Έλλη
"Μπορεί η κυρία Μακρυδήμα να είναι διευθύντρια του εργαστηρίου, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εγώ αποτελώ διακοσμητικό στοιχείο. Λέγομαι Ιωάννης Δελόπουλος και είμαι Αναπληρωτής Καθηγητής της Νευροανατομίας. Κάθε φορά που θα μπαίνετε εδώ μέσα θα αφήνετε προσωπικά, απρόσωπα και δεν ξέρω τι άλλο σας απασχολεί -ούτε με νοιάζει κιόλας- έξω από την πόρτα"
Σταματάω να κουνάω πάνω κάτω το πόδι μου.
Παίρνω μια βαθιά αναπνοή.
Προετοιμάζω τον εαυτό μου για τα δάκρυα που έρχονται και-
"Είπε προσωπικά?" η Νεφέλη ψιθυρίζει από δίπλα μου. Ή μάλλον όχι γκρινιάζει, εδώ και ώρα έχει ξεκινήσει να γκρινιάζει. "Έχουμε ξεχάσει τι πάει να πει προσωπική ζωή εδώ μέσα. Δεκαέξι ώρες υποχρεωτικό εργαστήριο την εβδομάδα, συν τα αμφιθεατρικά μαθήματα, συν το διάβασμα. Για ποια προσωπική ζωή κάνουμε λόγο? Εγώ μόνο ιατρική βλέπω"
Κλαίω
Κλαίω με αναφιλητά
Καταραμένη φορμόλη
Καλύτερα να καθάριζα κρεμμύδια, λιγότερο κλάμα θα έριχνα.
"Εδώ έρχεστε για να εξασκηθείτε πάνω σε πραγματικό πτωματικό πρόπλασμα. Ο εγκέφαλος που κρατάτε, το ήπαρ, ο νεφρός, το μεσεντέριο κάποτε ανήκαν σε ζώντα άνθρωπο, απαιτώ τον σεβασμό σας. Όποιον δω να βγάζει κινητό και να φωτογραφίζει θα έχει να κάνει με το τμήμα Ηθικής και Δεοντολογίας που στεγάζεται στο διπλανό κτίριο" ο καθηγητής συνεχίζει να μιλάει χωρίς λόγο για μένα. Μα ποιος μαλάκας θα θέλε να βγάλει φωτογραφία το μεσολόβιο στην τελική?
Ωραία και να το έβγαζε τι?
Θα το κοιτούσε το βράδυ πριν κοιμηθεί για να τον πάρει πιο εύκολα?
"Ότι τι θα αναστηθεί ο νεκρός να μου ζητήσει τον λόγο γιατί βγάζω φωτογραφία την υπόφυση του?" ο Βύρωνας μουρμουρίζει, τοποθετεί το κινητό του στην δεξιά τσέπη της λευκής ατσαλάκωτης ποδιάς του, παίρνει ένα νέο ζευγάρι γάντια και σκύβει ξανά πάνω από το πρόπλασμα.
Ποιος μαλάκας αναρωτήθηκα πριν?
Χμμ..
"Πού ακριβώς την βρήκες την υπόφυση?" αναρωτιέμαι και κοιτάω καλύτερα το κομμάτι εγκεφάλου στο χέρι του. Δεκατρία χιλιοστά πραγματάκι που το είδε ακριβώς?
"Να μην σε νοιάζει" η απάντηση του, ξινή και κοφτή, έρχεται σε απειροελάχιστο χρόνο.
Τον κοιτάζω φευγαλέα που παλεύει να πιάσει το ψαλίδι.
Εντάξει του πάει η ποδιά, το παιδί είναι σέξυ.
Βέβαια στον αρκουδίνο μου ταιριάζει περισσότερο.
"Αντίχειρας, παράμεσος στις τρύπες, μεσαίο για σταθερότητα και δείκτης για κατεύθυνση" σας το έχω πει ξανά στο παρελθόν, εγώ κακός άνθρωπος δεν είμαι, τους βοηθάω όλους όσους μπορώ, ακόμη και να μην μου το ζητήσουν.
