I Love You My Mr. Genius

Chapter 27

IVO'S POV

Pakapasok sa sasakyan tsaka ko pinakawalan ang luhang kanina ko pa pinipigilan.

Use the heart not the eyes. Ginawa ko and I saw it. I saw that Slater is still mine. I saw how his eyes look at me. Kahit sinasabi nya ang mga salitang yun, I can see that he is in pain also. But fuck him! Kung nasasaktan sya, mas nasasaktan ako kasi ako yung nilait nya. Ako yung pinagtatawanan nya. Pagkatao ko yun eh. Kaya kung masakit sa kanya, mas sa akin lalo na at galing mismo sa kanya.

I can see na may nangyayari na hindi ko alam, but does he have to say those words? Pwede naman simpleng break up nalang eh. Yung hindi ganun kasakit. Hindi nya kailangan gaguhin ang pagkatao ko para lang sa palabas nya. Tangina nya!

Umusad ang sasakyan papalayo sa hotel. I keep on crying. It was like I was killed double today. Masakit din para sa akin na barilin ng ganun si Slater. I love him and pointing a gun to him is the least thing that I will do. Pero kasalanan din naman nya eh. Those words are beyond painful. Binalik ko lang sa kanya yung sakit na naramdaman ko. Kulang pa nga yun. Physical pain can be cured but not emotional pain.

Nilaro ko ang singsing na nasa aking kamay, maya maya pa ay hinubad ko iyon at tinapon sa basurahan na nasa tapat na passenger seat. It's our couple ring. I don't want to see it. I hate him at kung matapos man ang dapat matapos, wala na syang babalikan. Wala ng babalikan si Slater na Ivo. Seryoso ako ng sinabi na inaalisan ko sya ng karapatan sa anak namin. Totoo din ang sinabi ko na tinatapos ko na ang lahat sa amin. Even if he didn't mean all those word, it still painful. Hindi ko kayang hawakan yung sakit. It took me a lot of strength not to shoot myself after I shoot him. Iniisip ko yung baby ko. Kung wala lang baby sa tyan ko, I'm already dead. But my baby is the reason I'm holding my sanity. Sya lang  talaga ang dahilan dahil ayaw ko sya madamay. Wala syang alam.

"Stix, take me somewhere." I wipe my tears. Nagpakawala ako ng isang malalim na buntong-hiningan. Hindi dapat ako umiiyak.

"Saan naman?"

"Just take me away. Take me somewhere. Take me to a place where no one can find me lalo na si Slater."

"Can I stay with you?"

"Yeah. But if you stay, please don't leave me. I'm so done people leaving me." My voice crack. Nagsimula na naman tumulo ang luha ko.

Masyadong masakit. I want someone who will stay with me for long. Ayaw ko na ng naiiwan. Papa lo already left me. Slater left me, I just made it official. My best friend left me. Yung Stick-o after his mother died, hindi ko na sya nakita.

"Okay. Will go north. Would that be okay?"

"Mm. Kahit saan." I really don't care about the place, basta gusto ko lang makalayo. I am shattered, gusto ko buohin ang sarili ko para sa anak ko.

"Okay. Sa province tayo ng nanay ko."

Hindi nalang ako umimik. Tahimik ang biyahe. Seryoso sa pag dadrive si Stix habang ako ay nakatingin sa kanya sa rear view mirror. Mata nya lang ang nakikita ko sa salamin and I found it really familiar. Kamata nya si Stick- o ko.

"Stix, pwede magtanong?" I can't hold it anymore. The curiousity is killing me.

"Ano yun?" Saglit nya akong tinignan sa salamin bago tumingin ulit sa daan.