Dünyanın Düşüşü(zombi☠️)

1.1:Ölmek istemek..

Hayatta kalmaya çalışırken hayatı unutmuştum. Bir kaç ay insanların sadece hayatta kalmaya çalıştığını görüp onların başka mide bulandırıcı şeyler istediklerini unutmuştum. İster kıyamet gelsin istersen dünyada tek bir insan kalmayıncaya kadar öldürsek insanlar değişmez. İnsanlar hep ayni. Vicdansız, sadece kendilerini düşünürler. Birisi insan olmaktan, hala nefes almaktan utanır mı? İşte ben utanıyorum. Her gün her saniye soruyorum, soracağım da. Ben niye yaşıyorum? Bu dünya da var olmak bile suç bu kadar kötülüğün içinde.

4 saat sonra

Lorinin yarasını diktiler. Onu iyileştirirlerken yanında değildim. Patron yaralarımın sarılmasını emretmişti. Beni sanki satılmaya hazır bir mal gibi süslenmişlerdi beni. Bazi fahişeler arkamdan gülüyor. Onlara konuştuğum lafları yüzüme vuruyorlardi. Bazıları ise benimle aynı durumu yaşadığı için bana üzülüyordu. Güzel bir makyaj yaptılar. Ve giydirdiler. Bir süre orada oturdum. Dudaklarımı kemirmekten kıpkırmızı olmuştu.

"Dudağını kemirmeyi bırak!" Dedi geldiğimde beri kimseyle konuşmamış sadece içen kız. Benimle yaşlarımdaydi muhtemelen. Boynunda bir kesik izi vardı. Ama ona rağmen çok güzel bir kızdı.

"Sen kimsin?" Dedim.

"Hiç kimse." Diyip elindeki şişeyi bana verdi.

"İç bu akşam için faydası olur."

"Bu akşam tahmin ettiğim şey mi olacak?" Durdum. Boğazım düğümlendi. Ama gene de devam ettim. "Patrona mi hatırlıyorsunuz beni?!"

Hayır dedi ama bu korkumu azaltmadi.

"Bizi yanlız bırakın."

"Sansa yanliz kalamazsiniz."

"Dediğimi yapın!" Bütün herkes çıktı. Yanliz kaldık.

"Bu neydi şimdi?"

Önüme eğildi. Ellerimi tuttu.

"Negani tanıdığını biliyorum." Ellerimi çekip ayağa kalkmak istedim refleks olarak. Ama beni sertçe geri oturttu.

"Ne? Ne diyorsun?!"

"Yalanlamaya kalkma. Sizi konuşurken durdum."

"Ne istiyorsun?!"

"Hiç bir şey. "

"Herkes bir şey ister!"

Ayağa kalkti ve odanın içinde dolanmaya başladı.

"Negan gelmeden 6 ay öncesi kadardi. Hasta bir kardeşim vardi. Çok hastaydi. İlaca ihtiyacı vardı. Gerekli kişilerden istiyordum ama vermiyorlardı. Bende ilaç çalmaya karar verdim. Tek tek çalarsan kimse fark etmezdi. İlkini çaldığım da kimse fark etmedi. Ama ikinci defa denediğim de gözetmek beni yakalamıştı. Onunla yatarsam kimseye söylemeyeceğine söz verdi. Bende ölmemek için gerekini yaptım. Ama o sözünde durmamış beni şikayet etmişti. Ondan sonra ki hayatım tamamen değişti. Kim ne zaman nerede isterse onu yapıyordum. Ruhum olmuştu artık hiç bir zaman gülmüyorum sadece kardeşimin yanında olduğum zamanlar haricinde. Onun için gülüyordum. Sonra gülmek için nedenim kalmadı. Onun bunun altında yatıyordum. Kendimi öldürmeye yemin ettiğim bir gün Negan beni durdurdu. O zamanlar yeni Patronun gözüne girmişti. Buranın en güzel kızı olduğum için beni sadece patron becerebilmesini sağladı. Tek Patronun dokunduğu kız olmak kolay değildi ama buranın gözdesi olmamı sağladı. Diğer kızları emrime aldım. Emin ol bunu bir gün bile istemedim. Neganin yüzünden yapamadığım şeyi yapmayı yeminliydim. Ta ki hamile olduğumu öğrenene kadar. İşte o zaman yaşamam gerektiğini anladım ve o çocuğu doğurdum. Negan saklamama yardim etti. Şimdi sende nolur bana yardım et. Kaçarken bizi de yanınız da götürün. Yalvarırım." Kız ağlıyordu. Ağlıyorduk...