"Νομίζεις δεν μπορώ να το βρω μόνος μου?" η φωνή του Βύρωνα ακούγεται ενοχλημένη.
Πάρτο πιο χαλαρά μωρό μου.
Δεν σε είπαμε και καμπούρη.
Με τέτοιες πλάτες δηλαδή πώς να-
"Όταν δώσατε πανελλήνιες και βγήκαν οι βαθμοί σας, πήρατε στα χέρια σας δεκαεννιάρια. Ήσασταν είδηση για την οικογένεια σας, τους φίλους σας, τα χωριά σας. Δεχθήκατε έναν καταιγισμό από συγχαρητήρια και μπράβο. Περιμένετε να σας πω και εγώ μήπως ότι είστε οι καλύτεροι όλων?" ο Δελόπουλος αναρωτιέται? Μας ρωτάει? Ιδέα δεν έχω που αποσκοπούν οι μαλακ- εμ.. αυτά που λέει. Βέβαια δεν κάθομαι να ασχοληθώ και περαιτέρω, εμένα όλη μου η προσοχή είναι πάνω στον εγκέφαλο που παρασκευάζω.
"Φυσικά και το περιμένουμε" η Ισμήνη είναι όρθια δίπλα στον Βύρωνα. "Διότι μάλλον παραμεγάλωσε και ξέχασε τι περνάει κάποιος για να πιάσει 19 χιλιάδες μόρια στις μέρες μας"
"Τώρα θα σου έλεγα τι μόρια έπιασες εσύ συγκεκριμένα αλλά έχε χάρη" ο Λιάκος μου ζητάει το ψαλίδι και του το δίνω την στιγμή που πνίγω ένα γελάκι. Αυτοί οι δύο θα έκαναν τρομερό ζευγάρι. Αλλά τι λέω? Το Ισμηνάκι έχει μάτια μόνο για τον λόρδο του κώλου. Σεν αντίθεση με εκείνον.
"Απαξιώ να σου απαντήσω και συνεχίζω.." η ξανθούλα της παρέας κολλάει ακόμη περισσότερο πάνω στο αντικείμενο του πόθου της. Σιγά μωρή, σε εργαστήριο με πτώματα είμαστε. "Θυμάμαι είχα έξι μήνες να πάω για αποτρίχωση, από το τόσο διάβασμα είχα ξεχάσει τι πάει να πει περιποίηση, για να μην μιλήσω για εκείνα τα Χριστούγεννα που έχασα το ετήσιο ταξίδι στην Μόσχα, Χριστέ μου τα θυμάμαι και θέλω να βάλω τα κλάματα, διάβαζα όλη μέρα, γυμναστική έκανα μόνο τα σαββατοκύριακα, ευτυχώς που πέρασα με την πρώτη και έφυγε και η κυτταρίτιδα αμέσως"
Πονοκέφαλος
Με έχει πιάσει πονοκέφαλος
Στην τελική αυτή δεν επέλεξε την ιατρική σχολή?
Τι θέλει και γκρινιάζει τώρα?
"Φυσικά και δεν είστε τέλειοι" ο Δελόπουλος συνεχίζει ακάθεκτος παρόλο που τον έχει χεσμένο ένα ολόκληρο έτος. "Την ημέρα της εισαγωγής σας εδώ μέσα γίνατε αυτόματα όλοι μέτριοι, στα μάτια μου δηλαδή δεν είναι κανένας σας άριστος, ξέρω, βαρύ να το ακούτε εσείς που κάποτε αριστεύσατε, αλλά μάθετε αγαπητοί συνάδελφοι ότι θέλει σκληρή δουλειά η κορυφή, καμία σχέση με αυτήν που κάνατε ως σήμερα"ο καθηγητής σταματάει να μιλάει, το πλήθος συνεχίζει να μουρμουράει και ο Βύρωνας.. ο Βύρωνας πετάει θυμωμένος το νυστέρι πάνω στο άψυχο σώμα.
Πετάγομαι αμέσως μακριά από τον μεταλλικό πάγκο και γουρλώνω τα μάτια μου.
