Invalbeurt {Contemporary Short Story - Dutch}

De eerste keer

Doffe geluiden van een uitzinnige menigte beuken tegen de witbetegelde wanden van de kleedkamer. Automatisch kijk ik op naar het plafond. De wedstrijd is nog steeds niet afgelopen, ik had er geen idee van dat het zo lang kon duren. Ik voel me misplaatst hier en weet niet goed wat ik moet doen. Is het de bedoeling dat ik bij de ring sta, zodat ik direct kan helpen als het nodig is? Ik gluur de gang in en staar naar de dubbele deuren waarachter het geluid vandaan komt. Ik schuifel terug naar mijn plek. De geur van testosteron verdikt als ik op de houten bank ga zitten. Ik had natuurlijk ook gewoon kunnen zeggen dat ik niet kon. 

Shit.

Een paar seconden later schiet ik omhoog als het gejoel, volgend op de klap van openslaande deuren, uitzinnig wordt. Geschreeuw, gevloek en vastberaden voetstappen in de gang versterken en komen in een razend tempo dichterbij.

Showtime.

'Hierin.'

Een man hangend tussen twee andere mannen in, de een gehuld in een trainingspak, de ander in een vale spijkersbroek en zwart T-shirt, wordt binnengedragen. Zijn ontblote bovenlichaam en het zweet dat de spierbundels accentueert is het eerste wat me opvalt, dan zijn tomaatrode short met daaronder benen zo dik als boomstammen.

'Waar is Gerard?' De trainingspak-man trekt een wenkbrauw op.

'De vrouw van Dr. Fontein heeft een hersenbloeding gehad. Hij heeft mij gevraagd om...'

Ik stap opzij als ze de kickbokser op tafel leggen en voorkom zo dat ze me omver kegelen. De gewonde kreunt onder de bewegingen. De mannen vergroten de afstand tot de tafel en nemen me van top tot teen op. Ze wisselen een bezorgde blik met elkaar.

Ik recht mijn rug. 'Ik ben bijna afgestudeerd.' Zelfs ik kan de twijfel in mijn stem horen. Als in een reflex bal ik mijn vuisten. Dr. Fontein heeft me het vertrouwen gegeven dat ik dit aankon. 'Het is geen complex trauma zoals op de Eerste Hulp, het zijn maar oppervlakkige wonden,' had hij me nog toevertrouwd net voordat hij ophing.

Ik duw de man in spijkerbroek opzij en leg mijn hand op de schouder van mijn patient. De warmte van zijn huid voelt als een vlammenzee tegen mijn koele vingers. Hij grimast als ik zijn hoofd mijn kant opdraai en ik verklein de afstand om de snee, die zijn wenkbrauw doorklieft, beter te kunnen bestuderen. Bloed sijpelt uit de opengespleten huid.

Knipperend opent hij zijn ogen. Zijn pupillen verwijden, zijn ademhaling hapert. 'Wie...wat?'

'Dok twee-punt-nul, Razor.'

Mijn spieren verstrakken door het gegrinnik dat erop volgt.

Razor probeert naar de man in trainingspak te kijken, maar ik verstevig mijn greep om zijn schouder. 'Stil blijven liggen.' Even ontmoet ik zijn hazelnootbruine ogen. Een zucht ontsnapt onbedoeld mijn lippen. Shit.

Razor trekt een mondhoek op, in zijn ogen glinstert iets gevaarlijks.

'En?' De man achter me komt dichterbij.

Ik vergroot de afstand. 'Ik moet het hechten.' Langzaam glijdt mijn hand van Razors schouder naar zijn borstkas richting zijn ribben naar een rode plek net boven zijn middel. Spieren spannen aan onder mijn hand en hij smoort een kreun. Weer dat gegrinnik op de achtergrond. Ik draai me om. 'Mag ik mijn werk doen zonder irritante bijgeluiden?' Het komt er iets vinniger uit dan ik bedoel.

De man in trainingspak geeft een rukje met zijn kin en samen druipen ze af. De glimlach die rond hun lippen danst, spreekt boekdelen.

Ik slaak een diepe zucht voordat ik me terugdraai naar mijn patient. Met een goedkeurend knikje geeft Razor mij een teken dat ik door moet gaan. Ik weet niet of hij lacht of grimast. Waarom heb ik ook de telefoon opgepakt? Voorzichtig breng ik mijn handen rond de rode plek. Mijn vingers tintelen en een heerlijk gevoel schiet naar het plekje tussen mijn benen. Ik slik. Zachtjes begin ik met mijn vingertoppen de plek te betasten. 'Zeggen als het pijnlijk is.' Ik kijk even opzij en mijn ogen glijden naar zijn mond, een strakke lijn, zijn kaken spannen. Mijn wenkbrauw schiet omhoog.