Coffee and Whiskey (The Great Detention: part 2)

Chapter 1 - Het begin van het einde

Chapter 1 - Het begin van het einde

Xander Gray was het beste eerste vriendje.

Hij was altijd zo attent geweest. Zo ongelooflijk lief en bescheiden. Zo standvastig en bedachtzaam.

Zijn haar was langer geworden met de jaren. Hij vond het een charme hebben, en ik ook. En God, hem achter een kunstwerk zien met wild haar deed van alles met me. We waren net bij onze ouders voor 4 juli. Highbury bracht ons terug naar het verleden en mijn jeugd, naar enkele manen terug. Toen we nog maar middelbare school studentjes waren....en smoorverliefd. Toen we nog ruzie maakten voor de stomste dingen. Vandaag maken we nog altijd ruzie, dat spreekt voor zich. Maar onze discussies zijn serieuzer geworden en ik geniet daar elk moment van. Ik geniet van elk stap die ik samen met hem zet naar de toekomst. Zoals wanneer hij zijn verf overal in de slaapkamer liet stromen en we een maand in de zetel hebben moeten slapen vanwege de sterk geur. Wij hebben het altijd goed gemaakt en ik ben daar zo ontzettend dankbaar voor.
De velden van Highbury verdwijnen stilletjes achter ons om plaats te maken voor de horizon van Boston. Ons huidig huis en toekomst. Hoge gebouwen en een eeuwigheid aan lichtjes komen tevoorschijn. Xander haalt mij uit mijn gedachten door zijn vingers te vlechten met de mijne. Hij glimlacht zacht. Een glimlach die me telkens laat smelten door mijn schoenen. Hij geeft me geen ruimte om te ademen. Gek hoe ik nog meer van hem houd na twee jaar. "Aan wat denk je?" Fluistert hij. Het is al donker, wat de sfeer intiemer maakt. "Aan hoe vol ik zit van al die hapjes. Denk je dat ik die extra kilo's kan verliezen tegen de zomer?"
"Ik eet die extra kilo's wel op." Hij bijt zachtjes in mijn hand en ik moet mijn best doen om die niet weg te trekken. De vlinders vliegen zonder toestemming in mijn buik. "Ik vrees dat ze niet meer heel eetbaar zijn." Mijn lach galmt in de stilte van de nacht. Ik haal zachtjes dezelfde hand door zijn haar, zijn perfect glimmend zwart haar. Dat is iets waar ik jaloers op blijf. De frisse lucht van de zomer blaast binnen vanuit de kleine opening van mijn ruit. Ik kijk bewonderd naar de trage zonsondergang terwijl ik in Xanders haar speel. Het is stil. Maar het soort stilte waarin ik eeuwig wil blijven zitten. De stilte doet goed, denk ik, en ik wil niet weg. Ik wil niet dat het stopt. Ik wil niet terug naar de stress van mijn studies en het geld verdienen. Ik wil niet terug naar de pijnlijke momenten en slecht nieuws die we dagelijks horen. Nieuws dat Xander niet laat slapen over nacht. Zijn vader is weg. Verdwenen. Hij is nog niet komen opdagen en alles loopt mis. Liz gaat het huis verliezen. Ze verdient te weinig, niet genoeg met haar kleine inkomen. Xander houdt het amper vol met de kunstwerken die hij verkoopt en hij is hopeloos op zoek naar zijn vader voor antwoorden, voor een oplossing. Elke dag horen we wel iets anders, Liz viel flauw van de stress. Liz is bij Patricia voor steun. Gisteren kwamen ze het huis expertiseren en Mr. Gray was nergens te vinden. Is hij gestorven? Per ongeluk omver gereden? Van een brug gesprongen? God alleen weet wat er met hem is gebeurd. Plots voel ik een soort van medelijden voor Xanders vader. Sinds de dood van zijn eerste zoon gaf hij zijn eigen leven op, hij liep rond als een dronken mens zonder ziel en zonder enige sympathie voor zijn omgeving. Voor zijn gezin. Voor zijn tweede zoon. Het medelijden verandert in haat. Ik haat dat hij Xander kwetst. Xander toont niet hoe hard de situatie hem beïnvloedt, maar ik merk een verschil elke dag. Ik zie de zorgen in zijn ogen alsof een donker wolk plaats maakt in zijn hoofd, klaar om te donderen.

Ik haat zijn vader om ons dagelijks leven te verpesten. Om mijn rust te verstoren.

Die gedachten durf ik niet luidop te spreken. Ik ben egoïstisch, dat weet ik, dat ben ik altijd geweest, maar al mijn aandacht moet nu naar Xander gaan. Ik wil het juiste persoon zijn in zijn leven. De persoon die hem hoop geeft en rust. Maar soms....heel soms verschijnen mijn oude duivels terug in de diepte van mijn hart. Dezelfde duivels die ik heb opgedrongen sinds ik Xander heb ontmoet om een beter mens te worden. En soms wil ik zijn vader uit de graf trekken die hij zichzelf heeft begraven, en hem hetzelfde vergiftigd drankje geven dat hij Xander en Liz deze laatste jaren heeft laten opdrinken.