Rıhtım
Başladığım yerdeyim yine,
Hep böyle sonlanması ne acı.
Düşman gibiyim kendime.
Kırptığım parçalar ellerimde,
Kendimi her gördüğümde,
Biraz daha eksiliyorum.
Bir sonu yok bunun,
Farkındayım biraz fazla olduğumun,
Kaçamıyorum saklansam bile.
Gitmedim vakit geldiğini bile bile,
Sakin bir akşamda kıyıya vurup,
Bir gün batımını daha mahvediyorum.
Rıhtımda gemi dolusu insanlar,
Sonbaharda düşer yapraklar.
Bırakıyorum dalımı,
Zorlamanın ne anlamı var.
Bu sonbahar da susup,
Biraz daha eksiliyorum.
YOU ARE READING
İlk Sonbahar
Poetry'Umarım bir gün kendini ait olmadığın bir yerde bulursan, bırakacak gücü kendinde bulabilirsin. Bir sonbahar yaprağı gibi. Nereye savrulacağını bilemesen de.' 25.08.2023
