In Love With Your Pain...

57 ▪︎Rijmpje▪︎

Welkom bij een nieuwe update!

🥰

Vergeet niet te stemmen aan het eind, want bij 120 stemmen gaan we weer verder!

Er zitten spannende hoofdstukken aan te komen😈.

Veel leesplezier!🖤

Leestip: lees in de avond voor extra spanning.

....

"Dus je snapt wat je te doen staat?" Vraag ik.

"Zorgen dat niemand de kamer ingaat van Maya, wanneer jij iets gaat stelen wat naar jouw zeggen al van jou was. En dat allemaal, omdat jij niet volwassen genoeg bent om het gewoon te vragen aan haar."

"Ik zal doen alsof ik dat laatste gedeelte niet heb gehoord." Zeg ik. "Zin in het feestje?"

"Zeker. Waar moet ik naartoe rijden?"

"Oh nee. Maya woont hier vlakbij, dus we kunnen gewoon lopen."

"Fijn. Ik kan niet wachten." Zegt hij sarcastisch.

"Niet zo negatief. Het wordt vast leuk. Dan kom je ook nog eens op een feest met leeftijdsgenoten." Lach ik. Daarna lopen we richting het huis van Maya.

Dit wordt leuk...

Het huis is niet te missen in de straat, zelfs niet van zo'n afstand.

De voorgevel is versierd met prachtig gekleurde lichtjes en lampionnen en buiten staan er tientallen mensen die luidruchtig aan het praten zijn om boven de muziek uit te komen.

Ik herken sommigen als mijn schoolgenoten, maar de meeste gezichten kan ik niet plaatsen en dat verbaast me helemaal niks.

Als de outcast van Antares college, had ik niet echt oog voor de leerlingen. Zij hadden hun oordeel over mij namelijk allang klaar staan en ik had geen behoefte om me te verdiepen in hen.

Dat scheelde ook weer, wat betreft mijn letterlijke geheugenopslag; het niet hoeven onthouden van onbelangrijke mensen, zorgde voor meer ruimte in mijn brein voor de wél gedenkwaardige mensen.

Maya en later Nate, waren die gedenkwaardige uitzonderingen. De enige leerlingen die me daadwerkelijk probeerden te leren kennen en daarna pas tot een conclusie kwamen.

Skye was ook een van de weinigen die ik heb onthouden, maar dat was meer zodat ik hem kon ontwijken. Hij was altijd omringd door de vaste meelopers uit zijn groep die ik herkende aan hun uiterlijk. Ze stonden bekend als de 'knappe' leerlingen van de school. Laf om dat als excuus te gebruiken om anderen te kleineren.

Eenmaal dichter bij het huis, zie ik Maya en Nate elkaar liefdevol aankijken waarna ze kussen. Beide gekleed in het lichtblauw, lijken ze de droomkoppel zoals ik ze ken. Er ontstaat een kleine glimlach op m'n gezicht.

"Zie je dat kleffe stel?" Vraag ik Marnix. Hij volgt mijn blik en knikt dan.

"Dat zijn Maya en Nate. Let vooral op die twee en zorg dat ze beneden blijven! Oké ik moet nu gaan, tot zo!" Zeg ik snel en sprint dan via het gazon naar de veranda van het huis.

De brandende blikken zijn niet te missen. Ik voel gewoon dat iedereen me aankijkt, maar besluit oogcontact te vermijden. Totdat ik Maya en Nate aankijk en ze een glimlach geef. Het is tenslotte hun feest en het zou onbeleefd zijn om ze niet eens een blik te gunnen. Wanneer Maya en Nate me zien, kijken ze me verrast aan.

Ze hadden me waarschijnlijk niet verwacht.

Wat die stomme stick me allemaal wel niet laat doen.