Olamaz!Saat 11:59 Ve benim başım dönüyor. Biraz hava almam gerektiğini söyleyip çıktım. Doğum günüm olduğundan istemediler. Ama çok başım döndüğünden en sonunda çıkabilmiştim. İçerden geri sayıma başladığının göstergesi olarak sesler geliyordu. Ama sorun şu ki onlar geri saydıkça başım daha da ağrıyordu. Son üç sayı kalmıştı ki baş ağrım birden geçti. Hiçbir ışık kaynağı olmayan ara sokakta sadece köşeden gelen çok hafif bir ışık vardı. Kendimi her saniye güçleniyormuş gibi hissederken aynı zamanda tüm vücudum ışıkla kaplanıyordu. Hiç ışık olmayan bir ara sokakta tek ışık kaynağıydım şimdi. Öyle yansıma falan değil. Baya baya güneş misali parladım. Hatta gökyüzüne baktığımda aydınlık olduğunu gördüm. Gecenin bu saatinde... En son duyduğum ses 0 deyişleriydi. Sonrasında sevinç çığlıkları eşliğinde bilincimi kaybettim. Bir de gözümü kapamadan önce pelinin acı çığlığı herkesin başıma toplandığını hissediyor ama hiçbir tepki veremiyordum. Ve sonrası karanlık... Okurken eğlenmeniz dileğiyle...