Θεέ μου, μου είχε πει κάποτε ότι θα με σκότωνε, δεν ήξερα ότι το εννοούσε ο ψυχασθενής.
"Εμένα είπε μέτριο?" ο παρολίγο δολοφόνος μου ακούγεται πραγματικά εκνευρισμένος. "Τόλμησε αυτός, ένας απλός αναπληρωτής καθηγητής που δεν έχει ιδέα από διαφορική διάγνωση να πει εμένα άσχετο? Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι μόνο ερευνητικό έργο έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής, από κλινική πρακτική τίποτα, και πληρώνεται κιόλας, γιατί? Για να λέει εμένα άσχετο" το παραλήρημα του δεν έχει τελειωμό.
Τον παρατηρώ που μειδιάζει -αλίμονο- ταυτόχρονα κλαίει και παλεύει να κρατήσει ξανά το νυστέρι στα χέρια του. Πάντως είναι μερικοί φοιτητές ιατρικής που τους βλέπεις από τα πρώτα έτη τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν. Να για παράδειγμα ο Βύρωνας θα γίνει ένας εξαιρετικός φαρμακάκιας, γιατί από χειρουργικές δεξιότητες.. το παιδί δεν.. τι να λέμε τώρα.. δεν το έχει καθόλου.
"Τι κάνεις Στεφανέλη παιδί μου ακριβώς?" η φωνή της Μακρυδήμα με κάνει να χοροπηδήσω στην θέση μου. Από που ξεφύτρωσε αυτή η γυναίκα?
"Σε εμένα απευθύνεστε?" την ρωτάει η Ισμήνη και χώνει όπως όπως την λίμα μέσα στην ποδιά της.
"Το καρτελάκι σου Στεφανέλη δεν γράφει?"
"Ναι"
"Άρα ποιον λες να εννοώ? Τον Ιωάννου?"
"Είναι Βύρωνας Ιωάννου Κομνηνός" την διορθώνει ο αγαπητός σε όλους μας Βυρωνάκος.
Ξερνάω
"Τι ήταν αυτό που κρατούσες? Περιποιείσαι τα νύχια σου στο εργαστήριο μου? Πάνω από τα προπλάσματα μου?" η Μακρυδήμα απευθύνεται ξανά προς την Ισμήνη και το ύφος της έκρηξη προμηνύει. Ουπς
"Μα κυρία αξιότιμη καθηγήτρια, είχε σπάσει το νύχι μου και τρύπησε το γάντι μου. Θεώρησα φρόνιμο, για να μην επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό, να φροντίσω να λυθεί το πρόβλημα μια και καλή. Καταλαβαίνετε ότι αν απλά άλλαζα γάντι θα μπαίναμε σε έναν φαύλο κύκλο"
Αυτό που ποτέ μου δεν κατάλαβα είναι πως μερικοί άνθρωποι είναι τόσο οξυδερκείς, σε σημείο που δεν γίνεται να τους στριμώξεις με τίποτα. Το ψέμα το έχουν εύκολο, την δικαιολογία έτοιμη. Εγώ στην θέση της ξανθούλας θα είχα ιδρώσει, θα είχα αλλάξει πέντε χρώματα και θα ζητούσα συγγνώμη από την καθηγήτρια μου μέχρι να πάρω πτυχίο. Ενώ εκείνη απλά της χαμογελάει, ψεύτικα πάντα.
"Αν σε δω ξανά με μακριά νύχια θα φροντίσω να πάρεις πτυχίο σε δεκαπέντε χρόνια" η Μακρυδήμα την κοιτάει με μισό μάτι. "Και εσύ Ιωάννου παιδί μου, τι κρατάς έτσι το νυστέρι λες και είναι πυρηνική βόμβα? Δεν έχει τύχει να κρατήσεις ξανά? Ανατομία 1 δεν πέρασες?"
