bakit sila hindi nagaaway? Hmmm...I smell something fishy.
Inayos ko na ang sarili ko at tumayo na. Kinuha ko na ang libro na ginamit ko at binalik sa specific shelf niya at dumeretso na sa canteen. Mukhang ikain ko na lang 'tong problema ko. Papunta na ako sa canteen ng nakasalubong ko si Drake.
"Hi Kyra, san ka pupunta?" Tanong niya sa akin. Tinuro ko naman ang canteen na malapit lang sa kinatatayuan namin. Nagsmile siya. "Pwede ba kitang samahan?" Tanong niya kaya nag-nod na lang ako at sinamahan na niya ako. Kaunti lang ang tao sa canteen dahil ang iba, mukhang may mga klase pa yata.
Absent kasi yung teacher namin sa next subject tapos 2 hours pa talaga yun kaya may free time pa kaming mga Royal Section. Nandito pala ako sa KaYu, wala ako sa R.A. dahil mukhang wala din namang tao dun. Naglibot-libot siguro yung iba dahil nga ang taas ng free time namin.
Bumili ako ng strawberry swirl cake, french fries, burger tsaka C2. Hindi naman ako ganun kagutom no? Nagsimula na akong kumain ng burger, ang awkward nga eh. Tinitigan ako ni Drake tapos wala pa siyang binili na pagkain. Inaalok ko siya pero umiiling lang siya at sinasabing busog pa daw siya.
"Nakita mo ba si Chelsea? Lab partner ko kasi siya tapos may itatapos pa kaming lab sheet." Tanong niya.
Andun siya sa library, kasama niya boyfriend niya. Yan ang nasa isip kong sabihin sa kaniya but instead, ibang words ang sinabi ko.
"Sorry, hindi ko siya nakita eh." Sabi ko na lang at nagpatuloy ng kumain. Habang takam na takam ako sa cake ko, bigla na lang pumasok si Ethan at Chelsea sa canteen. Nananadya ba 'tong dalawang 'to? Mukhang sinusundan nila ako ah! Impossible namang coincidence lang yun! Nung nakita na ni Drake si Chelsea na kasama ai Ethan, pinuntahan niya ito at mukhang may pinagusapan pa sila. Habang naguusap sila, bigla na lang lumingon sa akin si Ethan pero hindi ko iyon pinansin. Ayaw kong magka-eye contact kami, feeling ko, mararamdaman ko na naman yung sakit kapag makita ko siya sa mata. Dahil makikita ko sa mata niya kung ano ang nararamdaman niya.
Bumalik naman si Drake na may ngiti sa mukha. Buti pa siya, may times na ngumingiti siya, samantalang ako, last 3 months na siguro ako huling ngumiti. Bumili naman ang dalawa ng pagkain nila at pumwesto sa isang side na malayo sa amin. Nahuli ko ngang tinitigan ako ni Ethan eh. At mukhang papatay pa siya ng tao sa titig niyang iyon.
Oh, may gana kang magselos? Hindi pa ba sapat sayo si Chelsea? Aba't two timer ka ah! Akala mo kung aino kang magalit sa mga kasama ko eh hindi naman kita pinapakealaman. Ilagay ko yang ulo mo sa inidoro eh!
Rinig na rinig galing dito ang mga boses nila dahil kami lang ang tao kaya nag-e-echo yung boses nila. Wala na akong gana dahil hindi ko na gusto pang ubusin yung french fries na binili ko sayang naman. Napansin naman iyon ni Drake at nagprisintang siya na lang daw uubos para hindi naman daw sayang. Itong isang 'to, akala ko hindi gutom pero nung kinain na niya yung frenh fries mukhang taong grasa na hindi kumakain ng ilang araw.
***
Dismissal na namin at ako lang magisa. Si kuya ka-date ata niya si Krystal. Si Kez absent. Si Kaye, ka-date naman siguro si Nathan. While si Kurt, ka-date siguro si Cliche. Si Ethan naman....-ugh nevermind.
Nagpalipas ako ng oras ko sa library dahil 6:00 pm pa naman ito magc-close. At 5:00 pm pa lang naman. Ayaw ko pang umuwi dahil puro maids na lang naman ang nandun. Hay, ang boring naman ng life ko. Buti na lang hindi lang ako ang magisa sa library dahil may mga students din dito na gumagawa ng research paper nila para bukas. Nakakatakot pa naman dito sa library kung ikaw lang isa.
