☠Onlar katil. Artık insan olmadıklarına dair yemin ettiler, diye söylentiler var; bu yüzden dikkatli ol, aptalı oynamak canını kurtarmayacak.
☠İstekleri veriliş sırasına göre yapıyorum. Bu herkesin istediğini yayımlayacağımı, fakat kendisinden önce...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
...
Saat gece 1.40 sularıydı. Hava uğursuzluğu simgelercesine bulutluydu. Uyluğuna saplı demir şiş- pardon şişler yürüyüşünü büyük ölçüde etkiliyordu. Uzun zamandır kaybettiğin kan ve adrenalinden dönen başın da cabası. Yeterinde uzaklaştığını umut etmekten başka çaren yoktu. Gittikçe azalan ve çirkinleşen binalar kalbine sis düşürüyordu. Ah, en azından hala atıyor, öyle değil mi?
Dümdüz karşında iki katlı, gerçi görüşün bulanık belki de üç katlı, emin olamadığın bir bina. Gözlüğün dört geri zekâlı üzerine çullandığı sırada düştü ve kırıldı. Şu durumda lenslerini düşünemezsin, tabii. Binayı es geçip gidecekken bu boyası dökülmüş, terk edilmeye yüz tutmuş bina bir anda sana mükemmel bir kalkan gibi göründü. Saklanmak, ve belki de yardım bulman için mükemmel bir fırsat!
Yaklaşınca bahçede bir hareketlilik gördün. Kısa boylu bir kadın, üzerinde soluk mavi bir takım, tişörtünde bir yaka kartı, ya da öyle zannettiğin bir şey, ve net göremediğin ancak ceplerin dolu olduğunu bağıran kıvrımlar vardı. Bir elinde kendinde uzakta tutmaya çalıştığı turuncu bir çöp poşeti, diğer elinde anlam veremediğin bir pipet vardı. Geceye tezat düşen sesler içindeki ateşi körüklediler. Olabildiğince hızlı bir şekilde yanına gittin. Amacın bu hemşire gibi görünen kadına kendini acındırıp bu binada kime yardım ediyorsa iki dakika mola verip sana bakması, bahanesiyle içeride saklanmaktı. Kadın henüz seni fark etmemişti ama aranızda 10 bilemedin 15 adım kalmıştı. Biraz gayret, diye geçirdin içinden. Binaya bir kez daha baktın.