Το σκουλήκι της λάσπης παγώνει στιγμιαία. Κοιτάζει έντρομος μια το νυστέρι στο ένα χέρι μια το ψαλίδι στο άλλο. Τον παρατηρώ που μιλάει μέσα από τα δόντια του και εγώ μένω να απολαμβάνω το θέαμα. Τέτοιες στιγμές πρέπει να απομνημονεύονται, μα να επισημαίνει κάποιος μια αδυναμία του Βύρωνα και να μην έχω μια φωτογραφική μηχανή να αποθανατίσω αυτά τα θεσπέσια μουτράκια?
"Είναι Βύρωνας Ιωάννου Κομνηνός" ο λόρδος ισιώνει την μεγάλη του πλάτη, σκουπίζει με την ποδιά του τα δάκρυα από την φορμόλη και κοιτάζει σοβαρός την καθηγήτρια. "Και εννοείται πως δεν χρωστάω κανένα μάθημα από το προηγούμενο έτος, στην ανατομία 1 μάλιστα πήρα εννιά"
Αίσχος
Ντροπή και αίσχος
Γιατί όχι δέκα?
Βύρωνα με απογοητεύεις..
"Μάλλον αυτόν τον έναν βαθμό θα τον έχασες επειδή δεν ήξερες πως να πιάνεις το νυστέρι, βέβαια τώρα που σε παρατηρώ καλύτερα ούτε το ψαλίδι ξέρεις να πιάνεις, αν είναι δυνατόν. Ελισάβετ σε παρακαλώ πολύ δείξε του τον σωστό τρόπο και μόλις τελειώσετε με τις παρασκευές πέρνα από το γραφείο μου αν μπορείς, θέλω να μιλήσουμε"
Χαμογελάω ύπουλα στην διαταγή της Μακρυδήμα.
Εγώ να διδάξω τον Βύρωνα?
Αυτό θα έχει πλάκα
"Ούτε να το σκέφτεσαι" το σκουλήκι της λάσπης με το που απομακρυνθεί η πιο αγαπημένη μου καθηγήτρια σε όλον τον κόσμο σηκώνει το νυστέρι του προς το μέρος μου και με κοιτάει απειλητικά, με αυτά τα δύο μαύρα, σκοτεινά, γοητευτικά μάτια που-
Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά.
Σύνελθε Έλλη.. ο τύπος σε απειλεί και εσύ θαυμάζεις την ομορφιά του?
"Η καθηγήτρια είπε όμως να.." του δείχνω το ψαλίδι στο χέρι μου. Δεν είναι ότι καίγομαι να του δείξω τα χειρουργικά τεχνάσματα που διαθέτω, πάει καιρός όμως από την τελευταία φορά που άγγιξε το χέρι μου -τυχαία πάντα- και-
Παγώνω
Τι με νοιάζει εμένα που έχουμε καιρό να πιαστούμε?
"Δεν με νοιάζει καθόλου τι λέει αυτή η ηλίθια" ο Βύρωνας πετάει με δύναμη το νυστέρι και το ψαλίδι πάνω στον πάγκο, βγάζει τα γάντια, πλένει σχολαστικά τα χέρια του και όλα αυτά ενώ μιλάει μόνος του από μέσα του. Τώρα γιατί κάνει έτσι? Εγώ απλά ένα - δυο κολπάκια θα του έδειχνα.
"Μην χαλιέσαι Βυρωνάκο" η Ισμήνη επαναλαμβάνει τις κινήσεις του μετά από εκείνον. "Μην της δίνεις σημασία, δες εμένα, που σιγά μην κόψω τα νύχια μου κοντά, τόσο καιρό κάνουν να μακρύνουν, να τα χαλάσω για να πιάσω έναν εγκέφαλο? Ίου. Έτσι και αλλιώς εγώ ενδοκρινολόγος θα γίνω"
Εμ.. οκ..
Και αυτό τι σημαίνει.. ότι δεν θα μάθει την βασική ιατρική?
"Εγώ αποχωρώ" μας ανακοινώνει ο Βύρωνας και ενώ θα έπρεπε να χαίρομαι σκυθρωπιάζω. Μένω για μια στιγμή ακούνητη, αμίλητη, αγέλαστη να αναλογιστώ τι μου συμβαίνει. Διότι αυτήν δεν είναι φυσιολογική αντίδραση. Κανονικά, η Έλλη μέσα μου θα έπρεπε να κάνει πάρτυ. Τι σκατά?
