Blosje

2.

Een dag later heeft Ree mijn foto omgetoverd tot een te zonnige illustratie van een verleidelijke meid met iets te volle borsten, maar wel kapot leuke blosjes op haar wangen. Het verontrustende is dat ik me er ergens wel in herken. Ik stuur dikke duimen terug en prijs haar om haar talent om zoiets kunstigs in zo'n korte tijd voor elkaar te krijgen, terwijl je midden in de tentamens zit. Natuurlijk komt die foto net binnen wanneer ik bij college zit, waardoor ik pas mijn profiel kan aanmaken als ik weer terug op mijn kamer ben. Ik staar naar mijn telefoon en bijt op de binnenkant van mijn lip. Ga ik dit echt doen? Hoe verder ik kom, hoe warmer ik het krijg. Ik breng mijn handen tegen mijn wangen die gloeien, ik doe mijn naam nu al eer aan.

Ik trek de kleren van mijn bed en gooi ze in de wasmand. Als ik wat cola heb ingeschonken en mijn broodje gezond uit het papieren tasje heb gehaald, plof ik op het matras en begin al scrollend te eten. De lentezon piept door een kier tussen de gordijnen en penseelt een gouden gloed over het weinige dat in mijn kamer staat: bed, bureau, kast. 

Aandachtig bekijk ik de illustratie nog een keer. Is dit niet veel te kinderlijk? Misschien moet ik ook maar wat echte foto's uploaden voordat ze denken dat ik een of andere jubelende puber ben of zo lelijk dat ik alleen een illustratie durf.

Ik slaak een diepe zucht. Daar gaan we. Naam... foto... Tot slot de tekst. Shit. Wat is dit moeilijk. Ik app naar Ree.

Help! Profieltekst: Hoi! Leuk dat je mijn profiel bekijkt. Wel of niet?

Ze reageert direct.

Saai, treurig, doet bijna iedereen

Ik wis de regel. Ik ben een....? Wat? Een muts, een giechelkont, een zielepiet... er komen natuurlijk alleen maar ideeen in mijn hoofd die nergens op slaan. Ik staar naar het scherm. 'Dit wordt helemaal niets!' Nijdig smijt ik mijn telefoon op het voeteind.

Wat een stom gedoe! Ik ben er klaar mee!

Ik ben helemaal niet goed met openingszinnen, dat doen jongens altijd. Direct geef ik mijzelf op mijn donder voor de ouderwetse gedachte. Ik gluur naar mijn telefoon. Na een paar seconden schiet ik naar naar de achterkant van het bed. Prima. Als het dan toch tijd wordt om het eens anders te doen, om eindelijk van die stereotype gedachten verlost te zijn, dan kunnen ze het krijgen ook. Nijdig begin ik te typen, verwijder direct de helft omdat die vol dikke vinger-fouten zit en begin weer opnieuw.

'Kom maar op met die leuke openingszin!' Ik druk op de enter-knop, mijn mond verbreed. 'Niet slecht, Blosje.'