I Hate you but I love you

001

Би хэзээ ч түүнд дуртай байгаагүй. Тэр ч надад дуртай байгаагүй. Гэхдээ...

Сургуулийн дотуур байранд утсаа оролдсон шигээ байж байтал хаалга савагдсаар тэр орж ирлээ. Ширээн дээр цүнхээ шидэн надтай юм ярих бүр харах ч бодол байхгүй бололтой ширэв татсаар буланд очин суулаа.
Ийм уур амьсгал таалагдахгүй байгаа тул
"Ядаргаатай юм" гэсээр цамцаа аван гарахаар шийдлээ.
"Ийм орой хаачих гэж байгаа юм." хариулах хүсэл байсангүй шууд л хаалга руу зүглэлээ.
Тэр ч намайг өөрийг нь үл тоосонд бухимдан.
"Битгий яв" нэг л мэдэхэд хажууд минь ирэн гараас минь атгах тэр.
"Чамд хамаагүй" тэр ч уурлан миний замыг хаан зогсож
"Аюултай".
Зөрүүд гэдгийг нь мэддэг болохоор санаа алдсаар буцан буйдан дээр суухад тэр хүрч ирэн өвдгийг минь дэрлэн арай зөөлхөн болж
"Чи үнэхээр ядаргаатай түүнийгээ мэдэх үү?"
"Би мэднэ. Чи ч бас өөрийнхөө хэр ядаргаатайг мэдэх үү?" Тэр миний хариултанд инээн миний үсээр гараа гүйлгэн
"Чи намайг амархан ийм болгодогт чинь би дургүй" би ч бага зэрэг инээн.
"Харин би чамайг намайг ингэж хамгаалж байдаг занд чинь би дургүй"
Гэхдээ бид нэг нэгэндээ хайртай.
Би түүний нүдэнд уусах мэт ширтсээр тэр ч миний бодлыг унших мэт миний уруул түүний уруултай уулзалдлаа.

Юу ч бодохгүй өнөөдөртөө л амьдарчихья. Гэхдээ чи намайг яагаад ингэтлээ татаад байгаа юм бэ?