"Μισό έρχομαι και εγώ" η Ισμήνη μαζεύει το παλτό της όπως όπως. "Θα με πας σπίτι?"
Σηκώνω απότομα το πρόσωπο μου.
Το βλέμμα μου συναντιέται με αυτό του Βύρωνα.
Δεν είναι ότι με ενοχλεί, όχι, ΌΧΙ ΕΊΠΑ.
Είναι ότι-
"Το δικό σου αμάξι?" την ρωτάει ο λόρδος και σπάει την έντονη οπτική μας επαφή.
Ναι Βύρωνα, μπορείς να κρυφτείς από όλη την παρέα, όχι όμως από εμένα.
"Στο συνεργείο" του απαντάει η Ισμήνη και κολλάει το σώμα της πάνω του.
Καλέ θα σας πάρουν πρέφα.
Και είσαι και αρραβωνιασμένος άνδρας ΜΗ ΧΕΣΩ.
"Να πάρεις ταξί, εγώ βιάζομαι, θέλω να πάω να διαβάσω" της απαντάει ο Βύρωνας και την σπρώχνει από πάνω του αφού της ψιθυρίσει κάτι συνωμοτικά στο αυτί. Η Ισμήνη κατεβάζει μούτρα και μαζεύεται αμέσως. Μάλλον δεν έχει σεξ σήμερα, ω συμφορά!
"Να μην ξεχάσεις να κάνεις επανάληψη και τον τρόπο με τον οποίο κρατάμε το ψαλίδι και το νυστέρι" του πετάω την σπόντα μόνο και μόνο επειδή στο επόμενο εργαστήριο η Μακρυδήμα θα του την πει ξανά, και δεν θέλω να νομίζει ότι υπήρξα ανίκανη να τον βοηθήσω, πόσο μάλλον ότι αψήφησα την εντολή της.
"Εσύ αν ανοίξεις το στόμα σου ξανά.." ο Βύρωνας με κοιτάει με δυο σχιστά, δολοφονικά μάτια. Κάνει δυο βήματα προς το μέρος μου, σφίγγει γροθιές και-
Ξεροκαταπίνω
Νιώθω την απειλή στον αέρα.
"Φύγε κρατάω νυστέρι" του σηκώνω το χέρι μου ανάμεσα μας.
Να δεις που θα τρομάξει.
Να δεις που θα τα κάνει πάνω του από τον φόβο του.
"Η μετριότητα που έλεγε πριν ο Δελόπουλος" ο Βύρωνας μιλάει σε όλη την παρέα αλλά δείχνει εμένα με το μεγάλο του, απαλό, αδέξιο χέρι. Αλλά για κάτσε-
Τον κοιτάζω περίεργα.
Είπε εμένα μέτρια?
Αυτός?
Πετάω την ποδιά μου στο ντουλαπάκι, πετάω την θήκη με τα εργαλεία, πετάω και το αντισηπτικό.
Έλεος!
Εγώ απλά ήθελα να τον βοηθήσω.
Το γουρούνι
Που νομίζει ότι είναι ο επόμενος dr House. Που συμπεριφέρεται λες και η σχολή του ανήκει, το νοσοκομείο επίσης. Που από τόσο ψηλά που έχει την μύτη του όταν περπατάει, θα σκοντάψει, θα πέσει κάτω και θα σκοτωθεί. Που μακάρι δηλαδή, να γλιτώσει και ο πλανήτης γη από την αλαζονεία του.
Άκου εκεί..
Μέτρια..
Εγώ..
Που να μην του ξανασηκωθεί ποτέ μα ποτέ.
"Με ζητήσατε?" μπαίνω μέσα στο γραφείο της Μακρυδήμα χωρίς να χτυπήσω. Δεν είναι ότι ξέχασα τους τρόπους μου, ούτε αδιαφόρησα βέβαια, απλά με τα νεύρα που έχω τώρα θα έδινα μια στην πόρτα και εκείνη θα βρισκόταν στην Μύκονο.