Hindi naman sa natatakot ako pero...ayaw ko lang magisa. May trauma ata ako niyan. Habang nagbabasa ako ng libro na ang title ay "How We Broke Up" ay bigla na lang may umupo sa harapan ko. At pagtingin ko dun, nakita ko si Ethan na may hawak-hawak na libro at binabalewala ang reaksyon ko. Nagshrug na lang ako at hinayaan siyang umupo diyan. Bahala siya sa buhay niya. Wala na akong pakialam sa kaniya. Malapit na rin naman ako uuwi kaya makakaalis na ako dito in no time.
Napansin ko lang na kami na lang ang tao dito. Wait, what? San na nagpuntahan yung mga tao? Eh kanina ang dami pa namin eh. Pinandilatan ko naman yung nasa harapan ko at nahuli ko naman siyang ngumisi. Inirapan ko na lang siya at tumayo na. Pero nung lalakad na sana ako palayo, bigla na lang niyang hinawakan ang kamay ko at pinigilan ako.
"Wait, Blair, wag ka munang umalis." Pilit niya sa akin habang ako naman, pilit rin na kinukuha ang kamay ko sa hawak niya. So sa lahat ng ginawa niya akala niya close pa rin kami? Huh...think twice. Simula nung naging sila ni Chelsea na wala na ang friendship at closeness na nasa pagitan namin. Bigla na lang namatay ang ilaw kaya napabitaw siya sa akin.
Luckily, hindi ako takot sa dilim, sanay na ako diyan dahil nung bata pa ako, mahilig pa akong patayan ni kuya sa kwarto ng ilaw. At since, ayaw ko naman tumayo pa para buksan ito dahil alam ko namang ipapatay ulit ito ni kuya, hinahayaan ko na lang.
Kinuha ko ang cellphone mula sa bulsa ko at hinanap si Ethan. Asan na man kaya yung mokong na yun? Aish...bahala na nga siya. Nagsimula na akong maglakad palabas ng library at nung nakalabas na ako ng library. Nakita kong bukas naman pala ang mga ilaw kaya pinatay ko na ang flashlight ng cellphone ko. May nakita naman akong mga petals sa daan pero binabalewala ko na lang iyon. Mukhang alam ko na kung sino ang may pakana nito.
Hindi na ako nagabala pang sundan ang mga petals at pumunta sa kabilang daan kung saan ang gate 1 pero nung nakailang hakbang na ako ay may naabutan ulit akong petals ng rose. Pero binalewala ko ulit ito at nagpatuloy na lumakad. Wala na akong choice dahil ang gate 1 na lang ang bukas at ako na lang ang taong lumalakad dito. Hindi naman ako natatakot dahil nga sanay na ako sa dilim at sanay na rin naman akong maglakad pero ang hindi ko sanay is yung....ako lang mag-isa.
Ito na naman yung trauma ko, lumalabas na naman ata. Hindi naman ako takot magisa nung bata pa ako ah? Pero dahil nga may trauma ako na ako lang mag-isa..na biyayaan na man akong walang trauma sa mga multo. Kahit naman ilang horror movies ang ipapanood mo sa akin, hindi naman ako bangungutin niyan. Nang nakalabas na ako ng gate 1, naghintay na lang ako sa may waiting shed at naghintay ng taxi. Ayaw kong magjeep dahil wala naman akong dalang coins, 1000 pa naman ang dala ko tapos nakakahiya namang ibigay ito sa driver dahil maghahanap pa siya ng sukli nito.
6:30 na ng huli kong tingin sa orasan ko at naiinip na ako kakahintay. Lahat kasi ng taxi na nadadaanan ako ay may mga sakay na. At hindi naman ako pwede magpasundo dahil wala ang driver namin at mga maids lang ang nas bahay, I doubt na hindi nila alam kung paano magdrive. At ayaw ko namang tawagan si kuya para magpasundo dahil alam ko namang nasa kalagitnaan pa lang sila ni Krystal sa date nila. Baka masira ko pa iyon.
Aish...ang malas ko na man ngayong araw. Nananadya ba ang tadhana? Habang naghihintay ako ng taxi ay bigla na lang may pumaradang sasakyan sa akin at nug bumaba na ang tinted window ay umiba na ang expression ko. Ikaw ba naman makakita ng Ethan Luhan Jung. Ugh...