"Ναι πέρασε" η καθηγήτρια μου με κοιτάει εξεταστικά.
Τίποτα τίποτα, με τον Βύρωνα που έμπλεξα θα ξεκινήσω πάλι μποξ.
Άλλη λύση δεν υπάρχει.
"Σας ακούω" της λέω και κάθομαι στον μαύρο δερμάτινο καναπέ που είναι απέναντι από το γραφείο της. Ότι πρέπει είναι το δέρμα για αυτούς τους καναπέδες, καθαρίζονται πολύ εύκολα, με οινόπνευμα πάντα.
"Ξέρεις σε κοιτούσα όλη την ώρα μέσα στο πτωματικό, ομολογώ μου κέντρισες το ενδιαφέρον. Το χέρι σου είναι πολύ σταθερό, η συγκέντρωση σου απίστευτη, οι κινήσεις σου λεπτές και ακριβείς" Τώρα αν της πω ότι δεν μου λέει κάτι που δεν ήξερα ήδη θα φανώ αλαζονική? "Τι ειδικότητα σκέφτεσαι να ακολουθήσεις Ελισάβετ? Ή είναι νωρίς ακόμη για να σε ρωτάω κάτι τέτοιο?"
Κοιτάζω την Μακρυδήμα που κάθεται αναπαυτικά πίσω στην πολυθρόνα της, το βλέμμα της ωστόσο υποδηλώνει ένταση, ένταση και περιέργεια. Αλλά για μισό, περιέργεια γιατί? Για την ειδικότητα μου? Τόσο πολύ την εντυπωσίασα? Φουσκώνω από αυτοπεποίθηση
"Χειρουργική φυσικά" της απαντώ και ισιώνω την πλάτη μου. Το ύψος μου δυστυχώς δεν με βοηθάει όταν φανερώνω τους επαγγελματικούς μου στόχους, για να μην πω για το baby face μου. Αχ ρε Μιχάλη.. μα γιατί με έκανες 1,62 και γλυκιά?
"Γενική χειρουργική ή σκέφτεσαι και κάτι πιο εξειδικευμένο? Σύμφωνα με αυτά που είδα θα μπορούσες να γίνεις εξαιρετική αγγειοχειρουργός, αν και δεν γνωρίζω τους στόχους σου για το μέλλον, πως σε φαντάζεσαι στα 40 σου ας πούμε?"
Πώς με φαντάζομαι στα 40 μου ε? Χμ..
Κάθομαι πιο αναπαυτικά.
"Μου αρέσει πολύ το τραύμα" αποκαλύπτω στην καθηγήτρια μου. Είναι κάτι που δεν κάνω συχνά. Ο μπαμπάς λέει οτί ποτέ δεν πρέπει να φανερώνουμε το επόμενο βήμα μας, ειδικά σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο όπως είναι αυτός της Ιατρικής, όμως η Μακρυδήμα κέρδισε την εμπιστοσύνη μου.
"Ξέρεις όμως ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτή η ειδικότητα"
"Ακόμη. Αν και εγώ τείνω περισσότερο στην κοιλιά"
"Μάλιστα" η καθηγήτρια μου με κοιτάει παράξενα. Μόνο να μην μου πει ότι δεν κάνω για αυτήν την ειδικότητα επειδή είμαι γυναίκα. Εξάλλου και η ίδια είναι ήδη καθηγήτρια με οικογένεια και παιδιά. "Και από διδασκαλία? Σου αρέσει? Σκέφτεσαι μια πιθανή ακαδημαϊκήκαριέρα?"
Μα τι με ρωτάει τώρα? Αυτή δεν εποπτεύει την πρώτη μου δημοσίευση? Ποιος ο λόγος να μπει κάποιος σε αυτήν την διαδικασία αν μακροπρόθεσμα δεν θέλει να γίνει ακαδημαϊκός?
"Πρώτα θα ήθελα να τελειοποιήσω τις κλινικές μου δεξιότητες, δεν θα απέρριπτα όμως μια μελλοντική θέση ΔΕΠ" της απαντώ και της χαμογελώ γλυκά. Η γυναίκα με συμπαθεί, και τα αισθήματα είναι αμοιβαία, πιστεύω να με βοηθήσει να υλοποιήσω τους στόχους μου.
"Ξέρεις όμως ότι αυτός ο δρόμος θέλει θυσίες"
Τώρα το ύφος της καθηγήτριας μου άλλαξε, έγινε από εξεταστικό αυστηρό.
"Και είμαι διαθέσιμη να τις κάνω"
Πάντα ήμουν υπέρ των ξεκάθαρων λόγων.
"Σκέφτεσαι να κάνεις οικογένεια?"
"Εμ ναι.. κάποια στιγμή"
Αν και δεν είμαι υπέρ του γάμου, αλλά υπέρ των παιδιών.
Θέλω πολλά, πολλά παιδιά σαν την μαμά μου.
Και ας μην παντρευτώ, δεν με νοιάζει.
"Και θεωρείς ότι μπορείς να τα κάνεις ταυτόχρονα?"
Ειλικρινά τώρα, από που πηγάζει αυτή η επίθεση?
"Θέληση να υπάρχει"
Ανασηκώνω απαλά τους ώμους μου.
Στην τελική η Μαρία το έκανε, εγώ γιατί να μην τα καταφέρω?
"Έλλη θέλω να είμαι ξεκάθαρη απέναντι σου" η καθηγήτρια μου ανακάθεται στην θέση της. Πλέον οι αγκώνες της ακουμπούν το γραφείο, τα μάτια της με κατακεραυνώνουν. Νιώθω σαν να έκανα άθελα μου σκανταλιά και τώρα με κάλεσε για να μου ανακοινώσει την τιμωρία μου.
"Είσαι τρομερή φοιτήτρια, το κατάλαβα από την εργασία σου, για αυτό και σε επέλεξα άλλωστε ανάμεσα σε 500 φοιτητές. Σήμερα ειδικά που είδα τι μπορείς να κάνεις με αυτά τα θαυματουργά χέρια πείστηκα. Είσαι φαινόμενο. Μπορείς να φτάσεις ψηλά. Θα ήθελα όμως να μην αφήνεις τα προσωπικά σου ζητήματα να μπαίνουν εμπόδιο στην ανέλιξη σου. Οφείλεις να μάθεις να διαχωρίζεις την επαγγελματική από την προσωπική ζωή. Μόνο έτσι θα καταφέρεις να γίνεις μια άψογη γενική χειρουργός με εξειδίκευση στο τραύμα, πόσο μάλλον να διδάξεις κιόλας"
Κοιτάζω το παράθυρο.
Κοιτάζω το βάζο με τα λουλούδια.
Κοιτάζω παντού εκτός από το πρόσωπο της καθηγήτριας μου.
Δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί, αλλά ντρέπομαι. Και δεν έχω κάνει και τίποτα το οποίο θα δικαιολογούσε αυτό μου το συναίσθημα. Όλα αυτά που μου λέει δεν μου ακούγονται σαν φιλικές συμβουλές αλλά σαν κήρυγμα. Και στην τελική, γιατί να με επιπλήττει? Ποιος ο λόγος?
"Αυτήν την στιγμή δεν σου μιλάω σαν καθηγήτρια αλλά σαν μητέρα, και συγγνώμη που παρεμβαίνω, δεν θα το έκανα αν ήταν ο οποιοσδήποτε άλλος στην θέση σου, όμως καλή μου δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι μια φοιτήτρια της δικής σου δυναμικής αφήνει έναν χωρισμό να την πάρει τόσο πολύ από κάτω, σε σημείο δηλαδή που να εγκαταλείπει σήμερα μια δημοσίευση, αύριο μια καριέρα"
Μένω κάγκελο να την κοιτάζω βαθιά μες στα μάτια σαν να είναι εξωγήινος.
Ποιος χωρισμός?
Ποιος εγκαταλείπει την δημοσίευση?
Τι λέει?