Hindi ko na lang siya pinansin at nagpanggap na hindi ko siya kilala. Binubusinahan nga niya ako eh at pilit akong sinasakay sa sasakyan niya dahil gabi na raw at matatagalan pa ako dito sa waiting shed kakahintay ng masakay. I pretended like I didn't hear any of thos single words. Nung narinig kong nagsidgh siya, napa-sigh din ako dun. Oh Ethan please give up. Mamatay ako kapag makasama kita diyan sa kotse mo.
Tumingin na lang ako sa ibang direksyon at nagulat ako ng bumaba siya sa sasakyan niya at kinarga ako na para bang newly wed. Napatili ako dahil sa galit at pinilit ko si Ethan na ibaba niya ako pero mukhang wala rin siyang narinig. Pinaghahampas ko siya pero huli na ang lahat. Nakaupo na ako sa shotgun seat.
Hindi na ako nagsalita at napasimangot na lang. Hindi ko siya kinausapo tiningnan man lang. Bahala siya sa buhay niya. Pilit niyang hinahawakan ang kamay ko pero tinataboy ko lang ito. Siya pa ang may ganang magalit sa akin.
"Ano ba Blair! Wag ka ngang KJ! Hahawakan ko lang naman yung kamay mo eh! Anong big deal dun? Ang babaw mo naman!" Sigaw niya. Napatigil naman ako dun sa sinabi niya. Nasasaktan ako sa salitang binitawan niya. Napatigil rin siya nung ma-realize niya kung anong nasabi niya.
"Look Blair I-"
"Stop the car, Ethan." Cold kong sabi sa kaniya. Ganun pala ang tingin niya sa akin ha, na ang babaw-babaw ko. Kung maka-asta siya parang hindi siya mababaw ah. Eh mas mababaw pa nga siya kaysa sa akin eh!
"Blair I'm-"
"I said stop the car!!!!" Sigaw ko kaya wala na siyang choice kung hindi pumunta sa side at itigil ang sasakyan niya. Nagsimula na akong umiyak. Nang na-park na niya ang sasakyan ay lumabas na ako at tumakbo papalayo. Buti na lang nasa subdivision na namin kami kaya ilalakad ko na lang 'to. Umiiyak ako habag tumatakbo ako at narinig ko namang sinusundan ako ni Ethan kaya mas pinabilisan ko na ang pagtakbo.
Dahil na rin siguro sa katangahan ko kaya nadapa ako. Nahabol naman ako ni Ethan at mas lalo akong pumupiglas at pinaghampas-hampas siya. "Umalis ka! Ayaw ko sayo! Napakasama mo! Oo na ako na ang mababaw! Ako na ang pinakamababaw na tao sa buong mundo kaya layuan mo ako!" Pinaghahampas ko pa rin siya habang umiiyak ako tapos pilit pa rin niya akong yakapin.
"Listen to me! Hindi ikaw ang pinakamababaw na tao! Mas mababaw pa nga sayo si Chel-" Nagiba ang expression ko ng binanggit niya ang pangalan ni Chelsea. Mas lalo pa akong umiyak.
"Puro ka na lang Chelsea! Wala ka nang ibang ginawa kundi banggitin ang pangalan niya! Magsama kayong dalawa! Hindi ko kayo kailangan! At mas lalong hindi kita kailangan dahil hindi na kita mahal! Sinaktan mo ako at wala na akong balak bigyan ka pa ng isa pang pagkakataon! Kaya hayaan mo na akong magmove on!" Napatigil siya sa mga sinabi ko. Huh....dapat lang yan sa kaniya. Anong akala niya? Na patuloy pa rin akong aasa sa kaniya kahit ang sakit na ng ginawa niya? Mangarap siya!
Tumayo na ako at lumakad papalayo. Buti naman hindi na niya ako sinundan pa kaya naka-uwi na ako nang bahay, pero hindi maiwasan ang mga nagaalalang mga maids dahil sa itsura ko. Pero patuloy pa rin akong tumakbo at kinulong ang sarili ko sa kwarto. Dun na ako umiyak ng umiyak.
Ethan Luhan Jung, hindi na kita mahal.
*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*
A.N.:
So here's the update guyz! Salamat naman at naka-update na ako. May valentine's special pala ang mga update ko! 3 chapters per on going story kaya sana magustuhan niyo! 3 chapters means I love you kaya pagbigyan niyo ako dahil walang valentine si author hahaha....
Wag niyong kalimutan mag-VOTE, COMMENT and SHARE! May 2 chapters pa 'tong kasunod kaya stay tuned!
xoxo,
Kristine (Status Princess)