"Και πάλι συγγνώμη για την πρωτοβουλία μου, όμως ο Βύρωνας μου είπε -εμπιστευτικά πάντα- τι σου συνέβη, και όσο και αν θέλω να σε συμπονέσω, δεν θεωρώ έναν χωρισμό στα 20 ικανό λόγο για να αφήσεις πίσω σου μια δημοσίευση στο The New England. Υπήρξα και εγώ έφηβη, και ερωτεύτηκα και χώρισα και έκλαψα, το ξεπέρασα όμως, ενηλικιώθηκα, διάβασα μέρα νύχτα, δούλεψα ακόμη περισσότερο και κατάφερα να-"
Σηκώνω το χέρι μου στον αέρα για να σταματήσει να μιλάει.
Πρώτον, φούντωσα.
Δεύτερον, ίδρωσα.
Τρίτον, -
ΤΙ ΛΕΕΙ ΓΑΜΩΤΟ?
"Ποιος χωρισμός?" της ζητάω διευκρινίσεις. "Ποιος άφησε ποια δημοσίευση?"
ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ ΠΕΡΑ?
"Το ξέρω ότι θίγω ένα ευαίσθητο προσωπικό θέμα αλλά.." η Μακρυδήμα με κοιτάει άβολα πλέον. "Δεν είναι η θέση μου αυτήν, να το ξεκαθαρίσω, απλά ο Βύρωνας, μέσω της ανιψιάς μου της Έλενας, μου μετέφερε την επιθυμία σου να μην προχωρήσεις μαζί μας σε αυτό το πρότζεκτ. Ξαφνιάστηκα, όμως ο Βύρωνας μου εξήγησε, μου είπε ότι εκτός από συνεργάτες είστε και καλοί φίλοι και μου μίλησε για αυτό που σου συνέβη"
Νιώθω τα νεύρα μου να τσιτώνονται.
Νιώθω το αίμα μου να βράζει.
Νιώθω την δεξιά κροταφική μου να σφύζει.
Πίεση
Ανεβάζω πίεση
"Για αυτό που μου συνέβη?" ο τόνος μου είναι ειρωνικός.
Σηκώνομαι αμέσως όρθια.
Άμα τον πιάσω στα χέρια μου..
"Μου είπε ότι σε πρόδωσε η σχέση σου ο Κορνήλιος. Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα που δεν με ενημέρωσες έστω με ένα email για την αποχώρηση σου από την δημοσίευση όμως μετά-"
"Για να καταλάβω.." διακόπτω την καθηγήτρια μου ξανά αλλά πραγματικά είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει. "Ο Βύρωνας.." αυτός ο ακατανόμαστος, αυτό το σκουλήκι της λάσπης, αυτός ο λόρδος του κώλου, αυτό το αλαζονικό καθίκι ".. σας είπε ότι εγώ χώρισα και πως.."
Ξεροκαταπίνω
Θεέ μου.. τι θα νομίζει αυτή η γυναίκα για εμένα?
"Και πως αποφάσισες να εγκαταλείψεις την εργασία μας και καθετίεπιπλέον της σχολής μέχρι να νιώσεις καλύτερα και να επιστρέψεις, βέβαια εγώ του εξήγησα ότι αν καθυστερήσεις πολύ, δεν θα μπορέσεις να μας ακολουθήσεις"
ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΩ
ΑΥΤΟ ΉΤΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΘΑΡΜΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΧΩΜΑ
"Συγγνώμη αλλά πρέπει να φύγω" της ανακοινώνω και μαζεύω το παλτό μου και την τσάντα μου όπως όπως.
ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ ΘΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΤΟΥ
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΛΟΡΔΟΣ ΘΑ ΛΟΡΔΟΘΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΒΥΡΩΝΑΚΟΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ
"Πού πηγαίνεις Ελισάβετ? Είχαμε μια συζήτηση"
Που πηγαίνω?
ΠΟΥ ΠΗΓΑΊΝΩ?
Χαμογελάω ύπουλα.
Σπίτι του αδίστακτου ελεεινού αλαζόνα φυσικά.